Kampkeuken in Ballina

Kamkeuken in Balina

Reuzengarnaal Ballina

Koffie met taart in Ulmarra

Australische portie

Hoteltuin Ulmarra

Kleine “draak”in de hoteltuin

Uitzicht bij de hoteltuin in Ulmarra

Uitzicht bij de hoteltuin Ulmarra

Historisch Ulmarra

Historisch Ulmarra

Historisch Ulmarra

Historisch Ulmarra

Grafton ligt in het Suikerriet gebied

Wegwerkzaamheden onderweg

Brug bij Grafton

Grafton

Grafton

Jaccaranda’s in Grafton

Plaatsje op de Showgrounds Grafton

Grafton, Australia

Bijna elke camping hier in Australië heeft een kampkeuken. En vaak vindt je daar ook een BBQ.
Gisterenavond hebben we er voor de eerste keer gebruik van gemaakt. We hadden wat vlees voor de BBQ maar het waaide zo hard dat we die van onszelf niet goed konden gebruiken. Dus heeft Frans het hele spul mee genomen en is op de BBQ in de kampkeuken gaan bakken. En dat kon hier gerust want het apparaat was brandschoon.
Hij had goed werk verricht, de worsten en hamburgers waren heerlijk!

Vanochtend nog een keer een lekkere douche in het mooie en schone sanitairgebouw van de camping in Ballina. Ik doe op mijn gemakje want we gaan vandaag naar Grafton, een plaats een klein beetje landinwaarts, zo’n 100 km. van Ballina af. Tijd genoeg dus.
Frans had er een ander idee over. Als ik terug kom van de douche staat de camper al helemaal startklaar. Hij heeft nog net de motor niet gestart.

Er zijn gisterenavond een paar Hollandse meiden op de camping aangekomen en ik heb ze een paar tips gegeven over Brisbane. Maar ze gaan ook naar Melbourne en daar heb ik nog veel meer tips voor. Dus loop ik nog snel even bij hen langs. Als ik met hen sta te praten komt Frans al met de camper aanrijden. Verdorie, moet ik toch weer zonder ontbijt en koffie mee….

In Ballina staat een gigantische garnaal. The Big Prawn wordt hij hier genoemd. Het ding is in heel Australië bekend. Ze hebben hier nog meer van die dingen. In Coffs Harbour staat b.v. De Big Banana… Maar dat komt over een paar dagen misschien nog wel.
We gaan eerst even naar de garnaal. Niet omdat we die zo graag willen zien maar omdat er een cache ligt. We hebben hier in Australië nog helemaal niets aan geocachen gedaan. Geen tijd of gewoon niet aan gedacht. of wel aan gedacht maar geen caches in de buurt. De cache bij de Big Prawn gaan we in elk geval ophalen. Hij is er neergelegd om het beeld na zijn restauratie terug onder de aandacht te brengen. En eerlijk is eerlijk, het ding is prachtig.

De cache is zo gevonden en gelogd. Ongeveer 1,5 km. er vandaan ligt er nog een. Daar rijden we ook even naartoe. Helaas wijst de telefoon een plaats aan in het water. We kunnen de plaats dus niet precies zien. Waarschijnlijk dan aan de rand van het water. Maar daar liggen allemaal grote stenen. Misschien wel een mooie plek om caches te verstoppen. Maar ook een mooie verstopplek voor spinnen, slangen en ander spul. Je weet nooit wat er onder een steen uit komt kruipen. We voelen er niet veel voor om tussen die stenen te gaan wroeten. Deze cache laten we liggen!

Onderweg naar Grafton ligt er ook nog een langs de weg. Op een plek waar we volgens de beschrijving makkelijk even de weg af kunnen en de benen kunnen strekken. Nou dat makkelijk valt wel mee, maar we berijken de plek zonder problemen. Er blijkt hier veel hoog gras te zijn. Het is een heel kleine open plek langs de weg, midden in de bossen. En ook hier weer veel plaatsen voor ongedierte om zich te verstoppen. Frans trekt zijn hoge schoenen aan maar vindt het toch maar niks om door dat gras te baggeren. Je snapt het al, ook deze cache laten we gaan. We hebben inmiddels wel door dat caches zoeken in Australië voor ons beperkt gaat worden tot de bewoonde wereld!

We rijden maar door. Vlak voor Grafton komen we de naam Ulmarra op de borden tegen. Het komt ons bekend voor. Maar de weg waar we nu rijden herkennen we helemaal niet. We zullen wel zien…
Als we Ulmarra binnen rijden gaat er nog steeds geen belletje rinkelen. We zien een mooi oud kerkje en een paar leuke huizen. We moeten van de weg af voor het “dorpscentrum”.
En dan zien we het… Ulmarra is dat prachtige oude straatje waar we in de hoteltuin hebben zitten eten vorige keer. Alle gebouwen in dit centrum (dat overigens bestaat uit een stuk op 12 gebouwen) staan op de lijst van behoud van erfgoed. Het ziet er prachtig uit. Er staan ook nog een paar enorme oude bomen. Ze hebben schitterende volle kruinen en de stam heeft een omvang van diverse meters. En de Jacarandabomen. Prachtig! Ze staan vol in bloei waardoor de kruinen helemaal paars zijn. Geweldig. En dat aan de oever van een brede rivier. Het is een beetje heiig waardoor de overkant wel een sprookje lijkt!

We gaan de hoteltuin in en trakteren onszelf op een grote kop cappuccino met een stukje taart. Nou is een stukje taart in Australië net iets groter dan in Holland en mijn ogen zijn dan ook groter geweest dan mijn maag! Ik kan het echt niet op. Bovendien is het nogal zware kost op nuchtere maag. Ik ben het in elk geval gelijk afgeleerd! Volgende keer eerst een bodempje leggen met een normale boterham!
Maar de entourage is prachtig. Er komt nog een van die mooie grote hagedissen bij de tafel kijken. Onverstoorbaar zit hij met zijn kopje omhoog in het gras. En vervolgens komt er een vogel kijken of er wat te halen valt. Hij zit me aan te kijken en maakt mooie geluidjes. Maar het stuk taart dat ik naar hem toe gooi wordt afgekeurd. Worteltjestaart. Niks aan!

We doen nog een poging om een cache te vinden. In dit mooie straatje moet er ook een liggen. Voor we vertrekken gaan we daar nog even kijken. De coördinaten brengen ons naar een stukje tussen twee huizen in. Ik sta er volgens mijn telefoon 1 meter vanaf. Maar dan komen er twee oude dames aan die boos tegen ons roepen dat het daar privégebied is. Weg cache….
Als het werkelijk privégebied is dan is het ook raar om daar een cache neer te leggen. Dan kan niemand hem toch zoeken? Maar blijkbaar is het hun domein dus we gaan niet in discussie. het geocachen is voor ons vandaag blijkbaar niet weggelegd. We rijden door naar Grafton.

Zodra we Grafton binnen rijden zakt de moed ons in de schoenen. Het is heel erg druk en op dat punt in elk geval heel ongezellig. We willen de toeristen informatie bezoeken. Probleem is dat die naast de Mac Donalds ligt. Een druk bezochte Mac blijkbaar want er is nergens een parkeerplek te vinden waar we de camper op kwijt kunnen. Ik heb er eigenlijk al geen zin meer in!
De recensies van het Caravanpark op internet zijn ook al bar slecht. Niet gewoon slecht, nee er wordt aangeraden hier absoluut niet heen te gaan. Vies, vervallen, onvriendelijk, noem maar op. ik vraag me af wat wij hier doen…..

Een stukje verderop kunnen we parkeren en we lopen terug het informatiecentrum in. De vriendelijke employé geeft ons een plattegrond waarop een route staat van Jacarandabomen. En dan zie ik daar in het midden een caravan op getekend staan. En ja, vertelt hij, dat zijn de Showgrounds (sportpark) en daar kunnen we camperen. Heel basic, alleen stroom en toilet. Maar meer hebben we ook niet nodig. En het ligt ook nog eens op loopafstand van het centrum! Zo, de dag ziet er ineens een stuk zon***** uit!

En nu staan we dan op een van de velden bij het sportpark. Het kostte even wat moeite om een plek te vinden. Plaats genoeg maar in eerste instantie werden we doorverwezen naar een stukje veld vlak bij een toilettenblok. Het stond helemaal vol daar. Het enige plaatsje dat ons wel wat leek bleek de stroompalen niet te werken. En het tweede plaatsje waar we de camper neerzetten was aan de ene kant naast een oude vervallen schuur en aan de andere kant liep de weg en keken we op een paar wankele tribunes. Geen echt leuke plek…
De beheerder vertelde ons echter dat we konden gaan staan waar we maar wilden. Dus zijn we teruggereden tot vlak bij de ingang. Daar lag nog een groot veld met bijna niemand erop. Mooie plaats voor ons!

We zijn alvast een stukje door het centrum van Grafton gelopen en kwamen daar weer prachtige gebouwen tegen. En overal bloeiende Jacarandabomen. Prachtig! Alleen liggen er al wel heel erg veel bloemblaadjes onder. Ze beginnen al behoorlijk uit te vallen dus ik denk dat we net op tijd zijn om ze nog in volle pracht te kunnen zien! Morgen maar kijken wat de stad ons nog meer te bieden heeft!

Henk Jacobs: Geweldig, is het daar nu voorjaar?

Cor en Pieta: Prachtig de paarse Jacaranda bomen. Frans, de volgende BBQ van FGG stellen we jou aan om te barbecueën als dat jou zo goed af gaat.

Francien en Henk: Prachtig die bomen, die wil ik wel in mijn tuin. Goede reis verder. 🙂 🙂 

Karin en Peter: Ziet er prachtig uit en zo te zien mooi weer.  Breng van die paarse bomen maar een stekje mee haha.

Ballina Manor

Ballina Manor

Mooie gietijzeren afwerking

Ballina

Maritiem Museum Ballina

Bomen in Ballina

Maritiem Museum Ballina

Maritiem Museum Ballina

Maritiem Museum Ballina

Buiten het Museum

Een winkel vol dansjurkjes

Richmond River Ballina

Ontbijt op de camping

Trottoirversiering Ballina

Richmond River

Frans in de RSL Ballina

Aan de Richmond River

Ballina, Australia

We leven in een droom. Al 4,5 week. Een heel bijzondere droom. Een once in a lifetime event! En in een droom is alles heel bijzonder. Want zeg nou eerlijk, wat is er nu aan om op zondag door een winkelstraat te lopen waar meer dan de helft gesloten is. We hebben dat thuis ook gedaan en meestal vonden we daar niks aan. Ronduit saai. Maar hier niet, hier vinden we het zelfs leuk! Zelfs de was doen voelt niet als een vervelende klus zoals thuis. Het is ook in een mum van tijd gedaan. Gisteren de kleding, vandaag is het beddengoed aan de beurt. Fluitje van een cent. Half uurtje in de wasmachine, drie kwartier aan de waslijn en klaar.

Op de hek van de straat, vlak naast de camping staat een bord waarop staat: “Ballina Herritage Manor, 330 m”. Dat willen we zien. We verwachten een museum of in elk geval een van de vroegere gebouwen om te bezichtigen. We lopen door een mooie brede straat met grote villa’s. Om alle huizen staat een hek of een muur. Een klein stukje verderop zien we de Manor liggen. Ach wat jammer nu, het is een restaurant en hotel. Teleurgesteld bekijken we het gebouw. Het is echt prachtig. Oud maar schitterend gerestaureerd. Dat hadden we heel graag van binnen willen bekijken. En dan zie ik een bord staan. Free tours available! Nou geweldig toch! We lopen naar binnen en komen in een mooie hal waar een aantal prachtige ruimtes op uitkomen. Een heel vriendelijke receptioniste ontvangt ons. Als ze hoort dat we graag het gebouw zouden willen zien neemt ze ons meteen mee voor een rondleiding. De meeste kamers zijn volgeboekt dus daar kunnen we niet in maar de lege kamers mogen we bekijken.

De Manor is in 1926 gebouwd als een kostschool voor meisjes. In die tijd lang niet zo lux als nu natuurlijk. Begin dertiger jaren kwam de depressie en hadden de mensen geen geld meer oom hun kinderen naar kostschool te sturen. De manor werd een kosthuis. Dat is het lange tijd gebleven en in die tijd helemaal uitgeleefd. Uiteindelijk kwam het leeg te staan en verviel het nog meer. In 1998 was het in zo’n slechte staat dat het werd verkocht met een sloopvergunning. De nieuwe eigenaar had echter andere plannen en heeft de Manor helemaal gerenoveerd. En dat het met liefde gedaan is, dat is duidelijk te zien! Prachtige kamers, schitterende balkons, alles ingericht met antieke meubels. In een woord geweldig.

Het huis ademt een heel vriendelijke sfeer. Wat moet het heerlijk zijn om hier te verblijven. Dat zal vast een fortuin kosten…. Maar dat valt reuze mee. Ik kan het niet laten om het op te zoeken en wat blijkt, je kunt er al overnachten op een tweepersoonskamer voor Euro 111,– per nacht! Nou, dat is echt een aanrader! Jammer dat de reis erheen zo duur is….

We bedanken de vriendelijke vrouw en lopen weer terug richting de rivier. Daar is het Maritiem Museum, onze volgende stop. Voor 5 dollar p.p. Intree verwachten we niet veel. Maar het is wel veel. Heeeel veel. Veeeel te veel zelfs! We komen in een ruimte die tot in de nok toe is volgepakt met allerlei foto’s, medailles, snuisterijen, modelschepen, landkaarten etc. etc. Te veel om op te noemen en ook te veel om te bekijken. Alles staat hutje mutje. Een prachtige In Memoriam foto van de bemanning van de HMS Sydney die in 1941 met ongeveer 600 bemanningsleden aan boord tot zinken werd gebracht. Onder de foto “Lest we Forget” en alle namen. Maar je kunt ze niet lezen want er staat een modelschip voor. En dat is het ook nog een modelschip dat hier niets mee toemaken heeft. Vervelend! Fatsoenlijk foto en film maken gaat ook niet want er is geen ruimte om er met de camera ver genoeg vanaf te gaan staan.

Er ligt een vlot (op de foto staat alleen de kleine replica, de grote kunnen we alleen in stukjes fotograferen) waarop een aantal jaren geleden een stel jonge mannen van Equador naar Ballina zijn gevaren. Ze hadden drie dezelfde vlotten bij. Er waren ook 2 katten aan boord. Ze hebben 5 maanden over de reis gedaan.

Ook leuk is de replica van een scheepshut. Op de foto staat er een bemanningslid in. Het bijzondere van deze hut uit begin 1900 is het kastje waar de pop voor staat. Je ziet er een wasbak met een kraantje. Er was stromend water aan boord! En hoe! Het bovenste deel van het kastje bevat een waterreservoir. Het deel van het kastje onder de wasbak bevat ook een reservoir, daar ging het gebruikte water in. En elke dag kwam het personeel het onderste kastje leeg maken en het bovenste weer vullen. Vernuftig toch!

Na het museum kuieren we op ons gemak nog even rond in het dorp. Er zijn een paar winkeltjes open maar de meesten zijn dicht. Een etalage met allemaal dansjurkjes voor kinderen trekt mijn aandacht. Owww, dat zouden Lisa en Bregje leuk vinden….. Helaas is de winkel dicht en de jurken zouden toch ook te groot voor hen zijn. Maar ik kan het niet laten om er een foto van te maken. Misschien een ideetje voor Karin?

Verschillende balkons en terrassen zijn voorzien van prachtig ijzerwerk. Geen recht toe – recht aan balustraden, nee, prachtige bewerkte ijzeren hekken. En ook aan de bovenkant mooie bewerkte ijzeren randen. Prachtig. We hebben er in Europa wel eens naar gezocht maar nog nooit ergens kunnen vinden. Zou schitterend zijn aan het dak van ons terras!

We belanden bij de RSL. Die is in veel plaatsen te vinden maar verschilt wel heel veel van plaats tot plaats. Zover we hebben kunnen ontdekken is het een soort gemeenschapshuis. Het bevat een restaurant waar je goed kunt eten. Op sommige dagen hebben ze heel goedkope aanbiedingen. Die gelden dan wel voor leden maar dat kun je al worden door aan de balie een briefje in te vullen. In Broome hoefden we dat trouwens niet eens te doen. Ook worden er evenementen georganiseerd voor de bevolking. Sommigen van deze RSL’s (en ook hier in Ballina) hebben een casino.

We zijn nieuwsgierig. Het gebouw ziet er nogal lux uit en de enige manier om het te kunnen bekijken is naar binnen lopen. Dus gaan we in ons vakantiekloffie de deur door. Geen probleem. We moeten ons identificeren en een kaart invullen en dan mogen we gewoon door. Het gebouw blijkt inderdaad behoorlijk lux. Er is een groot deel in gebruik als casino en de gokautomaten worden goed gebruikt. Het restaurant is gigantisch. Ik vraag me af hoe ze dat in dit kleine plaatsje ooit vol willen krijgen. We drinken er op ons gemakje een glaasje fris met een schitterend uitzicht op de rivier. En dan is het weer tijd om terug naar de camping te gaan.

Zo direct nog Skypen met Cissy en de kids. Kevin moest gisteren op voor zijn zwemdiploma C. Hij is een echte waterrat dus dat heeft hij vast en zeker gehaald. Kunnen we hem straks even feliciteren…. En dan is het morgen weer tijd om verder te trekken naar de volgende plaats.

Hans en Francis: Wat een heerlijk avontuurlijke vakantie! 🙂 🙂

Cor en Pieta: Gisteren waren we weg en hebben we geen comment geschreven maar vandaag weer wel hoor. Dit was nou een dagje waar jullie samen van hebben genoten en veel mooie dingen hebben gezien.

Mirka: Toch een hoop gezien op jullie laatste dag in Ballina en dat terwijl de winkels dicht waren!

Aan de Richmond River

Strand van de Richmond River

Richmond River

Strand aan de Richmond River

Apenboom ballina

Richmond River Ballina

Ballina

Ballina

Ballina

Ballina

Kunst in Ballina

Kunst in Ballina

Ballina

BBQ langs de rivier in Ballina

Zwemparadijs in Ballina

Winkelstraat Ballina

Ballina, Australia

Het is een van de weinige ochtenden dat we niet vroeg op hoeven. We slapen uit! Tot wel 8.00 uur!

We nemen er ons gemakje van. Lekker buiten in de schaduw ontbijten. Want in het zonnetje is het nu al veel te warm. Lekker kopje koffie erbij. Frans bakt op het kooktoestelletje voor buiten nog een eitje. Voor mij veel te vet op de nuchtere maag maar Frans vindt het heerlijk dus waarom niet.

En dan is er corvee te doen. De was! Met al dat gereis is daar weinig tijd voor geweest.
Twee overvolle trommels wasgoed liggen er nu te wachten.
De wasmachines hier zijn geweldig. Als ze deze in Nederland ook verkochten ging ik er meteen een halen! Het zijn bovenladers. Veel makkelijker dan frontladers. Ideale hoogte, je kunt makkelijk tot onder in de trommel komen. Midden in de trommel zit een soort paal met vleugels. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Vroeger hadden we thuis ook zo iets maar dan veel groter en groffer. Die paal zorgt er, samen met de trommel voor dat de was beweegt. Het hele wasprogramma duurt 30 minuten, inclusief centrifugeren. Sommige machines kun je alleen instellen op warm en koud, anderen ook nog op wit, bont of fijn wasgoed. Meer dan genoeg! En de was is brandschoon!
Het is warm en het zonnetje schijnt dus we hangen de was gewoon buiten. Zoals op elke camping is ook hier gezorgd voor waslijnen. Alleen hebben ze op deze camping ook nog een wasmand op wielen die we kunnen gebruiken. En dat is met zo’n berg maar wat makkelijk!
Er is voorspeld dat het kan gaan regenen, maar het kan ook droog blijven….lekker duidelijk….
In de verte komen wel wat donkere wolken aan drijven. We gaan dus nog maar even niet te ver weg, ik heb geen zin om alles straks weer opnieuw te moeten doen.

We lopen even naar de overkant van de weg om aan de Richmond River te gaan kijken.
En wat blijkt, aan de rivier ligt een heel mooi strand. Met, zoals gewoonlijk, heel weinig mensen erop. Het is er prachtig! Er zwemt een grote pelikaan vlak aan de kant en op de lantarenpaal zit er niet een maar zelfs twee te dutten.
Direct aan de rivier is het gemeentelijke zwembad gevestigd. In dat zwembad staat een hele hoge (gesloten) glijbaan. Hij torent met zijn felle kleuren overal bovenuit terwijl de palmbomen in de wind staan te wuiven. Prachtig gezicht en zo te horen heeft de jeugd het grootste plezier.
We lopen even bij de rivier rond om al het moois in ons op te nemen en gaan dan weer terug naar de camping.

Het grootste deel van de was is ondertussen droog. Dat ruimen we vast op. Er zijn ondertussen wel wat meer wolken gevormd maar echt dreigend ziet het er niet uit. We willen ook niet de hele dag op de camping blijven zitten. We hopen maar dat het droog blijft en kuieren naar het dorpje.

En dat valt zeker niet tegen. Nog geen 100 meter verder begint het winkelstraatje al. Prachtige oude gebouwen en mooie kleine winkelpandjes wisselen elkaar af, allemaal aan een brede veranda in een brede straat. Maar we zijn wat vergeten…..
Het is vandaag zaterdag. En hier in Australië zijn de winkeltijden nog niet zoals in Nederland.
Dat betekent dat de winkels rond 13.00 uur dicht gaan! Of eigenlijk om 1.00 uur PM. Want hier kent niemand een 24 uurs klok. Er wordt gewerkt met 12 uren en de toevoegingen AM (After Midnight dus van 0.00 uur tot 12.00 uur) en PM (Pre Midnight dus van 12.00 uur tot 24.00 uur).
Als je hier zegt dat je om 17.35 uur aankomt heeft niemand ook maar enig idee hoe laat dat is!

Maar om terug te komen op mijn verhaal, omdat de winkels een beetje op verschillende tijden sluiten zijn er een aantal al dicht. De rest blijft niet lang meer open. Wat jammer nou. En wat dom want eigenlijk wisten we dat best wel. Hadden we de was beter voor morgen kunnen laten liggen. Of voor vanmiddag!

Maar we vermaken ons toch wel. Het stadje is ook met gesloten winkels gezellig om door te lopen. Er zijn overal terrasjes en daar zitten overal mensen op dus het is allesbehalve een saaie boel. We scoren onderweg ook nog een portie Fish en Chips, hoeven we straks niet meer te koken!
We lopen door de winkelstraat heen en langs de rivier weer terug. Prachtig helder blauw water, een inmiddels stralend blauwe lucht (dus om de was had ik me geen zorgen hoeven maken).
Zo mooi allemaal.
Langs de rivier ligt een parkje met een omheinde speeltuin. En terwijl de kinderen lekker spelen zitten de moeders op het gras te keuvelen. Er staat ook een BBQ, gratis te gebruiken. Je moet hem alleen wel schoon achterlaten. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat dat niet meer zo nauwgezet gedaan wordt als toen wij 11 jaar geleden in Australië waren. De moraal is hier jammer genoeg ook beduidend minder geworden. Maar over het algemeen zien ze er redelijk netjes uit.

De Australische bevolking bewijst dat een dagje samen met de familie niet altijd duur en/of spectaculair hoeft te zijn. Een heel populair familieuitje hier is een dagje met familie en vrienden naar het park. Picknick kleed, koelbox en vlees voor de BBQ mee. Kinderen spelen, volwassenen keuvelen, eten en drinken en iedereen heeft dan een heerlijke dag. Geweldig toch!
En ook deze zaterdagmiddag zitten er enkele groepjes bij de speeltuin.

Een van de leukste dingen van het campingleven is het contact met medekampeerders. En dat is hier niet anders. Ondanks dat zijn engels niet erg goed is raakt zelfs Frans met de mensen aan de praat. Met handen en voeten kom je een heel eind! Iedereen begroet elkaar en voor je het weet sta je weer een kwartier met iemand te praten. Ik vind het heerlijk!

En nu zitten we weer in de camper. Weer naar binnen gevlucht voor de muskieten. Zodra het licht aan gaat moeten alle ramen en deuren dicht. Ik heb op de radio gehoord dat het in het zuiden dit jaar heel erg is met die insecten. Ik geloof het meteen. We zitten nog in het noorden en het is hier al erg! Ik houd mijn hart vast als we straks in Victoria zijn!
We hebben nog even kunnen Skypen met Karin en de kleinkinderen. Prachtig om de reactie van Rob te zien. Opa en Oma in de Ipad, hoe kan dat nou! Bregje begrijpt het al wat beter en vertelt honderd uit.
Morgen skypen we met Cissy en de kids. Het is hier heerlijk en we zouden de vakantie geen minuut in willen korten. Maar we zullen blij zijn als we hen weer een keer lekker kunnen knuffelen!

Kitty Marcelissen: Verheug me elke dag op jullie verhaal!!!

Mirka: De kleinere steden zijn Zaterdag ’s middags meestal vroeger gesloten maar de rest open tot 8 uur en veel zelfs 24 uur per dag. Hier in de Yarra Valley bijna geen muggen hoor en ik denk daar in tropical Queensland/NSW echt erg dat weet ik nog wel!!!…Pfffff.

Uizicht vanaf het strand van Burleigh Heights

Lekker rustig onderweg

Mijn nieuwe horloge

Kraakhelder sanitair op de camping in Balina

Snoep Sculptuur

Op de camping in Balina

Pelikaan op de lantaarnpaal in Balina

Ballina, Australia

We zijn veel sneller door de Outback getrokken dan we gepland hadden. Het begon al met de reis langs de Westkust die ineens enkele dagen sneller moest dan gepland. Het gevolg is dat we nu bijna een week de tijd hebben om de laatste 400 km. naar Coffs Harbour af te leggen. We willen daar woensdag of donderdag aankomen. Het feest van Bill is pas zondag dus dan hebben we nog meer dan genoeg tijd om Coffs te verkennen.

Het plan is om op ons gemakje langs de kust naar het zuiden te rijden. Voor het weekend willen we een leuke plaats uitzoeken waar we het hele weekend kunnen blijven. Volgens de kaart is er in Burleigh Heads een Koalapark en een Wildlifepark. In onze herinnering is Burleigh Heads een lief klein plaatsje aan een prachtige kust. Dat lijkt ons wel wat. Het is ook maar 100 km. Rijden. Daar gaan we naartoe!

Om 8.30 uur rijden we Brisbane uit. Het is verschrikkelijk druk op de weg. Niet zo slim natuurlijk want de spits is nog niet helemaal voorbij. We hadden makkelijk een uurtje later weg kunnen rijden. Ik vindt het verschrikkelijk. Geef mij maar de Outback! Maar eenmaal op de Motorway gaat het prima. Tot ik zie dat de benzinetank bijna leeg is…. vergeten te tanken voor we weg gingen! Frans zegt heel nonchalant dat we nog genoeg diesel hebben voor het kleine stukje dat we vandaag moeten rijden. Maar ik vertrouw het niet. Ik kan het niet laten om steeds naar dat lampje te kijken. Is er weer een streepje uit? Nee, gelukkig nog niet…. Nu dan? Gelukkig rijdt Frans toch maar even de snelweg af om de tank vol te gooien. He hè, kan ik weer een beetje ontspannen….

Voor we het weten zijn we in Burleigh Heads. Maar wat hebben we ons vergist! Niks schattig klein dorpje. Burleigh Heads is een grote stad! We vinden er niks aan. En dan blijkt het Koalapark ook nog geen dierenpark maar de naam van een woonwijk! Pffff…. wegwezen hier! We stoppen even langs de kust om op het strand te gaan kijken. Tussen de flats vinden we een parkeerplaatsje. De appartementencomplexen staan bijna op het strand gebouwd. Je kunt goed zien dat er eerst een straatje gewone huizen langs het strand heeft gestaan. Die staan er overigens nog maar er zijn appartementen voor gepropt. Ook lekker. Koop je een mooi huisje langs het strand zetten ze een paar jaar later zo’n toren voor je neus!

Op het strand is, op zijn Australisch, bijna niemand te zien. Onvoorstelbaar. Dertig graden, een prachtig breed, kilometers lang zandstrand en nog geen 10 man te zien! We kunnen duidelijk zien dat we in een ronde om Brtisbane hebben gereden want in de verte kunnen we de City zien liggen terwijl we toch al behoorlijk wat kilometers hebben afgelegd.

We stappen weer in de camper. Het strand is mooi maar dat is het langs de hele Oostkust. Daar hoeven we niet voor hier te blijven. We willen het hele weekend blijven maar dan wel in een plaats die we leuk vinden.

Dan maar naar Byron Bay. Een heel leuke toeristenplaats weten we ons nog te herinneren. Veel leuke kleine aparte winkeltjes. Met een betaalbare camping vlak naast het centrum en aan zee!De camping was niet heel veel meer dan een groot verhard veld met sanitair maar de ligging was prima. Daar gaan we naartoe!

Maar ook dat is een deceptie. Bayron Bay is inderdaad nog steeds een prachtig klein plaatsje vol leuke winkeltjes. Maar zo verschrikkelijk druk! Het verkeer rijdt stapvoets, bumper aan bumper door de straatjes. Van de trottoirs is geen meter meer vrij, overal lopen mensen… Maar de camping is er nog. We vinden het al niet meer zo leuk als voorheen maar ach, we kunnen ons hier echt wel enkele dagen vermaken. En er is nog plaats op de camping ook. Hoe is het mogelijk…. Nou dat is niet zo moeilijk. het is er stervensuur. We moeten omgerekend 150,– euro afrekenen om er 3 dagen de camper te kunnen parkeren. Want veel meer is er op die camping niet mogelijk. Dat vinden we toch echt te gortig. En dat samen met die drukte….nee, dat gaan we niet doen.

En nu zitten we in Balina. Nog dichter bij Coffs Harbour. Ook een leuke plaats maar wel veel rustiger. De camping is klein maar alles is er kraakhelder. Een verademing vergeleken bij de vorige camping. Daar zat de poep toen we weggingen nog steeds op de muur! Hier ben ik bang om de BBQ in de kampkeuken te gebruiken. Niet omdat die zo smerig is. Nee, juist omdat ik bang ben dat ik hem niet meer zo schoon zal krijgen als hij nu is! Zo kan het dus ook!

De temperatuur is vandaag redelijk. Het is een beetje bewolkt maar nog altijd 29 graden. Maar gelukkig niet zo benauwd meer. We hebben op het dashboard een doosje snoepjes staan. Als Frans er een uit wil pakken blijkt het toch een beetje te warm te zijn geweest. Alle losse snoepjes zijn gesmolten en vormen een grote suikerbrok waar de ingepakte snoepjes in vast geplakt zitten! Een waar kunstwerk!

Ik heb na het overlijden van mijn moeder haar horloge gekregen. Helaas is dat vlak voor de vakantie gestopt. Een nieuwe batterij bracht geen oplossing. Heel naar, maar niets aan te doen. Vanmiddag heb ik van Frans een ander horloge gehad. Het kan dat van mijn moeder natuurlijk niet vervangen maar het is wel mooi. Een simpel model met een prachtige parelmoeren wijzerplaat. Op de foto niet zo goed te zien maar dat geeft een heel mooi effect in het licht. Ik ben er dan ook heel blij mee!

Als we goed en wel terug zijn van het winkelcentrum kan ik eindelijk mijn zus gaan bellen. Karin (mijn zus, niet mijn dochter…) is vandaag jarig. Ik heb de hele dag moeten wachten tot ik haar kon bellen. Want het tijdverschil is 9 uur. En zodra in Nederland de Wintertijd weer is ingegaan wordt dat verschil zelfs 10 uur. Maar om 18.30 uur (Australische tijd) heb ik haar eindelijk kunnen feliciteren. Fijn om weer eventjes iemand van thuis te horen. En als we daarna buiten zitten te eten zie ik ineens bovenop de lantarenpaal hier tegenover een grote Pelikaan zitten. Geweldig!

We hebben vast een beetje rondgekeken in Balina. De camping ligt niet aan zee maar langs de rivier. Daar is ook het gezellige centrum en boulevard van het dorpje. We gaan ons hier dit weekend vast wel vermaken!

Cor en Pieta: Je kunt wel zien Margareth dat het mooi weer is, je arm is goed bruin. Geniet maar lekker van een paar dagen rust en van het mooie weer. Je schrijft elke dag een fantastisch verslag Margareth, heel leuk om te lezen.

Francien en Henk: Fijn dat jullie het nu rustig aan kunnen doen. Mooie foto’s ook. Jullie verwennen elkaar goed. Gave horloge ook. Lekker genieten!!!

Mirka: Ja, een leuk plaatsje Ballina, maar overal erg druk he daar aan de kust. Heb je geen tijd om de Blue Mountains te bezichtigen? Geweldig gewoon!… 🙂

Onderonsje

Prachtige vogels

Sneeuw uil

Barking Owl

Emoe

Wilde hagedis

Kookaburra

Brisbaine Koala Sanctuairy

Gelukkig is deze niet giftig

Hoeveel koala’s tel je?

Roofvogelshow

Hoe ver is….

Jacaranda boom

Uitzicht over Brisbane vanuit Mount Coocka

Brisbane City, Australia

Het was niet gepland. Eigenlijk was heel Brisbane niet gepland tot Frans problemen kreeg met zijn camera. Maar ja, dan ben je in Brisbane. Je bent gek op dieren, dierentuinen en in het bijzonder op Koala’s. Dan moet je toch wel naar het Lone Pine Koala Sanctionary!

Lone Pine Koala Sanctionary is niet heel erg groot. Ze hebben er alleen “native animals.” Dat wil zeggen, dieren die allemaal in Australië in het wild leven. Veel van de dieren hier zijn gewond binnen gekomen en kunnen niet meer in de natuur teruggeplaatst worden. En zoals de naam al zegt, er zijn vooral heel veel koala’s. We kunnen ons hartje ophalen!

We stellen de Tom Tom in. Die stuurt ons midden door het Centrum van Brisbane. We rijden een heel stuk langs de rivier. Het is stervensdruk maar voor we het weten zijn we bij het dierenpark. Wonder boven wonder pas het eerste dierenpark dat we deze vakantie bezoeken! En net als we aankomen komt er een hele bus vol schoolkinderen. Sterker nog, een hele school. Jeetje, daar gaat de rust! En zodra we binnen zijn komt er nog een school aan. En zo groot is het park nu ook weer niet. De moed zakt me in de schoenen. Een hele dag tussen schreeuwende, rennende kinderen…. Maar niets van dat alles. De kinderen hier gedragen zich toch heel anders dan de kinderen thuis. Ze hebben ook plezier maar zonder geren en gegil. We horen ze, natuurlijk, het zijn tenslotte kinderen. Maar we hebben er absoluut geen last van.

En daar zitten ze dan, onze kleine wollige vriendjes. Het zijn bijna allemaal Koala’s uit Queensland. Die zijn een stuk kleiner en hebben een minder volle vacht dan hun soortgenoten uit Victoria. Maar daar wordt het in de winter dan ook veel kouder. De beestjes hangen als poppen in de bomen. Bij de jonkies is er eentje wakker. Koddig hoor!

We lopen verder naar achteren want we willen graag de roofvogelshow zien. We weten van de vorige keer dat dat een heel andere show is als die van de Beekse Bergen. Er vliegen maar een paar vogels en dan ook nog maar kleine stukjes van enkele meters. Er wordt van alles uitgelegd over de beestjes. De witte uil waar Frans vorige keer zo’n mooie foto van had gemaakt is er nog steeds, evenals de grote arend met de gewonde vleugel. Geen van beiden kan meer in het wild worden teruggezet. Dan wordt er een Barking Owl getoond. De verzorgers willen laten zien dat het kleine vogeltje een hele muis ineens door kan slikken. Maar daar denkt het uiltje anders over. Hij gaat op zijn gemak aan het muisje zitten peuzelen en eet er niks van. Tja zal wel niet echt honger hebben dan…

Er wordt ook een demonstratie schapendrijven met honden gegeven. Knap van die honden. De beesten zijn super alert op hun baas. Ze kijken hem constant aan en als de baas maar een vinger beweegt reageren ze al op hem. Ze krijgen zonder al te veel moeite de schapen precies waar ze zijn moeten. Alhoewel ik stiekem het vermoeden heb dat de schapen ondertussen ook wel zullen weten wat er van hun verwacht wordt. En bij de hitte van vandaag willen ze zo snel mogelijk klaar zijn met de demonstratie en weer lekker onder de bomen gaan liggen. Geef ze maar eens ongelijk!

We lopen weer terug naar de koala’s. Want we gaan een foto maken waarop we er zelf een vast houden. Enkele vrijwilligers van de Beekse Bergen zullen nu waarschijnlijk droevig hun hoofd schudden. Maar er wordt echt heel voorzichtig met de beestjes om gegaan. En er zijn er zoveel dat ze geen van allen lang op de foto hoeven. Als ik ook maar een moment had vermoed dat de beestjes er onder zouden lijden had ik het niet gedaan, hoe leuk ook. Maar nu…. vind ik het gewoon GEWELDIG!

Eerst moet ik in de houding gaan staan en met mijn handen een mandje maken. Dan wordt er heel voorzichtig een koala op mijn handen gezet. Wow, wat geweldig! Ik geniet er met volle teugen van! Frans komt erbij staan en dan wordt er een foto gemaakt. Een prachtige herinnering van een heerlijk moment!

Er staat een apart onderkomen voor enkele moeders met hun Joey’s. Vier van elk. We zien er niet veel van maar dan komt de verzorger net de eucalyptustakken verversen. Dat betekent dat eerst de oude takken eruit moeten. De kleintjes vinden het maar niets en klemmen zich aan de dichtstbijzijnde moeder vast. Dat maakt dat er 2 moeders naast elkaar zitten met maar liefst elk 2 Joey’s aan hun lijf. Je kunt ze amper nog uit elkaar houden! Koalamoeders zorgen niet voor elkaars jongen maar ze hebben er geen enkel bezwaar tegen als er een ander kleintje een stukje op hun lijf mee wil liften.

De Tasmaanse Duivels liggen lekker in hun holletje te slapen. Ze zijn nog net te zien. De wombats liggen helemaal onder de grond. Er is ook een platypus. Het is een nachtdier dus zijn onderkomen is schemerig. Het beestje zwemt zenuwachtig rondjes in zijn basin en is daardoor niet te fotograferen. Zelfs niet met Frans zijn nieuwe camera!

We hebben nog 2 zakken kangaroevoer dus gaan we die ook maar even geven. Ik vermoed dat ze niet veel honger meer zullen hebben want de schoolkinderen zijn ook al langs geweest. En dat heb ik goed gedacht. Er ligt zelfs overal voer op de grond. De dieren liggen lui in de schaduw en willen niet eens meer aan het voer ruiken. Dus dat is voor de volgende dierentuin!

En dan voel ik me niet meer zo lekker. Een beetje naar, dizzie, afwezig…. Het is vreselijk benauwd en ik heb er erg last van. Ik denk als ik nu ga liggen dat ik niet meer overeind kom voor morgenvroeg. Frans vraagt of ik vandaag wel wat gedronken heb. En hij heeft gelijk. Het is halverwege de middag, we zijn al sinds half 8 op en het enige dat ik heb gedronken is een half glas water en twee kleine bekers cappuccino. Terwijl het bloedheet en benauwd is en ik de hele dag in de zon heb lopen kuieren. Na enkele bekers water en een zakje zoute chips om ook het zoutgehalte aan te vullen is het gelukkig weer helemaal over. Beter opletten dus!

Eind van de middag rijden we nog naar het uitkijkpunt op Mount Coot-tha waar we een prachtig uitzicht over Brisbane hebben. En dan is het weer tijd om terug naar de camping te rijden. Meneer Tom Tom weet de weg. We stellen hem in en zijn nog geen 2 minuten op weg als hij pingelt en een andere route voorstelt. Ik druk op het kruisje. Want we willen dezelfde route aanhouden. We kennen de weg hier niet en weten niet wat hij voorstelt. We willen niet door de bush bush gestuurd worden. Ik denk dat we door op het kruisje te drukken de normale route aanhouden. Dit herhaalt zich wel 5x. Ik raak er behoorlijk geïrriteerd door. Dat vervelende ding moet gewoon terug naar de camping rijden! En dat doet hij ook. Maar hoe…! Meneer Tom Tom stuurt ons door allerlei nauwe achterafstraatjes. Bergje op, bergje af met hellingen van soms wel 15 tot 20%! Een keer zelfs lijkt het alsof de weg recht naar beneden loopt. Doodeng, het lijkt wel of we in de achtbaan zitten! Frans zijn stuurmanskunst wordt behoorlijk op de proef gesteld.

En dan stuurt meneer Tom Tom ons eindelijk de snelweg op. Pffff….. In een paar minuten zijn we op de camping en kan er weer gewerkt worden aan de blog. Dit keer ook met foto’s van Frans. Want de nieuwe camera blijkt de foto’s via wifi naar de telefoon te kunnen sturen. En die kan weer via Airdrop naar de Ipad. Beetje ingewikkeld allemaal maar voor een mooie foto moet je wat over hebben!

Hans en Francis: Wat een mooie foto’s met je nieuwe toestel.

Wil Verschoor: Wat een mooie stad en wat leuk met de koala’s. Het is hartstikke leuk om telkens je blog te lezen.

Cor en Pieta: Nou jullie dag kan niet meer stuk met al deze schattige dieren. Mooie foto’s ook. Je had toch gelijk Frans dat je aan een nieuwe camera toe was.

Marja en Jan: Leuke foto’s en een mooie stad hoor.

Annie Diepens: Die paarse bomen staan ook op Madeira, als je door Funchal loopt staan ze aan beide zijden van de hoofdstraat. Volgens mij zijn het Jacaranda bomen.

Jan en Nel Verschuren: Wat fijn om iedere keer te lezen dat jullie zo genieten van deze mooie vakantie. Tot morgen.

Brisbane City

Nieuwe camera uitproberen

Boottocht door Brisbane

Brisbane

Brisbane

Brisbane

De stulpjes van de rijken

Brisbane

Rad van Brisbane

Brisbane City

Brisbane City

Brisbane City

Brisbane City

Brisbane City

Brisbane City

Eeuwig durende Vlam Brisbane

Brisbane City

Tempel in Brisbane

Brisbane City, Australia

De wandeling naar het station van gisterenavond was geen succes. Erheen lopen is niet erg maar om na een hele dag door de stad te hebben gezworven nog drie kwartier terug te moeten lopen daar hadden we geen van beiden zin in. We nemen de camper mee. Volgens de stationschef zou er vast nog wel een parkeerplaatsen te vinden zijn…. niet dus. De enige parkeerplaats in de omgeving van het station waar ook de camper zou kunnen staan is bij de bowlingbaan. Maar dat is privéterrein.

Niet geschoten is altijd mis. Dus zetten we de camper op de parkeerplaats van het bowlingterrein en gaan naar binnen om toestemming te vragen. En die krijgen we! Een paar alleraardigste oude dames vinden het wreed als het niet zou mogen en zij gaan voor ons naar degene die er over moet beslissen. En vertellen diegene meteen hoe zij er over denken! De vrouw kan eigenlijk gewoon geen nee meer zeggen! We lopen de parkeerplaats af en worden al meteen teruggefloten. Een medewerkster komt achter ons aan. Dit is privé terrein, daar mag je niet parkeren! Maar gelukkig kunnen we haar vertellen dat we netjes toestemming hebben gevraagd en gekregen. Geen probleem meer dus.

De trein stopt midden in het centrum van Brisbane. En dat komt goed uit want de winkel waar Frans heen wil voor zijn camera zit daar ook. En zoals eigenlijk al verwacht, drie kwartier later lopen we de winkel uit met een nieuwe fotocamera. De Canon 6D. Alleen de body want lenzen hiervoor heeft Frans al. Nou moet die camera natuurlijk wel uitgeprobeerd worden voor we weer uit Brisbane vertrekken. Dat is een beetje een probleem….. de batterij moet eerst worden opgeladen….

De oplossing is simpel. We drinken gewoon ergens koffie en laden meteen de batterij op. Maar dan moeten we wel een stopcontact hebben…. en er is nergens een Koffietentje te vinden waar een stopcontact in de muur zit! Uiteindelijk zien we bij de Subway een stopcontact. Maar het blijkt alleen een reflector te zijn. Gelukkig is het personeel heel aardig. Ze nemen de batterij en de lader voor ons mee naar achter en laden hem daar voor ons op terwijl wij een lekkere kop koffie met een heerlijk vers broodje nuttigen. En dan zijn we eindelijk klaar om van de stad te gaan genieten!

We lopen naar de overkant van de rivier en nemen de Ferry. Mirka had ons al laten weten dat we daar gratis mee rond konden. Dat klopt niet helemaal maar de prijs is echt te verwaarlozen. We moeten AUD 5,60 per persoon (Euro 4,20) afrekenen. Daarvoor mogen we zolang op de boot blijven als we willen. We nemen de hele route, naar zowel Noord- als naar Zuid Brisbane. Bij elkaar zijn we 2,5 uur onderweg. En het is prachtig! De veerboot is een Catamaran. Hij maakt tussen de stops flink vaart en we vliegen over het water. We staan voor op de boot. De wind door onze haren en heerlijk in de zon. Daarbij een prachtig uitzicht, wat wil je nog meer!

Na de boottocht lopen we nog een tijdje door de City. We komen een aantal mooie gebouwen tegen. Ouderwetse gevels, maar ook een gevel helemaal vol vlinders. Een prachtig plein waar van alles te doen is. Er staan muzikanten, mensen met kleine raceautootjes, oude brommers. Rondom het plein een mix van moderne en heel oude gebouwen.

Voor mijn gevoel is de bevolking van Brisbane een beetje een mix van Melbourne en Sydney. Het heeft een beetje het gehaaste van Sydney maar ook het relaxte van Melbourne. Heel apart.

Eind van de middag nemen we de trein terug. Zijn we nog net voor het donker binnen en kan Frans op de laptop kijken hoe zijn foto,s zijn geworden. En ik kan alvast verklappen, hij is er erg blij mee! Helaas moeten we het voor de blog doen met de foto’s die gemaakt zijn met mijn Ipad en telefoon. Mijn Ipad wil niet op de Wifi van de camera dus ik kan ze niet laden. Maar ach, die foto’s zijn ook leuk en dan hebben we thuis straks nog iets moois om te laten zien!

Petra Valkenburg: Gefeliciteerd met je nieuwe aankoop Frans…. en heel veel fotoplezier (maar dat zal vast geen probleem zijn).

Francine en Ton: Ziet er allemaal weer heel mooi uit. Frans kan daar zijn hartje ophalen met die nieuwe camera.

Annie Diepens: Geniet iedere dag van jullie verhaal. Ik ben er nog nooit geweest maar krijg wel een beetje een idee wat Australië is door het verhaal en de foto’s.

Cor en Pieta: Nou Frans, de kogel is door de kerk, een nieuwe camera. Ik weet zeker dat je daar heel veel plezier mee krijgt en prachtige foto’s kan mee maken.

Kitty Marcelissen: Prachtig zeg. Zeker genieten daar. 

Graansilo’s en scheve telefoonpalen

Verhuizing met huis en al

De huizen staan vaak op palen

Kolentrein

Olifant langs de weg

Tempel in Oxley

Oxley, Australia

Ik heb over vandaag eigenlijk niet zo veel te vertellen. Het was een dag van auto rijden. We zaten een stuk dichter bij Brisbane en dat konden we goed merken. Het verkeer was veel drukker en de tijd van gas geven, Cruise Control erop en er weer af als we er zijn was voorbij. Over 550 km. hebben we 9 uur gedaan.

We rijden nu vooral door landbouwgebied. Honderden kilometers graanvelden. Zover als je kunt kijken. Af en toe staan er gigantische silo’s langs de weg. Hele complexen zelfs. De afstanden tussen de dorpjes is op dit stuk veel kleiner. En waar meer mensen de plek inpikken kunnen minder dieren leven. Dus ook een stuk minder Roadkills. Dat is dan wel weer een voordeel. Hoewel er nog steeds genoeg dieren langs de weg liggen.

Er wordt volop aan de weg gewerkt. Verschillende keren is er flink oponthoud door deze werkzaamheden. Maar het mooiste oponthoud komt in een piepklein dorpje. Daar moeten we van de weg af voor Oversized Transport. Nou hebben we dat al meer meegemaakt en dan viel dat wel mee. Maar dit keer is het echt oversized. Er komt ons een vrachtwagen tegemoet met maar liefst een heel huis er op! Mooie oplossing, als je wilt verhuizen maar je krijgt je huis niet verkocht dan neem je het toch gewoon mee!

Bijna de hele route staan er palen met stroomdraden langs de weg. Die staan vaak schots en scheef. En dat heeft dezelfde oorzaak als waardoor er zoveel Dinosaurusbeenderen hier gevonden worden. De bovenste laag aarde hier heeft namelijk een heel bijzondere eigenschap. Het laat niet alleen water door, het geeft ook water terug. Dat heeft een speciale naam maar helaas kan ik er niet meer achter komen wat dat was.
Doordat het water niet door de tweede laag heen gaat maar terug naar boven gaat, zakt de bovenste laag in de tweede laag en drukt zo de dingen die daar in zitten naar boven. Dus de stroompalen worden door de aarde weer omhoog gedrukt en op den duur vallen ze om. En waar op andere plaatsen de dinosaurusbeenderen steeds verder in de aarde verdwijnen kan het hier zomaar gebeuren dat zo’n bot ineens een stukje boven de grond uit steekt. Je kunt hier dus letterlijk over een Dinobot struikelen! Alleen zullen de meeste mensen het niet herkennen en gewoon denken dat het om een steen gaat.

Tegen dat we bij Brisbane aankomen verandert het landschap. Het wordt weer een beetje bergachtig. Dat geeft schitterende doorkijkjes.

Een aantal jaren geleden hebben we op een camping in een van de buitenwijken van Brisbane gestaan. We wisten niet meer welk park het was. Wel wisten we dat er een bus vlakbij stopte die rechtstreeks naar de City ging. De camping was ons heel goed bevallen dus hebben we in de boeken gezocht of we hem weer konden vinden. We dachten dat dat gelukt was.

Als we aan komen rijden ziet het er wel wat bekend uit maar toch ook weer niet helemaal. Helaas moet je eerst langs de receptie en gelijk voor je verblijf betalen voor je verder kunt. De camperplaatsen liggen verder naar achteren dus kunnen we niet goed zien waar we terecht komen. En helaas…. een andere camping. De camping blijkt gerund door enkele Chinezen. De clientèle is bijna helemaal hier woonachtig en het ziet er niet uit. Wat een zootje.
Het sanitair is ook niet echt schoon. In een van de toiletten zit er zelfs ontlasting aan de muur.
Bah bah. En we hebben al voor drie nachten betaald….

Maar goed. De camper is wel schoon en daar moeten we in leven. Dus we roeien maar met de riemen die we hebben.

Als ik informeer naar de buslijnen en routes krijg ik het advies om naar het plaatselijke station te lopen, 20 minuten verderop. Dat gaat veel sneller dan met de bus. Frans krijgt het geweldige idee om vast bij het station te gaan kijken naar de vertrektijden e.d. Te voet dan wel.
Maar het is al 17.00 uur en de zon gaat hier vroeg onder. Heen en terug, 40 minuten, dat kan toch nog wel?

Dus gaan we op weg. De route is makkelijk te vinden. Maar 20 minuten later zijn we nog niet eens op de helft. Het blijkt 45 minuten lopen! Bergje op, bergje af. En dan moeten we nog informatie inwinnen ook. Gelukkig is er een heel vriendelijke stationschef die ons alles vertelt wat we willen weten. En dan snel weer terug want de zon is al bijna helemaal onder. En je weet hier nooit wat er in de nacht onder de stenen uit komt kruipen!

In het donker, om 19.00 uur komen we weer terug op de camping. Ik plof uitgeteld op de bank. Ik heb veel harder gelopen dan normaal en dat voel ik! Het duurt dan ook eventjes voor ik de energie bij elkaar heb geraapt om aan de blog te beginnen. Maar die moet natuurlijk wel geschreven worden!

Morgen gaan we de City van Brisbane verkennen. We beginnen in het centrum. Daar zit een fotograaf waar Frans langs wil. Want hij heeft problemen met zijn fototoestel. Na zijn fietsongeluk is het ding gerepareerd en deed het weer prima maar nu weigert het regelmatig. Ook zijn de foto’s niet altijd scherp. Heel vervelend want sommige momenten komen niet meer terug. En als hobbyfotograaf wil je natuurlijk wel mooie foto’s kunnen maken. Zeker op een vakantie zoals deze. Maar heel stiekem verdenk ik hem ervan dat hij het helemaal niet erg zal vinden als hij een ander toestel aan moet schaffen….

Mirka: Weer een hoop gezien. Jammer van die camping! Je kan de Brisbane River gratis bevaren als je de veeboot neemt. Je stopt dan wel op alle haltes maar heel mooi! Geniet van Brisbane!…:)

Jopie Smarius: Wat zijn jullie toch goed actief bezig. Chapeau!

Cor en Pieta: Als je vaak naar het centrum wandelt begin je er wel aan te wennen hoor. Jammer dat jullie de oude camping niet gevonden hebben. Goede reden Frans om aan een nieuw toestel te denken, maar dan moet je over een paar jaar weer terug om hetzelfde te fotograferen.

Blackall

Blackall

Blackall

Blackall

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Tambo

Mitchell

Mitchell

Mitchell, Australia

Na twee heerlijke dagen in Longreach waar we veel gedaan en gezien hebben gaan we vandaag de hele dag rijden. We hebben besloten dat ruim 3 weken woestijn wel genoeg is. We gaan naar Brisbane. Daar moeten we ongeveer 1200 km. voor afleggen. Dat gaan we natuurlijk niet in 1 dag doen.

We beginnen de rit met de opdracht van Apollo. Ruim 15 minuten boven de 60 km per uur op een toerental tussen de 1800 en 2250. Het volgende plaatsje ligt 27km. van Longreach dus dat is een mooie rit om dit uit te proberen. Mocht het waarschuwingslampje op het dashboard niet uit gaan dan kunnen we in Ilfracombe Apollo weer bellen. En helaas, het lampje blijft branden. We bellen Apollo en krijgen het advies verder te rijden naar Barcaldine, 80 km verderop. Ondertussen zoeken zij daar een garage voor ons waar we de wagen kunnen laten controleren. Ze hebben mijn telefoonnummer, ze bellen het adres door. Nu is het telefoonbedrijf via Telstra best goed geregeld maar hier in de binnenlanden zijn er toch flinke stukken zonder bereik. Maar het valt mee. Op de hele rit heb ik maar 5 minuten geen bereik. En ja hoor, in die 5 minuten heeft Apollo gebeld…. Gelukkig sturen ze ook nog een SMS na. We kunnen meteen doorrijden naar de garage. De wagen wordt aan de monitor gekoppeld en uitgelezen. Niets aan de hand. Het lampje wordt gereset. Daarna moeten we 5 kilometer gaan rijden en dan terug komen. Gaat het lampje binnen 5 kilometer weer aan moeten ze verder zoeken. Zo niet dan is er niets bijzonders aan de hand en kunnen we weer verder.

Een kwartiertje later zijn we er weer weg. Het lampje is uit gebleven. We hebben al ruim 100 km. afgelegd. De motor is gecontroleerd en het is nog niet eens half tien! Service toch!

Na een uurtje komen we aan in Blackall. Een mooi klein plaatsje. Grote, ruime straten met oude uitgeleefde gebouwtjes. We vinden een motel met een tuinterras aan de straat. En terwijl we daar koffie drinken zitten er een paar prachtige grote gekleurde vogels in een hoek te kwetteren.

Het volgende stadje is Tambo. Weer ongeveer 100 km. verder. Ook al zo’n leuk plaatsje. We hebben de tijd aan onszelf dus maken we nog een stop. We vinden ook hier weer prachtige gebouwtjes aan beide zijden van de straat. Het meest markante is misschien wel een helemaal uitgeleefd huis waar duidelijk voor jaren achterstallig onderhoud aan zit maar wel een dak vol hypermoderne zonnepanelen!

En dan gaat het waarschuwingslampje van de uitlaat weer branden. Nee hè. We doen er deze keer niets mee. De wagen is vanochtend nog nagekeken voor hetzelfde probleem en er was niets mis. We laten het erbij. Als we merken dat hij kracht verliest of iets anders raars doet kunnen we alsnog weer gaan bellen. We gaan er maar vanuit dat er iets met de sensor niet goed is.

We rijden op de A2. Een van de Highway’s van Queensland. Een grote. Dat betekent hier een tweebaans weg waar 110 op gereden mag worden. Een weg die af en toe vol hobbels zit en waar volop Road Trains van wel 50 meter lang rondrijden. Praktisch elke “Local” hier rijdt in een 4wheel drive met een grote koeienvanger er voorop. Sommige Roadtrains hebben zelfs extra bescherming voor de ramen zitten. Ik heb het al vaker gezegd, de roadkills hier zijn vreselijk. En zeker op deze weg. Om de paar honderd meter zien we wel een dode kangoeroe liggen. Ze zijn er in alle staten van beschadiging en ontbinding. Bah. Af en toe ligt er een vogel. Vaak kun je niet eens meer zien wat het geweest is. Vogels schieten regelmatig vlak voor de auto door. Er zijn tegenwoordig niet veel vlinders meer. Nou dat kan ook niet want die worden hier allemaal dood gereden! De domme insecten hangen op hun gemak boven de weg te fladderen en zijn veel te traag om opzij te gaan als er een auto aan komt. We moeten onderweg 2x de ramen schoon maken door alle insektenprut die er op zit. Als we even geparkeerd staan komen er een paar musjes aangevlogen. Ze vliegen naar de motorkap en pikken de dode insecten uit de grill. Dat hebben ze vaker gedaan!

En dan ineens vliegt er een grote groep grijze papegaaien met roze buiken vlak voor de auto over de weg. Als ze bijna aan de overkant zijn zwenkt de hele groep om en vliegt weer terug. Maar daar hebben ze geen tijd meer voor! Frans kan niet veel meer doen en er knalt er een met 110 km. per uur tegen de voorruit! Een doffe klap maakt een einde aan de laatste vlucht van deze mooie vogel. Vreselijk! Mijn hart zit tussen mijn oren! Die domme, domme mooie vogel… En ook Frans is er behoorlijk van geschrokken. We hebben geluk dat de ruit niet kapot geklapt is. Maar er zit wel een heel akelige afdruk op waar de vogel er tegenaan gevlogen is. Je kunt de afdruk van de afzonderlijke veertjes daar in zien. Ik kan er niks aan doen, het was dan misschien maar een vogel, maar ik pink stiekem toch een traantje weg….

Het is nog vroeg maar toch worden de schaduwen al langer. Als er dan ook nog een kangoeroe zo de weg op komt huppelen (gelukkig naast- en niet voor onze auto!) vinden we dat het tijd is om te stoppen. De dieren worden aan het eind van de middag en in de schemering actiever en dan willen wij niet op de weg zitten.

We zijn ondertussen in Mitchell aangekomen. Daar krijgen we een camperplaats met een eigen badkamertje. Alle camperplaatsen met stroom hebben dat hier. Dat is nog eens mazzel. Daar maken we dankbaar gebruik van!

We hebben vandaag meer dan 600 km. afgelegd. Morgen nog een kleine 600 km en dan zijn we in Brisbaine. Daar willen we dan weer een paar dagen blijven.

Francien en Henk: Goede service daar. En fijn weer een beetje in de bewoonde wereld. Ik geniet van jullie verhalen alsof ik erbij ben. Gezellig. Veel plezier nog. xx

Francine en Ton: Gezellig, lekker op je gemakkie van stadje naar stadje. Ziet er allemaal mooi uit. Geniet ervan..

Hans en Francis: Hoi Margareth en Frans, wat een mooie verhalen en wat een prachtige omgeving / foto’s. Groetjes en veel plezier.

Cor en Pieta: Dat was weer een dag vol avontuur. Voorspoedige reis morgen weer.

Mirka: Ja inderdaad wat een lange reis weer pffff en nu…. op naar de bewoonde wereld!…:)

Dakota

Wat zijn die motoren groot!

Boeing 707 van de Jackson Five

We nemen het vliegtuig!

Quantas Founders Outback Museum

De Catalina bekend watervliegtuig uit WWII

Daaaag!

Hier is het allemaal begonnen

Lopen over de vleugel van een boeing

Modellen in het museum

Sunset Dinner Cruise

Sunset Dinner Cruise

John Hawkes at Sunset Dinner Cruise

Entertainment bij het dinner

Longreach, Australia

QUANTAS. Het is de afkorting van Queensland And Northern Territory Airial Service. Een gerenommeerde vliegmaatschappij die meespeelt over de hele wereld. En het begon allemaal hier, midden in de Outback van Queensland, Australië. En daarom is het grote Quantas Founders Museum ook hier in Longreach gevestigd. En wij gaan er naartoe.

We hebben een combiticket gekocht voor de Hall of Fame, Quantas en de Dinercruise van vanavond. Maar daar blijkt alleen de intree van het Quantas Museum in te zitten. En ze bieden heel veel meer. We willen het allemaal meemaken en betalen bij voor een volledige rondleiding.

Het is allemaal begonnen in een oude schuur hier in Longreach. Een paar mensen staken de koppen bij elkaar. Ze hadden iemand nodig om te vliegen, iemand voor het onderhoud van het vliegtuig en iemand om de zaken te regelen. Het maatschappijtje kwakkelde tot ze een contract kregen om de post te vervoeren. En toen begonnen ze te groeien. We weten allemaal waar dat toe geleid heeft!

Er staan een aantal grote vliegtuigen. Een Dakota. Een Boeing 707, de eerste die van de band is gerold. De laatste van hetzelfde model die Boeing geproduceerd heeft is van John Travolta. Het vliegtuig dat hier staat is ooit van de Jackson Five geweest. Een deel van de luxe van toedertijd is er uitgehaald. Maar het bevat nog steeds een complete woning met huiskamer, keuken, slaapkamer en ensuite badkamer. Het grootste vliegtuig hier is een Boeing 747-200. Deze is in 1998 uit de vlucht genomen nadat hij 18.000 take-ooms cq landingen gemaakt had. Dat is de maximum bij Quantas. Daarna worden ze verkocht aan een goedkopere maatschappij of weg gedaan voor het schroot. Deze Boeing is in het museum terrecht gekomen. We mogen hem overal bekijken. We nemen een kijkje in de laadruimte, zien het mechanisme in de staart, lopen door het vliegtuig naar boven en mogen zelfs in de cockpit zitten. Links zit de piloot, rechts de co-piloot. En als kers op de taart maken we ook nog een wandeling over de vleugel. Geweldig!

De wandeling door de rest van het museum is interessant maar de rondleidingen door de vliegtuigen maken de dag! We zijn bijna 5 uur in het museum geweest, dat wil heel wat zeggen!

Op dit moment zit ik buiten in het pikkedonker. Mogelijk wordt ik opgevreten door de muskieten maar het kan me niets schelen. Want het is hier zo verschrikkelijk mooi! Er is bijna geen maan. En geen vals licht. Een wolkeloze, pikzwarte hemel. En dat betekent sterren. Heel veel heldere, schitterende sterren. Zelfs de Melkweg tekent zich duidelijk af. Prachtig! Zo mooi en zo veel, dat zie je alleen in de binnenlanden van Australië. Aan de kust is ook hier zoveel lichtvervuiling dat een hoop sterren er niet meer doorheen kunnen komen. Maar hier is het geweldig. En daar willen we zo lang mogelijk van genieten! Frans probeert er foto’s van te maken maar wat je hier ziet dat krijg je nooit gevangen. We zullen het moeten doen met onze herinneringen.

En al die pracht en praal komt bovenop een heerlijke middag en avond. Om 16.45 uur worden we met een bus opgehaald voor een Dinercruise op de rivier. Het is een rustige vaart door een mooie kreek. We zien vooral heel veel Eucalyptusbomen, vogels en zelfs schildpadden. Er is gezorgd voor een hapje en een drankje kun je zelf halen. We raken gezellig aan de praat met onze medereizigers.

De boot legt aan om iedereen van een mooie zonsondergang over de kreek te laten genieten. Daarna varen we weer terug naar Smitty’s waar we in de open lucht van een plaatselijke stoofpot van schapenvlees of Barramundy (vis) kunnen genieten. Het eten is heerlijk en het entertainment wordt verzorgd door John Hawkes. Hij brengt enkele typisch Australische liederen die op humoristische manier aan elkaar gepraat worden. En dat alles onder die prachtige sterrenhemel! Geweldig! We genieten met volle teugen!

Het enige minpunten is de temperatuur. We krijgen het een beetje koud. De avonden zijn tot nu toe heel warm geweest maar vandaag is het fris. En daar hebben we geen rekening mee gehouden. We hebben geen vest bij. Maar wat blijkt: Het is nog steeds 18 graden. Om 21.00 uur. Maar omdat het zo verschrikkelijk heet geweest is zijn we daar niet meer aan gewend. Thuis zouden we het bij 18 graden ’s avonds lekker warm gevonden hebben!

We hebben twee heerlijke dagen hier in Longreach doorgebracht. Nu moeten we nog even bekijken waar we morgen naartoe zullen rijden. Want het is tijd om weer verder te trekken….

Op weg naar Longreach

Oversized vervoer

Longreach Stockman’s Hall of Fame

Flying Doctors

Boabab vruchten

Telefooncentrale

De weg van Winton naar Longreach

Longreach, Australia

Het heeft vannacht nog wel geregend maar meer dan een paar druppels is hier niet gevallen. We kunnen met een gerust hart naar Longreach rijden. Het is een kleine 200 km. Dus hoeven we ook niet zo heel erg vroeg weg. Maar we beginnen er aan te wennen. Al voor de wekker van 7.00 uur zijn we op. Om goed half acht zijn we al weer op weg naar de volgende bestemming.

Normaal gesproken is het landschap hier helemaal bruin. Op dit moment is het echter opvallend groen. Als het uitzicht niet zo leeg en weids zou zijn zouden we bijna kunnen denken dat we in Nederland rond rijden. Al dat groen komt natuurlijk niet van dat kleine regenbuitje gisterenavond. Er is ons verteld dat het hier afgelopen Augustus vreselijk hard en veel heeft geregend. Dat komt bijna nooit voor. Het was een prima tijd voor ons om nu hier te komen want zoveel groen in oktober zouden we nooit meer zien….. Mooi groen natuurlijk, maar eigenlijk had ik liever het landschap gezien zoals het normaal ook is. Want daar ben ik voor naar Australië gekomen. Om het land te leren kennen….

Als we een half uurtje aan het rijden zijn staat er zomaar een hele groep kamelen in het veld. Geen idee of het wilde kamelen zijn of van een boer. Maar het is wel apart om ze daar zo te zien staan. In de binnenlanden van Australië komen ze wel in het wild voor. Zoveel zelfs dat er van een plaag wordt gesproken. De beesten zijn in eerste instantie ingevoerd om mee door het ruige binnenland te kunnen trekken. Toen ze daar niet meer voor nodig waren zijn ze los gelaten. Ze hebben zich echter zo goed aan de harde omstandigheden aangepast dat er nu veel te veel wilde kamelen zijn.

De eerste 100 kilometer schiet de rit goed op. Dan zien we een stuk voor ons een oranje knipperlicht. Als we dichterbij komen blijkt dat de begeleidingswagen te zijn van een extreem groot vervoer. Extreem breed dus in dit geval. Op een smalle tweebaans weg….. We kunnen er niet voorbij en zijn gedwongen er de overige 80 km. achter te blijven rijden. Tegenliggers moeten soms half van de weg af om het gevaarte door te laten. Het verveelt snel, daarom draaien we de eerste beste parkeerplaats op die we tegen komen en maken daar een stop.

Longreach blijkt een van de grote plaatsen in het binnenland. We stoppen zoals gewoonlijk eerst bij het informatiecentrum. We hebben in Winton al gezien dat er hier op zaterdag een Dinercruise met live muziek wordt georganiseerd. Als het nog kan willen we die graag boeken.

Helaas geen Dinercruise op zaterdag. Morgen wel. Dan doen we dat toch! Er is hier meer dan genoeg te zien en te doen om twee nachten te blijven. We moeten wel naar de tour operator om te boeken maar dat is vlakbij. De Touroperator is gevestigd in een prachtig oud stationsgebouw. Tenminste normaal is het prachtig, dat is goed te zien. Maar het staat helemaal in de stijgers voor een restauratie. Wat ook prachtig is is het Koffietentje dat hier ook zit. Ze zijn wat traag in de bediening maar de koffie is er heerlijk!

We gaan eerst een plekje op het Caravanpark bespreken. We hebben de keus uit verschillende parken. We kiezen voor degene die het dichtst bij het centrum ligt. Dat is ook de kleinste en de goedkoopste. En je raadt nooit wie er bij de receptie naar buiten komen lopen….Juist! Tina en Rod! Hoe is het mogelijk! Dat moet toch voorbestemd zijn! Zij zijn een andere route gereden dan wij. We hebben hen twee dagen niet gezien en ook niéts afgesproken. Ongelooflijk! Dat moet dan toch wel iets te betekenen hebben? Ben benieuwd wat daar nog uit komt rollen!

De eigenaar van de camping blijkt een echte kletskous. Vrolijk kletst hij er op los. We zijn bijna een uur verder voor we op de plek staan. Om 10 en om 16 uur is er thee (er wordt hier echt koffie of thee mee bedoeld maar op andere plekken in Australië bedoelen ze daar de avondmaaltijd mee) en we zijn van harte uitgenodigd.

Ondertussen is er op het dashboard van de camper een oranje tekentje gaan branden. We zoeken het op. Er staat in het boek dat het iets te maken heeft met de uitlaat. We moeten rustig rijden en de eerste beste garage opzoeken. Pffff nou dat weer…. Ik bel Apollo Assist en vertel wat er aan de hand is. De auto rijdt verder prima. Heeft geen verlies aan kracht, houdt niet in, olie goed…. Het advies dat we krijgen is: ga een stuk rijden. Minimaal 60 km per uur of harder met een toerental tussen de 1800 en 2500. Dat moet je 15 minuten volhouden. Mogelijk reset dat de hele zaak. Blijft het lampje branden dan neem maandag maar vanaf de volgende plaats contact op, dan zoeken we een garage. Nou, tot zover het rustig rijden uit het boekje. We zullen zien….

Het eerste wat we vandaag gaan bekijken is de Australian Stockman Hall of Fame. Een museum geheel gewijd aan de Australische veeboeren, veedrijvers, hun gezinnen en personeel. Ook de Aboriginals zijn daarbij niet vergeten. Er draait een film waar enkele verschillende vee-mensen aan het woord komen en aan het werk te zien zijn. We zien de Veeboeren, de drijvers, hun vrouwen, zelfs een jongen van 12 die al een volleerd drijver is. Met hun 3 jaar rijden ze paard, met hun 9 jaar auto. Zodra ze kunnen helpen ze al mee met het vee. Heel interessant. Het leven van een Stockman/vrouw of kind is hard! Toch zouden ze geen van allen anders willen.

Er zijn enkele wagens en voorwerpen van vroeger te zien. Vooral de wagens zijn gigantisch. Er staat een kar van een handelsreiziger. Frans gaat er naast staan en de opstap voor de bok zit zelfs op schouderhoogte. Dat gaat dus zonder trapje niet lukken!

Het gebouw heeft een heel aparte architectuur met prachtige ronde bogen. Daar hangt zelfs een vliegtuig in! We vinden een ouderwetse telefooncentrale en ook de oude bakelieten telefoons met draaischijven. Die kan ik me nog zo goed herinneren! Buiten staat een windmolen te draaien. Die worden hier in Australië gebruikt om water uit de grond te pompen. Op sommige plekken moet dat van heel erg diep omhoog gehaald worden. Je komt deze molens dan ook overal in het landschap tegen.

We zorgen dat we weer op tijd terug zijn voor de Thee. Lijkt ons wel gezellig. En dat is het ook. Ruim op tijd wordt er met een bel geklingeld, teken dat de “thee” klaar staat. Tina en Rod komen ook, samen met nog twee andere campinggasten. We zijn van plan om na de thee nog een uurtje door het stadje te lopen. Maar voor we het weten is het 18 uur en zitten we al twee uur te kletsen. Geweldig toch!

In het dorp is ondertussen alles gesloten. We lopen een tijdje rond maar met alle winkels dicht en bijna lege straten is daar niet zo heel veel aan dus drie kwartier later zijn we al weer terug. Dat proberen we morgen nog wel een keer!

We nemen afscheid van Tina en Rod. Deze keer hebben we onze gegevens uitgewisseld en afgesproken dat wij hen in hun woonplaats Melbourne (ook al bijzonder want daar gaan wij uiteindelijk ook naartoe op zullen zoeken voor we terug vliegen. Want we hebben alle vier het gevoel dat deze ontmoetingen steeds weer zo bijzonder zijn dat we dat niet meer moeten laten schieten. Voor die tijd zullen we hen echt niet meer tegen komen want vanaf morgen gaan zij een heel andere kant op dan wij.

Karin en Peter: Zo’n telefoon hadden wij vroeger ook, weet je nog? Hangslotje aan de 1 hahaha, daar wisten wij wel raad mee….

Hans en Francis: Ziet er mooi uit, geniet van deze heerlijke vakantie! 🙂 🙂

Francien en Henk: Wat geef je toch veel informatie, hoe weet je dat toch allemaal. Knap hoor. En leuk dat je weer nieuwe vrienden hebt ontmoet. xx

Cor en Pieta: Dat kan inderdaad geen toeval zijn dat jullie elkaar telkens tegenkomen en nu ook weer net voor zij een andere route hebben.

Mirka: Ja die kamelen kom je ook tegen in de “Nullabor” Plain van West naar Oost. Die telefooncentrale heb ik ook bediend als receptioniste in 1972, een van mijn eerste baantjes in Perth!…. 🙂