Winton, Australia

We hoefden een keer niet zo vroeg op vandaag. Dus geen wekker gezet. Had ook niet gehoeven, ik was om 6.00 uur wakker. Maar mijn bedje lag nog heerlijk dus ik ben lekker nog even blijven liggen!

Het eerste bezoek was aan het Flinders Discovery Center in Hughenden. Voor een entreeprijs van 5 AUD ( euro 3,50) zijn de verwachtingen niet erg hoog gespannen. Maar meteen als we de deur open doen worden we al verrast met een levensgroot skelet van een dinosaurus. Een replica. Dat wel maar dat mag de pret niet drukken. Allemachtig wat een enorm beest is dat geweest!

En ook dit museum had echte botten van dinosaurussen en prachtige fossielen. Vooral de slakkenhuisvormige ammonieten waren indrukwekkend. En op zijn Australisch staat aan de zijkant van de zaal een poppenverzameling en een verzameling ouderwets glaswerk. In het zijzaaltje was een beeld van een schaapscheerder te zien….

Na dit indrukwekkende museum lopen we nog even door het stadje. Aan de muren van sommige gebouwen zijn sculpturen van dingo’s te zien, gemaakt door plaatselijke kunstenaars. En voor het prachtige maar helaas ook vervallen hotel staat een glasfiber sculptuur op ware grote van Mutt, een Muttaburrasaurus (heb ik ook op moeten zoeken…). Het is een gezellig, typisch Australisch dorpje met brede straten, ouderwetse gebouwen en een brede overdekte galerij voor de winkels. Daar maken we dankbaar gebruik van want het is vandaag 37 graden….

Uiteraard drinken we er ook nog een kopje koffie. Als we het koffietentje binnen lopen blijkt het een ode aan Elvis Presley en Coca Cola te zijn. Zelfs de peper en zoutvaatjes zijn eigenlijk kleine colaflesjes. Frans vindt er een heerlijke bank. Die zou hij best mee naar huis willen nemen!

We rijden door naar Winton. De derde en laatste stad van de Dinosaur Trail. Daar is ook nog een 4e deel, de voetstappen van dinosaurussen maar dat ligt meer dan 110 km. Weg over een Dirtroad en daar kunnen wij dus niet komen. Maar er is genoeg ander spul te zien. Ik ben wel een beetje gespannen. Volgens de kaart is de weg naar Winton wel verhard maar is het maar een 1 baans weg. Hoe moet het dan als we tegenliggers tegen komen? Zo’n grote Roadtrain of zo?

Het eerste stuk valt mee. Dat is gewoon twee banen. Dan blijkt ineens een hoopje vuil dat op de weg lijkt te liggen een groot gat. We kunnen er niet meer omheen en knallen er met volle vaart doorheen. Mijn hart zit tussen mijn oren. Blijven de wielen er wel onder zitten? Is alles nog heel? Maar de camper snort gewoon verder alsof er niets is gebeurd. Pfff… Als we onderweg een stop maken blijkt de pub gesloten. Niet zo verwonderlijk. Het hele dorp bestaat uit niet meer dan 5 huizen en een sta-caravan. Maar ze hebben wel een racecourse (paardenraces). Er staat een grote Roadtrain vol koeien in de brandende zon. De chauffeur is nergens te bekennen. De arme besten staan te schuifelen maar ze loeien niet. Hopelijk rijden ze snel verder! De weg wordt smaller en uiteindelijk is het nog maar 1 baan. Als we een tegenligger tegen komen moeten we even aan de kant maar met 11 tegenliggers op 215 kilometer, waarvan 5 op de laatste 5 kilometer is dat geen probleem.

Zoals gewoonlijk gaan we ook in Winton eerst langs het informatiecentrum. En dat is maar goed ook. Zij weten ons te vertellen dat de laatste rondleiding in het museum om 15.00 uur wordt gegeven. Dat betekent dat we er meteen heen moeten. Het is wel 23 km. Rijden waarvan de laatste 11 Dirtroad is. Maar wel een heel goede! Nou vooruit dan maar!

Het valt mee. Waar een Dirtroad had. Moeten zijn is een mooie asfaltweg. Het duurt echter niet lang voor die ophoudt. De Dirtroad valt gelukkig mee. We hebben al wel erger gezien. De laatste kilometer zien we ineens een weg stijl omhoog de bergen in gaan. Oei, dat zal die van ons toch niet zijn? Nee, wij buigen vast voor de berg af…. niet dus. De weg gaat 10% omhoog! Gelukkig heeft de camper er geen enkele moeite mee, we rijden zonder problemen omhoog. En wat we dan zien….Wowwww, wat een prachtig landschap! Hoog boven alles uit hebben we een prachtig uitzichtover een landschap waar alle tinten groen (en enkele geel…) in te vinden zijn. Prachtig!

Voor de rondleiding moeten we eerst naar het laboratorium. Het is maar 500 meter maar zo heet! Pfff het water loopt over mijn rug. En de vliegen! Vreselijk! Wat een rotbeesten! Ze zitten continue in mijn gezicht te vervelen. Op mijn zonnebril, eronder zelfs, mijn neus, mijn oren, mijn mond. Ik knijp hem angstvallig dicht, ik lust die smerige dingen niet! Frans heeft prijs. Hij kan het vieze ding gelukkig uitspugen. Bah bah. Maar ook dat hoort bij Australië.

In het laboratorium zien we hoe de botten worden opgegraven en ingepakt in gips voor ze vervoerd worden. Er wordt in deze omgeving zoveel gevonden dat ze nog voor 11 jaar werk hebben om alles wat er nu al ligt te preserveren. We zien ook de mensen aan het werk die de botten uit de steen proberen te halen. En wat blijkt, dat is allemaal vrijwilligerswerk! Je kunt je opgeven om 1 dag te komen werken, dan krijg je wat uitleg en mag je wat makkelijk werk doen. Je kunt je ook opgeven voor een hele week, dan wordt je in meer getraind en mag je verantwoordelijker werk doen. Sommigen komen hier hun hele vakantie doorbrengen! Het schijnt verslavend te werken. Want wie kan nu zeggen dat ze echte dinosaurusbeenderen hebben gepreserveerd? Er liggen twee ruggenwervels van een dino. Die mogen we even aanraken. Het gat waar de zenuwbanen doorheen heeft gelopen is behoorlijk groot, Frans krijgt er bijna zijn hele hand in!

Dan volgt de rondleiding in het museum zelf. Eigenlijk is het niet echt een rondleiding. We worden een gekoelde ruimte in gelaten waar we op een verhoging moeten gaan zitten. Voor en naast ons liggen enkele displays met dinosaurusbeenderen. Een ervan is al in 2005 gevonden maar wordt vandaag pas voor het eerst tentoongesteld. Prachtig en heel interessant om te zien. Vooral de afmetingen van de botten! De nieuwe dino waarvan ik helaas de naam niet kon onthouden, heeft alleen al tenen zo groot als mijn onderarmen. Ze staan rechtop, eigenlijk net zoals de tenen van een olifant. Het beest moet enorm groot geweest zijn.

En dan gaan we weer teug naar Winton, een plaatsje voor vannacht zoeken. Als we bij het museum naar buiten komen zien we dat de strakblauwe lucht is veranderd in een prachtige wolkenhemel. Samen met de laagstaande zon geeft dat een prachtig effect. En als we dan ook nog eens van de berg af rijden en weer over dat weidse landschap kijken…Ongelooflijk, wat mooi!

We parkeren op het Caravanpark bij het hotel. We krijgen elk een gratis drankje als we daar eten. En aangezien de menukaart er heel goed uitzien en ook nog eens betaalbaar is hebben we daar wel oren naar.

Nu zitten we in de camper uit te buiken. We passen nog net tussen de bank en de tafel na die heerlijke maaltijd. Nog even de blog afwerken en dan weer lekker naar ons bedje!

Terwijl ik hier aan de blog zit te werken gebeurd er iets bijzonders. Heel zachtjes tikken er regendruppels op de camper! Eigenlijk is het nog te vroeg voor regen maar in Augustus heeft het ook geregend en dat gebeurd anders ook nooit. Ben benieuwd of het werkelijk nog iets voor gaat stellen of dat het alweer opdroogt voor het echt nat is. Voor de natuur is het hard nodig, maar voor ons is dat minder. Bij teveel regen lopen de wegen onder en zitten we een paar dagen vast…. Wordt vervolgd!

Francien en Henk: Hij gaat nog steeds lekker lees ik. Nou ja snap ik ook wel, het is zo mooi daar. Geniet maar lekker. xx

Karin en Peter: Wat een prachtig land en wat zien jullie veel, geweldig. Als ik de foto’s zie dan zie ik ook wel een beetje de binnenlanden van Californië in de bouwstijl en de natuur. Geniet ervan. xxx

Cor en Pieta: Jullie zullen wel mooie foto’s gemaakt hebben voor Kevin zeker, die zou er wel bij hebben willen zijn. Indrukwekkend hoor zo’n groot beest.

Mirka: Wauw dit was echt een Jurrassic Park Tour! Geweldig, en ja de vliegen… ik weet er alles van!!… bah bah inderdaad!… 🙂

Omgeving Mount Isa

Omgeving Mount Isa

Omgeving Mount Isa

Onderweg naar Richmond

Kronosaurus Museum Richmond

Museum Richmond

Werkkamer van de Paleontoloog

In de leer bij de Paleontoloog

Skelet van een Kronosaurus Winton

Museum

Museum

Richmond

Oude Karren

Onderweg naar Hughenden

Onderweg naar ughenden

Verlaten maar zo mooi! in de Outback

Hughenden, Australia

Hier in de binnenlanden van Queensland ligt iets heel bijzonders. De Dinosaur Trail. Dat is de driehoek tussen Richmond, Hughenden en Winton. Op alle drie de plaatsen hebben ze iets dat met dinosaurussen te maken heeft. En met een kleinzoon die helemaal weg is van dinosaurussen moeten we die wel bezoeken!

Miljoenen jaren geleden was de Zuidpool een gigantische landmassa. Toen brak er een groot stuk af en dreef naar het noorden. Het afgebroken stuk vervormde en splitste zich in Nieuw Zeeland, Australië en de overige eilanden van Oceanië.
Het binnenland van Australië bestond uit een gigantische binnenzee. En in die zee leefden heel veel dieren die nergens anders voorkwamen.
In het gebied hier was die zee niet dieper dan 40 tot 60 meter. Hij was erg zout. Door de samenstelling zijn er heel veel zee-dinosaurussen en ook vele landdieren die na hun overlijden in het water terecht kwamen heel goed geconserveerd. Het land droogde op en uit. En langzaam geeft het nu zijn geheimen prijs….
In dit gebied zijn dan ook fossielen en skeletten gevonden van dinosaurussen die nergens anders ter wereld voor kwamen.

Om 7.15 uur zitten we al weer in de auto. Eten en koffie drinken doen we wel bij de eerste stop….

We rijden Mount Isa uit en komen terecht in een schitterend landschap. Prachtige ruige rode bergen. Dan weer mooie groene toppen. Soms rijden we zo hoog dat we een mooi overzicht krijgen, dan weer rijden we er onder langs. Het duurt een vol uur. We genieten met volle teugen.
Dan komen we langzaam weer in de woestijn terecht. Kaal en vlak. Die kop koffie wordt toch wel erg verleidelijk.

En dan komen we eindelijk bij het eerste stadje. Hier kunnen we even stoppen en ontbijten. Maar we letten niet goed op en Frans knalt zo het Roadhouse voorbij…. Och, dan stop ik wel bij het volgende Roadhouse….. Maar ja, die liggen hier niet zo dik gezaaid! En wat erger is, in het volgende plaatsje kunnen we helemaal niks vinden dat open is. Ik stel voor om zelf koffie te zetten maar daar heeft Frans geen zin in. Hij rijdt wel door naar Richmond, is nog maar 120 kilometer….

En dan eindelijk komen we in Richmond aan. Een leuk stadje, met heel lekkere koffie.
Maar de reden waarom we hierheen gegaan zijn is de Kronosaurus Korner. We hebben geen idee wat we in dit museum aan zullen treffen en na het bezoek aan het fossielenmuseum in Mount Isa zijn de verwachtingen niet al te hoog gespannen. Maar het hoort bij de Dinosaur Trail dus we gaan kijken.

We krijgen een apparaatje waarmee we audio informatie kunnen krijgen. Geen tour, gewoon het nummer intikken van hetgeen waarvan je informatie wilt. We worden naar een filmzaaltje gebracht en de film wordt voor ons opgestart. Een mooie film waarin wordt uitgelegd hoe al die skeletten en fossielen in deze omgeving terecht zijn gekomen. En dan gaan we de tentoonstelling bekijken….

En die is mooi!!!!! Prachtig!!! We kijken onze ogen uit!!!

Op de grond liggen gigantische zandplaten met daarop skeletten van enkele maritieme dinosaurussen.
Daarboven hangen sculpturen van deze dinosaurussen op ware grote zodat je ook kunt zien hoe ze eruit hebben gezien. Prachtig!

De volgende zaal bevat fossielen. Maar niet van die kleintjes zoals in Mount Isa maar grote waarin hele vissen of herkenbare lichaamsdelen te zien zijn. Grote gedraaide schelpen van wel 30 cm doorsnee.
Aan de zijkant is een onderzoeksruimte waarin een Paleontoloog aan het werk is. Als ik in de deuropening een foto sta te maken nodigt hij mij binnen. Hij legt ons uit wat zijn vak inhoudt en laat enkele gereedschappen zien die hij ervoor gebruikt. Enkele daarvan zijn eigenlijk tandarts gereedschappen! Hij laat ook zien hoe je aan een stuk steen kunt zien welk deel van bot is en wat alleen maar steen. Heel simpel, gewoon met een kwastje een klein beetje vochtig maken. Het bot wordt bijna zwart en de steen verkleurt maar een klein beetje! Weten we dat ook weer!
En dan geeft hij mij een schedel van een Dino in mijn handen. Hier, is leuk voor op de foto!
Ik vindt het natuurlijk prachtig. Het is wel geen echte schedel want die had ik nooit zo mogen vastpakken maar toch!

Maar het mooiste van dit museum ligt in een aparte ruimte achter een paar matglazen deuren. Als we die open doen….

Midden in een schemerige ruimte staat een grote verlichte glazen vitrine. En in die vitrine het zo goed als complete skelet van een Kronosaurus (Een maritieme Dino). Het enige dat ontbreekt zijn een paar heel kleine botjes aan het uiteinde van een vin. Het skelet is 110.000.000 (jazeker, honderd en tien miljoen) jaar oud! En zo mooi! Geweldig! En dat ligt hier zomaar in de Outback van Australië. Ik weet zeker dat er heel wat vooraanstaande musea goud willen geven om dit skelet tentoon te mogen stellen. Maar het ligt hier, in een klein stadje, uren rijden overal vandaan.
Wat geweldig om dat zo te kunnen zien! Dat alleen al heeft het zeker de moeite waard gemaakt om zo’n eind te komen rijden!
Natuurlijk moet er wel een foto van ons met de Kronosaurus worden gemaakt voor Kevin! Want hoeveel mensen krijgen die kans? Ik denk dat Lisa, Bregje en Rob het ook wel leuk zullen vinden, hoewel Rob waarschijnlijk liever een olifant gezien had… (Moest ze even allemaal vermelden want Lisa vondt het helemaal niet leuk dat ik vorige keer Kevin wel vernoemd had en haar niet….) 🙂

Het is nog vroeg in de middag als we weer naar buiten komen. We lopen nog even naar een gebouwtje aan de overkant van de straat dat blijkbaar gerestaureerd is en waar wat oude dingen zijn tentoongesteld. Er staan in een schuur erachter nog twee mooie karren. Maar wat zijn die dingen groot! Och arme de paarden die dat moesten trekken!

We besluiten niet in Richmond te blijven maar vast naar het tweede stadje van de Dino Trail te rijden, Hughenden. Het landschap verandert onderweg niet veel, we rijden nog steeds door een woestijnlandschap. En ook hier zien we af en toe wat koeien lopen.

Ik zie in de verte een helikopter laag boven de grond hangen. Er worden overal waar iets te zien is scenic flights aangeboden dus ik vraag me af wat daar dan is. Misschien een heli-basis? Maar dat lijkt me wat vreemd zo ver overal vandaan. Als we dichterbij komen zie ik de koeien onder de helikopter lopen. En dan begint het me te dagen: Ze zijn koeien aan het drijven met een helikopter! Het is een beetje ver van de weg maar toch! Wat gaaf!

En nu zitten we in Hughenden onder de Airco aan de blog en foto’s te werken. Alles weer potdicht tegen de muskieten. Jammer want de temperatuur buiten was prima.
Karin stuurde nog een paar foto’s waarop te zien is dat Pukkie haar helemaal als vervanging geaccepteerd heeft. Heerlijk om te zien. Geweldig ook dat ze zoveel moeite voor hem doet. Dank je lieverd! Het is fijn om te weten dat het zo goed met hem gaat!

De douche op de camping was niet zo’n succes. Het water was goed maar de kakkerlak van 10 cm lengte die op bezoek kwam wat minder…. Ik ben schoon genoeg, de rest is voor morgen!

Cor en Pieta: Jullie kunnen nu even niet naar de Beekse Bergen maar toch heel veel hele grote dinosaurussen gezien. Het lijkt ons een bijzondere ervaring.

Marja en Jan: Jullie hebben weer mooie dingen gezien zeg. Vooral dat museum. Zeer   interessant. Pukkie laat zich ook steeds meer aaien door mij.  (Jan) Gaat goed met hem. Veel plezier verder en blijf jullie volgen.

Mirka: Weer een hele hoop geleerd! Wat interessant allemaal! En wat een afstanden weer voor een kop koffie ha ha.

Mogelijk was dit de zaak van Frits in Mount Isa

Mount Isa Ondergronds Ziekenhuis

Mount Isa, ondergronds ziekenhuis

Museum bij het ondergronds ziekenhuis

Tenthuis van de mijnwerkers

Eetkamer in het tenthuis

Keuken in het tenthuis

slaapkamer in het tenthuis

De mijn in Mount Isa overheerst het hele stadje

Straat in Mount Isa

Mount Isa

Fossielen Museum Mount Isa

Museum mount Isa

Museum Mount Isa

Kunst in Mount Isa

Kunst in Mount Isa

Mount Isa, Australia

Ik ben doodmoe. Het was een veel te warme, volle dag. We hebben weer eens ouderwets veel gelopen. De mevrouw van het informatiecentrum had nog gezegd dat het wel te lopen was maar dat we vanwege de warmte beter de auto mee konden nemen. Maar eigenwijs hè….

Als we naar het informatiecentrum rijden zien we een groot bord: “Iceworks”.
Het enige dat we van het verblijf van Frits hier weten is dat hij een Ice Depot had. Dus stappen we naar binnen. De vriendelijke eigenaar vertelt dat hij er nu zo’n 11 jaar werkt. Hij kent wel de vorige twee eigenaren. Maar van degene die daarvoor heeft gezeten heeft hij geen idee. Wat hij wel weet is dat de zaak begin 70er jaren moet zijn overgenomen. En laat Frits nou in 1973 naar Nederland terug zijn gekomen. We weten het niet zeker maar het is dus mogelijk dat dit zijn zaak is geweest. De enige andere Icezaak is ook in die tijd opgericht maar is nog steeds van dezelfde eigenaar. We maken wat foto’s en sturen er gelijk een door naar Kitty.

Dan rijden we weer verder naar het informatiecentrum.
Eerst hebben we geïnformeerd naar de ondergrondse toer door de mijn. Dat leek ons wel wat. Nou, we konden nog mee. Maar de toer duurt 3 uur. Hmmm 3 uur door nauwe gangen onder de grond om het machinepark van de mijnen te bekijken…. Nee, toch maar niet. Ik denk ook niet dat ik dat vol houdt. Wordt er vast en zeker claustrofobisch van. Een uurtje zou nog net kunnen.

Wat we wel kunnen doen is een bezoek aan het ondergrondse ziekenhuis. Tijdens WII wilde Australië voorbereid zijn op eventuele bombardementen. Voorbeelden daarvan zijn de ondergrondse olietunnels in Darwin, de beide forten langs de ingang van de Phillipsbaai bij Melbourne en dus ook het ondergrondse ziekenhuis in Mount Isa. Gelukkig is het geen van alles ooit gebruikt. Toen de olietunnels klaar waren was de oorlog afgelopen en zowel Melbourne als Mount Isa hebben gelukkig nooit een vijand gezien. Maar het zijn nu wel leuke toeristische attracties!

Het bezoek aan het ondergrondse ziekenhuis is een feest. Geweldig om te zien. In een E-vorm zijn enkele gangen in de rots uitgehakt. Alles is er aanwezig, bedden, wiegjes, brancard, zelfs een operatietafel en instrumenten.
Het bijbehorende museum staat boordevol oude medische apparatuur. Prachtig om te zien.

Aan de andere kant van het terrein staat een tentwoning zoals die vroeger door de mijnwerkers werden gebruikt. Ook daar kunnen we een kijkje nemen. En dat valt nog helemaal niet tegen. De woning is voor zijn tijd best ruim en volledig ingericht.

We hebben een foldertje gehad van een winkel. Daar kun je de beste en meeste souveniertjes van heel Australië kopen. Dat moeten we zien! Zullen we terug gaan en de auto halen? Nee, zo ver is het niet, we lopen….
En vervolgens is het een flink eind verder dan we dachten. Ach ja, zien we ook wat meer van de stad! Het winkeltje valt overigens bar tegen. Piepklein en met het assortiment valt het ook wel mee. Daar hadden we dat hele eind niet voor hoeven lopen!

Ondertussen zijn we uitgedroogd. Een klein stukje verderop scoren we een paar flessen drinken en een koek als lunch. En dan weer verder….

We moeten weer richting Coles, daar staat de camper. Was een ruime parkeerplaats waar hij makkelijk kon staan. Af en toe valt het niet mee om een plekje te vinden, hij is meestal te lang voor de gewone parkeerplaatsen. Als we geluk hebben vinden we een parkeerplaats waar twee auto’s tegenover elkaar kunnen staan zonder drempel ertussen, dan kunnen we hem op twee plekken zetten.

Het was niet de bedoeling maar helaas nemen we toch ook weer een omweg naar Coles. Maar geluk bij een ongeluk, we passeren hier een Telstra winkel. En die had ik net nodig! Al sinds Perth ben ik er naar op zoek maar dit is de eerste waar we in de buurt komen.
Mijn telefoon werkt prima maar bij het invullen van mijn gegevens heeft de medewerkster van de winkel ergens een fout gemaakt. En nu kan ik niet inloggen en mijn gegevens bekijken. Want dan moet ik mijn gegevens invullen en zegt Telstra steeds: ” Uw gegevens kloppen niet met die van ons, toegang geweigerd.”
Het kost wat moeite maar dan blijkt dat mijn geboortedatum niet klopte. Inmiddels is alles gecorrigeerd. Pfff, opgelost!

Onderweg proberen we wat extra foto’s van het stadje te maken. Het ziet er vriendelijk uit alleen de grote mijn is alles overheersend. Er is bijna geen plekje te vinden waar je niet een stukje van de mijn, fabriek of torens kunt zien!

We komen bij het winkelcentrum waar de camper staat. Maar we willen ook het Fossielen museum bezoeken en dat sluit om 17.00 uur. Dus lopen we weer verder. Terug naar het informatiecentrum waar ook het museum is.

Het Fossielen Museum is leuk maar eigenlijk zijn we er zo uitgekeken. Er zijn wat displays met dieren die duizenden jaren geleden geleefd moeten hebben. En verder wat stenen met fossielen erin. Maar er is geen een fossiel echt herkenbaar. Het gaat steeds om een tand, stukje bot etc.
Er is 1 skelet van een kleine kangaroe. Een grote zandbak waar een nepskelet van een dino in ligt dat kinderen af kunnen borstelen en zo “ontdekken”. We zijn er zo uitgekeken.

We lopen ook nog even door de expositie in het informatiecentrum. het eerste deel is een foto expositie, spekkie voor Frans zijn bekkie… niet dus. De foto’s zijn kunstig en heel goed gemaakt. Maar alle modellen zijn helemaal ingesmeerd met klei. We vinden er niets aan.
Er hangen ook enkele schilderijen. Het niveau is heel divers. Het schilderij van de kangaroe waarbij de oren op de pas partout zijn geschilderd vond ik er echt uit springen.

De middag is om, we gaan terug naar de camping. Ik wil nog een trommel was draaien, als ik opschiet is die vanavond nog droog. Met deze hitte moet dat lukken.
Als we net goed en wel op de camping staan komt er een bekende wagen aanrijden….

Enkele dagen geleden hebben we in Fitzroy Crossing een tocht door de Gorge gemaakt. Toen we in de schaduw zaten te wachten tot we op de boot mochten raakten we aan de praat met een Australisch stel. Tenminste, de man was een rasechte Australiër, de vrouw kwam oorspronkelijk uit Slovenië.
Later reden we naar de camping. En wie stonden daar naast ons? Juist, datzelfde stel.
’s Morgens waren ze al voor ons vertrokken. Wij zouden die dag naar Halls Creek gaan maar zijn uiteindelijk in Warmun beland. En wie stonden daar op de camping? Hoe is het mogelijk!
Onze volgende nacht was in Kununurra. Vandaar zijn we naar Katherine gereden. Een lange rit. Onderweg moest er getankt worden. En je raadt het al… Ze kwamen net het tankstation uit toen wij aan kwamen rijden! Twee dagen later reden wij van Katherine naar Tennant Creek en maakten een tussenstop in Daly Waters. En wie stond daar net af te rekenen toen wij binnen stapten…. En nu staan ze hier weer naast ons! Geen van alle keren hebben we elkaar verteld waar we heen gingen of hoe laat we zouden vertrekken. Of op welk caravanpark we zouden logeren. De kans om elkaar dan zo vaak tegen te komen is wel heel erg klein!
Morgen rijden wij naar Richmond en blijven zij nog een dag hier. Ben benieuwd of we ze ooit nog zullen zien!

Mirka: Wat een interessant standje mount Isa! Welterusten jullie twee! …:)

Cor en Pieta: Weer een lange dag zeg, maar wel weer afwisselend. En beweging is goed voor je dus meer lopen. Vanavond fotoclub en nieuwe opdracht zal ik doorsturen. Noppens om foto’s te maken als jullie zo veel mee maken. Fijne dag morgen.

Windmolen om water te pompen

Barkley Homestead

Road Train bij Barkley Homestead

Koeine ne gras en verder helemaal niets

De grens tussen twee Staten

Waarschuwing voor rondzwervend Vee

Wachten voor een stoplicht op een lege weg

Een zee van gras

Frans aan de grens

Camoweal

Camoweal

Camoweal

Terrasje pikken in Camoweal

Mount Isa, Australia

En weer moeten we naar binnen vluchten voor de muskieten. Jammer, de temperatuur buiten is heerlijk. En de sterrenhemel weer prachtig. Ook die schitterende heldere ster staat weer te twinkelen. Wat jammer dat ik daar geen foto van kan maken!

We zijn al in Mount Isa. Weer een lange dag gereisd. En weer was dat helemaal niet de bedoeling.

Om 7.30 uur vertrokken we richting Camooweal. Een klein stadje waar je volgens de kaart grotten kunt bezoeken. Dat leek ons wel wat.
De eerste stop is bij de Barkley Homestead. Een wat duurder woord voor een Roadhouse. Eigenlijk is een Homestead van origine een farm waar je ook kunt logeren. Maar dat kan bij de meeste Roadhouses hier ook. Ze hebben allemaal cabines en een caravanpark, je kunt bij allemaal tanken en eten.

De Barkley Homestead is wel een heel luxe plek. Prachtig aangelegd en keurig onderhouden. Wel duur, dat wel. Buiten hangt een groot bord waarop ze zich verontschuldigen voor de prijzen. Ze moeten namelijk voor de eigen energie zorgen en daarvoor verbruiken ze elke dag 500 liter diesel. Tja, en dat moet ergens vandaan komen….
We begrijpen het best, maar ook de andere Roadhouses moeten voor de eigen energie zorgen. En 12 dollar (8,40 euro) voor een broodje met een plak kaas, twee plakjes tomaat en een blaadje sla is me toch echt te gortig! We komen tenslotte wel uit Holland hè!
We kopen een beker cappuccino en smeren in de camper onze eigen boterham. En dan komt er een grote roofvogel vlak boven de camper zweven. We pakken onze foto en film apparatuur en vliegen naar buiten. De vogel zweeft even rond en landt dan in een boom. Frans loopt er rustig naartoe met zijn camera in de aanslag. We verwachten dat het beest snel weg zal vliegen maar hij blijft rustig zitten. Frans kan bijna tot onder de boom komen voor de vogel er vandoor gaat.
In zijn vlucht jaagt hij nog een grote groep Rosella’s uit de boom. De beestjes stuiven angstig kwetterend alle kanten op!

We rijden weer door. Nog een paar uurtjes, dan zijn we in Camooweal. De weg is lang, recht en leeg. We komen op 260 kilometer 19 auto’s tegen! Wat we ook tegen komen is een stoplicht bij de wegwerkzaamheden. Het ding telt af van 10 naar 0 met ertussen ongeveer 20 seconden. We wachten braaf maar zien geen tegenligger. En dan mogen we weer.

Een paar kilometer voor Camooweal steken we de grens over van het Northern Territory naar Queensland. Het enige dat we er van zien is een bord “Welcome in Queensland” en een prullenbak waar het fruit en de groenten in moeten. Want ook hier mogen de fruitvliegjes niet mee de grens over!
De horloges moeten weer een half uur vooruit. Op dit moment zitten we 8 uur voor op Nederland. Dat gaat deze vakantie nog enkele keren veranderen. Behoorlijk verwarrend allemaal!

Langs de hele lange weg van vandaag worden we gewaarschuwd voor rondzwervend vee. En regelmatig zien we ze ook. Gelukkig is er het grootste deel van de route (en dat betekent dus honderden kilometers!) aan beide kanten van de weg een draad gespannen om ze tegen te houden. Maar het gras in de berm is wel groener dus zijn er toch altijd nog die het hek weten te omzeilen. We komen er een paar keer een paar tegen die in de berm staan maar gelukkig blijven ze steeds aan de kant. Helemaal lekkere voelt het niet. Het is goed uitkijken want we willen niet graag zo’n beest aanrijden. De koeien zien er wel een stuk beter uit dan de beesten die we de afgelopen tijd zijn tegen gekomen.

Het wordt zo mogelijk nog eenzamer op de weg. En dan ineens verandert ook het landschap. Tot nu toe hebben we ook als het erg kaal is in de verte altijd nog wel wat struiken of een boompje of een bergkammetje gezien. Maar nu ineens is het helemaal vlak. Het lijkt alsof we midden door een gele zee rijden. Aan beide kanten gaat aan de horizon het geel over in het blauw van de lucht. Jeetje, wat je dan voelt! Geweldig! Het lijkt of we echt alleen op de wereld zijn! En midden in dat niks staat dan ineens een groep koeien bij het hek naar de weg te staren.

Het dorpje Camooweal is een kleine verzameling leuke gebouwtjes. We informeren hoe we bij de grotten moeten komen en hoe laat de rondleidingen zijn. En wat blijkt: De weg er naartoe is een Dirtroad. Niet zo ver dus dat zou nog kunnen. Maar het zijn helemaal geen grotten waar je in kunt. Ook geen rondleidingen. Alleen wat gaten in de grond waar je doorheen kunt kijken.
We kijken elkaar eens aan. Het is nog vroeg en Mount Isa is nog maar 200 km. verder…..
Zullen we dan maar?

We drinken op de veranda van het dorpshotel eerst nog een kop koffie. En dan rijden we verder.

Het landschap wordt wat groener maar blijft nog lang kaal. Af en toe zien we koeien lopen en ook de termietenmannetjes staan langs de kant.

Ik wordt behoorlijk duf van het zitten en niets doen. Struikjes kijken en gras kijken. Af en toe een paar koeien kijken. Die koeien daarginds staan er wel raar bij. Het lijkt wel of ze geen achterpoten hebben…. maar wacht eens even, dat zijn geen koeien. Dat zijn emoes! En ineens ben ik weer wakker. De emoes staan achter het hek langs de weg zodat het lijkt alsof ze in een weiland staan. Maar dat is niet zo. Prachtig. Zoveel heb ik er in het wild nog nooit bij elkaar gezien!

Een paar kilometer voor Mount Isa verandert het landschap. De naam doet vermoeden dat het om een berg gaat maar Het is een mijnstadje dat tussen enkele heuvels in ligt. Het landschap langs de weg er naartoe is prachtig. We rijden tussen de heuvels door. Rood met een beetje groen. Kaal en rotsachtig, een typisch Australisch heuvellandschap. Er staat wel een groot industriegebied langs de weg. Als we het stadje binnen rijden wordt het uitzicht gedomineerd door enkele schoorstenen en nog meer fabrieken. Niet echt een vrolijk gezicht.

Maar meneer Tom Tom stuurt ons linksaf het stadje in. De fabrieken liggen nu achter ons en de stad krijgt een heel andere uitstraling. Het voelt een stuk vriendelijker.

Het is al bijna 17.00 uur. We doen snel wat boodschappen voor het avondeten en rijden dan naar een caravanpark voordat het sluit. Morgen blijven we hier en gaan we Mount Isa verkennen. De stad waar zo’n 45 jaar geleden Frits Marcelissen heeft gewoond. Er is helaas geen adres meer van vroeger maar we zullen proberen wat extra beeldmateriaal te verzamelen.

Chantal Sneijders: Wat een mooie reis maken jullie toch weer. In een woord geweldig Margareth. Groetjes, Chantal.

Francien en Henk: Wat een mooi verhaal weer. En wat een gave omgeving. Ik kan er echt van genieten hier thuis op de bank. xx

Jopie Smarius: Wat geweldig Margareth dat je ons zo begeleidt! Er moet een boek van komen zulke heerlijke pure eerlijke verhalen! Geweldig!

Cor en Pieta: Weer een lange reis achter de rug. Morgen lekker rustig aan.

Petra Valkenburg: Even een keer een reactie van mijn kant. Heerlijk om jullie verhalen te lezen en foto’s te zien, ik geniet er iedere dag weer van. Maar uhhhh, zijn die struisvogels (Afrikaanse loopvogels) geen emoes? (die komen namelijk uit Australië)….sorry Frans, als mede vrijwilliger kon ik het even niet laten 🙂

Mirka: Wauw! Mooi hoor die tocht over de “Top End”. En ja, de Emoes hebben jullie welkom geheten. Geniet van Mount Isa…:)

De boom van John Mc Douall Stuart bij Daly Waters

Daly Waters Pub

Daly Waters Pub

Daly Waters Pub

Optrekje met helicopter platform te koop!

Daly Waters Pub

Meest afgelegen stoplicht van Australie

Sandwich bij Daly Waters Pub

Renner Springs Roadhouse

Loslopende koeien

De wachters…

Overnachten in Tennant Creek

Tennant Creek, Australia

Drie middagen luieren aan het zwembad. Dat kan niet ongestraft voorbij gaan….
Dus vandaag een lange, lange dag van autorijden. Maar liefst 684 km!
Niet dat we dat van plan waren….

Eerste geplande stop is Daly Waters, 273 km rijden vanaf Katherine. Tijdens de Bottums Up tocht enkele jaren geleden hebben we deze pub ook bezocht. Heel apart, een ervaring op zich!

Als we aan komen rijden zien we een bord met Historic Tree. Meneer Tom Tom gaf zelfs aan Historic Tree Centre. Daarom dachten wij dat het om een klein historisch stadje ging. Maar als we aan komen rijden staat daar helemaal in het niks een 3 meter hoge afgezaagde boomstam met een hek er omheen. Op het bord is te lezen dat John Mc Douall Stuart (waar ook de Stuart Highway van Adelaide naar Darwin naar genoemd is) in deze boom zijn initialen heeft gekerfd.
We zoeken en zoeken, maar zien geen initialen. Op naar de pub dan maar….

Daly Waters, een pub, midden in het niks. Links een klein schuurtje met 3 benzinepompen ervoor. Het afrekenen gaat geheel op goed vertrouwen. De serveerster vraagt aan mij voor hoeveel ik getankt heb, er wordt niets gecontroleerd!
Naast dat schuurtje staat een ander gebouwtje, niet veel groter. Op het dak een oude helikopter. De deur hangt uit zijn voegen en je kunt dwars door de muren heen kijken. Volgens het bord is het schuurtje te koop:
Aardig onderkomen. Lichte renovatie nodig. Vlakbij een benzinestation en vlakbij een pub. Eigen helikopter platform. Elk bod wordt in overweging genomen!

Aan de overkant staat de eigenlijke pub. Ook een oud gebouwtje, ditmaal met een veranda ervoor.
Eenmaal binnen kijk je je ogen uit. De hele bar is behangen met pasjes, fotootjes, studentenkaarten en zelfs een Nederlandse OV kaart met foto! Aan het plafond hangen petjes, T-shirts en BH’s!
We bestellen wat te eten en een kop cappuccino. We weten nog van de vorige keer dat de hamburgers zowat over het bord hingen zo groot. Daar gaan we nu maar niet voor. Is trouwens ook nog wel wat vroeg voor zo’n zware hap. We houden het op een ontbijtgerecht, een bacon met ei sandwich. De cappuccino mogen we zelf uit de automaat tappen. Als de sandwiches worden gebracht blijken ook die veel groter dan de bedoeling was. Het smaakt heerlijk maar ik kan hem echt niet helemaal op.

Vlak bij ons zit een grote, slanke grijze vogel te roepen. Af en toe verschijnt op zijn kopje een prachtig paars-rose kroontje. Frans kan er een paar foto’s van maken maar als ik mijn IPad heb gepakt zitten zijn veertjes weer glad en is het kopje weer gewoon grijs. Jammer, maar wat een bijzonder beestje!

Voor de pub staat een stoplicht. Met de mededeling dat dit het meest afgelegen stoplicht van Australië is. Ja, dat geloven we meteen!

De vorige keer dat we hier waren lag de Pub nog aan een stukje zandweg. Inmiddels is de hele weg verhard. Wel makkelijk maar het gaat wel ten koste van het geheel. De mooie witte zandweg maakte dat je echt het gevoel kreeg midden in de woestijn te zitten. Dat is er nu helemaal niet meer.
Er zijn ook kleine chaletjes te huur en er is een caravanpark bij de Daly Waters Pub. Als hier wat meer te zien zou zijn wilden we hier misschien wel de rest van de dag blijven. Maar er is buiten de pub verder niets te doen. En het caravanpark blijkt een groot open veld naast de pub met amper schaduw. Het is bloedheet. Dat doen we dus maar niet.

We wachten niet tot het stoplicht op groen staat maar rijden weer verder. Renner Springs ligt ruim 200km verderop. Misschien is dat wat….

Ook langs de Stuart Highway lopen veel koeien los. We komen maar liefst 3x een kadaver tegen langs de weg. Plus natuurlijk de onvermijdelijke kangaroe lijkjes.
Het landschap is bijna de hele weg ronduit saai. Bijna 700 kilometer over een lange, bijna rechte weg en de hele weg hetzelfde landschap. Daar kun je je in Nederland niet eens een voorstelling van maken!
Pas als we bijna bij Tennant Creek zijn verandert het. Eerst wordt het open en kunnen we kilometers ver kijken. Er is geen boom te zien, alleen maar lage struiken. De laatste paar kilometers voor we op onze bestemming zijn komen er wat heuveltjes in.

Jeetje, wat moeten er in dit land veel termieten zitten. Overal waar we kijken zien we de termietenheuvels. Het lijken echt kleine (en soms ook grote) mannetjes. Regelmatig komen we er tegen die zijn aangekleed. Soms is dat niet meer dan een T-shirt er overheen maar soms hebben ze er echt werk van gemaakt. Dan lijkt het echt alsof er iemand in het veld staat. We zien zelfs een clown met een heuse oranje pruik op! Of zou dat een van die verdwaalde horrorclowns zijn?
Nee, vast niet, hij leek heel vrolijk!

Renner Springs blijkt inderdaad het Roadhouse dat we dachten. Het is leuk het weer te zien. Maar ook hier is niet echt iets te doen. En het is nog vroeg. Een paar uur op een camperplaats hangen in de bloedhete zon of nog een paar uur door rijden zodat we morgen minder ver hoeven…. we rijden door!

Ondertussen zitten we in Tennant Creek. Een wat grotere plaats, maar niet echt toeristisch. De camping is netjes maar het plaatsje dat we krijgen niet zo gezellig. Het ligt ook te ver van het stadje om erheen te lopen. De winkels zijn intussen toch gesloten. Dus blijven we maar hier.

En dan worden we getrakteerd op die prachtige Australische sterrenhemel! Prachtig! Niet alleen de hoeveelheid sterren maar vooral de helderheid! Er is er eentje bij, dat lijkt wel een lampje!
Prachtig, zo helder zijn de sterren thuis nooit. Daar is veel te veel lichtvervuiling.
De temperatuur is ook heerlijk. Het koelt hier ’s avonds meer af. We zijn natuurlijk ook een flink eind naar het zuiden gereden.

We staan een tijdje te genieten van het mooie uitzicht. En dan beginnen mijn muggenbulten weer te jeuken. O ja, muskieten! Jammer maar het is toch echt tijd om naar binnen te gaan!

Francien en Henk: Het is prachtig en rustig. Ik zou het best eng vinden daar. Knap van jullie hoor. xx

Cor en Pieta: Het was weer een lange trip, maar leuk onderweg weer kroegjes tegen te komen waar jullie al geweest waren. Leuk hoor om jullie zo te volgen.

Mirka: Toch nog een hoop gezien na zo’n lange reis!…pfffff

Blokpuzzel

De boot

Boottocht door de Kathering Gorge

De Gorge

Zwaluwnestjes in de Katherine Gorge

Wandelend door de Katherine Gorge

Katherine, Australia

Nog geen half acht en ondanks de 1,5 uur tijdverschil alweer helemaal donker. Ik heb net buiten naar de trek van de vleermuizen zitten kijken. In de schemering komen ze met zijn allen over vliegen. Honderden tegelijk, wel 5 minuten lang. Een mooi gezicht maar ik heb het wel moeten bekopen met een arm vol muggenbeten. Ik zit nu in de camper met alle deuren dicht en denk terug aan een mooie, heel warme dag….

We hoeven niet zo heel vroeg op maar zijn toch alweer voor zeven uur wakker. We nemen er ons gemakje van. Het zonnetje staat alweer te stralen aan de hemel. Het wordt weer een warme dag.

We gaan een boottocht maken door de eerste twee kloven van de Katherine Gorge. Een prachtig klovenstelsel in het Nitmiluk National Park. Het is maar 30 km hier vandaan maar we rijden toch ruim op tijd weg. Dankzij meneer Tom Tom zijn we er zo.
We trekken onze wandelschoenen aan, smeren een ruime lading zonnebrand en zetten onze hoofddeksels op…. Wacht even, petje weg….! Frans weet zeker dat hij hem in een van de vakken op het dashboard heeft gelegd maar het is nergens te vinden. En in de hitte hier is 2 uur blootshoofds rondlopen geen goed idee. Eindelijk vinden we het petje, in het vak, boven de zonneklep…

We lopen even door het bezoekerscentrum. Het winkeltje heeft mooie spullen maar is peperduur. We melden ons en krijgen te horen dat we door kunnen lopen naar de boot. We hebben de tijd dus nemen eerst nog even een kijkje op het terras. Het ligt langs het water maar door al de begroeiing is dat bijna niet te zien. We gaan maar vast bij de boot kijken. Jeetje, wat is het al warm. Maar goed dat we een hoofddeksel ophebben… Wacht even, petje weg…!
Frans snapt er niets van. Hij had hem toch zeker niet afgezet…?
We lopen maar weer terug het Centrum in en informeren bij de balie. En gelukkig, het petje is gevonden en netjes daar afgegeven. Scheelt weer een zonnesteek!

Het is niet heel erg druk en we kunnen ook nog als eerste opstappen. We zitten helemaal voor in de boot en hebben een prachtig uitzicht over de Gorge. Wel goed dat we royaal met de zonnebrand in de weer zijn geweest want de schaduw van het dak komt niet helemaal tot voor in de boot.

De Katherine Gorge is prachtig. Het is de tweede keer dat we hem bezoeken maar zeker weer de moeite waard. We varen tussen de majestueuze rotsen door. Het begint heel groen maar al snel krijgen de rotswanden de typische Australische rode kleur. Het steekt prachtig af bij het heldere groen van de planten die zich tegen deze rotswand staande weten te houden.

Halverwege de tocht moeten we 500 meter lopen van de eerste naar de tweede Gorge. En ook de wandeling is prachtig. We komen onderweg nog een stukje Aboriginal Art tegen op een rotswand. Voor ons zijn het maar wat strepen maar voor de Aboriginals is het als het lezen van een bladzijde van een boek. Geen idee alleen wat er staat….

We genieten nog even van dit mooie stukje. Het uitzoeken van al de foto’s die we hier maken gaat nog een hele klus worden. Dan gaan we de boot in voor de tweede Gorge.

En die is zo mogelijk nog mooier. Ruiger in elk geval.
De Ranger vertelt dat er wel krokodillen zitten maar dat die met deze hitte niet tevoorschijn zullen komen. We hebben geluk, we zien een kleintje van ongeveer een meter lang. Hij ligt net boven het wateroppervlak achter in een grot. Helaas zover achterin dat alle foto’s veel te donker zijn geworden.
Dan komen we bij een andere grot. Aan het plafond hangen nestjes. Hier wonen kleine zwaluwtjes in. Ze vliegen af en aan en kruipen dan door de kleine openingen van hun nestje. Het leven is hard voor deze beestjes. Elk jaar moeten ze een nieuw nestje bouwen. Het water in de Gorge stijgt in het regenseizoen enorm en spoelt alle nestjes weg. Bovendien hangen ze allemaal boven het water. Dus de jonkies krijgen maar 1 kans om te leren vliegen….

Op de terugweg mogen we weer hetzelfde stuk lopen dus kunnen we nog een keer van dit mooie stukje Gorge genieten. Voor we in de boot stappen drinken we nog een beker lekker koel water dat voor de dorstige reizigers klaarstaat.

Ik denk dat we over de tocht een beetje lang gedaan hebben. Want het laatste stuk trekt de Ranger zijn motor ver open en vliegen we op volle snelheid over het water, terug naar de aanlegsteiger. Jammer, van mij had het nog wel langer mogen duren!

Terug bij het bezoekerscentrum zien we een gigantische blokpuzzel. Alle stukken hebben 3 zijden en vormen samen 3 verschillende schilderwerken. Prachtig!
En als we naar de camper lopen zit daar zomaar een kleine kangaroe zijn staart te poetsen. Hij is blijkbaar aan mensen gewend want hij blijft rustig zitten poseren voor de foto’s.

We zitten te dubben. Het is nu ruim 14.00 uur. Zullen we doorrijden of terug naar de camping gaan. Maar waarom haasten? We hebben nog ruim 2 weken voor we in Coffs Harbour moeten zijn. En om nu nog een paar uur in die hete auto te gaan zitten hebben we eigenlijk ook geen zin.

En dus moeten we toch weer onze tijd verdoen met luieren aan het zwembad….

Francien en Henk: Ziet er goed uit daar. En gelijk heb je, rustig aan. Heerlijk bij het zwembad gaan liggen. Geniet ervan. xx

Cor en Pieta: Wat een schitterend stukje natuur. Aan foto’s voor de expo geen gebrek Frans.

Mirka: Mooi hoor de Katherine Gorge! En prachtig die grote blokpuzzel! Geniet maar van alles jullie twee….:)

Onderweg naar Katherine

Termietenheuvels

Verbrand

Burn Off op de achtergrond

Eindelijk een rivier met water

Tropisch Zwembad

Zwembad

Verstekeling

Chef Kok!

Katherine, Australia

Het was heel goed verzonnen om ons gisterenavond al aan te passen aan de nieuwe tijd. Het had ook heel goed kunnen werken. Alleen, je kunt je horloge wel 1,5 uur vooruit zetten en dan zeggen dat het bedtijd is maar je lijf weet drommels goed dat het voor de gek gehouden wordt….

Ik lig net in bed als mijn telefoon pingelt. Een apje…. eigenlijk zou ik er niet op moeten reageren en morgen moeten kijken. Maar ja, nieuwsgierig…. Een foto van Karin met Kevin, Bregje en Rob.
Tja, daar moet ik toch wel op reageren! En voor ik het weet ben ik weer een kwartier verder.
Maar dan kruip ik toch echt mijn mandje in. Helaas heb ik alleen helemaal nog geen slaap! Dat betekent dus een halve nacht van draaien en woelen, tegen de morgen eindelijk in slaap vallen en doodmoe van de wekker weer wakker worden. Volgens mijn horloge 6.30 uur en volgens mijn telefoon (die gaat automatisch op de nieuw tijd als we de grens over zijn) uur en volgens mijn lijf 5.00 uur….

Een half uur later gaan we op weg. We hebben een lange rit voor de boeg naar Katherine, 520 kilometer.

We zitten nog steeds in de uitlopers van de Kimberley’s maar het landschap is lang niet meer zo spectaculair. Of misschien zijn we wel gewoon teveel verwend! Als we de grens tussen Western Australia en Northern Territory passeren verandert niet alleen de tijd. Langs de weg staat nu een bord: maximaal 130 km. per uur! Op die smalle, hobbelige en in de bergen soms ook bochtige tweebaans wegen! Als er een gevaarlijker stuk aankomt moet je wel snelheid minderen, dan mag je maar 100! Jeetje, bij ons mag je op deze wegen maar 60!

Ineens zien we een kleine kangaroe zitten, midden op de weg. Frans remt af en probeert er achter langs te rijden maar dan draait de kleine domoor zich om en rent de verkeerde kant op!
Oeioeioei…. pfff het gaat net goed…. De beestjes zijn echt niet verkeersveilig!

Overal in het landschap staan kleine smalle termietenheuvels. Het lijken net kleine mannetjes die op wacht staan.

En dan wordt het landschap zwart. Niet zomaar een klein stukje, nee, bijna de hele rit rijden we door een verbrand zwart landschap. Hoe breed dit verbrande stuk is weet ik niet maar het is zeker 400 kilometer lang! Op veel plekken rookt het nog en af en toe zien we ook nog een paar kleine vlammetjes. En och arme, in dat kale, zwarte, verbrandend landschap zien we ook nog regelmatig groepjes koeien lopen. Waar moeten die nu eten vandaan halen? Hopelijk worden ze bijgevoerd!

De hele weg ligt bezaaid met kadavers van Kangaroos. Ik heb er minimaal 20 gezien, maar waarschijnlijk wel het dubbele. Heel deprimerend. Een deel daarvan zal het slachtoffer zijn geweest van Roadkills in de schemering. Maar het zijn er zoveel meer dan de vorige dagen dat ik vermoed dat een aantal van de beestjes in paniek voor het vuur de weg over gerend is. Met fatale gevolgen.

Door al die kadavers zien we ook heel veel roofvogels. Die vieren een feestje. Ze hoeven niet te jagen, het eten ligt al klaar. Het enige wat ze ervoor moeten doen is zorgen dat ze zelf geen verkeersslachtoffer worden.

Het is een gedenkwaardige rit maar eerlijk gezegd behoorlijk deprimerend. Ik weet best dat dat afbranden van de ondergrond gedaan wordt om te voorkomen dat er op een slecht moment een grote bosbrand uitbreekt. En dat de kwaliteit van de ondergrond er op den duur door verbeterd wordt. Maar het is behoorlijk deprimerend om 400 km tegen een verbrand landschap vol kadavers aan te kijken….

Eindelijk komen we dan in Katherine aan. Een klein plaatsje op de kruising tussen de Victoria Highway en de Stuart Highway. We stoppen zoals steeds weer bij de toeristen informatie waar we binnen de kortste keren weer naar buiten gebonjourd worden. Heel vriendelijk, dat wel. Maar we staan wel buiten! Ze gaan sluiten.
In Katherine gaat het nog hetzelfde als op andere plaatsen 20 jaar geleden. Zaterdag om 13.00 uur dicht en zondag de hele dag gesloten…. Alles, behalve de supermarkt. De zaterdagmiddag en zondag zijn om leuke dingen te gaan doen met familie en/of vrienden. Ook iets voor te zeggen natuurlijk maar daar hebben we nu niks aan.

Dan gaan we maar een Caravanpark opzoeken. In het dorp is voor ons niets meer te doen vandaag. Er zijn verschillende Caravanparken. We gaan naar de Big 4. Die zijn eigenlijk altijd goed en omdat Apollo daar lid van is krijgen we nog korting ook. Niet veel maar toch mooi meegenomen.
En de tocht door Katherine Gorge die we morgen willen maken boeken we dan maar telefonisch.

En o jee, moeten we toch weer een aantal uren aan zo’n prachtig zwembad doorbrengen….
Ik zou er aan verslaafd kunnen raken!

Jack: Laten jullie die enge beestjes daar wel achter!!!!

Cor en Pieta: Dat was weer een lange rit zeg. Geniet maar lekker van het zwembad.

Jan en Nel Verschuren: Ik geniet van jullie verhalen. Nog heel veel plezier daar.

Mirka: Wat een verhaal weer Margareth en Frans! Ja die Kangaroos springenverrassende sprongen! En jullie zijn weer een beetje dichter bij onze tijd nu. 🙂

Marja en Jan: Leuke verslagen elke keer weer, Margareth!!!!

Onderweg naar Kununurra

Onderweg naar Kununurra

Burn Off

Onderweg naar Kununurra

Wegwerkzaamheden

Onderweg naar Kununurra

Zonsondergan

Wilde paarden

Lekker aan de waterkant

Plekje op de camping

Hier maar even niet zwemmen

Eten bij zonsondergang

Kununurra, Australia

Ook vandaag staan we weer om 6.45 uur naast ons bed. Als je thuis zou zeggen dat we in de vakantie zo vroeg op zouden moeten zou ik je voor gek verklaren. Echt niet! Maar gek genoeg gaat dat hier vanzelf. Sterker nog, we vinden het geweldig! We leggen een behoorlijke afstand af en kunnen toch nog een hele dag van de vakantie genieten als we aankomen!

Vandaag begint het genieten al als we net in de auto zitten. Tot nog toe hebben we steeds een heel vlak landschap gehad. Ook mooi, en door de verschillende vegetatie, of juist de afwezigheid daarvan, ook heel boeiend. Maar vandaag rijden we door de uitlopers van de Kimberley’s. Een prachtig berglandschap. Het is niet te vergelijken met enig gebergte dat we in Europa ooit gezien hebben. Ruig, kaal, rood en heel divers van vorm. We genieten met volle teugen! En als we dan ook nog een groep wilde paarden tegen komen is het helemaal compleet!

Onderweg wordt er druk aan de weg gewerkt. Een stoplicht bestaat hier uit een mannetje met een stopbord in de hand. Als we weer mogen gaan rijden draait hij het om en verschijnt het woord “slow”. Ik benijd de wegwerkers niet. Ze staan hier in de kokende zon met heet teer te werken. Pffff afzien hoor!

Een stukje verderop zien we een grote rookwolk hangen. Oei, toch geen bosbrand zeker? Het brand inderdaad. Maar het ziet er uit alsof ze bezig zijn met de burn off van de ondergrond. Hele stukken zijn zwartgeblakerd. Het gras is verdwenen (hopelijk hoeven hier geen koeien te eten….) en van de kleine struiken staan alleen de stammetjes nog. De bomen hebben een zwarte stam aan de onderkant maar zijn verder niet beschadigd. Zelfs de kruinen zijn nog groen. Een stuk verderop zien we een lap die al wat langer geleden afgebrand is. Daar begint zelfs de ondergrond al weer te groeien. Dit afbranden van de ondergrond doen ze op het moment dat ze verwachten dat de brand vanzelf uitgaat en de omstandigheden zo zijn dat de brand niet al te groot gaat worden. Met de droogte hier zou je toch niet denken dat de omstandigheden daar nu goed voor zijn. Maar ik neem aan dat ze weten wat ze doen.

Rond 11 uur komen we in Kununurra aan. Het stadje is wat groter dan de vorige paar die we tegen gekomen zijn. Volgens de boeken een van de grote steden in de Outback. Maar voor ons nog steeds maar een dorp. We doen eerst de boodschappen en rijden daarna naar het Big 4 Discovery caravanpark. En ook hier krijgen we een mooi plaatsje aan het water.

Het park is ruim en netjes. De voorzieningen zijn goed. Ik besluit voor de eerste keer deze vakantie een machine was te draaien. Daar hebben we vandaag meer dan genoeg tijd voor en met een temperatuur van 38 graden is hij in een mum van tijd droog.

Het is heerlijk om aan het water te zitten. Maar als ik wat dichterbij kom zie ik de bewoners aan de waterkant tussen de takken hangen. Met hun kreeftachtige poten uitgestrekt hangen er gigantische spinnen te azen op een lekker hapje. Nou, dat ga ik niet worden! Ik ga naar het zwembad!

Het zwembad is heerlijk. Een mooi bad, overdekt met zonnezeil. Een mooi grasveld er omheen waar een aantal ligstoelen in de schaduw op ons staan te wachten. We maken er dankbaar gebruik van.

Morgen gaan we de grens over tussen Western Australië en het Northern Territory. Dat betekent twee dingen: We moeten al het fruit en verse groenten opeten of anders weggooien. Dat mag niet mee de grens over. Dit om te voorkomen dat er fruitvliegen meekomen (de kleine asielzoekertjes mogen dus niet meeliften in onze slablaadjes). We eten vandaag dus een heel goed gevulde salade! Ten tweede gaat op het moment dat we de grens passeren de klok voor ons 1,5 uur vooruit. Dus gaat het verschil met Nederland ineens van 6 uur naar 7,5 uur. Bij ons is het dan 7,5 uur later dan in Nederland. Verderop in de reis komt daar nog eens een half uur bij.

Het is niet erg dat de klok vooruit gezet wordt. Het wordt hier wel heel erg vroeg donker. En dat gaat razendsnel. Binnen 15 minuten begint het te schemeren en is het aardedonker. Ik begin te koken in het licht en als ik het eten op tafel zet is het al behoorlijk aan het schemeren. En dan zie ik de prachtige kleuren van de schemering. Frans zat er met zijn rug naartoe en had het niet gezien. We vliegen de camper in om de foto apparatuur te pakken. Ik kan nog een foto maken met mijn toestel en met de IPad. Maar ik krijg geen kans meer om ook nog een stukje te filmen. De zon is al onder. Amper half zeven….

Om de overgang naar de nieuwe tijd wat makkelijker te maken zetten we onze horloges vast vooruit. Gaan we vanavond wat vroeger naar bed en staan we morgen ook wat vroeger weer op….

Karin en Peter: Als ik de foto’s zie lijkt het wel of jullie in Californië rond rijden tot de verkeersregelaars toe. Geniet van de prachtige omgeving. x

Cor en Pieta: Wel een mooier landschap als de afgelopen dagen.

Francine en Ton: Het word steeds mooier deze reis. Geniet ervan.

Mirka: Prachtig allemaal om dit gedeelte mee te maken – ik ben hier zelf nog niet geweest!…:)

Hoe kan het hier groeien?

Even de benen strekken

Wilde paarden

Warnum Roadhouse

Warnum Roadhouse

Warnum Roadhouse

Warnum, rommelig dorpje onderweg

Wilde paarden

Warnum Roadhouse

Warmun, Australia

Elke nacht wordt ik minimaal 6 keer wakker. Soms duurt het een hele tijd voor ik in slaap val en ik ben altijd ruim voor de wekker afloopt weer wakker. Ik wilde eindelijk wel weer eens goed slapen. Dus nam ik gisterenavond een slaappil. De eerste pas deze vakantie dus dat mag. We lagen er al om 22.00 uur in, de wekker op 7.00 uur dus ruim genoeg tijd voor de 8 uur die ik minimaal na zo’n pil moet kunnen slapen…. Nou, ik heb het geweten! Ben de hele nacht finaal buiten westen geweest. Ik werd alleen wakker toen Frans om 5.30 uur naast zijn bed stond met het idee dat het al 7.00 uur was. Sliep binnen de kortste keer weer verder. En ben er de hele dag duf en vervelend van geweest. Geen idee waardoor dat kwam. Normaal mag ik blij zijn als ik er 6 uur op slaap. Misschien door de warmte? In elk geval was dat niet voor herhaling vatbaar. Hoewel ik wel goed geslapen heb. Dat wel!

De bestemming van vandaag is Halls Creek. Een kleine plaats langs de snelweg. Vanuit Halls Creek zijn er dan weer enkele dingen in de Kimberley’s te bezoeken. Het is een kleine 300 km dus dat valt ook mee. Kunnen we er ruim voor de middag zijn.
Onderweg hebben we niet echt het gevoel dat we midden in zo’n gigantisch natuurgebied rijden. Eigenlijk verandert er niet veel aan het landschap. Alleen de weg is nog wat smaller dan hij al was. Niet echt prettig als we zo’n grote Road Train tegen komen. Maar het is ook niet echt druk. We komen op die 300 km hooguit 20 auto’s tegen!

Rond 11 uur arriveren we in Halls Creek. We tanken de camper weer vol en rijden dan eerst langs het informatiecentrum. En dat is dan een beetje een teleurstelling. Alles wat je vanuit hier kunt bezoeken gaat over Dirtroads. En daar mogen wij niet over….. jammer hoor!

Het plaatsje zelf heeft ook niet veel te bieden. We kunnen naar het caravanpark gaan maar wat moeten we daar de hele middag? We besluiten door te rijden naar het volgende plaatsje, 160 km. verderop. Dat zal ook niet veel te bieden hebben maar dan zijn we weer wat dichter bij Kununurra, de volgende halte.

Het mooiste van deze dag is eigenlijk het landschap onderweg. Na Halls Creek verandert het landschap en rijden we door de uitlopers van de Kimberley’s. Soms passeren we bergen die eruit zien alsof er een gigantische vrachtwagen een stapel stenen heeft gelost. Maar er is ons verzekerd dat het allemaal zo gevormd is door erosie.

Af en toe passeren we een eenzame brievenbus. Soms wordt die vergezeld van een naambord van The Station (de farm). Regelmatig lopen er koeien langs de weg. En onvermijdelijk ligt er ook een kadaver. De Roadkills zijn hier enorm. De meeste dieren zijn broodmager. De Stations hier in de Outback hebben een gigantische oppervlakte. De boeren laten hun dieren gewoon vrij rond lopen. Ze zorgen dat er plekken zijn waar ze kunnen drinken maar die zijn erg schaars. Een maal per jaar worden alle koeien bij elkaar gedreven. Dat is een gigantische klus. Het wordt gedaan per paard, auto, motor en/of helikopter, dat ligt eraan hoeveel geld de boer er aan kan besteden. De koeien worden geteld en ze krijgen hun jaarlijkse inentingen. De kalfjes worden gemerkt. Er wordt gekeken welke koeien er naar de markt kunnen. Die worden apart gezet en afgevoerd. De rest mag weer een jaar proberen te overleven op dit uitgedroogde harde land.

Verderop staan een paar wilde paarden te grazen. We vinden het zo geweldig om ze tegen te komen, het lijkt wel of we nog nooit paarden gezien hebben! Maar paarden in een stal dat is toch heel anders als wilde paarden in de natuur!

In Warmun staat een Roadhouse met caravanpark. We besluiten daar de rest van de dag door te brengen. Het plaatsje zelf stelt niet veel voor en ziet er nogal rommelig uit. Het caravanpark is niet groot maar netjes. Er zijn schone toiletten en douches en er is zelfs een zwembad!

In de schaduw van de bomen bij het Roadhouse lopen enkele enorme stieren en een paar paarden op hun gemakje te grazen. Twee van de paarden hebben een touw om de nek maar ze lopen allemaal los. Ze trekken zich niets aan van alle auto’s en mensen die ze hier zien. Alleen als de plaatselijke hond probeert om een stier in de enkel te bijten loopt die een stukje door, bijna bij Frans over zijn tenen! Geen gezicht, dat enorme beest tussen de benzinepompen!

Het zwembad ziet er heel aanlokkelijk uit en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van.
Zelfs Frans komt even zwemmen! Vanavond nog een rustige avond bij de camper. Hoewel we niet veel hebben gedaan hebben we vandaag toch weer heel wat gezien!

Francien en Henk: Mooie foto’s hoor.

Kitty Marcelissen: Hoi hoi, leuk hoor om zo mee te lezen. Komen jullie ook nog langs Mout Isa waar Frits gewoond heeft? Veel plezier nog dikke kusss.

Mirka: Jullie hebben weer heel wat gezien! Ongelooflijk he dat de koeien, paarden enz. toch overleven! Heerlijk dat je effe lekker hebt kunnen zwemmen Margareth!…:)

De afstanden zijn hier groot…

Bomen onderweg

Van de rivier zijn alleen een paar plassen over

Geikie Gorge

Geikie Gorge

Geikie Gorge

Geikie Gorge

Geikie Gorge

Samen door de Geikie Gorge

Moddernestjes

Geikie Gorge

Fotograferen in de Geikie Gorge

Fitzroy Crossing, Australia

Vandaag nemen we afscheid van Broome. We passen ons al goed aan aan alle Australiërs hier. Vroeg naar bed en er vroeg weer uit. Want met de hitte hier is de prettigste tijd eigenlijk vroeg in de ochtend. Dus staan we om 7.00 uur weer naast ons bedje.s

We nemen wel de tijd om nog een keertje op ons gemakje te ontbijten met het paradijselijke uitzicht over de prachtige blauwe oceaan. Om 8.00 uur rijden we de camping af. Op naar Fitzroy Crossing!

Het is ongeveer 400 km. rijden. Buiten is het bloedheet, 42 graden. Maar de airco kan het goed bijhouden en zolang we rijden is het aangenaam in de camper. Het uitzicht is deze keer niet zo veranderlijk. Eigenlijk blijft het de hele rit ongeveer hetzelfde. Er staan kilometers lang lange, dunne, zwarte bomen zonder een enkel blad verspreid over het land. Dan staan er weer volop termietenheuvels. Maar verder verandert er niet veel. De weg is eentonig en ik heb moeite om mijn ogen open te houden. Gelukkig rijdt Frans!

Halverwege staat een Roadhouse, daar maken we een korte stop en gooien de tank nog eens vol. Als ik de auto uit wil stappen lijkt het of ik voor de opening van een brandende oven sta. Vreselijk, wat heet! En geen zuchtje wind…. gelukkig is er in het Roadhouse Airco!
Onderweg passeren we weer een paar rivieren. Ze zijn allemaal opgedroogd. Bij twee staat er nog een plas water onder de brug. Zelfs van de machtige Fitzroy River is niet meer over dan een klein modderstroompje.

Rond 12.15 uur komen we in Fitzroy Crossing aan. Volgens de boeken kun je van hieruit ook een bezoek brengen aan de Kimberley’s, een groot natuurgebied in Noord-West Australië. We hadden verwacht dat we daar onderweg wel het een en ander van zouden zien maar nee, helemaal niets. Maar dat gaat vanmiddag veranderen. We gaan naar het Geikie Gorge Nationaal Park om een korte cruise door de Gorge (kloof) te maken.

Het is 20km rijden om er te komen en de weg is gelukkig helemaal verhard.
We hebben mazzel. De groep is vandaag niet zo groot en we mogen voor in de boot zitten.
We varen weg en in eerste instantie is het uitzicht een beetje tam. Wel mooi hoor, maar echt veel is er niet te zien. En dan begint de kloof….

In een woord, PRACHTIG! Aan een kant staan kliffen van wel 60 meter hoog, aan de andere kant een dicht bos. De kliffen zijn aan de onderkant wit. Dat is de hoogte waar het water komt als het op zijn hoogst staat. We zien dat dat wel betekent dat er dan ook veel land onder loopt.
In de kliffen zit een heel grottenstelsel. We zien moddernestjes van oeverzwaluwen en we zien zelfs nog een paar zoetwater krokodillen. De beestjes gaan er vandoor als we dichterbij komen. Helaas geen foto dus.
We genieten met volle teugen. Ik zit in de boot te goochelen met mijn filmcamera en mijn Ipad. Ik wil natuurlijk een mooie film maken maar ook leuke foto’s voor de blog. Het is allemaal gelukt.

Voor we weer uitstappen vraagt onze gids nog om voorzichtig te rijden. Het is pas 17.30 uur maar het begint hier al te schemeren en dan komen de wallaby’s te voorschijn. Leuke kleine Kangarootjes maar de beestjes zijn absoluut niet verkeersveilig…
En inderdaad, we zijn de parkeerplaats nog niet af of er schiet er een over de weg. Verderop zien we er nog een paar in het gras zitten.

Als we over de camping rijden blijken ze overal. Er wordt hier gesproeid om het gras een beetje groen te houden. En dat smaakt natuurlijk veel beter dan die droge sprieten in het bos!
En dus zit nu voor de camper tijdens een warme, warme avond (Frans is zelfs naar binnen gegaan om onder de airco af te koelen) de blog te schrijven. Nu is het helemaal donker maar net kon ik af en toe op het gras nog wat zien bewegen. Dat is nog eens wat anders dan een hond of kat aan je voeten. Gezelschap van een groep wallaby’s!

Cor en Pieta: Alweer bofkonten jullie mochten weer vooraan in de boot zitten. Leuk hoor om jullie zo te kunnen volgen. Hier was het vandaag een gure dag. Wat een verschil.

Marja en Jan: Keep it cool guys 😉 🙂 🙂

Esther: Prachtig idd.

Francine en Ton: Lekker warm maar prachtig. Genit ervan.

Francien en Henk: Jeetje wat mooi daar. xx

 Karin en Peter: Prachtig daar. Hier is het steenkoud.

Mirka: Mooi he die Giekie Gorge! Ik ben er jaren geleden geweest, en we mochten toen ook zwemmen achter de grot! De hitte hoeft voor mij niet meer. Geweldig zoals jullie je aanpassen Margareth en Frans!…:)