Stokstaartje

Leeuw

Neushoorns

Afrikaanse villa

slapende Koala

Nijlpaard schedel

Splash parkje

Dierenziekenhuis voor kinderen

Jasjes en stethoscopen voor kinderen

Ingang

Safari bus

Drommedaris

Nijlpaarden

Giraffen

Zebra’s

Antilopes

Afrikaanse hut

Snackbar…

Struisvogels

Watoessierund

Camping in Werribee South

aan het water

Werribee South, Australia

De nacht was behoorlijk kort als de wekker om 7.00 uur afloopt. Maar we willen vandaag op tijd weg. We gaan voor we morgen naar huis moeten eerst nog een kijkje nemen bij de Werribee Open Range Zoo. Dat willen we graag omdat deze dierentuin ook wat weg heeft van de Beekse Bergen.

Om 7.15 uur nemen we afscheid van Ralph, die moet gaan werken. Rond 8.00 uur moeten we dan ook afscheid nemen van Mirka. We hebben een erg leuke tijd samen met hen gehad en zullen hen zeker gaan missen!
En dan rijden we de poort uit. Op naar de dierentuin…

Omdat we geen tolwegen willen rijden lijdt de GPS ons door een prachtig berglandschap, om het centrum van de stad heen. Het is een behoorlijke route. Niet erg ver, zo’n 125 kilometer, maar wel lang in tijd. We doen er bijna 2 uur over. Niet dat de tolweg veel sneller zou zijn geweest want die staat volgens de GPS boordevol files.
Het eerste stuk gaat door groene dalen en langs prachtige bergen. Na een uurtje komen we op de Freeway (snelweg) en kunnen we wat sneller door rijden.

We hadden contact met de dierentuin op willen nemen om te vragen of het mogelijk is om een praatje te maken met een van de vrijwilligers. We willen graag horen hoe zij het hier aanpakken. Maar ik ben het glad vergeten. De mevrouw bij de receptie belt nog even rond maar er is nog geen vrijwilliger aanwezig. Ze vraagt ons om 11.00 uur te gaan kijken op de plek waar de vrijwilligers dan meestal zijn. Dat komt goed uit want na die lange rit lusten we eerst wel een kopje koffie!

Iets na elf uur lopen we naar de vrijwilligers toe. En wat blijkt, ze staan al op ons te wachten! Hoewel de receptioniste wat laatdunkend reageerde met: “O, jullie zijn maar vrijwilligers” heeft ze toch goed voor ons gezorgd. Ze heeft de mensen hier al ingeseind over “het stel uit de Nederlandse dierentuin”. En John loopt vanochtend met ons mee. Wat een service!

Het is erg gezellig en gemoedelijk. De Werribee Open Range Zoo is een prachtige dierentuin. Mooi aangelegde tuinen, goed verzorgde grote enclosures voor de dieren en alles even netjes verzorgd. Op deze manier praat het ook erg makkelijk en er wordt volop informatie heen en weer uitgewisseld. Er is ook een binnenspeelplaats voor de kleinste kinderen. Die wordt ook gerund door de vrijwilligers. Binnen is een heus dierenhospitaal voor de kinderen gebouwd. Er hangen doktersjasjes met stethoscopen en rangerjassen met verrekijkers. Er is een helikopter om de zieke dieren mee te vervoeren. In een tent staan twee heuse operatietafels met een grote leeuw erop. Het beest heeft een grote snee in zijn buik en er zitten allemaal stoffen organen in. Die kan door de kinderen “geopereerd” worden. Schitterend!

We bekijken samen met John de hele dierentuin. Hij laat ons ook een skelet zien van een leeuw. Wat zijn die dieren groot! Er hangt een beschrijving bij. De leeuw was oorspronkelijk bedoeld voor een circus. Daarom hebben ze de klauwen van zijn voorpoten verwijderd! En inderdaad, het skelet mist niet alleen de nagels maar ook het kleine kootje waar ze aan vast zitten. Vreselijk! Gelukkig heeft het dier niet in lang in het circus hoeven blijven, op twee jarige leeftijd is hij naar deze dierentuin gegaan. En ik kan je verzekeren dat de dieren hier stuk voor stuk een mooi en ruim verblijf hebben. Uiteindelijk zet John ons af in het restaurant voor een late lunch. We kunnen nog net een tafeltje aan het raam bij de stokstaartjes bemachtigen. De beestjes komen af en toe nieuwsgierig kijken wat er binnen gebeurd maar trekken zich er verder niets van aan.

De dierentuin heeft ook nog een safariebus. Hoewel, eigenlijk lijkt het meer een trein. Maar liefst 4 rijtuigen lang! De rit duurt 40 minuten en brengt ons langs dromedarissen, antilopen, bizons, herten, zebra’s, giraffen, struisvogels, runderen, neushorens, noem maar op! Het landschap is een beetje heuvelachtig wat de rit nog leuker maakt. We stoppen naast de neushoorn die lekker liggen te relaxen. De ranger vraagt ons stil te zijn omdat de beesten erg gevoelig voor geluid zijn. En net dan begint er een kind hard te krijsen. Als een van de dieren opstaat rijdt de ranger snel verder.
De neushoorn blijft gelukkig gewoon staan. Hij/zij heeft een enorme lange hoorn die eruit ziet alsof hij is bijgeslepen, zo scherp. Die had ik niet graag in de bus zien duwen!
Als de bus weer terug rijdt naar het vertrekpunt valt me op dat er toch ook veel gelijkenis met de Beekse Bergen is. Het lijkt een beetje op een dagje dierentuin thuis, maar dan anders….
Kunnen we vast een beetje acclimatiseren!

Eind van de middag rijden we naar Werribee South waar we een plaatsje zoeken op een caravanpark. We verwennen onszelf nog een keer met een plaatsje met uitzicht op zee.
Na een wandeling langs het water en een drankje bij de camper begint het wat frisser te worden en ga ik naar binnen. We hebben wat dingen waar we morgen de Tax van terug willen vragen en dat kan via de APP van TRS alvast worden aangegeven. Dan gaat het morgen sneller. Dus ga ik die even invullen terwijl Frans de Camper van buiten een wasbeurt geeft.
Frans is al lang en breed klaar voordat ik de APP op de Ipad heb staan. Ik krijg hem maar niet open. En dan realiseer ik me ineens dat ik een Androïde APP heb geladen terwijl ik een Ipad heb. Sufferd! De Apple App staat er zo op. Het invullen valt nog niet mee. Er moeten nogal veel gegevens van elke bon worden overgenomen en het werkt niet echt gemakkelijk. Eindelijk staan alle bonnen er in. Ik druk op SAVE…..alles weg!!!! Owwwww grrr.
Mopperend (en dat is zacht uitgedrukt) voer ik alle gegevens opnieuw in. Ik controleer nog eens of alles er goed in staat. Mogelijk heb ik net een verkeerde toets gebruikt dus nu druk ik heel bewust en secuur op SAVE…….weer alles weg!!!! GRRRRRRR. Ik zal maar niet herhalen wat ik over de app gezegd heb! Ik ga er in elk geval geen tijd meer aan besteden. Dan maar wat langer in de rij morgen!

Ik heb nog behoorlijk wat beltegoed op mijn telefoon staan. Kan ik lekker de meiden nog even bellen als ze pauze hebben. En ja hoor, allebei hebben ze even tijd. Gezellig, kunnen we nog even kletsen voor we morgen het vliegtuig weer in moeten. Want morgen is daar geen tijd meer voor. Als wij opstaan liggen zij in weer bed en als zij opstaan zitten wij al in het vliegtuig.
Het is fijn hun stemmen weer eventjes te horen. Nog twee dagen, dan kan er ook nog een echte knuffel bij….

Jopie Smarius: Ik heb genoten van jullie eerlijke en mooie verhalen! Ik wens jullie een goede thuiskomst. Wat is de tijd snel gegaan. Liefs.

Cor en Pieta: 9 weken wat zijn die toch snel voorbij gegaan. We hebben elke dag genoten van jullie verhalen en van het plezier dat jullie weer aan deze reis beleefd hebben. Een goede terugreis gewenst en tot in Gilze.

Petra Valkenburg: Ik durf het bijna niet te zeggen hihihihi….maar nu zijn de ëmoes”op de foto dus struisvogels (sorryyyyyy) Goede reis en tot snel in het Safaripark.

Karin en Peter: Wat een geweldige en bijzondere reis hebben jullie gemaakt. Ik heb ontzettend genoten van alle verhalen, keek er dagelijks naar uit om ze weer te kunnen lezen. Geniet van de laatste uurtjes in Australië en een heel goede reis terug. Tot snel. xxx

Francien en Henk: Ja aan alles komt een eind. Ik heb genoten van de verhalen en mooie foto’s en wens jullie een goede reis terug naar Nederland. xx

Hans en Francis: Hoi zusje. Je hebt in ieder geval weer samen een prachtige vakantie achter de rug en die kunnen ze je niet meer af pakken. Echter aan alles komt een einde, ook aan zo’n lange vakantie. Gelukkig breekt er in Nederland ook weer een mooie gezellige tijd aan. Een fijne terugreis toegewenst. 🙂 🙂

Joselie: Hoi Margareth en Frans, jullie kunnen terug kijken op een prachtige reis, en bedankt dat ik vanaf hier mee mocht genieten.

Mirka: Zo te zien hebben jullie ook nog een heerlijk dierentuin avontuur gehad! Leuk om aan alle collega’s te vertellen Frans!

City Circle Tram

Eerst een kopje koffie tegenover het Flinder Street Station

Een kaarsje opsteken voor onze ouders

Samen een kaarsje opsteken voor onze kinderen

Een woordje in het boek voor we de as uit gaan strooien

De plek waar de as is uitgestrooid

Prachtige Shrine

Uitleg over de lichtstraal

Het beeld dat zo lijkt op mijn vader

Shrine in Melbourne

Uitzicht over Melbourne vanaf de Shrine

than he who gave his life…

Uitzicht vanaf de Shrine

Shrine Melbourne

Shrine

De eeuwig durende vlam

Vader en zoon… WW I en WW II…

Hier kwamen mijn ouders aan en vertrokken we samen

S6tation Pier melbourne

Bij de Station Pier

Gebakje eten bij de Poolse Bakker

Samen met Mirka

Lunapark St. Kilda

St. Kilda

Spirit of Tasmania vertrekt

Heerlijk!

Terug met de tram

Melbourne , Australia

Melbourne is voor mij de meest belangrijke plaats van heel Australie. Hoeveel mooie dingen ik ook heb gezien, in Melbourne ben ik geboren en dat blijft dan ook mijn stad. Ik ben er met hart en ziel aan verknocht.
Maar dat heb ik niet van een vreemde. Ook mijn vader was verknocht aan Melbourne. Steeds weer vertelde hij over de tijd dat ze hier woonden. Hoe geweldig hij het hier vond. Hoe graag hij hier was gebleven…

We hebben mijn vader mee genomen op deze fantastische vakantie. Althans, een klein deel van zijn as. Hij reisde mee, voor op het dashboard van de camper. En de afgelopen dagen ging hij mee in mijn tas door Melbourne heen. Hij bezocht de plekjes waar hij zo van hield, het Flinder Street Station, de Swanson Street, de Victoria Markets en niet te vergeten het huis in de Mooltan Street. En vandaag gaan we de as uitstrooien bij het prachtige oorlogsmonument van Melbourne waar hij zo mooi over kon vertellen.

Als we in Melbourne aankomen steken we eerst in de kerk tegenover het station een kaarsje op voor onze ouders. Ik schrijf een klein stukje erover in het boek dat erbij ligt voor we weer naar buiten gaan. Samen met Mirka steek ik ook nog een kaarsje op voor onze kinderen.

Ik heb er lang over nagedacht. Want ook in de Alexandra Gardens kwamen mijn ouders vaak. Die liggen tegen de Shrine aan. Vandaag zijn we gaan kijken. En de Shrine leek ons de mooiste plaats. We hebben mijn vader een plekje gegeven aan de voet van een standbeeld van een soldaat. Het staat recht tegenover de eeuwig brandende vlam en er staan 3 vlaggen voor. Vanaf deze plaats kijk je ook op de Shrine en je ziet in de verte de City liggen. Mijn vader vertelde ook altijd vol vuur over zijn diensttijd dus dat helpt ook met de keuze. En elk jaar op 11 november wordt op deze plaats een herdenkingsdienst gehouden. Dat lijkt me dus een fantastische plaats!

We strooien de as in de struiken rondom het beeld. De plaats is afgebakend door een hekje. Daarna gaan we de Shrine binnen. We zijn er al vaker geweest. Zelfs ooit tijdens de officiele ceremonie op 11 november, enkele jaren terug. Maar het blijft indrukwekkend.
Binnen staat net een gids uitleg te geven. Het midden van de Shrine is een vierkante ruimte. In het midden van die ruimte ligt een vierkante steen, verzonken in de vloer. Op de steen staat: “Greater love hath no man” een deel uit een citaat uit de bijbel. Het hele citaat vertelt dat niemand meer liefde had dan diegene die zijn leven voor anderen gaf.
Er zijn 3 redenen waarom de steen diep in de vloer verzonken ligt:
1. Zo blijven de mensen er af.
2. Het is de bedoeling dat hij op een grafsteen lijkt.
3. Als je de tekst wilt lezen buig je vanzelf je hoofd.

Er ligt niemand begraven maar het is bedoeld als een plek waar de familie kan rouwen om hun geliefde die niet is teruggekeerd.
Elk jaar op 11 november komt er een zonnestraal door een gat in het dak. In 12 minuten loopt die van rechts naar links over de steen. Om precies 11.11 uur schijnt de straal op het woord Love. En wij zijn net op tijd om een snelle nabootsing mee te maken.
We staan te wachten bij de steen en dan klinkt “The Last Post” . Alsof het zo moet zijn! Geweldig!
Terwijl de tranen over mijn wangen rollen film ik de lichtstraal die over de steen schijnt. En als ik dan opkijk zie ik dat een van de soldaten die in het stenen gewelf zijn uitgehakt sprekend op mijn vader lijkt!
Ik denk dat hij onze keuze heeft goedgekeurd!

Na de ceremonie lopen we nog over het balkon met een prachtig uitzicht over de stad. We nemen nog een kijkje in de benedenverdieping en dan verlaten we de Shrine. Ik kijk nog even naar het beeld van de soldaat. Dag Pap!

Nu is het tijd voor wat vrolijkers. Want Mirka is vandaag jarig.
Mirka’s vader kwam uit Polen. Als Mirka jarig was ging ze met haar vader naar een Poolse Bakery in St. Kilda. Helaas zijn haar ouders ook allebei overleden. Daarom wil ze vandaag graag met ons naar de Bakery.
Onderweg komen we ook nog langs het Lunapark. Ik heb er oude foto’s van. En wie weet zijn onze ouders hier wel met de kinderen geweest. Dan moet daar wel een foto gemaakt worden!
Over de Bakery is geen woord teveel gezegd. Wel behoorlijk prijzig maar lekker!!!

Maar de tour door Memory Lane is nog niet voorbij. De volgende stop is Station Pier. Tegenwoordig het vertrekpunt van de Spirit of Tasmania maar vroeger kwamen hier de schepen met de emigranten aan. En hier vertrokken ze dus ook weer.
Het is van buiten niet veel veranderd. De Spirit of Tasmania ligt aangemeerd en als we het balkon naast de boot opstappen is het niet moeilijk om je voor te stellen hoe in 1957 onze vrienden hier hebben gestaan om ons uit te zwaaien. Het ziet er nog net zo uit als op de foto’s.

We beeindigen de trip met een heerlijke maaltijd in het gebouw dat vroeger het stationnetje geweest moet zijn. En dan is het tijd om aan de lange weg terug te beginnen. Eerst de tram, dan de trein en vervolgens nog een half uurtje met de auto. Met een beetje geluk zijn we voor 1 uur weer bij de camper.

En we hebben geluk. We zijn er zelfs al weer om 0.30 uur. De dag had nog een klein kadootje voor ons. Het is de hele week bewolkt geweest. Maar nu is het helder met een prachtige sterrenhemel. Schitterende heldere sterren, geweldig!

Het is al laat, maar ik wil toch de blog nog on line zetten. En terwijl ik met de foto’s bezig ben valt me op dat de soldaat in het gewelf eigenlijk helemaal niet op mijn vader lijkt. Zou dat dan toch een teken geweest zijn?

Het was een lange en vermoeiende dag. Maar het was het waard. Een indrukwekkende dag met een lach en een traan. Heel fijn om die te kunnen delen met onze lieve vrienden Mirka en Ralph. Voorlopig hebben we ook weer afscheid moeten nemen van die prachtige stad, Melbourne.
We hebben nu wel nog een extra reden om hier weer terug te komen. Dag Pap….

Cor en Pieta: Een heel indrukwekkend maar tevens mooie dag voor jullie. Mooi hoor Margareth je rode tas.

Karin en Peter: Vandaag de blog gelezen….. met een lach en een traan. Een heel klein stukje van ons pap is definitief terug in zijn zo geliefde Melbourne. ❤ ❤

Francien en Henk: Wat een speciale dag voor jullie heel mooi gedaan dit maakt jullie reis nog mooier. Dikke kus xx

Jacqueline: Pffff heftig maar ook bijzonder dat je dit hebt kunnen doen. 🙂 🙂 🙂

Marja en Jan: Mooi verhaal over de as van je vader, Margareth, en die gedenksteen in de Shrine…het heeft zo moeten zijn ja. C.U.

Mirka: In een zin Margareth: “Het was een geweldige dag!” Fijn dat we jullie hebben kunnen helpen met deze speciale opdracht voor jou….maar ook heel geweldig dat jullie beide aanwezig waren voor mijn verjaardag te vieren – wat een kado!!..xxx

Yarra Valley

Yarra Valley

Roadhouse

Roadhouse

Sinterklaasviering in de Dutch Abel Tasman Club in Melbourne

Sinterklaasviering in de Dutch Abel Tasman Club in Melbourne

Sinterklaasviering

Sinterklaasviering

Sinterklaasviering

Kangaroes achter de camping

Huisje gevonden!

Kookaburra op de camping

Groen op de camping

Yarra Junction, Australia

Het valt vanochtend niet mee om uit mijn bedje te komen. Het is vannacht erg laat geworden en daarnaast zat mijn hoofd zo vol van alle indrukken van de avond dat ik ook nog eens niet meteen kon slapen. Ik wordt ook nog eens regelmatig wakker, maar dat is mijn eigen schuld. Ik heb de wekker niet gezet. Ik dacht dat ik wel op tijd wakker zou worden. En dat ben ik ook, maar vannacht was ik zo bang dat ik me zou verslapen dat ik elk half uur zowat op de wekker heb gekeken. En nu voelt mijn hoofd aan alsof het gevuld is met watten… Maar ik moet er uit. Ik moet een koude schotel gaan maken, dat had ik beloofd. En al je iets beloofd dan moet je dat doen ook! Dus sta ik even later nog helemaal duf van de slaap de aardappels te schillen….

Hier in Melbourne en omgeving leeft een grote groep Nederlanders. Zij proberen om hier, zo ver van huis, de tradities van thuis een beetje in ere te houden. Een van de grootste Nederlandse tradities is toch wel Sinterklaas. En vanmiddag komt de Goed Heilig Man in de Dutch Abel Tasman Club in de subburb Carnegie (een voorstad van Melbourne). Mirka en Ralph nemen ons daar mee naartoe.

We vertrekken ruim op tijd want we moeten zo’n 1,5 uur rijden voor we er zijn. Onderweg komen we langs een klein cafeetje, Roadhouse staat er op het bord. Het gebouwtje is heel grappig versierd met allerlei schilderingen en er staat zelfs een front van een auto op het dak. We maken wat foto’s en rijden weer verder. De omgeving is hier prachtig mooi met schitterende groene heuvels, enorme hoge bomen en prachtige varens. Geweldig!

Vlak bij Carnegie is ook de wijk waar Ralph is opgegroeid. We gaan er snel nog even een kijkje nemen. Ongelooflijk, wat vroeger een gewone arbeiderswijk was is nu een woonwijk met prachtige Edwardiaanse huizen in een brede groene straat. Ralph vertelt dat die huizen er vroeger ook al stonden en gewoon van de arbeiders waren. Je kon dan wel een groot huis hebben maar dat stelde in die tijd niets voor. Tegenwoordig gaat hier geen huis meer voor minder dan een miljoen dollar weg!

We lopen de Abel Tasman Club in en worden hartelijk verwelkomd. Wildvreemde mensen, je geeft ze een hand en wordt vervolgens omhelsd alsof ze je al jaren kennen! We worden meteen opgenomen in de groep.

Het is net 1 uur dus wil ik graag beginnen met een kop koffie. Maar nee, dat is niet Australisch. Hier gaat het andersom. Eerst een aperitief en dan de broodjes met een kop koffie of thee. Met het gevolg dat ik even later op een bijna lege maag een glas wijn zit weg te werken. Pfff als dat maar goed gaat…. Gelukkig kunnen we zo aan de broodjes beginnen en komt de koffie er ook al snel aan. De muziek wordt verzorgd door een van de leden. Hij speelt met volle overtuiging op zijn accordeon. Ik heb geen idee wat hij speelt. Heel af en toe herken ik een paar noten maar verder klinkt het voor mij ongeveer hetzelfde als wanneer Pukkie (onze kat) me iets duidelijk wil maken…. Eerlijk gezegd, als ik had kunnen toveren had ik waarschijnlijk zijn accordeonnetje weg getoverd…. En dan eindelijk is het tijd voor Sinterklaas. We moeten zingen. De accordeon zet de liedjes in en het volk volgt. Er liggen boekjes met de tekst op tafel want de meesten zijn al heel lang hier in Australië en dan willen de woorden van een Hollands liedje nog wel eens vervagen.

En eindelijk als iedereen zowat wanhopig met de laatste liedjes van het boekje bezig is komen de Sint en zijn twee Roetpieten binnen. Roetpieten want de schmink is duidelijk met grote haast aangebracht. Ik verdenk een van de Pieten er sterk van dat ze net nog tegenover me aan tafel zat. Zonder roet dan uiteraard…. Sinterklaas neemt de tijd om naar voren te lopen. We kunnen zelfs een praatje met hem maken. Erg knap van die man dat hij nu al hier is. En dat op zijn leeftijd! Gisteren nog hebben de kleinkinderen hem in Dongen opgezocht. Hij moet vast erg moe zijn van de snelle, lange reis…

Sint en zijn Pieten gaan op het podium zitten. Er worden een paar leden naar voren geroepen en in het zonnetje gezet. En dan is het weer tijd voor hem om te vertrekken. Terug naar Nederland want daar zitten een heleboel kindertjes met smart op hem te wachten!

Het is gezellig aan de tafel. We kletsen wat af. En als het tijd is om weer te vertrekken hebben het telefoonnummer in onze zak van Christina en Gerard die ons op ons hart drukken om als we weer naar Melbourne komen geen hotel te boeken maar bij hen te komen logeren. Geweldig toch!

We maken de lange tocht terug naar het Caravanpark. Door het prachtige uitzicht onderweg lijkt de afstand helemaal niet zo lang. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Wat is het hier mooi! Als we de inrit van de camping op draaien huppelt er een groep kangaroes voor ons weg. Even later verschijnen ze achter de camper. Ze kijken nieuwsgierig wat Frans allemaal aan het doen is en laten zich rustig op de foto zetten. We lopen ook nog even een rondje samen met Mirka om te kijken of we de koala kunnen vinden die hier vaak in de bomen logeert. Die laat zich helaas niet zien maar het is toch lekker om hier even rond te lopen.

We beëindigen de dag met een lekkere koude schotel bij Mirka en Ralph op het balkon. Het is heerlijk rustig. De enige geluiden die we horen zijn de geluiden van de natuur: de wind door de bomen, de vogels en de krekels. En terwijl ik daar zit bedenk ik me dat ik over vier dagen al weer thuis ben. Een totaal andere wereld. Wat een onwerkelijk gevoel is dat. En natuurlijk kijk ik er naar uit om iedereen weer te zien en de kids en kleinkinderen weer te kunnen knuffelen. Maar ik weet nu al dat ik dit land weer vreselijk ga missen….

Jopie Smarius: Kan me voorstellen wat voor indruk dit voor jullie betekent! afscheid!!!

Annie Diepens: Geniet nog van jullie laatste dagen daar, en dan weer welkom terug. Groetjes

Cor en Pieta: Je moet er wel een stukje voor reizen maar dan kom je wel bij sinterklaas en dat gebeurd hier vast niet. En zo te zien genieten jullie er enorm van. Geniet van jullie laatste dagen in Australië want het duurt wel weer even voor jullie dit prachtige land weer gaan zien. Maar evenzogoed zijn wij ook weer blij als we jullie weer zien met heel veel mooie herinneringen. 

Ada Tree

Ralph bij de Ada Tree

Brug

Brug van boven

Varens

Wandeling door het bos

Ekster op bezoek

Kangaroes op de camping

Astrid ziet Sarah

Gezellig feest

Happy 50th

Yarra Junction, Australia

We gaan vandaag apart op stap. Frans gaat met Ralph een wandeling maken en ik ga met Mirka naar het verjaardagsfeest van haar vriendin Astrid die 50 wordt.

Wat Frans betreft, die heeft een heerlijke dag in de natuur gehad. Ze zijn naar de Ada Tree gaan kijken. Nadat de wagen was geparkeerd nog een wandeling korte wandeling naar de boom. Een prachtige wandeling door de natuur hier. Enorme bomen maar geen enkele zo enorm als de Ada Tree. Die was wel 5 meter in doorsnee! Daarna ging de tocht naar een oude treinbrug. De rails ligt er niet meer op maar de brug is verder nog intact. Hij is enorm hoog. En Frans is er, ondanks zijn hoogtevrees, overheen gelopen! Nog even lekker een hapje eten bij de Pub. Ondanks dat er een bruiloft aan de gang was, toch gewoon open voor het overige publiek.

Na een lekker dagje in de natuur hebben ze nog een tijdje doorgebracht op het balkon van de cabin van Mirka en Ralph. En daar kwamen ze aan, de kangaroes. Vlak achter de camper door huppelden ze door het veld. He, heerlijk voor Frans maar ik ben wel jaloers dat ik dat niet gezien heb!

Mijn dag was vandaag totaal anders. Nadat Frans en Ralph vertrokken waren ben ik met Mirka naar de OP Shop in Warburton gereden. Een OP Shop is een winkel met tweedehands spullen. We moeten vanavond verkleed in de 60er jaren stijl. Flower Power… Ik had er al rekening mee gehouden en op de Victoria Market een hesje gekocht dat ik naderhand thuis ook kan dragen. Maar ik moet nog iets hebben voor in mijn haar. De OP shop had een leuk sjaaltje voor me. Knalrood. En er stond ook nog een heel leuke handtas met een olifant erop geborduurd en handvaten van grote kralen. Ook knalrood. Dat komt goed uit!

En omdat we er toch al zijn lopen we ook nog een paar andere winkeltjes binnen. Als laatste de Bakery waar we niet alleen een heerlijke kop koffie verorberen maar ook nog een lekker stuk chocoladetaart. Als we bij de camping terug komen vraagt Mirka om eens te laten zien hoe dat GEO Cachen nu in elkaar zit. Er ligt een cache vlak bij de ingang, dat hadden we al gezien op de app. We rijden naar de plaats die de telefoon aangeeft. En staan vervolgens aan de rand van de weg te kijken naar een aantal boomstammen in het hoge gras…. “Oei”, zegt Mirka, “hier zitten slangen. En het is lente…. Misschien als we hard stampen dat ze weg schieten…. Maar we hebben geen dichte schoenen aan….” Pffff, we zijn er zo dichtbij…. We kijken eens goed. Er is een paadje met wat minder gras naar de boom waar we de cache vermoeden. We wagen het er maar op. Stampend lopen we naar de boom. En ja hoor, daar ligt de cache! Gevonden! We schrijven onze naam in het boekje en loggen de cache op internet. En snel weer het gras uit!

We rijden terug naar de camping en doen ons best om onszelf om te toveren in hippies uit de Flower Power periode. En dan op naar het feest. Na een heel ruim uur rijden komen we op de bestemming aan. Het is al lekker druk. Veel van de gasten zijn Nederlanders. Het gaat er hier iets anders aan toe als bij ons. Om te beginnen moet iedereen zijn eigen eten en drinken betalen. We hebben een bedrag ingelegd en krijgen daarvoor een drie gangen diner en twee consumpties. Wie meer wil moet dat zelf betalen. Het diner wordt uitgesmeerd over de hele avond. Ondertussen wordt er volop gedanst op de 60er jaren muziek die de DJ draait. Na het dessert wordt de verjaardagstaart aangesneden. En ook de koffie of thee die je daar bij wilt drinken moet je zelf betalen.

In een gesprek met een van mijn tafelgenoten kom ik er achter dat ook als je je verjaardag thuis viert van de gasten verwacht wordt dat ze zelf een schotel eten of hapjes mee brengen. Eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Dan kun je tenminste nog eens een feestje geven!

Er worden fotosessie gehouden waar we allemaal een printje van mee krijgen. Ik raak aan de praat met een goede vriend van Mirka, Keith Paulusse. Hij heeft een boek geschreven getiteld: “Vertrek”. Het gaat over het vertrek van hem en zijn familie in de 50er jaren vanuit Nederland naar Australië. Met het schip de Johan van Oldebarneveld. Omdat mijn eigen ouders dat in die periode ook gedaan hebben en zelfs met hetzelfde schip, wil ik dat erg graag lezen. Ik heb in Nederland al eens rond gekeken maar kon het niet vinden, ook niet de engelse versie. Keith geeft mij een kaartje om de e-book versie te downloaden. Die is wel in het engels maar dat maakt mij niet uit. Geweldig!

Na een gezellige avond is het weer tijd om huiswaarts te gaan. Deze keer nog wat langzamer want het is donker en dan kunnen er veel dieren op de weg zitten. Vooral kangaroes kunnen nogal eens plotseling oversteken. Gelukkig komen we alleen een overstekend vosje tegen maar dat was ruim op tijd weer aan de overkant. Om 0.30 uur zijn we weer terug op de camping. Behoorlijk laat, maar toch…. tijd voor de blog!

Cor en Pieta: Nou Margareth wij vieren op 11 december ons feestje, maar wij doen het alleen gewoon op de Hollandse manier en niet op de Australische. Op de Australische manier kun je wel 100 gasten uitnodigen!

Queen Victoria Markets

Queen Victoria Markets

Queen Victoria Markets

Queen Victoria Markets

Melbourne City

Hoek Collins Streew/Swanson Street

Melbourne City

China Town

Koetsen in Melbourne City

Kersttram

Kerst in de City

Kerst in de City

Kerst in de City

Santa’s Postbus

Flinder Street Station

Flinder Street

BBQ op de camping

Melbourne, Australia

Het is vanochtend weer behoorlijk koud. Het wil maar niet lukken met de lente in Melbourne. Iedereen hier klaagt steen en been. Normaal gesproken is het rond deze tijd al heerlijk zonnig en warm. Maar nu niet. Met een top van 17 graden vandaag moeten we al heel blij zijn als het droog blijft.

Mirka moet vandaag werken en zet ons van tevoren af bij het station van Lilydale. Daar kunnen we de trein nemen naar de City van Melbourne. Verder dan Lilydale gaat de trein niet.
Wij gaan vandaag naar de Queen Victoria Markets in Melbourne. Al met al een behoorlijke reis want het kost ons ruim 1 1/2 uur om er te komen. En de prijs van het retourtje inclusief de hele dag de tram in de City zelf…. nog geen 6 euro! En voor dat geld zitten de trein en tram natuurlijk goed vol!

De Queen Victoria Markets of zoals ze hier ook wel eens zeggen, The Big Market, is enorm groot. Helemaal overdekt, maar geen muren, diverse hallen groot met allerlei stalletjes. Een Walhalla voor souveniertjesjagers, kleding, tassen, schoenen etc. etc. Er is ook een gedeelte met groenten en nog een apart deel met vlees en vis. Tenslotte nog een deel met delicatessen zoals kaas en andere hapjes. We vinden het altijd heerlijk om hier rond te snuffelen en brengen er een paar fijne uurtjes door. Ik ben al tijden op zoek naar een nieuwe handtas die ik ook als rugzak kan dragen. Mijn huidige handtas/rugzak heb ik vier jaar geleden in Melbourne gekocht. Ik heb hem overal mee naartoe gesjouwd. Hij is van echt leer en nog helemaal heel maar de oranje kleur is eraf aan het bladderen. Jammer genoeg geen gezicht, echt versleten. Maar ik heb nog geen tas gevonden om hem te vervangen. Tot ik hier tegen een knalrood exemplaar aanloop. Ik ben er meteen helemaal weg van en hij is nog betaalbaar ook. Dat wordt de mijne!

Frans vindt ook zijn hoedenkraam weer terug. Dezelfde man waar hij steeds zijn hoeden kocht is er ook nu weer. De verzameling wordt aangevuld met nummer 14 en 15 of zo. Kan hij weer eventjes vooruit….
Als we na een paar uur de markt verlaten zijn we diverse tassen met spullen rijker en heel wat dollars armer….

We lopen door de stad terug. We gaan door de Swanson Street, de straat die uitkomt bij het Flinder Street Station. Mijn vader had het altijd over deze straat. Aan het eind van de straat stond vroeger de Katoenspinnerij waar hij gewerkt had. Maar die was de eerste keer dat wij hier waren al verdwenen.

In de Swanson Street wordt ook elk jaar het evenement gehouden waarmee de Kerstman in Melbourne wordt verwelkomd. De voorbereidingen zijn in volle gang. Overal hangen prachtige versieringen. De Kerstboom is al opgetuigd. De lichtjes worden tijdens het evenement aangestoken. Het valt wel meteen op dat de kerstboom nog niet half zo groot is als vier jaar geleden. Bezuinigingen?

Je kunt met een koets een ritje door de stad maken. De koetsen staan in een rij aan het begin van de straat te wachten op klanten. Er staan wel 5 politieauto’s in de buurt. Wat is daar aan de hand? Gelukkig helemaal niets. Om de hoek is een politiebureau en blijkbaar is daar niet genoeg plek om de auto’s te parkeren. Of is het te moeilijk om van daaruit weg te rijden bij een oproep. Geen idee.

Tegen vijf uur zitten we weer in de trein voor de lange rit terug. We nemen de bus van Lilydale naar Yarra Junction waar Ralph ons bij de bushalte ophaalt. Tegen 7 uur zijn we weer op de camping.
Mirka en Ralph hebben ondertussen een BBQ voorbereid. En terwijl wij alle pakketjes opruimen legt Ralph het vlees op de BBQ van de camping. We worden hier echt verwend!
We brengen samen een heerlijke avond door bij Mirka en Ralph op het balkon. Helaas laten de Possums zich niet zien maar dat mag de pret niet drukken.

En dan is het weer tijd om naar onze eigen camper te gaan. Tijd voor de blog!

Cor en Pieta: Herkennen we jou de volgende keer nog wel Frans met een nieuwe hoed? En Margareth als je tas weer 4 jaar mee gaat heb je misschien weer genoeg gespaard om hier weer een nieuwe te kopen.

Jopie Smarius: Geweldig wat jullie doen, zien en ondervinden!!!

Mirka: Heerlijk de “Victoria Market!” Ik heb je nieuwe hoed niet gezien Frans! De rode tas is prachtig Margareth!… 🙂

Bij Mirka op het balkon

47 Mooltan Street

Badhuis in de City

Even een kaarsje opsteken

Rare kerel

47 Mooltan Street

City Circle Tram

Samen eten

City

Queen Victoria Markets

Royal arcade

Samen eten in de straatjes van Melboourne

Kerst in aantocht

Op de trappen van het Flinder Street Station

Flinder Street

Melbourne, Australia

We gaan naar Melbourne! Eindelijk! Nou, eigenlijk wel een beetje dubbel want het betekent ook dat de reis bijna is afgelopen. Nog een paar dagen…

Vannacht was het koud! Zo koud! Ben er verschillende keren door wakker geworden. Steeds net lang genoeg om te voelen dat ik het erg koud had maar niet lang genoeg om eruit te gaan en wat extra beddengoed te pakken… brrr, kunnen we vast wennen…..
Gelukkig is het vanochtend wel droog. En weer zien we tijdens het ontbijt op het veld achter de camping kangaroes huppelen. Helaas te ver weg om fatsoenlijk op de foto te zetten. Wat we wel kunnen fotograferen is een van de prachtige vogels die bij Mirka op het balkonnetje zitten.

Helaas heeft Frans vandaag last van zijn hooikoorts. Daar is het hier nu ook het seizoen voor. Zijn ogen tranen en hij loopt flink te snotteren. Maar hij voelt zich prima dus we gaan.

Na een laat ontbijt rijden we naar het station in Lilydale. Verder dan daar gaat de trein niet.
Terwijl Ralph de auto parkeert kopen wij vast een Myki kaart. Dat is de Australische variant van de OV kaart. Want losse kaartjes kopen is er hier niet meer bij. De Myki kost 6 dollar, ongeveer 4,20 euro en is vier jaar geldig. Voor het gebruik van trein en tram vandaag hebben we nog 8 dollar nodig (5,60 euro). Daar mogen we dan de hele dag mee reizen. Ietsje goedkoper dan Nederland…!

We stappen uit in Melbourne Central Station en beginnen de dag in Melbourne met….een kop koffie! Heerlijk. Hadden we nog niet op vandaag. Ondertussen worden de ogen van Frans steeds roder en dikker en komt hij niet meer uitgesnotterd. Volgende stap is dus een winkel met tabletjes tegen de hooikoorts.

We steken ook nog een kaarsje aan voor onze overleden ouders. Heel zachtjes, want als we de kerk binnen stappen blijkt er een mis aan de gang te zijn.

Daarna nemen we de tram in de Elisabeth Street want we gaan kijken naar het huis waar ik vroeger met mijn ouders gewoond heb. Mirka is daar als kind waarschijnlijk ook geweest en wil het erg graag zien. We herkennen meteen de tramstop waar we er uit moeten. We lopen de straat in….
Het is nog steeds een prachtige groene laan, net buiten de City. Maar net buiten de straat zijn ze wel enkele hoge appartementengebouwen aan het zetten. Die torenen hoog boven de huizen uit. Jammer hoor.
En daar is het dan, 47 Mooltanstreet. Niks veranderd. Van buiten dan.
Tom had al verteld dat het weer verkocht was. Voor maar liefst 1,200.000 dollar! En zo te zien zijn ze er van binnen ook flink in aan het werken.
Mirka zou het heel graag van binnen willen zien maar als we aankloppen blijkt er niemand aanwezig. We maken wat foto’s van buiten en dan komt de buurman aanlopen.
Omdat het een beetje raar is als vreemden uitgebreid een huis staan te fotograferen leggen we uit wie we zijn en waarom we hier staan. De man is erg vriendelijk en vertelt wat hij weet over de buurt. Hij denkt dat de buurt in de tijd dat wij er woonden nog erg nieuw is geweest en er niet veel in de omgeving was. Het huis waar wij woonden was het eerste huis waar ze op een bepaalde manier een hoekraam in hadden gezet. Dat beviel zo goed dat bijna alle huizen die daarna nog gebouwd werden ook zulke hoekramen kregen!
Op onze beurt kunnen we hem ook weer vertellen wat wij over die tijd weten. En daar is hij dan weer blij mee. We beloven de foto’s van vroeger door te mailen. En dan gaan we weer op weg.

Mirka heeft nog een afspraak voor een check-up in het St. Vincent. De tram terug gaat niet helemaal de goede kant uit maar na een paar stops kunnen we overstappen. Alleen zien we ineens dat hij waar wij links af moeten de weg rechts in draait…. Als we uitstappen zijn we al een aardig eindje uit de richting. We staan bij de Victoria Market terwijl we aan de andere kant van de City moeten zijn…. het lukt ook niet om uit te vogelen waar de tram stopt die we moeten hebben dus uiteindelijk gaan we maar lopen. We komen gelukkig nog ruim op tijd op de bestemming aan. Terwijl Mirka naar haar afspraak gaat vermaken wij ons in de kantine.

De tram terug naar de City is zo gevonden. De stad is behoorlijk veranderd. Er is erg veel bijgebouwd en ze zijn nog overal volop aan het bouwen. Allemaal wolkenkrabbers.
Het was altijd al wel druk maar het lijkt nu nog veel erger. Of zou het komen omdat we zo lang in de outback rondgezworven hebben? Nee, ik denk dat het echt drukker geworden is.
In het centrum van de City stappen we uit. We willen door de arcades richting Flinder Street lopen. We staan recht bij Myer voor de deur. Het is erg gezellig in de straat. De kerstversiering hangt er al en op verschillende plaatsen staan
Myer is een heel groot chic warenhuis in Melbourne (en andere plaatsen). Elk jaar veranderen zij hun etalages in een Kerstverhaal. En die zijn net klaar. Als je er langs loopt speelt het zich als een soort film af. Het is zo geliefd dat er zelfs rekken voor geplaatst zijn om het volk een beetje in goede banen te leiden.
Op dit moment is het niet zo heel druk maar door de laagstaande zon spiegelen de ramen zo erg dat fotograferen niets uithaalt. Jammer maar misschien komen we hier van de week nog een keertje langs.

Uiteindelijk belanden we in een smal zijstraatje van de Flinderstreet. Het bestaat helemaal uit restaurantjes met daartussen een rij tafels. Bere gezellig. De terrasverwarmers branden want het koelt al weer flink af.
We brengen hier een gezellige tijd door met heerlijk eten, kletsen en “aapjes kijken”. En dan is het weer tijd om te gaan.
Ondertussen begint het te schemeren en de lucht kleurt prachtig rood. Op de trappen van het beroemde Flinder Street Station maken we nog wat foto’s. Als je goed kijkt zie je Ralph nog net om het hoekje van de pilaar heen kijken!

De trein doet er vervolgens bijna een uur over om naar Lylidale te komen. Daarna nog een half uurtje met de auto en dan zijn we eindelijk weer op de camping. Maar goed ook want de pilletjes hebben niet erg geholpen en die arme Frans kan bijna niet meer uit zijn ogen kijken. Hij gaat met een paracetamol en wat extra beddengoed meteen onder zeil. Ik ga eerst de blog nog even on line zetten….

Cor en Pieta: Lijkt ons heel indrukwekkend je ouderlijk huis weer terug te zien. En in Melbourne was genoeg te zien. Hopelijk helpen de tabletjes snel voor Frans en kunnen jullie de laatste dagen nog volop genieten.

Karin en Peter: Wat mooi om dat huis weer te zien. Herken wel een aantal dingen uit het fotoalbum van ons pap en ons mam. Heel bijzonder x

Petra Valkenburg: Sterkte Frans…. hopelijk ben je snel van je hooikoorts af! Het blijft leuk om jullie te volgen…. ik kijk iedere dag weer uit naar de volgende update! Groetjes, Petra.

Mirka: Was een hele gezellige maar vooral bijzondere dag in de City van Melbourne Margareth en Frans! Bedankt!

Kitty Marcelissen: Zo leuk jullie oude huis te zien zeker hé 🙂 🙂

Met zijn allen ontbijten in de camper

Aan de oevers van de Yarra

Waar de Yarra nog heel klein is

Hoge bomen in de mist

De hoge bomen van de Yarra Valley

Kangaroes op de comping

De Cabin van Mirka

Yarra Valley

Aan de oevers van de Yarra River

Yarra Valley

Yarra Valley

Drie Dandy’s

Lekker een Dandy drinken

Kunst langs de weg

Eetcafé

Wombatweesje

Wombatweesje Yarra Valley

Yarra Junction, Australia

Het is koud vanochtend als we wakker worden. En dat maakt het extra moeilijk om het warme bedje uit te stappen. We zijn dan ook niet al te vroeg.

Het zonnetje probeert er doorheen te komen dus gooi ik de schuifdeur van de camper open. En meteen zie ik een stukje verderop een groep kangaroes over het veld huppen. Hè, daar zijn ze dan eindelijk! Geweldig. Ze zitten een beetje ver weg en de foto’s zijn een beetje wazig. maar we hebben ze eindelijk gezien! Er zitten hier ook prachtige rode vogels, een stuk groter dan de rosella’s die ik afgelopen week op mijn hand had. Gisteren zat er een grote groep op de grond maar nu ik ze graag wil filmen zitten ze helaas allemaal oog in de bomen tussen de takken. Maar oké, we hebben kangaroes!

Helaas is de zon weer verdwenen en begint het te gieten. Hè bah. Na een tijdje gaat de regen over in een druilerig buitje maar het wil niet echt droog worden.

Ralph moet werken vandaag maar Mirka neemt ons mee voor een rondje door de Yarra Valley. We beginnen bij een pub in Yarra Junction. Daar maken we kennis met een Dandy??? Nee geen opgedirkt heerschap maar een gezonde koffie. Namaakkoffie. Maar wel erg lekker. Smaakt naar gewone cappuccino maar dan veel zachter van smaak. Heerlijk en nog gezond ook!

Helaas regent het nog steeds. We rijden richting Warburton en verder. Onderweg stoppen we nog een paar keer om foto’s en film te kunnen maken. De natuur is hier prachtig. En elk plaatsje heeft van die mooie oude gebouwtjes staan. We komen langs het hotel waar we gisteren gegeten hebben. Vlakbij stroomt een riviertje, als ik het goed heb is dat een beginstukje van de Yarra Rivier die door Melbourne heen stroomt. Hier is het nog niet veel meer dan een stroompje maar wel erg mooi hoe hij hier langs de berg stroomt.

We rijden een weggetje omhoog en komen langs een heel vreemd houten bouwwerk. Hier is een kunstenaar aan het werk om van hout van alles te maken. Een enorme bende maar wel heel interessant. Jammer genoeg begint het te gieten dus heel erg lang hebben we er niet bij stil gestaan.

Een stukje verderop ligt nog een hotel. Daar stoppen we voor een lichte lunch. Het is jammer dat het zo’n slecht weer is want vooral het terras aan de achterkant ziet er erg gezellig uit. Mirka kent de eigenaresse. Ze vertelt haar dat wij vrienden van haar op bezoek uit Holland zijn en dan vertelt de vrouw ons dat ze iets heel bijzonders wil laten zien dat we waarschijnlijk nog niet gezien hebben. En misschien ook niet meer te zien zullen krijgen. Ze loopt naar achter en komt even later terug…. met een baby wombat! Owwww geweldig! Wat een schatje! Ik heb al bijna mijn rugzak open om hem in te stoppen! Mijn dag is helemaal gemaakt! En dan mag ik hem ook nog eens vast houden. Wat een knuffeltje! Hij voelt behoorlijk stevig aan voor zo’n klein beestje maar wombats zijn dan ook behoorlijk massieve dieren. Zijn nageltjes zijn al behoorlijk lang en scherp, klaar om straks gigantische gangenstelsels te graven. Maar zo leuk! Helaas is de reden dat ze dit schattige baby wombatje hier heeft minder leuk. Ze hebben de moeder dood gereden. Toen ze zagen dat er een baby bij was hebben ze het beestje meegenomen en contact opgenomen met de mensen van Wildlife om te vragen wat ze er mee moesten doen. En nu zit ze halve nachten op om het beestje de fles te geven. Ze heeft haar vest in stukken geknipt want dat is Wolly’s (zoals ze het diertje noemt) lievelingsdeken. Drinken wil hij nog niet zo goed. Het arme dier mist waarschijnlijk zijn moeder….

We rijden weer verder de berg op…. niet zo heel erg mijn ding maar wel mooi. Ik heb het niet zo op die wegen zonder vangrail hier…. De boomstammen zijn zwart en op hele stukken staan kale boomstammen. We blijken in het gebied te rijden waar enkele jaren gelden een enorme bosbrand heeft gewoed. Black Saturday. In deze brand zijn meer dan 200 mensen omgekomen. Zij werden overvallen door het vuur of soms konden ze niet eens snel genoeg wegrijden. Door een hele harde wind ging het vuur met enorme snelheid vooruit. We rijden door het dorp Maryville. Het hele dorp is door de brand verwoest. Een prachtige oude stad waar veel toeristen kwamen omdat het er zo mooi was. Niets meer van over, alleen rokend puin en een huis of twee. Inmiddels is het weer helemaal opgebouwd maar er staan natuurlijk alleen maar nieuwe gebouwen. De oude charme is het plaatsje kwijt. Als we in de Bakery op de koffie staan te wachten krijg ik van de serveerster een hele uitleg over het bewateren van haar tuin!? Ik vertel haar dat ik niet zo’n geweldige tuinier ben (en dat is nog zacht uitgedrukt) maar ze gaat gewoon door. Volgens haar kun je de planten niet teveel water geven…. Nou dan moet ze bij mij maar eens komen kijken dan!

Onderweg terug komen we door een bos met enorme hoge, kaarsrechte stammen. Helemaal bovenin een paar takken met bladeren. Eronder staan gigantische varens. Prachtig! En dan komen we weer aan in de Yarra Junction. De regen is ondertussen opgehouden maar erg warm is het niet. Mirka heeft vanavond een Kerstdiner van haar werk. Ralph, Frans en ik brengen een gezellige avond in de camper door. Gelukkig kan de airco ook op warm want het wordt echt stervenskoud. Hier binnen is het gelukkig nog redelijk behaaglijk.

Als ik later nog even naar het sanitairgebouw loop zie ik boven me weer die prachtige sterrenhemel. Zo mooi, honderden heldere schitterende sterren. Ik hoor alleen maar geluiden van de natuur. De nachtdieren, insekten, kikkers etc. Geen auto’s, geen schreeuwerige mensen, alleen maar natuur. Ik geniet er nog maar even van….

Cor en Pieta: Hopelijk was dit het laatste dagje regen, de natuur is nu weer fris genoeg. We hopen dat het de laatste week mooi weer is zodat jullie deze laatste week nog volop genieten van dit prachtige land.

Mirka: Dat was zeker een hele leuke ervaring met baby “Wally the Wombat!”…

Yarra Junction

Yarra Junction

Yarra Junction

samen uit eten

Kangaroe en emoeschotel

Frans, Ralph, Margareth, Mirka

Kangaroe en emoe schotel

Yarra Junction, Australia

De regen die gisterenavond begon valt nog steeds met bakken naar beneden. Het veld rond de camper is veranderd in een kleine binnenzee. We moeten opletten waar we onze voeten neerzetten. Maar het doet niets af aan het prachtige uitzicht. De bergen die normaal gesproken groen afsteken tegen een felblauwe lucht hebben nu toppen van wit-grijze wolken. Alsof er een wattendeken overheen ligt. En ondanks de grauwe dag en al de regen is de omgeving prachtig.

We moeten afscheid nemen. Alweer. We hebben een paar heerlijke dagen doorgebracht bij Tom en Helen maar het is tijd om weer verder te gaan. We weten het. Maar het voelt niet fijn.

We rijden eerst naar Berwick. Daar is een winkel genaamd: “Touch of Dutch”. Zij verkopen wat Hollandse artikelen zoals bv drop en Hollandse mayonaise. En ze hebben er kroketten!
We doen eerst de boodschappen. Dat is na drie dagen logeren echt wel nodig. Daarna gaan we een broodje kroket eten. Helaas is het niet helemaal wat we gehoopt hadden. De kroketten zijn zelfgemaakt maar ze zijn vergeten ze te kruiden. Veel meer dan het broodje en de mosterd proef ik er niet van. Jammer maar dat moeten we volgende week thuis dan maar over doen!

’s Middags rijden we naar Yarra Junction. De plaats waar Mirka en Ralph wonen. Mirka is een oude jeugdvriendin. Zij en haar ouders woonden tegelijk met ons in Melbourne. En ook zij zijn teruggekomen naar Nederland. Alleen zijn wij daar gebleven terwijl Mirka met haar familie is teruggegaan naar Australië. Hoewel ze verschillende keren in Nederland is geweest heb ik haar door omstandigheden toch 47 jaar niet gezien. Geweldig om haar nu weer te ontmoeten!

Mirka en Ralph wonen op een camping in Yarra Junction en als we daar aankomen is ze nog niet thuis. Wij zijn dan wel op vakantie maar voor haar is het een gewone werkdag. We zetten de camper op zijn plek, recht tegenover hun cabin. Het regent nog steeds dus veel meer dan binnen zitten kunnen we nu even niet doen.
De camping heeft niet echt een geweldige uitstraling. Sommige stukken zien er zelfs behoorlijk vervallen uit. Het gedeelte waar Mirka woont (en wij staan) valt gelukkig mee. Mirka vertelt later dat de vorige eigenaar de camping behoorlijk heeft verwaarloosd en er nu hard gewerkt wordt om de zaak weer op te knappen.

Een stukje verderop is iemand bij zijn caravan iets aan het verbranden. Er hangt een enorme rookwolk over de camping en dat gaat uren door. Onvoorstelbaar dat dat zomaar toegelaten wordt. Maar waarschijnlijk is dat het gevolg van het feit dat hier bijna geen toeristen komen. Alle cabines zijn bezet door vaste bewoners.
Ik ga vast douchen. Heb toch niets anders te doen en vanavond of morgenochtend is het vast erg koud in de sanitaire ruimtes. Het sanitair is oud en versleten maar redelijk schoon. Ik moet alleen wel opschieten want er zit een tijdslot op de douche en na 4 minuten stopt de waterstraal.

Het is heerlijk om Mirka weer te zien en met Ralph kennis te maken. Het klikt meteen en het is erg gezellig. Mirka had een BBQ voorbereid maar daar is met dit weer geen kans op dus gaan e uit eten. We komen terecht in een oud hotel. Een prachtig maar helaas ook flink verwaarloosd gebouw. Beneden wordt maar een deel gebruikt, boven is een goedkope accommodatie die vooral gevuld wordt door werklui. Het staat al een eeuwigheid te koop.

Het eten is heerlijk. Ik bestel een gerecht (waarvan ik de naam helaas ben vergeten) dat bestaat uit kangaroe en emoevlees. Een echt Australisch gerecht. Want de kangaroe en de emoe zijn de twee dieren die voorkomen op het nationale symbool van Australië. Ralph vertelt ons de reden waarom er juist voor deze twee dieren is gekozen toen er een schild voor Australië ontworpen moest worden: Zowel de kangaroe als de emoe zijn dieren die niet achteruit kunnen lopen. Zij kunnen alleen maar vooruit. En dat is de betekenis van het schild. Australië gaat altijd vooruit! Mooi toch!

Het is erg gezellig en de avond is om voor we er erg in hebben. We drinken nog een kopje thee samen en dan is het weer tijd voor de blog. Ik hoop alleen wel dat ik hem op internet kan zetten, de ontvangst hier is niet al te best. Vreemd toch, we zijn op de meest afgelegen plekken geweest en hebben nooit problemen gehad. Maar nu we in de buurt van de miljoenenstad Melbourne komen wordt het steeds moeilijker om goede ontvangst te vinden….

Francien en Henk: Jammy jammy, ziet er goed uit dat eten. En je praat al volgende wek thuis das snel gegaan zeg. Maar hier is het ook geweldig hoor. Lekker met de kids en een gezellige maand december en dan weer sparen voor de volgende reis 😉 😉 🙂

Karin en Peter: Wat leuk om Mirka en haar man te ontmoeten, doe haar de groeten van me! 🙂 🙂

Cor en Pieta: Jullie moeten maar denken na regen komt zonneschijn. De natuur frist er lekker van op. Nou nou dat eten ziet er goed uit.

Jopie Smarius: Zijn die drie maanden nu al om? Wat een heerlijk vrij leven, geniet er nog maar even van!

Kitty Marcelissen: Gezellig zeg na zolang elkaar weer zien. Veel plezier nog dikke kusss

Mirka: Jaaaaaaa…. het was heel leuk om je eindelijk weer te ontmoeten na 47 jaar Margareth! En samen met Frans erbij heel gezellig!!

Auto van Tom

Huis van Tom en Helen

Dandenongs

In de Dandenongs

De palmbomen van Thea

Thea’s slatuintje

Thea, Margareth en Frans

Beaconsfield, Australia

Tom neemt ons vanmorgen mee naar een plekje in de buurt van Emerald, in de Dandenongs. Het bijzondere van dit plekje is dat je er vogels kunt voeren. Met een beetje geluk komen ze zo uit je hand eten.

Helen heeft vandaag haar auto zelf nodig en in de camper mogen maar twee personen tijdens het rijden. Dus gaan we met de wagen van Tom. Een Audi sportauto…. Mooi bak, 4 veiligheidsgordels. Ik stap achterin en stoot meteen mijn hoofd tegen het dak. Oef, rechtop zitten gaat echt niet lukken. De zitplaatsen achterin zijn voor kinderen of dwergen! Ik ben geen van beide en pas echt niet. Tom snapt er niets van. Hij heeft laatst nog iemand van het vliegveld gehaald van mijn lengte en die had geen probleem. Nou, ik wel! Uiteindelijk hang ik half op mijn zij over de achterbank. Zo moet het dan maar.

Het is een half uurtje rijden naar waar we moeten zijn. Halverwege begint mijn heup te steken maar daar kan ik nu helaas niets aan doen. Het ene halve uur lijken er wel drie. Als we uiteindelijk op de plaats zijn aangekomen doet Frans zijn stoel naar voren. Ik wil hem de filmcamera in zijn handen geven zodat ik mijn handen vrij heb om uit de wagen te klimmen maar hij ziet het niet en loopt weg! Daar gaat mijn galante hulp! Gelukkig steekt Tom zijn had uit zodat ik nog wat houvast heb als ik mezelf uit de kreukels haal. Pffff en dat moet straks nog een keer!

We moeten een bak vogelvoeder kopen en in een soort arena gaan staan om de dieren te voeren. Er zitten alleen kaketoes. Zodra die verschijnen gaan de kleinere parkieten er vandoor. Terwijl wij ze voeren heeft Tom een gesprekje met het personeel. Hij vertelt ons even later wat voer te bewaren en een stukje mee het pad op te lopen. Daar zitten de parkieten vaak. En jawel, een stukje verderop op een klein veldje zitten enkele prachtige Rosella’s. Zodra ik mijn hand met voer omhoog houdt komt er al een op zitten eten. Geweldig! Helaas zien de kaketoes het ook en voor we het weten zitten er een hele hoop in de boom boven ons. Tom probeert ze weg te jagen. Dat lukt heel eventjes maar dan komen ze toch naar beneden en jagen de Rosella’s weg. Er komt een Kaketoe op mijn arm zitten eten. Gezellig hoor, alleen zijn nagels zijn erg lang en drukken diep in mijn huid. Ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden maar uiteindelijk laat ik het voer vallen en springt de kaketoe van mijn arm af.

Ik vouw mezelf weer op de achterbank van de wagen. We gaan weer terug maar willen onderweg in Emerald een kop koffie drinken. Tom heeft zijn GPS aanstaan maar de weg lijkt niet eens op de weg waarover we gekomen zijn. Hij is veel smaller en bochtiger. De enorme hoge bomen maken dat de weg nog smaller lijkt dan hij al is. Toch komen we wel in Emerald aan. Later blijken we een rondje te hebben gereden. Rare apparaten!

Vanmiddag hebben we afgesproken met Thea. Een oudere dame. Ze is verre familie en we zoeken haar altijd op als we in Australië zijn. Zo ook vandaag. We stellen de Tom Tom in en gaan op weg. Onderweg halen we nog een fles wijn voor Tom en Helen. Alcohol is hier niet zo makkelijk te verkrijgen als in Nederland. Je moet ervoor naar een speciale winkel en die zijn niet echt dik gezaaid. Dus als we er een tegen komen stoppen we meteen. Daar hoeven we straks niet meer naar te zoeken! We rijden weer verder. De weg en de huizen erlangs komen me wel bekend voor maar er gaat geen lampje branden. Ik denk nog wel even:” Goh, ze hebben hier dezelfde huizen als aan de zuidkant van deze plaats…” We rijden de highway op. En nog gaat er geen lampje branden. Ik zit echt te suffen! We passeren een verkeersbord. Pakenham en Koh Wee Rup… en ineens wordt ik wakker. Dat ligt in het zuiden! Dat is de verkeerde kant op! Hoe is dat nou mogelijk? Helaas kunnen we pas kilometers verderop van de weg af en omkeren. Ik check de Tom Tom en er blijkt een volkomen verkeerd en onbekend adres in te staan. We snappen er niks van. Maar ondertussen hebben we wel bijna 40 km te veel gereden.

En het is nog niet voorbij…. Er zijn hier tolwegen. Als je daar over rijdt moet je binnen 3 dagen betalen of tevoren een pas of kaartje kopen. Er zijn geen poortjes, het gaat allemaal digitaal. Wij hebben geen kaartje voor de tolweg want je kunt hem ook makkelijk vermijden. En de GPS geeft het aan als er een tolweg in de route zit dus kun je de route laten wijzigen. Maar zonder waarschuwing rijden we nu ineens wel de tolweg op! We hebben wel borden gezien maar er blindelings op vertrouwd dat de GPS ons op tijd naar een andere weg zou leiden… Niet dus. Blast, moet ik ook nog uit gaan zoeken hoe dat precies werkt. Maar ja, we zitten er toch al op dus rijden we maar door.

Drie kwartier later dan de bedoeling was komen we bij Thea aan. Die had de camper al het terrein op zien rijden en wacht ons bij de poort van haar huisje op. Ze ziet er goed uit en we zijn allemaal blij elkaar weer te zien. Trots laat Thea ons haar palmbomen zien. Die bloeien eens in de 4 jaar en dat is net nu. De bomen zijn nog niet zo hoog en hebben een prachtige tros bloemen elk. Ze heeft ook een groententuintje maar dat houdt een aan tuinieren verknochte buurvrouw voor haar bij. Zelf kan ze dat niet meer. Op een tafeltje staat een prachtige bak met verschillende soorten sla. Mooi, decoratief en nog gezond ook!

We brengen een gezellige middag met Thea door voor we weer terug moeten naar Beaconsfield. Maar we gaan niet voor we nog een foto van ons drietjes hebben gemaakt. Afscheid nemen is nooit leuk en of we elkaar ooit nog zien is maar de vraag.

De terugweg gaat gelukkig wel goed en voor we het weten zijn we weer bij Tom en Helen. Tom is in zijn kamer beneden aan het relaxen. Hij heeft daar een geweldige massagestoel staan die je hele lichaam kneedt en masseert. Heerlijk, na zo’n massage voelt mijn rug weer een stuk soepeler aan! Zo’n ding wil ik ook wel!

Ondertussen begint het te gieten. Het is de hele dag erg heet geweest, zo’n 32 graden. Maar na die regenbui is het heerlijk afgekoeld. De natuur ruikt heerlijk fris. In de verte huppen enkele kangaroes over het weiland en een paar Kookaburra’s vliegen vlak langs ons af. Wat een heerlijk land!

Mirka: Mooi daar he die vogel voederplaats in de Dandenongs!

Annie Diepens: Elke dag weer leuk om jullie reis te volgen, vorige week heb ik de kaart zitten bekijken. Wat hebben jullie al een afstand afgelegd zeg, maar inderdaad een prachtig land.

Cor en Pieta: Wat een prachtig gezicht, de vogels uit je hand te zien eten. Nog leuker om het zelf mee te maken.

Loes en Peter: Het is geweldig om jullie op reis te kunnen volgen. Het is alsof ik een spannend boek lees waarin ik Australië leer kennen. Goede reis verder en veel plezier.

Helen in haar Artopia tuin

Smudge the one eyed bandit

Potty people

potty people

Relaxen op het Deck

Smudge

Werk in uitvoering

Kookaburra

Zwembad in het deck

Beaconsfield,, Australia

Zondag vandaag. Rustdag. En dat is precies wat we er vandaag van maken. We staan op ons gemakje op en als we om 9.15 uur naar het huis toe lopen hebben we het gevoel dat we uren hebben uitgeslapen… Nou dat is thuis wel anders!
Tom en Helen zijn gelukkig ook niet van die vroege vogels als al onze andere vrienden tot nog toe bleken te zijn dus hoeven we ons er ook niet schuldig om te voelen.

We rijden vandaag naar de Markt. Gezellig, bij het sportveld. Het is een markt met veel tweedehands spul maar ook veel nieuwe dingen. De dochter van Helen staat er vandaag met een kraam in de hoop een paar centen bij te kunnen verdienen maar erg hard loopt het er niet.
Helen vindt dat er veel te weinig aktie bij de kraam is en begint overdreven kleding te bekijken en roept: “Oooo, wat mooi, en zo goedkoooop! En hier nog al meer…O wat een mooie spullen….
Haar dochter weet niet waar ze kijken moet. “Mam, laat dat, je zet ons voor schut!’
We lopen maar weer verder. Verderop hebben ze heel lekkere koffie. Dat laten we ons niet voorbij gaan!
We zien er van alles maar kunnen helaas niets mee naar huis nemen…
We slenteren er nog wat rond terwijl Tom de hond mee neemt om te wandelen en wat boodschappen doet. Smudge mag niet op de markt komen en het is te heet om hem in de auto achter te laten. Vandaag is er 32 graden voorspeld en de temperatuur is al aardig op weg!

Vanmiddag krijgen we een rondleiding door de kunsttuin van Helen. Zij geeft lessen en workshops in mozaïek. Artopia heet haar school. Vorige keer heb ik er ook een workshop gevolgd. Geen kant en klare steentjes maar zelf stukken maken van oud porselein en aardewerk. Achter de studio is Helen een Meditatietuin aan het aanleggen. Het ziet er heel rommelig uit maar het is ook nog niet af en ze heeft overal een bedoeling mee. Zo is er een gebied dat de loop van het leven uitbeeld. Het begint met een engel, daarna een baby, vervolgens zowat alle levensstadia en uiteindelijk eindigt het met de dood, gevolgd door een engel. Op dat moment sta je weer aan het begin en kun je opnieuw beginnen.

Wat ik vooral erg leuk vindt is haar stukje tuin met wat zij noemt “potjesmensen” Tussen de planten staan allemaal figuren uitgebeeld door bloempotten en theepotten. De armpjes zijn gemaakt van bestek. Heel vrolijk allemaal.
Er is ook een feeëntuin, speciaal aangelegd voor kinderen. Het stukje feeëntuin is begrensd door rekken waar planten met mooie grote bloemen overheen moeten groeien. Die zijn nog niet zo lang geleden gepland maar je kunt zien wat het moet gaan worden. Boomstammetjes voor de kinderen om op te zitten, een tafeltje met spulletjes en overal leden van het feeënvolkje in de tuin. Ik moet meteen aan Bregje en Lisa denken. Wat zouden die het hier leuk gevonden hebben! Kevin en Rob trouwens ook. Kevin vanwege het zwembad en Rob zou de hele dag met Smudge kunnen kroelen!
Verder komen er in de tuin 4 dames te staan, water, aarde, vuur en lucht. Water en lucht zijn inmiddels voorzien van prachtige mozaïek jurken, de overige twee moeten nog bekleed worden.

Het is intussen bloedheet. Geen zuchtje wind. We brengen de rest van de middag door met een boek op een ligbed in de schaduw. Niet verkeerd! Het zwembad is helaas nog niet zomerklaar en kunnen we nog niet gebruiken maar we zitten hier prima. Een beetje schuldig voel ik me wel want ondertussen is Helen hard aan het werk in haar kunsttuin en Tom is het gras aan het maaien. Maar ze willen er absoluut geen hulp bij.

Aan het eind van de middag lopen we samen met Tom en Smudge nog een rondje door de bossen rond het huis. Wat geweldig om hier te mogen wonen! Het heeft ook een groot nadeel want dit gebied is brandgevaarlijk. Het ligt in een kurkdroog bosrijk gebied en de bewoners moeten allemaal allerlei voorzorgsmaatregelen nemen voor het geval er een bosbrand uitbreekt. Tom en Helen hebben dan ook overal sprinklersystemen die werken op het water van het zwembad en ze hebben een brandveiligheidsplan waarin beschreven staat wat ze moeten doen in geval van brand. Ze hebben zelfs een bunker waar ze eventueel in kunnen als ze onverwachts door het vuur zouden worden ingesloten.

Inmiddels is het avond en zitten we op de veranda naar de cicades en de Kookaburra’s te luisteren. Helen loopt buiten de kat te roepen. Het beest is bang van ons en heeft zich na gisteren niet meer laten zien. De temperatuur is nu lekker maar helaas beginnen de muggen te verschijnen. In een paar tellen tijd wordt ik helemaal lek gestoken. Jammer, maar dan gaan we toch maar naar binnen. En terwijl Tom en Helen naar hun lievelingsprogramma zitten te kijken en Frans met zijn camera en telefoon in de weer is kan ik mooi de blog weer bijwerken.

Cor en Pieta: Wat een prachtig huis zeg. Te hopen dat er geen brand komt want dan blijft er van het houten huis niet veel over. Zo te zien Frans echt een relaxed dagje.

Cissy Janssens: Prachtig zeg! Wat heerlijk om zo creatief bezig te kunnen en mogen zijn en het kwijt te kunnen in zo’n tuin!

Mirka: Heeeeerlijk…. het lezen van een goed boek!