Ons vliegtuig

Australie vanuit de lucht

De vlucht naar Singapore

Perth, Australia

Spannend, zo’n grote reis in het vooruitzicht. Van slapen komt dan ook niet veel. Ruim voor de wekker af gaat lig ik al weer uit wakker.
Het ontbijt in het hotel is overmatig maar aan mij niet besteed. Frans doet zich tegoed maar ik ben blij dat ik een boterhammetje langs de brok in mijn keel krijg. Ik merk dat ik toch behoorlijk gespannen ben. Ik weet best dat je je niet gek moet laten maken maar door alles wat er de laatste tijd in de wereld gebeurd voel ik me toch niet prettig op het vliegveld. Vooral niet op het stuk voor de douane controle. Elke Arabisch uitziende man wordt argwanend bekeken…
En dan blijkt de handbagage 2 kg te zwaar. Er moet wat uit maar dat mag niet bij de incheck balie. Geen open koffers daar. Dus moeten we terug naar waar de rij begint, de laptop van Frans uit de handbagage en opnieuw weer in de rij. Dat helpt ook niet echt!

Maar uiteindelijk mogen we door. De douane is ook geen probleem en voor we het weten staan we bij de boarding ruimte. Het toestel is al wel op Schiphol maar kan nog niet naar de slurf komen. De plaats is nog bezet door het voorgaande toestel dat om een of andere reden maar niet vertrekt. Na een hele hoop op en neer gewandel van het grondpersoneel wordt hij dan eindelijk van zijn plek geduwd en komt ons toestel aangereden. Majestueus en hageltjenieuw. Voor we het weten zitten we er in.

De zitplaatsen zijn wat ruimer maar dat gaat waarschijnlijk om zo weinig dat je er niets van merkt. Het tv’tje voor je neus is ook vernieuwd. We hebben de keus uit maar liefst 260 films.
Ik zie er onderweg 2 van….
De service van Singapore Airlines is buitengewoon goed. De stewardessen lopen de hele lange vlucht af en aan met eten en drinken. Helaas moeten om 14.00 uur de luiken dicht terwijl het buiten nog helemaal licht is. Bedtijd…. En slapen? Vergeet het maar…
De overstap op Singapore Airport gaat van een leien dakje. We hebben 2 uur dus hoeven niet al te lang te wachten. Gelukkig lukt het op de tweede vlucht wel om 2 uurtjes te slapen. Dat is op 33 wakkere uren nog niet veel maar helpt gelukkig wel.

Ik tuur naar buiten om na al die tijd Australië weer te kunnen zien. Het is helaas zwaar bewolkt en we komen pas vlak voor de landing, op 400 meter hoogte onder het wolkendek uit. Maar eindelijk is daar dan toch het Vasteland van Australië. Vier jaar hebben we het moeten missen. Ik wordt er toch wel een beetje emotioneel van om hier eindelijk weer te zijn. Terwijl ik naar buiten zit te kijken rolt er een verdwaalde traan over mijn wangen.

We besluiten een taxi te nemen naar Rodericks on Tassell Bed en Breackfast waar we zullen overnachten. Een heel aardig ouder echtpaar ontvangt ons. We krijgen koffie en maken een gezellig praatje met hen. Ze leggen uit hoe we het makkelijkst bij het winkelcentrum vlakbij kunnen komen. We willen zo snel mogelijk een Australische telefoonkaart kopen zodat we ook hier voor de normale prijs kunnen bellen en een apje sturen. Telstra wordt ons aanbevolen. Dat is de beste provider als je ook buiten de stad gaat. En dat zijn we wel van plan. De kaarten worden in de winkel voor ons geïnstalleerd. Zo gepiept allemaal!

Als we terug naar de B&B lopen vliegen er eerst een paar felgekleurde parkieten voor ons langs, gevolgd door een Ibis die over ons heen vliegt. Geweldig! We horen het klokkende geluid van die vogel die voor ons echt bij Australië hoort, juist omdat we hem nog nooit ergens anders gehoord hebben. En we kunnen er maar niet achter komen wat voor vogel dat is!

Maar het is niet alleen maar geweldig. We krijgen een berichtje van Telstra dat de Simkaarten zijn geactiveerd en we de telefoons even moeten uit- en weer aanzetten waarna alles gaat werken. Beetje vreemd want hij werkte al en ik heb iedereen al apjes gestuurd met onze nieuwe nummers. Maar, trouwe kuddedieren als we zijn, doen we netjes wat er wordt gevraagd. Waarna ik prompt geen internet meer heb! Gelukkig kan ik nog wel bellen dus bel ik Telstra. Die kunnen mij telefonisch niet helpen. Mijn persoonlijke gegevens zouden niet correct in het systeem staan dus kunnen ze mijn account niet openen. Ik moet morgen weer terug naar de winkel. Vragen ze nog of ik na dit gesprek een tevreden klant ben ook! Nee natuurlijk niet! Ik ben er geen steek wijzer van geworden en al helemaal niet geholpen! En vanavond geen apjes meer dus. Balen!

Maar het is nog niet op…. als we het verslag willen voorzien van foto’s blijkt de IPad de WiFi van mijn camera niet te accepteren. Onbeveiligd netwerk geeft hij aan. Hij weigert contact te maken. Ik snap er niks van. Dat betekent dan waarschijnlijk ook geen Free WiFi bij Starbucks en de Mac e.d. Die zijn ook vaak onbeveiligd. Superbalen dus! En een hoop gedoe om foto’s op de site te kunnen zetten! En thuis werkte alles zo goed… We zijn niet voor 1 gat te vangen. Dus Frans zet de foto’s op zijn laptop en stuurt ze met We Transfer naar ons mailadres…. waarna de iPad ze prompt weigert te downloaden!

We geven het op. Doodmoe van de lange dag (we hebben al 33 uur geen bed gezien) besluiten we om 21.00 uur ons bedje op te zoeken. Ik wil niet het risico lopen om weer uren wakker te liggen. Ik neem een slaappil. Lekker een hele lange nacht slapen…. niet dus. Om 2 uur uit wakker….
Het blijft maar door mijn hoofd spoken. Verdorie, waarom doet die IPad nu zo raar…. Ik wilde zo graag het verslag van vandaag op de blog zetten. Je weet hier nooit wanneer er weer internet is.

Na 2 uur met dichtgeknepen ogen liggen draaien pak ik uiteindelijk de IPad. Ik heb hier nog een paar uur internet. Ik ga de tekst vast publiceren. Doen we er morgen met de laptop van Frans de foto’s wel bij. En heeeel misschien is dat gedoe dan uit mijn hoofd en kan ik eindelijk nog een dutje doen….

Cor en Pieta: Wat een lange reis was dat maar jullie zijn er nu eindelijk.

Amstelveen, The Netherlands

We zitten hier op de hotelkamer van het Park Plaza Hotel, vlak bij Schiphol. Morgenochtend vliegen we naar Australië en toch heb ik nog steeds niet het gevoel dat we nu echt twee maanden Down Under gaan. Zo vreemd.

Het was ook een vreemde dag. Tenminste… voor een vertrekdag dan. Ik ben gewend aan een vertrekdag vol stress, gejacht en gejaag. Maar dat was er vandaag helemaal niet. Eigenlijk een heel relaxte dag…

Het begon met een bezoekje aan de kapper. Kan ik er weer een paar weken tegen. De koffers hadden we gisterenavond al ingepakt. Het enige dat we nog moesten doen was de handbagage. Fluitje van een cent. Alle papieren zaten al bij elkaar in een map, compleet met paspoorten, vouchers, internationale rijbewijzen. Singapore Airlines had gisteren al een link gestuurd om on-line in te checken dus ook de boardingpassen zaten al in de map. De camper stond al klaar voor de winterstalling en moest nog even worden weggebracht. Frans ging vast vooruit. Ondertussen ben ik nog even met de stofzuiger en de dweil door het huis gegaan. We willen toch alles netjes achterlaten….

En ondanks dat we eigenlijk best wel relaxed bezig waren (dachten we) waren we toch wat vergeten…. ETEN! Om 14.00 uur kwamen we er achter dat we geen van beiden vandaag al een hap gegeten hadden! Hmmm, misschien toch wel een beetje meer gespannen dan we dachten?

Om 15.00 uur zaten we er al helemaal klaar voor. Onvoorstelbaar!

We hebben gisteren Kevin gedag gezegd, vanmiddag zijn Bregje en Rob nog even langs geweest. En om 18.00 uur mochten we nog even op bezoek bij Lisa in het revalidatiecentrum waar we ook meteen Cissy en Jerry gedag kunnen zeggen. En nu moeten we ze allemaal 9 weken missen…. Veel skypen dan maar! Het lijkt heel erg lang maar de ervaring heeft geleerd dat die weken om zijn voor we het weten. Voor ons dan tenminste!

En dan staat Karin voor de deur om ons weg te brengen. De kleine Pukkie heeft allang door dat er wat aan de hand is. Hij verstopt zich. Ik zie hem wel maar kan er niet bij. Jammer, had hem zo graag nog even geknuffeld voor we gingen. Ik hoop maar dat hij Karin gaat vertrouwen en zich door haar aan laat halen. Negen weken zonder knuffels is wel erg lang!

We hebben Karin uitgezwaaid tot we de auto niet meer konden zien. En nu zitten we op de hotelkamer. De Schiphol shuttle is besproken. Morgen gaat de grote reis dan echt beginnen….

Esther: Nogmaals een hele fijne en mooie reis gewenst samen! En vooral genieten hoor!! x

Tonny en Jan: Veel plezier, geniet van de komende weken en we blijven het volgen. Prettige vakantie.

Wendy en Ilona: Heel erg veel plezier. Geniet er maar lekker van. Xx

Jacqueline: Hoi Frans en Margareth. Ik wens jullie een mooie en veilige reis toe en vooral genieten!! Doei!!!

Beppie en Rob: Frans en Margareth, …heel fijne vakantie lieverds en natuurlijk hele dikke knuffels en dikke kussiesss.  Geniet er samen maar goed van XXX

Francien en Henk: Nou daar gaan jullie. Heeeel veeeel plezier en goede reis en we wachten op jullie mooie verhalen!!!

Jan en Nel Verschuren: Een fijne vakantie samen, blijf gezond en geniet van al dat moois wat jullie gaan zien en zeker een fijne vlucht. Ik volg jullie xxxx

Mirka: Happy Travels Margareth & Frans! C u in 2 months in Melbourne!

Francine en Ton: Goede reis en geniet van je vakantie!

Peter Peeters: Frans & Margareth, fijne, aangename reis en natuurlijk een heel fijne vakantie down under.

Karin vd Bruggen: Geniet ervan! Jullie hebben het meer dan verdiend! I Love You!!! Xxx

Cor en Pieta: Heel veel plezier Down Under maar vooral geniet er samen van.

Ellen de Rooij: Ik wens jullie 9 weken vol plezier in Australië. Dat is wel een lange tijd zonder jullie kleinkinderen. En gezond weer terug!

Ad van Mol: Als ik dit schrijf zijn jullie al Down Under denk ik; ik hoop dat jullie een goede reis hadden en nogmaals en fantastisch mooi verblijf gewenst!!!

Gilze, Netherlands

Nog 9 dagen…. echt aftellen nu.

De agenda voor de komende week staat overvol. Nog een paar dagen werken, tandarts, pedicure, kapper, orthopedisch schoenmaker, oppassen, visites, inpakken….en dan ook nog de laatste loodjes thuis want je wilt het natuurlijk wel netjes achter laten! Geen idee hoe we het allemaal voor elkaar moeten krijgen. Maar ach, eigenlijk is dat elke keer zo en het lukt toch steeds weer.

Dussss gaan we vandaag toch lekker met de kleine Rob naar de Beekse Bergen. Het is heerlijk weer en we laten de boel de boel voor een paar uur en gaan lekker even genieten van de beestenboel. Rob vindt het er heerlijk en geniet met volle teugen. Daardoor genieten wij des te meer!

De grote favorieten van Rob zijn duidelijk de olifanten. Hoe vaak we ook gaan, die moet hij gezien hebben. Maar o wee, als we bij het olifantenverblijf komen is er niets te zien! Het kleine snuitje betrekt. Zielig kijkt hij ons aan en maakt met zijn handjes het gebaar van “weg”. Ach….. Nee natuurlijk zijn ze niet weg. Ze zijn gewoon nog binnen! En gelukkig mogen we in de stal van Punda en haar dochters binnen kijken. Dus dat gaan we doen.

En ja hoor, eenmaal binnen aangekomen zien we daar de verzorgers bezig met de training van de olifanten. Rob kijkt zijn oogjes uit. Hoe klein hij ook is, hij houdt alles in de gaten. Lachend wijst hij met zijn kleine vingertjes naar Bongi en haar kleine zusje Madiba die van de verzorgster allerlei lekkers krijgen toegestopt terwijl hun gebit wordt gecontroleerd. Ernstig kijkt hij toe of alles wel goed gaat. En dan zijn de olifanten klaar. De deuren gaan open en op hun gemakje wandelen ze weer naar buiten. Mamma Punda voorop. De kleine Madiba rent met flapperende oren op haar korte pootjes om in de schaduw van mamma te kunnen blijven. Een heerlijk gezicht!

We brengen een paar rustige ontspannen uurtjes in de dierentuin door. Nog even lekker genieten voor we thuis de hectiek van de voorbereidingen voor een lange reis weer in duiken.

Nog 9 dagen……