2 Januari 2020 vertrekken we weer naar Australië. Deels om onze vrienden daar te bezoeken en natuurlijk ook om weer een mooi nieuw stukje van dit prachtige continent te ontdekken. Dit keer wordt dat Tasmanië. We zijn benieuwd….

Woensdag 26 Februari 2020, Weer thuis

We zijn weer thuis…

De 12 uur durende vlucht van Hongkong naar Amsterdam verloopt een stuk rustiger dan die van Melbourne naar Hongkong. Amper turbulentie, lekker eten, een glaasje wijn en dankzij een slaaptabletje zelfs nog 4 uur geslapen ook. Dat alleen is al een wonder. Alleen de weergoden hebben een geintje uitgehaald. Er ligt sneeuw! Het verschil met een dag eerder is maar liefst ruim 30 graden celcius. Brrr, dat wordt wel wennen!

De sneltrein brengt ons in 40 minuten naar Breda en als we het station uit lopen staan Karin en Cissy al met de kleinkinderen te zwaaien. Wat heerlijk om iedereen weer te zien. Dikke knuffels alom. Alleen wel een erg kille thuiskomst. Het is maar 11 graden in huis. Uitgerekend vandaag is de kachel op storing gesprongen. Gelukkig heeft Frans het zo verholpen maar het duurt lang voor de temperatuur binnen weer aangenaam is.

Snel de koffers doorspitten om iedereen zijn souveniertje te kunnen geven. Kater Pukkie laat even weten dat hij het niet leuk vindt dat wij hem zo lang alleen gelaten hebben en verstopt zich met luid gemiauw onder ons bed. Inmiddels is hij ontdooid en doet zijn uiterste best om mijn blog te saboteren door steeds over mijn toetsenbord heen te lopen en kopjes te geven. Ik laat hem maar even…

Dit is toch echt het laatste verslag van deze vakantie. Een prachtige en vooral ook heel indrukwekkende vakantie. We hebben heel veel gezien en prachtige nieuwe gebieden bezocht. We hebben ook van heel dichtbij gezien wat de verschrikkelijke bosbranden hebben aangericht. De radeloosheid of gelatenheid van slachtoffers, maar ook de vastberadenheid om terug te winnen wat ze hebben verloren. De blijdschap als het eindelijk begint te regenen waardoor er een einde aan de branden komt en het gras weer begint te groeien. We hebben zelf gezien hoe de natuur zich al weer terug begint te vechten met jonge groene sprieten op zwartgeblakerde boomstammen. En we kunnen alleen maar hopen dat ook de dieren er weer bovenop zullen komen. Vooral voor de koala’s zijn er grote zorgen. Zij waren al bedreigd maar staan nu echt op het randje van uitsterven. Hopelijk kan dat worden voorkomen want de wereld is echt een stukje armer zonder deze prachtige buideldieren!

We hebben de meesten van onze Australische vrienden weer gezien en leuke dingen met hen gedaan. We hebben geknuffeld met een koala. In het wild zagen we wombats, een platypus, kangaroos, kookaburra’s, kaketoes, een lyrebird en vele andere prachtige exotische vogels. En we hebben heerlijk rondgestruind in mijn prachtige Australia. Ik mis het nu al….

Dat alles hadden we niet kunnen doen als onze dochters Karin en Cissy en onze buurman Jan niet zo geweldig goed voor onze kat Pukkie hadden gezorgd. En het is nogal wat om dat 8 weken lang te doen. Geweldig, dank je wel daarvoor! Karin en Cissy hebben ook nog eens het hele huis opgefrist voor onze thuiskomst en de koelkast met de eerste noodzakelijke boodschappen gevuld. Geweldig meiden, we maken er dankbaar gebruik van!

Ik wil ook jullie allemaal bedanken voor het volgen van onze belevenissen. Ik heb er van genoten om de blog te schrijven maar het is nog leuker om te horen dat hij ook echt gelezen en gewaardeerd wordt. Het viel niet altijd mee om elke dag een stukje te schrijven maar gesteund door jullie reakties is het me toch weer gelukt. Bedankt daarvoor!

Wij gaan nu uitrusten van een heerlijke tijd en een vermoeiende reis. Want helaas is nu toch echt onze mooie vakantie voorbij….

Dinsdag 25 Februari 2020, Vertrek naar Hongkong

En dan is de dag van vertrek toch echt aangebroken. Ik kan niet geloven hoe snel dat gegaan is. Het lijkt vorige week dat we zijn aangekomen!

Zoals ik al verwacht had heb ik niet veel geslapen deze nacht. Ook Frans heeft wel eens betere nachten gehad. We zijn dan ook allebei lang voor tijd wakker. Veel hoeven we niet te doen. De koffers hebben we gisterenavond al ingepakt, daar hoeven alleen de laatste dingen zoals toiletspullen en nachtgoed nog maar in. En dan kan het wachten beginnen…

Wachten is niet de sterkste kant van Frans. We moeten om 11.00 uur bij de instapplaats zijn. Dat is 10 minuten lopen. Maar om 10.00 uur maakt hij al aanstalten om te gaan. Hij houdt het nog tot 10.30 uur uit maar dan wil hij toch echt weg. 

Tom loopt met ons mee. En wacht met ons mee want de bus komt pas om 11.25 uur aanrijden. En dan moeten we ook van hem afscheid nemen. Gelukkig niet voor lang want over enkele maanden komt hij naar Europa en zal dan ook Nederland even aan doen. Dat maakt het afscheid ietsje makkelijker….

De incheck balie van Cathay Pacific is helemaal self service. Zelf instapkaarten printen, zelf kofferlabels printen en zelf koffers inleveren. Maar die vlieger gaat voor ons niet op want al meteen als ik mijn paspoort scan geeft de automaat aan dat ik geen boardingpas krijg maar er personeel bij moet halen. Ik dacht het wel… Altijd als we Australia verlaten is er gedonder om mijn paspoort. Ik MOET Australia in EN uit reizen met mijn Australische paspoort. Maar daar mag ik Nederland niet zonder visum mee in. En bij het inchecken wordt gecontroleerd of er een visum aanwezig is. Zo niet, dan zegt de automaat: Geen visum, niet reizen. Check ik in met mijn Nederlandse Paspoort dan zegt hij dat ik Australia niet uit mag….

Gelukkig wordt het snel door het personeel opgelost. De paspoorten worden handmatig gecheckd en we kunnen door. Bij de douane gebeurt nog een keer hetzelfde maar ook daar wordt het handmatig nagekeken. Poepoe, wat een gedoe!

De vlucht is niet zo heel erg rustig. We hebben bijna de hele vlucht erg veel last van turbulentie. Een keer gaan we zelfs een flinke luchtzak in. De gordels moeten aan en voor we het weten schudt het vliegtuig flink en valt een stukje naar beneden. Owww, mijn hart zit in mijn keel en ik knijp Frans zijn benen fijn. Die arme man moet wel onder de blauwe plekken zitten straks! Gelukkig is het maar 1x en vliegen we daarna weer redelijk rustig verder. Tjonge, hebben we dat ook weer een keertje mee gemaakt!

Na 8,5 uur zijn we dan eindelijk in Hongkong. De landing verloopt voorspoedig maar na de duik in die luchtzak ben ik toch meer gespannen dan normaal. Ik krijg het benauwd en merk dat ik begin te hyperventileren. Het kost wat moeite maar ik krijg het weer tijdig onder controle. Ik zet mijn telefoon aan en zie dat er een bericht is ingesproken. Daar zit het Australische kaartje nog in. Helaas lukt het niet om het van hier uit af te luisteren dus ik zal nooit weten wie het is geweest….

Op de luchthaven in Hongkong wordt gecontroleerd of we geen koorts hebben voor we verder mogen voor de volgende vlucht. Daar moeten we 3 uur op wachten. Kan ik mooi even de blog bijwerken!

We vliegen terug in de tijd. We hebben al 3 uur ingehaald, op de 12,5 uur durende vlucht naar Amsterdam halen we nog eens 6 uur in. Dus de dag is voor ons nog lang niet voorbij!

Maandag 24 Februari 2020, Sea Life Melbourne

De laatste dag hier in Australia. We brengen hem door in het Sea Life Aquarium in Melbourne. We wilden er de eerste week dat we hier waren al heen maar het was toen zo druk dat we maar door gelopen zijn. Vandaag een tweede kans…

Er staat nog steeds een flinke rij maar het is niets vergeleken met 8 weken geleden. Dus gaan we naar binnen. We worden al meteen opgevangen door een aardige jonge vrouw. Zij controleert de tickets en maakt meteen foto’s. Nou, die zien we straks wel weer. 

We zijn jaren geleden eens in het Aquarium geweest maar het blijkt helemaal verbouwd. Het lijkt niet eens meer op het oude Aquarium. Het zoet er prachtig uit en is nu geweldig voor kinderen. Overal interactieve spelletjes voor hen. Een grote ruimte waar vissen op de muur worden geprojecteerd. En hoe meer kinderen er bewegen, hoe meer vissen er zwemmen. Kleurspelletjes, van alles. Veel aquariums zijn lager geplaatst zodat de kinderen er ook in kunnen kijken. Overal tunneltjes met halve glazen bollen voor hen zodat ze midden in de bakken hun hoofd omhoog kunnen steken om te kijken.

We mogen voelen hoe een zeester aan voelt (lijkt wel van steen!) en hoe een haaienei aanvoelt onder water (net rubber). En de bakken zijn prachtig ingericht. Vele soorten vissen en koraal, het is er allemaal.

Het mooiste is de grote bak met de verschillende soorten haaien, stingrays en roggen. Een enorm aquarium met daaronder een glazen tunnel. Het voelt alsof je zelf tussen de vissen door loopt. Prachtig! De dieren zijn enorm groot. Sommigen zijn beschadigd. Er worden hier ook vissen opgevangen uit het wild. Indien mogelijk worden ze later weer uitgezet. Kan dat niet meer dan kunnen ze eindigen in een van de Aquariums hier.

We spelen ook nog een interactief spel. We moeten plastic zakken uit de oceaan opruimen vanuit een onderzeeboot. Maar we mogen geen kwallen raken. Helaas brengen we er niets van terecht. We hebben de zee niet gered….

Er is ook nog een 4D film. De tekenfilmfiguur gaat per ongeluk tijdreizen en komt er achter dat er over een tijdje geen natuur meer zal zijn. Triest, maar als we niet opletten zou dat zomaar kunnen gebeuren. Tenslotte nog een kijkje bij de pinguins. En dan blijkt dat we zo lang in het Aquarium zijn geweest dat de intree inmiddels is gesloten. Maar daar liggen onze jassen nog in de kluis…

Een aardige medewerker maakt de deur weer voor ons open. Ik vind het wel een rare constructie om de kluisjes bij de ingang te zetten en die dan 1/2 uur voor sluitingstijd dicht te doen. Maar goed, we hebben onze jassen. Niet dat we ze nu nodig hebben maar morgen gaan we weer naar huis. En daar is het koud en nat….

Vanavond gaan we met Tom naar een Maleisisch restaurant in de buurt. Afscheid en tevens een bedankje voor de gastvrijheid. Het eten is er heerlijk, hier wil ik elke week wel heen! En nog heel betaalbaar ook. Voor zo’n 60 euro hebben we er met 3 personen gegeten en gedronken. Met een lekker dessert toe.

En dan is het weer tijd om terug te gaan. Onze laatste avond in Australia zit er weer bijna op. Ik hoop echt dat we nog eens terug kunnen komen. De toekomst zal het leren….

Nog even de blog bijwerken en dan is onze laatste mooie vakantiedag in Australia ook alweer voorbij….

Zondag 23 Februari 2020, Melbourne City

Nog 1 keertje naar de Queen Victoria Markets. Nog even op jacht naar de laatste souveniertjes. Maar eerst even flink insmeren met zonnebrandcreme want het wordt vandaag 30 graden!

Het is druk bij de Markt. Gezellig druk dan wel. De Queen Victoria Markets bestaat uit een enorm dak, geen muren, waaronder de kramen staan.  En dat is maar goed ook want bij 30 graden celcius is elk stukje schaduw mooi mee genomen. Bij de markt is een “Foodcourt”, een ruimte met aan de zijkant 6 eettentjes uit alle hoeken van de wereld. In het midden staan de tafels en stoelen. Ieder kan dan halen wat hij wil en je kunt toch samen eten. Geweldig! 

Rondom de markt nog diverse andere eetkraampjes. Zelfs een met gefrituurd ijs. Die laten we maar schieten, ziet er niet echt lekker uit.

We kuieren op ons gemakje over de markt. Veel hoeven we niet meer te hebben maar we genieten er ook altijd van om hier gewoon rond te lopen. We maken ook gebruik van de foodcourt maar komen niet verder dan Fish and Chips met salade. We worden geholpen door een jonge knul. Hij pakt een paar vieze borden en wil daar ons eten op scheppen. Dacht het niet! Ik vraag of het mogelijk is om ons eten op een schoon bord geserveerd te krijgen en met een rood hoofd verwisselt hij de borden. Maar het vertrouwen in de hygiene van de tent is wel weg! En het smaakt nog maar middelmatig ook.

De souveniertjes zijn allemaal gevonden. We wandelen terug door de Swanson Street. En weer valt ons op hoeveel zwervers hier rondhangen. We komen er zeker 20 tegen! Ze slapen of ze zitten wezenloos voor zich uit te staren met een kartonnen bord in de handen: “Homeless, please help.”

Het is verschrikkelijk druk op straat. De hele stad lijkt te zijn uitgelopen voor de zondagmiddag. En toch voelt het niet vervelend. Ook in de City vinden we weer straatartiesten. Muziek op bijna elke hoek en mensen die in de parkjes van de zon zitten te genieten. 

We brengen de spulletjes terug naar het appartement van Tom en brengen daar een paar rustige uurtjes door. Dan is het weer tijd om naar de Princes Bridge te gaan. We gaan foto’s maken van de zonsondergang vanaf de brug. En avondfoto’s als eenmaal de verlichting brand. 

Helaas valt de zonsondergang een beetje tegen. Er verschijnen niet zoveel kleuren als we hopen maar het is niettemin prachtig om te zien. Ik geniet er met volle teugen van. Maar het maakt me ook verdrietig. Want overmorgen moeten we weer naar huis en ik weet niet of ik dit ooit nog zal zien. Mijn mooie Melbourne…. het zit zo diep in mijn hart…. wat zal ik het missen!

De avondfoto’s zijn ook mooi (vinden wij tenminste). We slenteren nog even langs de rivier en genieten van de gezelligheid om ons heen. Terwijl we daar lopen bel ik ook nog even naar mijn zus. De techniek staat voor niets! Wat fijn om zo met elkaar te kunnen praten! En dan is het weer tijd om terug te gaan. Ik moet nog een hoop foto’s uitzoeken!

Nu nog even de blog…. en dan is er weer een mooie dag voorbij….

 22 Februari 2020, Chapelstreet, St. Kilda

Na het ontbijt lopen we naar de tramhalte. Bij Tom voor de deur zijn ze bezig aan een van de enorme wolkenkrabbers. Een gigantische hijskraan haalt van alles van het dak af. Ze zijn er al maanden mee bezig. De hele straat staat vol spullen en er kan geen verkeer meer door.

De eerste stop is Chapel Street. Een winkelstraat in een van de wijken buiten de City. Chapel Street is niet glamoureus. Een gewone winkelstraat. De huizen zijn prachtig maar niet allemaal even goed geconserveerd. Over de trottoirs hangen afdakken zodat het winkelende publiek niet in de zon hoeft te lopen. er zijn wel wat duurdere winkels maar de meesten hebben een normale prijs. En het is bere gezellig om hier te zijn.

Wat ook op valt zijn de vele Op-shops, 2e hands winkels. Er zijn er bij waar vanalles in de winkel is gepropt maar de meesten hebben echt mooie spullen in de verkoop. Je kunt er voor een paar centen een heel huis van inrichten zonder dat iemand ziet dat het 2e hands spullen zijn. Veel van deze Op-shops halen met de verkoop geld op voor een goed doel.

We lopen ook binnen in de Jam Factory. Een winkelcentrum in een oud fabrieksgebouw. Het is niet meer als zodanig te herkennen. Eigenlijk ben ik er binnen gelopen omdat Keith Paulusse een boek heeft geschreven (Big Bunches at the Jam Factory) dat voor een groot deel hier afspeelt. Maar er is flink verbouwd en gemoderniseerd, er is niets meer van die tijd over.

We nemen de tram naar St. Kilda. Deze wijk van Melbourne ligt aan de Port Phillips Bay. We stappen uit de tram en hebben metteen een mooi overzicht over het strand en de Bay. Prachtig is het hier. Op het water zijn kite surfers bezig. Met een enorme snelheid scheren ze over de Bay, vooruit getrokken door hun vliegers. Er zijn hier best veel mensen op het strand. Maar vergeleken bij een zonnige dag bij ons is het leeg. We genieten een tijdje van het heerlijke weer en het mooie uitzicht en lopen daarna naar het Theater en het Lunapark. Een stukje uit mijn jeugd.

Mijn moeder staat op een foto voor de ingang van het Lunapark. Dat is een gigantische clown. Die is er nog steeds. Er voor staat een groep Zuid-Amerikaanse dansers. Er blijkt een festival in het park ernaast. Helaas staan er zo’n 100 mensen in de rij om binnen te kunnen als er weer gasten zijn vertrokken. Daar gaan we maar niet bij staan. De dansers geven een demonstratie. Ze zitten beslist niet allemaal even strak in het vel en ik vind het enorm knap dat ze allemaal hier in een string durven te staan! Het dansen vind ik niet veel aan maar een van de meiden heeft op allebei haar zijden een tatoe van een leeuw staan. Hoewel ik niet van een tatoe houd vind ik de plaatjes wel erg mooi getekend.

Naast het Lunapark staat het Palais Theatre. Ook dat staat op de foto’s van mijn ouders. We lopen er heen maar helaas blijkt het gesloten. Frans probeert door de glazen deuren wat foto’s te maken en dan komt een medewerker vragen of we even naar binnen willen. Wat geweldig weer! We maken er dankbaar gebruik van om de prachtige foyer op de foto te kunnen zetten. 

Tenslotte een wandeling door Acland Street. Het eerste wat ons daar opvalt zijn de vele bakery’s met heerlijke taartjes in de etalages. Die proberen we nog wel eentje voor we hier weg zijn! 

De tram zet ons weer af voor het Flinder Street Station. Onderweg langs de Yarra River zijn de straatartiesten weer volop aanwezig. De terasjes zitten weer bomvol en overal klinkt muziek. Een heerlijke gezellige zaterdagavond. En dan staat er ineens een protestgroep tegen dierenleed. Zij protesteren tegen de vreselijke toestanden die er nog steeds zijn in de slachthuizen wereldwijd. Ze staan in een kring met de ruggen naar elkaar. Ze zijn volledig in het zwart gekleed en hebben witte maskers op. Drie van hen houden een scherm vast. Op elk scherm speelt een andere film. Ze tonen de misstanden met koeien, met varkens en met kippen. Vreselijk om te zien.  De groep staat doodstil en zegt geen woord. En alles bij elkaar is het enorm indrukwekkend. Ik pink stiekem een traantje weg als ik er langs loop. Ik eet al niet veel vlees maar denk er serieus aan om het helemaal te verbannen. Vreselijk dat een dier dat moet meemaken omdat ik zonder er bij na te denken een stuk vlees op mijn bord gooi…

Terug bij Tom bellen we nog even onze dochters. Ze blijken allebei in ons huis bezig om het weer in orde te maken voor onze thuiskomst. Geweldig dat ze dat doen! Betekent helaas wel dat we weer bijna naar huis gaan!

Terwijl Frans samen met Tom nog naar een detective op TV zit te kijken werk ik weer aan de blog. En dan is er weer een mooie dag voorbij!

Vrijdag 21 Februari 2020, Melbourne City

We hebben net ontbeten als Anne binnen komt lopen. Ze heeft de post uit de bus gehaald. En er is wat voor ons bij. Alweer! Dit keer is het een pakje van Barbara. Ze heeft ons een mooie kussensloop met de blauwe wren (vogeltje) gestuurd met een lieve brief erbij. Wat fijn dat we dat nog net op tijd hebben ontvangen!

En dan is het weer tijd om afscheid te nemen. Goldie komt er haar bed niet voor uit en de galah’s gaan er vandoor als we de tuin in lopen. Zij vinden afscheid waarschijnlijk ook niet leuk…. We hebben hier een geweldige tijd gehad bij Anne en Jeff. Ik voel me verdrietig omdat we niet zeker weten of we hen ooit nog weer zien. 

Het is 129 km naar Bargain waar we de auto in moeten leveren maar we doen er ruim 2 uur over. Het verkeer rondom Melbourne is een chaos. En dan moeten we ook nog een stukje door het centrum. Met ons autootje tussen de enorme vrachtwagens…. ik ben blij dat ik hier niet hoef te rijden, ik vind het maar niks. Ik slaak een zucht van verlichting als we eindelijk de Freeway op rijden. Helaas komen we daar al snel in de file terecht. Nou ja, we hebben tijd genoeg….

Het inleveren van de wagen stelt niets voor. We worden buiten al opgevangen, moeten de sleutel afgeven, de man kijkt even rond de auto, doet de deuren open en kijkt er even in en zegt vervolgens: “Oke!” Dat was het dan. Nog geen kwartier later staan we op het vliegveld op de Starbus te wachten die ons terug naar de City brengt.

We geven de koffers bij Tom af en na een kop koffie lopen we de City in. We moeten nog wat ophalen dat we de eerste week hebben besteld. We hebben nog niets gegeten dus kopen we een frietje. Heerlijk. We lusten ook nog wel een ijsje maar dat hebben ze hier niet. Lopen we toch een stukje verder de Elisabeth Street in, daar komen we vast wel wat tegen. We lopen en lopen maar kunnen nergens een zaak vinden waar ze ijs verkopen. Uiteindelijk komen we helemaal aan het eind van de straat aan en daar zit een Mac Donalds. Die hebben lekker ijs! Na de lange wandeling genieten we er extra van!

We lopen weer terug naar de Flinder Street. Bijna een uur later zijn we terug bij de frietzaak. En wat blijkt…. daar zit ook een Mac. Recht er tegenover! Pffff. 

Om nog even rond te kunnen kijken in de City pakken we de City Circle Tram. Een historische tram die door de City kachelt. Hij maakt een mooie ronde en vertelt wat er te zien is. Als we weer helemaal aan de andere kant van de City zijn stopt de tram en vertelt de machinist dat hij slecht nieuws heeft. Er is een blokkade, de tram kan niet verder. Jeetje, staan we weer aan de verkeerde kant van de stad. Maar deze keer lopen we niet terug, we nemen een ander tram.

Voor we terug naar Tom gaan pikken we nog een terrasje. Glaasje wijn, cappucino, colaatje. Maar als we af  gaan rekenen staat er veel meer op de rekening. Blijken de mensen die voor ons aan de tafel zaten zonder betalen weg gelopen. Wij zijn er daarna gaan zitten en krijgen nu hun rekening gepresenteerd. Dat dacht ik niet hoor! Het duurt even maar als de ober die ons geholpen heeft er bij komt is het zo geregeld. Poe poe hebben wij weer! 

We wandelen langs de rivier terug naar Tom. Het is bere gezellig langs het water. Alle terrasjes puilen uit, overal muziek en straat artiesten. Mijn Melbourne, zolang ik er niet met een auto doorheen hoef, een heerlijke stad!

Nu nog even de blog bijwerken en dan is er weer een mooie dag voorbij!

Donderdag  20 Februari 2020, Sorento

Welkom in Australia, het land van de enge, giftige en angstaanjagende dieren…. Het zou zomaar de slogan van vandaag kunnen zijn!

We rijden met Anne naar Sorento. Een stadje bijna aan het eind van de Mornington Peninsula. Het schiereiland is hier heel smal met aan de ene kant de Port Phillip Bay en aan de andere kant de Bass Strait. We rijden Sorento binnen en gaan dan eerst kijken aan de kant van de Bass strait. Een prachtig stuk natuur. Groene duinen aan een wilde zee vol ruwe rotsen. Het water kletst er af en toe hoog overheen. We nemen de trap naar het uitkijkpunt bovenop de duinen. Ik zie dat ook hier de vervuiling heeft toegeslagen. Langs de trap ligt overal afval neergesmeten. Waar is dat toch voor nodig???

Het uitzicht is schitterend. Wilde golven aan een ruige kust aan de ene kant en een spiegelgladde Port Phillip Bay aan de andere kant. Een stukje verderop langs de ruwe kust zien we een rots liggen die de passende naam “The Sfinx” heeft gekregen. En inderdaad, met wat fantasie zou je er een sfinx in kunnen zien die over de zee uit ligt te kijken.

Vervolgens kijken we in Sorento rond. Het is nogal een dure plaats. De elite van Melbourne heeft hier zijn vakantiehuizen. En die zijn niet mis! Als we ons hyundai accentje parkeren staan we tussen de mercedessen en de BMW’s… ik denk niet dat we hier veel zullen kopen…. Maar het is een gezellige plaats om even doorheen te wandelen en de prijs van de koffie valt reuze mee. 10 dollar (euro 6,10) voor een vanille slice (soort tompouce) vinden we toch echt te gortig, die laten we maar zitten.

De medewerkster van het informatieburo heeft ons een wandeling aangeraden langs de vakantiestulpjes van de rijken. Leuk om eens te zien hoe de elite van Melbourne vakantie viert! Het pad langs de woningen loopt aan een kant langs de tuinen en aan de andere kant aan de rand van de klif. We gaan een poortje door… en kijken onze ogen uit. Vakantiewoningen…. daar kun je hele weeshuizen in vestigen! Enorme villa’s, prachtige ouderwetse woningen en hypermoderne, sommige met een zwembad, al dan niet overdekt, prachtige tuinen, en allemaal een eigen trap langs de duinen naar beneden en een pier op het strand. Verboden toegang.  Enkele eigenaren hebben langs de pier een groot vierkant afgezet en daarmee een zwembad in de baai gevormd. Kleedruimte en douches op de pier erbij. Jeetje, en dat voor een paar weken per jaar!

Een prachtige oude villa gaat al jaren van ouder op kind over. Maar nu is het van een ouder stel dat geen kinderen heeft. Als zij overlijden gaat het naar de kerk. Nou, ik weet daar nog wel een ander goed doel voor!

We wandelen hetzelfde pad weer terug. Frans loopt een stukje voor ons. Na een paar minuten maakt hij een sprongetje en loopt snel terug in onze richting. Verbaast vraag ik wat er aan de hand is…. EEN SLANG!!! Er ligt een grote dikke slang. Met zijn zwarte kraaloogjes ligt hij ons aan te staren. Prachtig maar tegelijk ook doodeng. We wachten even en maken herrie. We stampen op de grond om hem weg te jagen. Maar hij vertrekt geen spier en bekijkt stoicijns wat wij staan te doen. Achteraf gezien kan hij misschien ook wel geen kant uit want hij ligt aan de rand van de cliff. 

We gaan er niet langs, dat vinden we te gevaarlijk. Hij ligt vlak langs het smalle pad en we zouden hem op zo’n 30 cm moeten passeren. Laat hem maar lekker liggen, wij lopen wel om! We nemen de route terug langs de andere kant van de huizen. Kunnen we het van daaruit ook metteen bekijken.

Tenslotte nog even naar de uitkijkpost bij Arthurs Seat. Een park op de top van de berg bij Dromana. Als het helder genoeg is kun je over de Port Phillip Bay heen de City van Melbourne zien liggen. Over de weg is dat ruim 100 km! We hebben geluk, heel in de verte zien we heel vaag de wolkenkrabbers staan. Mooie gelegenheid voor Frans om zijn telelens eens uit te proberen. En jazeker, hij heeft er een paar hele mooie foto’s van kunnen maken!

De week bij Anne en Jeff zit er weer bijna op. De koffers zijn ingepakt, de auto is gewassen zodat we hem morgen netjes in kunnen leveren voor we naar Tom terug gaan. Voor nu nog even werken aan de blog. Zonder het gezelschap van de spin, die is verdwenen. Ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind, ik vond het prettiger toen ik hem kon zien en wist waar hij uit hing!

En dan is er weer een mooie dag voorbij!

Woensdag 19 Februari 2020, Mainridge

De 50e verjaardag van Anne’s dochter Wendy. Een mooie reden voor Anne om ons aan haar vrienden voor te stellen. Dus er moet een feest gevierd worden!

Anne is al 2 dagen aan het redderen om alles voor vandaag in orde te krijgen. Organiseren blijkt niet haar sterkste kant. En dan is ook nog de speciale verjaardagskaars die ze voor Wendy heeft gekocht nergens te vinden. Gelukkig komt hij nog net op tijd tevoorschijn.

Wendy is vanmorgen al vroeg aangekomen om te helpen en in een mum van tijd staat alles klaar. Wij worden weg gestuurt, er is niets meer voor ons te doen. “Ga lekker zelf wat doen, om 12.00 uur terug dat is tijd genoeg!” Dus doen we dat maar. 

We rijden naar de Kmart om een paar foto’s voor Anne te laten afdrukken. We zien er ook nog een leuk lijstje met opschrift “Friends”. Daar doen we een foto waar we met zijn drieen op staan in. Dat is voor Anne als bedankje. 

Als we in het huis van Wendy aankomen zijn de eerste gasten al aanwezig. Het begin is wat ongemakkelijk maar al snel raken we aan de praat en de rest gaat vanzelf. Het wordt een gezellige lunch met veel te veel eten. Daar had een heel leger van kunnen doen! Wendy krijgt nog 2 dagen gasten en ik denk niet dat ze nog iets bij hoeft te kopen! Er is ook een taart voor Irene die op dezelfde dag verjaart als Wendy. En de verjaardagskaars draait prachtig rond, voor hij zijn blaadjes opent. Alleen als ze hem van de taart willen halen valt hij bijna op de grond. Anne kan hem nog net redden maar nu liggen de kaarsjes brandend op de gelei. Het kaarsvet druipt er zo in. Wendy komt met 2 enorme opscheplepels aanzetten en daar wordt de kaars mee verwijderd. Ondertussen vraag ik me af: “waarom niet gewoon de kaaarsjes uit blazen en de kaars er af pakken?”

Rond 15.00 uur gaat iedereen weer weg. Anne vraagt aan mij of ik de hond, Goldie, even uit wil laten. Natuurlijk doe ik dat. Het is een heerlijk dier, zo lief…. Ze komt metteen en loopt met haar stramme reumatische poten langzaam de trap af. Ik laat haar buiten en loop een stukje met haar mee. Als het goed is kan ze niet van het terrein af. Ik controleer nog even de poort. Die is dicht en de ketting zit er op. Anne laat Goldie altijd zelf rond lopen. Als ze dan weer binnen wil blaft ze bij de deur. Dus ik denk dat het geen kwaad kan om even terug naar binnen te gaan en een vest te halen. Ik ga snel weer naar buiten….. weg hond. Nergens meer te zien. Ik loop even rond maar kan haar echt niet vinden dus haal Frans erbij. Verdorie, het zal toch niet…. Het terrein is groot en rondom afgezet maar er is wel een poortje naar de buren. En daar staat de poort open… en de weg hier langs is erg druk… 

Ik krijg het behoorlijk benauwd. Frans gaat naar de ene kant van het terrein, ik kijk aan de andere kant. Als ik om de schuren heen loop ligt daar Skippy lekker te relaxen. Hij komt even omhoog om te kijken wat ik van plan ben maar besluit al snel dat ik ongevaarlijk ben en gaat weer lekker liggen. Maar geen Goldie…

Frans heeft haar gevonden. De boef is door het poortje gelopen. Maar gelukkig ging ze direct naar het huis van Wendy en daar loopt ze prinsheerlijk rond. Pffff gelukkig, niets aan de hand.

Terug in huis blijken we een nieuwe huisvriend te hebben. Op de muur in de huiskamer zit een enorme Huntsman Spider. De spin is zo groot als een handpalm. Totaal ongevaarlijk, ze eten alleen maar vliegen en andere insecten. Eigenlijk zijn ze heel nuttig. Vriendelijk ook…. maar niet direct een vriendje waar ik op zit te wachten! Anne vind het niet erg en laat hem zitten. Terwijl ik de blog zit te schrijven zie ik hem zitten. Ik kijk af en toe angstvallig of hij nog op dezelfde plaats zit. Ik krijg bijna een hartverlamming als hij 10 cm opschuift. Prima als hij daar blijft zitten maar wat als hij uit het zicht verdwijnt? Hij zou zomaar in de slaapkamer op kunnen duiken. Of misschien zit er daar ook ergens een verborgen!!!! Oh oh….

Ik hoop dat die spin me niet uit mijn slaap gaat houden…. Nog even en dan is het alweer bedtijd. En dan is er weer een mooie dag voorbij!

Dinsdag 18 Februari 2020, Leopold

De regen valt met emmers tegelijk naar beneden. Het bliksemt en dondert zo hard dat het hele huis trilt. Het zat er al de hele dag aan te komen. Gelukkig hoeven we de deur niet meer uit. Tijd om de dag te overdenken….

Vandaag gaan we op bezoek bij Keith Paulusse. Ik heb hem op een van onze reizen door Australia leren kennen en sindsdien hebben we contact gehouden. Keith is schrijver. Het eerste boek dat ik van hem las is in het Engels geschreven maar heeft een Nederlandse titel: “Vertrek”. Een prachtig boek over zijn emigratie als kind naar Australia. Het gezin arriveerde hier op de zelfde boot als mijn ouders, de Johan van Oldenbarneveldt. Het boek laat zien hoe hard het leven voor de emigranten was, maar ook hoe goed de kansen waren voor de mensen die zich aanpasten en niet bang waren om de handen uit de mouwen te steken. Omdat mijn ouders in dezelfde periode naar Australia emigreerden spreekt dit boek mij erg aan. Het vervolg hierop: “Big Bunches at the jam factory” vertelt over de jaren erna. Een ontroerend boek over de tijd dat AIDS nog een absoluut doodvonnis was. Geweldige mensen die een strijd moesten aangaan met een vreselijke ziekte in een tijd dat homoseksualiteit in Australia nog bij wet verboden was. Wat een enorme impact dat had en hoe moeilijk het leven toen geweest moet zijn. Moeilijk voor te stellen als je bent opgegroeid in het vrije Nederland. Om een voorbeeld te geven: het homohuwelijk is pas in 2017 goedgekeurd door het Australische parlement maar er is nog steeds heel veel aversie tegen, vooral vanuit de Katholieke Kerk. 

Keith woont aan de andere kant van de Port Phillip Bay, in Leopold. Van hier af 20 minuten naar Sorento waar de Ferry vertrekt, 40 minuten heerlijk ontspannen met de Ferry naar Queenscliff en dan weer 20 minuten naar Leopold. Via de weg ongeveer 4 uur rijden…. Geen moeilijke keuze dus, we nemen de Ferry!

Helaas zit het weer niet echt mee. Het is niet koud maar het regent een beetje en de zon laat zich ook niet zien. We gaan dus maar binnen zitten. Het is ongeveer 40 minuten varen. We zitten heerlijk ontspannen voor de hoge ramen naar buiten te kijken. En dan, na ongeveer 10 minuten, klinkt ineens het noodsignaal….. Mijn hart schiet tussen mijn oren. Het zal toch niet….. 

Ik kijk naar de mensen rondom en zie verschrikte gezichten. Owwwww wat nu…. Ik kijk naar het personeel achter de bar…. en zie dat die rustig door gaan met hun werk. Mijn hart zakt weer langzaam terug naar zijn plaats. Een medewerker verdwijnt even door een deur waar alleen personeel door mag maar komt na twee tellen terug en gaat weer gewoon verder met zijn werk. He he, dan zal het wel goed zijn. En dan klinkt de stem van de kapitein door de speakers: “Er was een emergency op het topdek maar dat is inmiddels onder controle. Niets aan de hand.” Gelukkig!!! Maar echt lekker op mijn gemak ben ik de rest van de reis niet meer.

Later blijkt dat er op het topdek een motorsloep ligt die ze wilden testen. Daarbij is de motor in brand gevlogen. Niets te maken met de Ferry zelf dus. Nou dan hoop ik maar dat ze die testen de volgende keer uitvoeren als ze aan de wal liggen!

Het is beregezellig bij Keith. Het is superleuk om hem weer te zien en we kletsen wat af. Hij trakteert ons op een heerlijke vegetarische lunch en voor we er erg in hebben is het al bijna weer tijd om te gaan. Maar goed ook want door het slechte weer hadden we toch nergens heen gekunnen. In april komt Keith enkele weken naar Nederland, ik kijk er nu al naar uit hem dan weer te zien!

De terugweg verloopt vlot. Als we weg varen in Queenscliff zien we pas goed hoe smal de doorgang is van de Port Phillip Bay naar de Bass Strait. Op onze reis op de Spirit of Tasmania was het donker en sliepen we al toen we er doorheen voeren.

Ook deze overtocht gaat er een alarm af maar dit keer is het duidelijk het alarm van een auto op het dek onder ons. Daar schrikken we niet echt van. Het wolkendek is prachtig en in de verte zien we de lichtflitsen van een naderende onweersbui. Gelukkig blijft hij nog even ver weg.

We nemen Anne en Jeff vanavond mee uit eten. Anne wil naar de RSL. Dat is een instantie die van origine is opgericht om uit de oorlog terugkerende soldaten te ondersteunen. Voor de helft restaurant, voor de andere helft “Pokies” een goktent.  Er wordt van alles georganiseerd. Vroeger alleen voor veteranen maar tegenwoordig mag iedereen er naartoe.  Je moet er wel lid van zijn. Dat lossen ze op door je lid te maken voor 1 avond. Voor nog geen 60 euro hebben we hier met 4 personen een maaltijd van 2 gangen en een glas drinken. En nog lekker ook. 

Als we net goed en wel op de farm terug zijn gaan de sluizen boven open. Met emmers tegelijk komt het water naar beneden. Het dondert en het bliksemt zo hard dat het huis er van trilt. Ik hoop maar dat Skippy ergens een droog plekje heeft gevonden. Het was gisterenavond zo leuk om hem tussen de geiten te zien grazen!

We zitten inmiddels in onze “suite” de foto’s en de blog bij te werken. Bijna tijd om naar bed te gaan. En weer is er een mooie dag voorbij….

Maandag 17 Februari 2020, Moonlit Sanctuary

Moonlit Sanctuary. Een kleine Zoo met allemaal Native Animals (dieren die in Australia leven) zo’n drie kwartier hier vandaan. We zijn er enkele jaren geleden geweest en hebben er toen van genoten. Dat willen we graag nog eens zachtjes over doen.

Met in ons achterhoofd het feit dat koala’s op de rand van uitsterven staan na de laatste bosbranden in Australia boeken we een close encounter met deze dieren. We weten niet precies wat we daarvan kunnen verwachten. Maar het zou wel eens de laatste kans kunnen zijn om zo dicht bij een koala te komen. En we genieten er van! Maar geloof me er is niemand die er meer van geniet dan Vincent de koala zelf! Zodra hij de verzorgster ziet lopen komt hij van zijn plaats. Hij klimt in haar armen en laat zich op zijn knuffelplekje zetten. We moeten allemaal onze handen desinfecteren en krijgen instructies. Alleen op de rug, van nek tot billen aaien. Dat vind hij heerlijk. En inderdaad, zoals je op de foto’s kunt zien, het diertje geniet met volle teugen. En wij ook! Geweldig!

We hebben ook een bakje voer voor de kangaroos gekocht maar die zijn intussen al zo volgevreten dat ze geen hap meer lusten. Uiteindelijk vind ik er eentje die nog een paar hapjes aan neemt maar als we later het park verlaten is nog niet de helft op. Misschien dat Skippy, de kangaroo die bij Anne op het terrein woont nog wat lust….

Het park op zich valt een beetje tegen. In onze gedachten was het veel groter dan we hier nu zien en waren er ook veel meer dieren. Maar dat komt waarschijnlijk door de tijd want er is niets verandert. Er zijn veel vogels maar maar weinig landdieren. Buiten de koala’s, wallaby’s en kangaroos nog enkele dingo’s, leguanen en hagedissen en nog wat slangen. O ja, er is ook nog een Quoll en een tasmaanse duivel. Een wetland met watervogels maakt het compleet.

In de voliere van de Bush-stone Curlew (een slanke vogel met lange dunne poten) zit een paartje met 2 kuikens. De kuikens liggen er bij alsof ze dood zijn en zo neer gegooid. Maar er is niets mee aan de hand, ze liggen gewoon lekker te slapen. 

We zien een schildpad die probeert door een glazen wand heen te komen. Hij ligt er half tegenaan en wurmt zichzelf omhoog. En dan rolt hij pardoes op zijn rug. Ik sta al klaar om een verzorger te gaan roepen om hem om te draaien maar dat heeft hij helemaal niet nodig. Met een paar bewegingen van zijn poten floept hij zo weer op zijn buik. Ik wist helemaal niet dat schildpadden dat konden!

Na een uurtje of 4 hebben we het wel gezien. We gaan weer terug. Nog even via de shops want woensdag wordt de dochter van Anne 50 en dat wordt hier gevierd. Daar willen we nog wel een presentje voor halen. Anne laat zich ontvallen dat dat helemaal nergens voor nodig is. Het feest is niet alleen voor haar dochter maar ze wil ook graag haar vrienden met ons kennis laten maken….. dat had voor mij nou ook weer niet gehoeven…. Maar oke, als ze dat graag wil dan slaan we ons er wel doorheen! Het is even zoeken maar dan vinden we toch een heel leuk kado waar Wendy volgens Anne erg blij mee gaat zijn. Wat dat is, dat vertel ik je woensdag!

Het is nog steeds heerlijk weer. Ik ben een beetje vroeg klaar met de blog maar ik verwacht niet dat we vanavond nog wat bijzonders gaan doen. Lekker een rustige avond op de farm. En dan is er weer een mooie dag voorbij!

Zondag 16 Februari 2020, Mornington Peninsula

Het gebied waar Anne woont is een schiereiland. Het grenst aan een kant aan de Port Phillip Bay en aan de andere kant aan de Bass Strait, de oceaan waar ook Tasmanië  aan ligt. Dit schiereiland heet Mornington Peninsula. En dat gaan we nu verkennen.

Anne gaat niet mee. Ze heeft last van haar spieren en wil zichzelf sparen zodat ze morgen mee kan. Waarheen, dat vertellen we morgen wel!

Als we weg rijden zie ik hoe vreselijk schuin de bomen hier over de weg hangen. En ik moet denken aan het verhaal van Anne. Ze vertelde dat ze een tijd geleden hier over de weg reed toen er ineens een grote zware tak van een boom afbrak. Ze zag het gebeuren maar kon niet snel genoeg stoppen. De tak belandde op haar motorkap en sloeg zo een stuk van de auto af. Had ze een meter verder naar voren gestaan dan was ze er niet meer geweest…. Ze heeft de gemeente verzocht iets aan de overhangende takken te doen maar geen antwoord gehad…. Schandalig! Met argusogen bekijk ik de bomen en ik ben blij als we er doorheen zijn!

We starten in het plaatsje Flinders aan de Bass Strait. Het blijkt een klein plaatsje vol met mooie gebouwtjes. Ze zijn in oude stijl opgetrokken maar duidelijk nieuw. Het wemelt hier van de galleries en winkeltjes met hebbedingetjes. Er is ook een chocolaterie maar we vallen stijl achterover als we de prijzen zien. 3 dollar (euro 1,86) voor 1 piepklein bonbonnetje! Nee, doe dan maar een ijsco! 

De volgende stop ligt in het plaatsje Somers waar we de Coolart Wetlands and Homestead vinden. Een prachtig oud huis met schitterende tuinen. We wandelen er een tijdje rond en vinden steeds weer nieuwe mooie dingen. Prachtige bloemen die we nog nooit gezien hebben. Er staat een struik vol witte kelken. Om te laten zien hoe groot die wel niet zijn houd ik mijn hand er achter. Een vijver, klein maar erg mooi aangelegd met prachtige lelies. En ook hier, achter een heg, een veld met BBQ’s en picknicktafels.  

Tot onze verrassing is de deur gewoon open en mogen we binnen kijken. Niet het hele huis is open maar de kamers waar we in kunnen zijn prachtig antiek ingericht. En niet eens iemand erbij voor de controle! Voor zo’n groot huis is de badkamer een aanfluiting. Een piepklein kamertje met een piepklein bad er in. Aan het hoofdeinde een ijzeren scherm in het bad zodat er ook gedouched kan worden. Ik ben niet groot, maar ik denk niet dat ik er mijzelf in uit kan strekken. Nu zijn de mensen hier, uitzonderingen daargelaten,  niet zo groot als in Europa en in de vorige eeuw waarschijnlijk nog kleiner maar dit is wel echt inie minie… De Mansion is tot de 2e helft van de vorige eeuw bewoond geweest dus had ik in de badkamer wel wat meer luxe verwacht…

De volgende stop is Hastings maar alle winkels zijn er gesloten en het ziet er niet erg uitnodigend uit. We eten er een hapje en gaan weer snel verder. We steken het schiereiland over naar de Port Phillip Bay. Eigenlijk willen we naar Dromana maar als we daar aan komen blijkt het niet meer te zijn dan een groepje huizen. We zoeken een tent waar we koffie kunnen drinken, liefst langs het water. Want ondertussen is de zon gaan schijnen en kunnen we eindelijk genieten van die prachtige felblauwe lucht die je alleen in Australia ziet. Maar in Dromana zien we geen koffietent, geen bakery, geen shops, helemaal niets. Voor we het weten zijn we er doorheen. Dan maar naar het volgende plaatsje, Rosebud.

Rosebud lijkt in de zon een  totaal andere plaats dan gisteren. We bestellen een cappuccino en nemen die mee naar de waterkant. Maar wat een bocht. We hebben nog nooit zo’n smerige koffie geproefd. Hij verdwijnt dan ook linea recta in de prullebak. De zin in koffie is metteen over!

De speeltuin is vandaag een stuk levendiger. Vol kraaiende en joelende kinderen die vol plezier gebruik maken van de mooie toestellen terwijl de ouders aan de picknick tafels zitten. De pier ziet er uitnodigend uit. een beetje winderig maar het is heerlijk om hier over het water te lopen. Wat een verschil met gisteren!

En dan is het weer tijd om terug naar Mainridge te gaan, naar de farm van Anne. Als we de poort binnen rijden ligt Skippy daar prinsheerlijk van het zonnetje te genieten. Hij kijkt even wat wij van plan zijn maar besluit al snel dat wij geen kwaad in de zin hebben en gaat weer lekker verder met luieren. Volgens Anne houdt hij erg van zonnebaden. Nou, hij is niet de enige!

Charlie de Kaketoe laat luidkeels van zich horen terwijl de Galah’s en Rosella’s tegen elkaar op kwetteren. En op de achtergrond het klokkende geluid van de Magpies, een soort ekster. En zo lelijk als het schelle gekraai van een Nederlandse ekster is, zo mooi en melodieus is het geklok en gekwebbel van een Australische Magpie. Heerlijk, ik kan daar echt van genieten. Het geluid hoort zo helemaal bij Australia!

Na het eten kijken we nog even of de kangaroos weer tevoorschijn zijn gekomen maar vandaag zijn ze er niet. Misschien zijn we nog te vroeg, het is nog niet aan het schemeren. Maar oke, we hebben nog een paar dagen…

Een paar dagen nog maar…. Over 9 dagen vliegen we alweer naar huis. Ik krijg kramp in mijn maag als ik daar aan denk. Natuurlijk mis ik onze familie en vrienden daar. Maar ik voel me hier echt thuis. Tjonge, wat had ik hier graag gewoond!

Ik kan niet geloven hoe snel de tijd is omgevlogen. Zondagavond alweer. Nog eventjes en dan is er alweer een mooie dag voorbij!

Zaterdag, 15 Februari 2020, Rosebud

Een vrije dag! Geen echte plannen. Niks moet, alles mag.

We rijden naar Rosebud, aan de waterkant. Eigenlijk willen we graag een stukje lopen langs de Port Phillip Bay maar het miezert….alweer. Eerlijk gezegd begin ik daar wel wat genoeg van te krijgen. Ik weet dat het land het heel hard nodig heeft maar naarmate het slechte weer langer duurt wordt het wel moeilijker om er zo over te blijven denken… want zeg nou eerlijk, wie wil er nu regen op zijn vakantie? Ik vind het egoistisch van mijzelf maar kan er niets aan doen, ik wil zon! Maar helaas, we moeten het doen met wat we krijgen en daar zit vandaag de zon niet bij.

Aan de waterkant ligt een fonkelnieuwe, prachtige speeltuin. Wat zouden de kleinkinderen hier genieten! Het geheel wordt afgemaakt door 2 afdakken met BBQ en tafels er onder. Nog drinkwatertap en een sanitairgebouw erbij ook. Alles voor een heerlijke familiedag bij elkaar! Maar helaas, het regent en er is niemand te zien.

De wandeling langs het water duurt niet erg lang. Het is hier vast heerlijk als het mooi weer is maar onder druipende bomen door lopen is nou niet echt geweldig. We besluiten eens te gaan kijken wat er hier langs de weg voor winkels zitten. En dan staan we ineens weer voor die leuke vintage shop waar we 3 jaar geleden met Anne zijn geweest. Een oude bioscoop, verbouwd tot winkel. Je vindt er van alles, maar vooral heel veel kleding. Leuke rock en roll jurken en petticoats (nieuw), vintage hoeden, vintage bruidsjurken, sierraden en kleding, gebruiksvoorwerpen en kleine meubels, we kijken onze ogen uit. In de voormalige Foyer drinken we nog een kop koffie voor we verder gaan. 

In een etalage zien we een affiche voor zandsculpturen over dieren, Animalis, niet ver hier vandaan. We rijden er naartoe. We vinden er maar liefst 26 sculpturen, 1 voor elke letter van het alfabet. De een mooier dan de andere maar allemaal heel kunstig gemaakt. Het blijken allemaal afbeeldingen te zijn van een verhaal. Dat vind ik een beetje jammer omdat op de affiche een mooie leeuw en een gorilla staan. Ik verwachtte dus dat er gewone dieren waren uitgebeeld ipv stripfiguren.  Maar even goed fantastisch om te zien. Tussen de sculpturen staan de zgn China Lights. Vast heel mooi als ze ‘s avonds verlicht zijn maar nu steken ze een beetje armoedig af bij de zandsculpturen. Tjonge, wat zijn die knap gemaakt!

We rijden weer terug naar de waterkant. Het miezert nog steeds dus gaan we naar het grote winkelcentrum van Rosebud en bekijken daar wat winkels. Als we er genoeg van hebben besluiten we weer terug te rijden naar Anne en de rest van de middag lekker relaxed op de farm door te brengen. Wat lezen, op tijd de blog verwerken en een relaxte avond. En dan is er alweer een mooie dag voorbij!

Vrijdag, 14 Februari 2020, Cattle Market Bairnsdale, Rosebut

Vandaag gaan we weer verder naar het volgende adres. Terwijl Hans en Frans buiten bezig zijn klets ik binnen nog een uurtje gezellig met Gwen. Zo’n lieve vriendin. Zo jammer dat ze zo ver weg wonen. Ik hoop echt dat we nog ooit een keer naar Australia kunnen komen.

En dan is het tijd om afscheid te nemen. Van Gwen, want we gaan eerst nog even met Hans naar de Cattle Market in Bairnsdale voor we verder rijden. Een kans die we waarschijnlijk nooit meer krijgen.

Het blijkt een wereld op zich. Op de parkeerplaats staat het vol met Utes en veewagens. Achterin zo’n Ute zitten twee honden braaf te wachten. In een overdekte hal zijn allemaal hokken. Er lopen paden langs en overheen zodat iedereen de koeien goed kan bekijken. In elk hok zit een groep koeien met de gegevens er boven. Vandaag worden er zo’n 1000 geveild. Dat is niet echt veel, het hadden er ook 3000 kunnen zijn. De koeien zijn al van ver te ruiken en loeien dat het een lieve lust is. Volgens Hans zijn dat vooral de koeien die geen mensen gewend zijn. De andere staan rustig in hun hok.

Dan begint de veiling. De veilingmeester staat op de verhoging boven de hokken en roept de prijzen af. Ik probeer te zien wie er aan het bieden zijn en hoe ze dat doen maar blijkbaar gaat dat zo onopvallend dat je het niet ziet als je niet weet waar naar te kijken. Maar de veilingmeester ziet het gelukkig wel allemaal. Als het eindbod is bereikt slaat hij het af met een stok op de railing van het hok en zijn assistente maakt de aantekeningen. Volgende hok….

De koeien van Hans zijn ongeveer als laatsten aan de beurt. Omdat dat nog wel 1,5 uur kan duren voor ze daar zijn wachten we het niet af. We nemen afscheid van Hans en gaan op weg naar het volgende adres.

Maar we moeten wel een omweg maken. Want Frans is zijn hoed vergeten, die ligt nog bij Hans en Jenny in Eagle Point. Het is niet ver van Bairnsdale dus pikken we hem onderweg even op. En dan blijkt daar ook nog post voor ons aangekomen. Een enveloppe met daarin een zelfgemaakte kaart van onze kleindochter Lisa. Wat een geweldige verrassing! En wat een geluk dat hij nog op tijd is aangekomen!

Het is ruim 4 uur rijden naar Rosebud. Een plaats niet ver van Melbourne. Daar wonen Anne en Jeff. Het is stralend weer en erg warm. Maar halverwege, net na de pauze wordt de lucht inktzwart en begint het te bliksemen. En dan valt de regen met emmers tegelijk uit de lucht. We zien niets meer, niet eens de neus van onze eigen auto. En nog komen ze ons hard voorbij rijden. We vinden het maar niks en de eerste de beste afslag gaan we er af. Een stukje verderop kunnen we parkeren. Een andere chauffeur had hetzelfde idee en parkeert achter ons. Het duurt wel een half uur voor we weer verder kunnen. Nou ja, ze hebben het hier nodig zullen we maar denken, de droogte is nog lang niet voorbij…

De ontvangst bij Anne is aller hartelijkst. Ze heeft maar liefst een dubbele kamer voor ons in orde gemaakt, een slaapkamer en een zitkamer en ook nog eens een eigen badkamer. Er liggen 5 CD’s van Australia voor ons om mee te nemen. “Leuk voor de kleinkinderen”… Die vinden wij vast ook leuk! Ze vertelt ons dat er een grote kangaroo op haar terrein woont. We hoeven er niet bang voor te zijn maar ze vertrouwen hem ook niet. Bijna elke avond komt er een groep moeder kangaroos eten in de wei hier achter. Er zijn allerlei vogels. Geweldig, ik hoop dat we er veel van te zien krijgen!

De koffers zijn uitgepakt. Zo  direkt nog een bakje koffie en de blog en dan is er weer een mooie dag voorbij! Maar nee, er komt nog meer!

Na het eten lopen we met Anne naar hun buurhuis. Dat is van Jeffs moeder geweest en staat naast hun huis. Jeff wil het niet verkopen en nu wordt het door hun dochter als vakantiehuis gebruikt. Een prachtige woning. En bij die woning staan een aantal kangaroos te grazen. De diertjes kijken verwonderd naar die vreemde snoeshanen die ineens verschijnen maar grazen na een tijdje weer rustig door. Ondertussen gaat de zon boven de Phillips Bay in de verte langzaam met prachtige kleuren onder….

En dan pas is er weer een mooie dag voorbij!

Donderdag 13 Februari 2020, Lakes Entrance

Achter de duinen van East Gipsland (waar we nu zijn) liggen een aantal enorme meren. Al deze meren staan met elkaar in verbinding. Er is maar 1 plaats waar die meren een opening hebben naar de zee, Lakes Entrance. Een bloeiend vissersdorp dat normaal gesproken bol staat van de toeristen. Maar zoals overal na de vreselijke bosbranden is het ook hier erg rustig. We wandelen over de boulevard maar het is behoorlijk mistig en veel kunnen we niet zien. Er is een schelpenmuseum en daar gaan we even binnen kijken. Een enorme uitdragerij met schelpen, opgezette vissen en haaientanden. Er is ook een stuk met schoongemaakt koraal. Door verlichting wordt het gekleurd. Volgens de beschrijving in de originele kleuren maar ik vind ze wel erg fel.

Na het bezoek aan het museum moeten we weer even terug naar de boerderij. Om 12.00 uur moeten we bij de overbuurman zijn. De koeien die Hans daar heeft staan worden opgehaald om te worden verkocht op de Cattle Market in Bairnsdale morgen.

Het zijn er 12, 6 moeders met 6 kalfjes. Ze worden als groep verkocht aan een boer die er mee verder wil fokken. Niet voor de slachter, daar zijn ze nog te jong voor. De grote stier van de overburen gaat ook mee en ook daar wordt uitdrukkelijk bij vermeld dat hij niet aan een slager verkocht mag worden. Als geen enkele fokker hem wil moet hij terug. Het laden van de dieren gaat er behoorlijk ruig aan toe. Het is de bedoeling dat de moeders in het voorste gedeelte van de truc gaan en de kalfjes met de stier in het achterste. Maar een koe denkt er anders over. Ondanks dat ze behoorlijk met een stok gemept wordt laat ze zich niet van haar kalfje scheiden. Uiteindelijk staat ze samen met de kalfjes en de stier in het achterste gedeelte. Als dat maar goed gaat….

Bij de boerderij staat een bijzondere boom. Een kanoboom. Het is een officiele Heilige Aboriginal Plaats maar er wordt niets mee gedaan. Het is een boom met op de stam een misvorming in de vorm van een uitgesneden kano. Hij is officieel geregistreerd en mag ook niet omgehakt worden. 

Na de lunch gaan we weer terug naar Lakes Entrance. Dit keer gaan we de voetgangersbrug over om naar de oceaan te gaan kijken. Die is behoorlijk wild. Prachtig om te zien met die hoge golven! Het is nog steeds mistig en af en toe druppelt het wat maar het is zeker niet koud. We waaien een tijdje heerlijk uit op het strand. Als we over de voetgangersbrug terug naar de parkeerplaats lopen duikt er onder ons een grote Rob op. Helaas is hij weer weg voor we een foto kunnen maken.

Hans neemt ons weer mee. Dit maal naar een dorp 20 minuten verderop. Ook hier is het vuur doorheen getrokken. Zwartgeblakerde bomen, een ingestorte antieke spoorbrug en de helft van de aanwezige huizen verbrand. De commandant van de brandweer was verderop bezig om de woning van iemand anders te redden terwijl zijn eigen huis tot de grond toe af brandde. Het huis dat ze wilden redden helaas ook…. Het is enorm triest om dit allemaal te zien. Bijna alle huizen zijn van hout, met een plaatstalen dak. Daar blijft bij een brand echt niets meer van over. De bewoners zijn echt alles kwijt. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik kan ook zien dat er alweer keihard gewerkt wordt om de zaak weer op te bouwen. Volgende week gaan er grote groepen mannen op stap om kilometers nieuwe hekken neer te zetten. Want die zijn ook allemaal afgebrand waardoor het overgebleven vee nergens neergezet kan worden. We zien een grote groep koeien in de voortuin van een woning staan. Die is nog wel omheind. Het voelt niet fijn om hier als vakantieganger rond te rijden en ik ben blij als Hans weer verder gaat.

Fish en Chips als avondeten aan de voet van de Entrance. er zitten allemaal kleine krabbetjes en met hun inie minie schaartjes schrapen ze het alg van de rotsen en steken ze het in hun mond. Grappig om te zien.  Terwijl we we daar naar zitten te kijken zien we verderop een dolfijn zwemmen. Prachtig! Het dier springt uit het water en hoewel niet helemaal duidelijk heeft Frans er toch een foto van kunnen maken. Als we die later bekijken blijkt de dolfijn een vis in zijn bek te hebben. Dat hadden we niet eens gezien!

We zijn weer terug op de boerderij. De laatste avond hier. Morgen gaan we weer verder. Nog even de blog bijwerken en dan is er weer een mooie dag voorbij!

Woensdag 12 Februari 2020, Kalimna West

Een rustige dag vandaag. Geen uren in de auto maar lekker rond de boerderij. Om 9.00 uur staat de hoefsmid aan de deur. Het paard van Gwen moeten de hoeven worden geknipt. Geen hoefijzers want dat wordt hier alleen gedaan als de paarden op asfalt of steen rijden. De hoefsmid is meteen ook de tandarts, de tanden van het paard worden meteen gecontroleerd want met het eten laat hij nogal wat hooi uit zijn mond vallen. Gwen is bang dat er iets niet goed zit daar. Het valt mee, de tanden zijn een beetje ongelijk en de hoefsmid vijlt ze meteen af. Je zou denken dat het een heel gevecht gaat worden maar niets is minder waar. Het paard vindt het zelfs heerlijk en leunt helemaal tegen de hoefsmid aan!

Frans en ik rijden samen naar Lakes Entrance. We gaan de ingredienten halen voor een oer hollands slaatje. Ze hebben er hier nog nooit van gehoord en willen het graag proberen. Dus ben ik vandaag de kok. Ook zoiets waar hier steeds hartelijk om gelachen wordt. Want het op zijn Nederlands uitgesproken “kok” betekent in het Engels wat anders… Voor degenen die geen Engels kennen, dat is het Engelse woord voor het worstje dat mannen wel hebben en vrouwen niet…. 

Lakes Entrance is de enige doorgang naar de oceaan van de vele meren die achter de duinen liggen. Vanaf de Outlook een prachtig gezicht. Jammer genoeg is het weer niet zo best dus lijkt het allemaal een beetje grauw. Het is warm maar het motregent en dat blijft de hele dag zo. We doen de boodschappen en gaan weer terug naar de Farm.

’s Middags gaan Hans en Frans ergens op de boerderij hout splitsen. Hans heeft daar een prachtig apparaat voor en wil graag aan Frans laten zien hoe dat werkt. Ik blijf gezellig bij Gwen en maak meteen de prut voor mijn slaatje zodat het lekker af kan koelen in de ijskast. Het slaatje wordt later dankbaar ontvangen, ze smullen er van. En Gwen noemt mij schaterend een “goeie kok”….

Na het eten moet er een groep koeien van hen die vanwege de droogte op een andere boerderij waren geplaatst naar een andere wei worden gebracht. Ze worden verkocht. Morgenochtend worden ze in een wagen geladen en naar het veilingterrein gebracht. Vrijdag worden ze op de cattlemarket in Bairnsdale geveild. Frans gaat ze samen samen met Hans verplaatsen. Blijkbaar zijn het erg makke koeien want amper een kwartier later zijn ze weer terug. Missie volbracht. Foto’s maken iets minder, ze zijn allemaal bewogen…

Heerlijk om een dag lekker niks bijzonders te doen. Het is fijn om veel te zien en geweldig dat iedereen ons overal mee naartoe wil nemen. Maar tjonge, wat is het fijn om af en toe ook een rustdag te hebben! Nu nog even de blog bijwerken en dan is er weer een heerlijke rustige mooie dag voorbij! 

Dinsdag 11 Februari 2020, Mallacoota

Mallacoota… wereldberoemd. Het plaatsje waar 4 weken geleden door de marine 3000 mensen vanaf het strand zijn geevacueerd. Alles om hen heen stond in brand, ze konden geen kant op. Strand en water was hun enige uitweg.

Ondertussen zijn de wegen weer open. Er worden oproepen gedaan om AUB toch niet weg te blijven. Doordat de ramp net in het vakantieseizoen is gebeurd heeft de middenstand een hoop inkomsten gemist. En nog steeds missen ze inkomsten want niemand gaat er heen. 

Wij wel  dus vandaag….

Het is 2,5 uur rijden. Thuis zouden we er niet over denken om 2,5 uur in de auto te gaan zitten om een uurtje door een plaatsje te banjeren maar hier is dat blijkbaar heel normaal. Het eerste half uur valt mee, maar dan komen we in het gebied dat verbrand is. En de volgende 2 uur blijft dat zo. Zo’n gigantisch groot gebied, alles zwart. Onvoorstelbaar! Er wordt ook volop gewerkt. De aangetaste bomen langs de weg worden omgezaagd voor ze uit zichzelf breken en over de weg heen vallen. Het is niet helemaal goed gegaan, er staat een auto met zijn neus in een gat. De chauffeur zit er nog in maar hij zwaait lachend dat we door moeten rijden. Er is al hulp onderweg.

Onderweg komen we een picknickplaats tegen, helemaal mooi groen. Er staan wat verschroeide bomen omheen maar de plek zelf en het sanitairgebouw zijn niet aangetast. En als we uitstappen horen we de Australische Bell Birds luid hun lied zingen. Er loopt ook een grote hagedis rond. Heerlijk, er is toch nog een stukje natuur over! Helaas staat pal naast de picknickplaats de ruine van een huis. Alleen de 3 schoorstenen staan nog overeind…

Mallacoota zelf is een verrassing. We verwachten dat er niets meer is maar juist bij de kust is in eerste instantie niets te zien. Het caravanpark hier ligt er mooi groen bij. Alleen zijn er van de 800 plaatsen hooguit 6 bezet….  Ook de winkelstraat hier is onaangetast. We lopen even rond en lunchen bij de Bakery. Daar raken we in gesprek met een stel dat er zit te eten. Zij zijn alles kwijt geraakt en wonen voorlopig even in een caravan. Ze hebben nog geen idee wat ze gaan doen, herbouwen of verhuizen, ze zijn het er nog niet over eens…. In de kleine gemeenschap hier zijn 104 huizen verloren gegaan. 

We rijden rond en al een straat verderop is het raak. Aan beide kanten van de weg staat bijna geen huis meer overeind. In en in triest. Allemaal ruines, enkelen met een uitgebrande auto ervoor. De tranen schieten in mijn ogen. Vreselijk. Het ene moment is er niets aan de hand en het andere moment heb je alleen nog maar de kleren die je aan hebt. Af en toe staat er ineens een onaangetast huis tussen. En ook dat zal dubbel gevoeld hebben. Al de huizen van je buren verbrand en jouw huis helemaal intact. Een raar ding die branden!

We rijden langs de ruines naar het strand waar de mensen vast hebben gezeten tot de marine hen kwam halen. Een groot deel van hen waren vakantiegangers die op de caravanparken van het dorp verbleven. Het park bij het water bleef gespaard maar de andere 2 parken zijn compleet afgebrand. Zelfs de struiken langs het strand zijn verbrand. Het moet een hel geweest zijn. Maar tegelijk is het hier ook prachtig.

Onderweg terug staan we ineens voor een roadblock. Een van de branden is weer opgelaaid. Ze lijken vaak geblust maar kunnen dan ondergronds nog steeds door gloeien. Ook de op het oog gebluste bomen kunnen van binnen nog branden. Een van de redenen dat ze zo moeilijk te blussen zijn. We ruiken de stinkende rook. Op dit moment is er verderop een conferentiepark afgebrand, er is geen cabin meer heel.

Maar er is nog hoop. Na amper 4 weken en enkele regenbuien begint de ondergrond op veel plaatsen weer groen te worden. En sommige van de verbrande bomen hebben nog leven in zich en beginnen uit te schieten. De natuur is al weer bezig om zichzelf te herstellen. Hopelijk is het voor de dieren niet te laat….

Onderweg in de auto werk ik de blog bij. Heb toch niet veel anders te doen. Zo direct is er bij Hans en Gwen een BBQ. En dan is er alweer een mooie en indrukwekkende dag voorbij!

Maandag 10 Februari 2020, Port Albert, Port Welshpool en Walhalla

Het leven op een boerderij begint vroeg, ook voor hobbyboeren. Dus ook voor ons. Om 7.30 uur staan we er weer helemaal klaar voor.

We rijden eerst naar het 200 km verderop gelegen Port Albert. Een mooi Kustplaatsje in Zuid-Oost Gipsland waar je heerlijk langs het water moet kunnen kuieren. Maar niet vandaag. Het regent en je wordt compleet uit je jas geblazen.  Er ligt een mooi park aan het water. In dat park staan enkele afdakken met een BBQ eronder. De muur zorgt dat we een beetje uit de wind kunnen zitten zodat we een kopje koffie kunnen drinken. De wandeling langs het water laten we maar even zitten, misschien dat het straks beter gaat, we komen hier toch nog terug.

Dan naar Welshpool. Daar ligt een 960 meter lange pier die pas helemaal is gerestaureerd. Gaaf! Maar ook hier waait het erg hard. We doen de wandeling en genieten ervan maar moeten wel opletten dat we niet van de pier geblazen worden! Met deze pier hoopt het uitgestorven dorpje weer toeristen aan te trekken. Vooral voor vissers is het erg interessant. Overal zitten haken waar ze hun hengel in vast kunnen zetten. Er staan ook tafels om de vis schoon te maken en zelfs af te spoelen.

Als we bijna terug zijn begint het weer te regenen. Dat voelt een beetje dubbel. Niemand wil graag dat het regent op de vakantie, ook ik heb liever een rustige zonnige dag. Maar ik weet ook hoe hard ze hier de regen nodig hebben. Ik zie dat Hans steeds weer op zijn telefoon loopt te controleren hoeveel regen er op dat moment in Kalimna valt waar zijn boerderij ligt. En het is geweldig om te zien hoe het land dat er weken geleden verdord en verschroeid bij lag nu langzaam maar zeker weer mooi groen begint te kleuren. Dus zijn we ook blij met de regen….

Terug naar Port Albert voor een Fish en Chips lunch. Door de wind moeten we flink door eten anders is de friet koud voor we halverwege zijn! En dan naar Walhalla.

Walhalla is van oorsprong een klein dorpje midden in de bergen. Het is ontstaan door goudzoekers. Ondertussen werkt de mijn niet meer en zijn de gebouwen prachtig gerestaureert. De weg er naartoe gaat zo’n 65 km over smalle slingerende wegen. Prachtig bos met schitterende varenbomen langs de kant. Maar ik ben minder gecharmeerd van de afgronden waar we langs rijden. En natuurlijk nergens geen vangrail! Ik hoop maar dat we naar het dorpje Walhalla gaan en niet naar het mythologische Walhalla! We komen gelukkig geen tegenliggers tegen, dat helpt een hoop!

Maar het dorpje valt tegen. De gebouwen en de natuur zijn prachtig. Maar alles is dicht. Er is nog geen glas water te koop, laat staan koffie. Wat jammer nu. We lopen wat rond maar het blijft maar regenen. We besluiten al snel weer terug te rijden. En dan merken we ineens wat vreemds. Hans vraagt aan mij of ik kan kijken of het in Kalimna nog geregent heeft. Want de batterij van zijn telefoon is leeg. En dan blijkt de mijne ook leeg. Eigenlijk kan dat nog niet…. Ook de telefoon van Frans doet niets meer en die is amper gebruikt. Tenslotte controleert Gwen haar telefoon. Die is niet eens uit haar tas geweest. En wat blijkt…. leeg! Hoe kan dat nu? We hebben er geen verklaring voor kunnen vinden.

Weer over die smalle kronkelweg terug. En gelukkig ook weer geen tegenliggers. Ik weet nu waarom…..

We genieten van een lekkere maaltijd op de golfclub in Bairnsdale. Een warme maaltijd voor 13,50 AUS (euro 8,25), daar kun je toch niet moeilijk voor doen! Als we dan om 20.45 uur eindelijk terug zijn in Kalimna hebben we ruim 500 km afgelegd. Met vierkante billen van het zitten in de auto begin ik aan de blog. En als het verhaal en de foto’s er bijna op staan valt de site uit en ben ik alles wat ik net gedaan heb kwijt. Verdorie, vroeg naar bed zit er dus vandaag niet in. Maar de wekker gaat morgen wel om 6.30 uur weer af!

Met een diepe zucht begin ik opnieuw. Nog even doorbijten. En dan is er weer een mooie, maar ook erg vermoeiende dag voorbij….

Zondag 9 Februari 2020, Kalimna West

Vandaag heb ik echt niet veel te vertellen… en we hebben ook helemaal geen foto’s gemaakt….

Hans moet wat voorwerk doen. Morgen gaat hij een schutting vervangen. Frans wil hem graag helpen maar daar wil hij niets van weten. Dus gaan we samen met Jenny in Paynesville naar de markt. Onderweg komen we langs een cache en we besluiten om die te zoeken. Jenny heeft na gisteren de smaak te pakken en wil hem graag gaan zoeken. Hij is snel gevonden. Hij zit met een magneet onder de tafel verborgen. Jenny staat er helemaal versteld van.

We rijden verder naar de markt maar door de regen en de harde wind zijn er niet veel stalletjes aanwezig.  We blijven dan ook niet lang maar gaan in plaats daarvan een kop koffie drinken in een restaurant langs het water. 

Op de terugweg nog even langs een cache. En deze keer is Jenny degene die hem vindt. Helemaal gelukkig dat ze haar eerste cache gevonden heeft!

En dan is het weer tijd om afscheid te nemen. De vervelende momenten van de vakantie. Koffers in de auto, nog een dikke knuffel en dan zijn we weg. Dit jaar is het moeilijker dan andere jaren. Misschien heeft het wat te maken met mijn val afgelopen jaar waardoor ik overal wat meer moeite mee heb, maar ook het feit dat ik niet weet of we nog ooit terug naar Australia kunnen. Het is een dure reis en een inkomen van pensioen is nu eenmaal minder dan een full time salaris. Ik weet dan Hans en Jenny waarschijnlijk nooit naar Nederland zullen komen want Hans houdt niet van reizen. Afwachten dus….

Onderweg naar Kalimna waar Hans en Gwen (andere Hans dus) wonen doen we eerst Bunnings aan. Dat is een groot doe het zelf warenhuis en Frans wil graag bekijken wat er hier allemaal te koop is. En wat het kost natuurlijk. Na een uurtje is hij uitgekeken en rijden we verder.  We komen onderweg nog langs een zaak waar ze wat Nederlandse spullen verkopen. Ze hebben ook kroketten. Frans bestelt er 2 met friet, ik wil graag  2 broodjes kroket. Ik krijg 2 grote broodjes met 2 kleine dunne kroketjes. Ze smaken prima maar ik zie ze amper liggen op mijn brood….

En dan eindelijk naar Hans en Gwen. Heerlijk om hen weer te zien. we worden enthousiast ontvangen. En eindelijk is dan ook het schilderij waar ik al de hele vakantie meer rond sleep op zijn plaats. Ze vinden het geweldig (gelukkig…).

Het is inmiddels helemaal donker. Hans zit plannen te maken voor morgen terwijl ik met de blog bezig ben.  Nog even en dan is er weer een mooie dag voorbij….

Zaterdag 8 Februari 2020, Raymond Island