Onderweg naar Katherine

Termietenheuvels

Verbrand

Burn Off op de achtergrond

Eindelijk een rivier met water

Tropisch Zwembad

Zwembad

Verstekeling

Chef Kok!

Katherine, Australia

Het was heel goed verzonnen om ons gisterenavond al aan te passen aan de nieuwe tijd. Het had ook heel goed kunnen werken. Alleen, je kunt je horloge wel 1,5 uur vooruit zetten en dan zeggen dat het bedtijd is maar je lijf weet drommels goed dat het voor de gek gehouden wordt….

Ik lig net in bed als mijn telefoon pingelt. Een apje…. eigenlijk zou ik er niet op moeten reageren en morgen moeten kijken. Maar ja, nieuwsgierig…. Een foto van Karin met Kevin, Bregje en Rob.
Tja, daar moet ik toch wel op reageren! En voor ik het weet ben ik weer een kwartier verder.
Maar dan kruip ik toch echt mijn mandje in. Helaas heb ik alleen helemaal nog geen slaap! Dat betekent dus een halve nacht van draaien en woelen, tegen de morgen eindelijk in slaap vallen en doodmoe van de wekker weer wakker worden. Volgens mijn horloge 6.30 uur en volgens mijn telefoon (die gaat automatisch op de nieuw tijd als we de grens over zijn) uur en volgens mijn lijf 5.00 uur….

Een half uur later gaan we op weg. We hebben een lange rit voor de boeg naar Katherine, 520 kilometer.

We zitten nog steeds in de uitlopers van de Kimberley’s maar het landschap is lang niet meer zo spectaculair. Of misschien zijn we wel gewoon teveel verwend! Als we de grens tussen Western Australia en Northern Territory passeren verandert niet alleen de tijd. Langs de weg staat nu een bord: maximaal 130 km. per uur! Op die smalle, hobbelige en in de bergen soms ook bochtige tweebaans wegen! Als er een gevaarlijker stuk aankomt moet je wel snelheid minderen, dan mag je maar 100! Jeetje, bij ons mag je op deze wegen maar 60!

Ineens zien we een kleine kangaroe zitten, midden op de weg. Frans remt af en probeert er achter langs te rijden maar dan draait de kleine domoor zich om en rent de verkeerde kant op!
Oeioeioei…. pfff het gaat net goed…. De beestjes zijn echt niet verkeersveilig!

Overal in het landschap staan kleine smalle termietenheuvels. Het lijken net kleine mannetjes die op wacht staan.

En dan wordt het landschap zwart. Niet zomaar een klein stukje, nee, bijna de hele rit rijden we door een verbrand zwart landschap. Hoe breed dit verbrande stuk is weet ik niet maar het is zeker 400 kilometer lang! Op veel plekken rookt het nog en af en toe zien we ook nog een paar kleine vlammetjes. En och arme, in dat kale, zwarte, verbrandend landschap zien we ook nog regelmatig groepjes koeien lopen. Waar moeten die nu eten vandaan halen? Hopelijk worden ze bijgevoerd!

De hele weg ligt bezaaid met kadavers van Kangaroos. Ik heb er minimaal 20 gezien, maar waarschijnlijk wel het dubbele. Heel deprimerend. Een deel daarvan zal het slachtoffer zijn geweest van Roadkills in de schemering. Maar het zijn er zoveel meer dan de vorige dagen dat ik vermoed dat een aantal van de beestjes in paniek voor het vuur de weg over gerend is. Met fatale gevolgen.

Door al die kadavers zien we ook heel veel roofvogels. Die vieren een feestje. Ze hoeven niet te jagen, het eten ligt al klaar. Het enige wat ze ervoor moeten doen is zorgen dat ze zelf geen verkeersslachtoffer worden.

Het is een gedenkwaardige rit maar eerlijk gezegd behoorlijk deprimerend. Ik weet best dat dat afbranden van de ondergrond gedaan wordt om te voorkomen dat er op een slecht moment een grote bosbrand uitbreekt. En dat de kwaliteit van de ondergrond er op den duur door verbeterd wordt. Maar het is behoorlijk deprimerend om 400 km tegen een verbrand landschap vol kadavers aan te kijken….

Eindelijk komen we dan in Katherine aan. Een klein plaatsje op de kruising tussen de Victoria Highway en de Stuart Highway. We stoppen zoals steeds weer bij de toeristen informatie waar we binnen de kortste keren weer naar buiten gebonjourd worden. Heel vriendelijk, dat wel. Maar we staan wel buiten! Ze gaan sluiten.
In Katherine gaat het nog hetzelfde als op andere plaatsen 20 jaar geleden. Zaterdag om 13.00 uur dicht en zondag de hele dag gesloten…. Alles, behalve de supermarkt. De zaterdagmiddag en zondag zijn om leuke dingen te gaan doen met familie en/of vrienden. Ook iets voor te zeggen natuurlijk maar daar hebben we nu niks aan.

Dan gaan we maar een Caravanpark opzoeken. In het dorp is voor ons niets meer te doen vandaag. Er zijn verschillende Caravanparken. We gaan naar de Big 4. Die zijn eigenlijk altijd goed en omdat Apollo daar lid van is krijgen we nog korting ook. Niet veel maar toch mooi meegenomen.
En de tocht door Katherine Gorge die we morgen willen maken boeken we dan maar telefonisch.

En o jee, moeten we toch weer een aantal uren aan zo’n prachtig zwembad doorbrengen….
Ik zou er aan verslaafd kunnen raken!

Jack: Laten jullie die enge beestjes daar wel achter!!!!

Cor en Pieta: Dat was weer een lange rit zeg. Geniet maar lekker van het zwembad.

Jan en Nel Verschuren: Ik geniet van jullie verhalen. Nog heel veel plezier daar.

Mirka: Wat een verhaal weer Margareth en Frans! Ja die Kangaroos springenverrassende sprongen! En jullie zijn weer een beetje dichter bij onze tijd nu. 🙂

Marja en Jan: Leuke verslagen elke keer weer, Margareth!!!!