Ons vliegtuig

Australie vanuit de lucht

De vlucht naar Singapore

Perth, Australia

Spannend, zo’n grote reis in het vooruitzicht. Van slapen komt dan ook niet veel. Ruim voor de wekker af gaat lig ik al weer uit wakker.
Het ontbijt in het hotel is overmatig maar aan mij niet besteed. Frans doet zich tegoed maar ik ben blij dat ik een boterhammetje langs de brok in mijn keel krijg. Ik merk dat ik toch behoorlijk gespannen ben. Ik weet best dat je je niet gek moet laten maken maar door alles wat er de laatste tijd in de wereld gebeurd voel ik me toch niet prettig op het vliegveld. Vooral niet op het stuk voor de douane controle. Elke Arabisch uitziende man wordt argwanend bekeken…
En dan blijkt de handbagage 2 kg te zwaar. Er moet wat uit maar dat mag niet bij de incheck balie. Geen open koffers daar. Dus moeten we terug naar waar de rij begint, de laptop van Frans uit de handbagage en opnieuw weer in de rij. Dat helpt ook niet echt!

Maar uiteindelijk mogen we door. De douane is ook geen probleem en voor we het weten staan we bij de boarding ruimte. Het toestel is al wel op Schiphol maar kan nog niet naar de slurf komen. De plaats is nog bezet door het voorgaande toestel dat om een of andere reden maar niet vertrekt. Na een hele hoop op en neer gewandel van het grondpersoneel wordt hij dan eindelijk van zijn plek geduwd en komt ons toestel aangereden. Majestueus en hageltjenieuw. Voor we het weten zitten we er in.

De zitplaatsen zijn wat ruimer maar dat gaat waarschijnlijk om zo weinig dat je er niets van merkt. Het tv’tje voor je neus is ook vernieuwd. We hebben de keus uit maar liefst 260 films.
Ik zie er onderweg 2 van….
De service van Singapore Airlines is buitengewoon goed. De stewardessen lopen de hele lange vlucht af en aan met eten en drinken. Helaas moeten om 14.00 uur de luiken dicht terwijl het buiten nog helemaal licht is. Bedtijd…. En slapen? Vergeet het maar…
De overstap op Singapore Airport gaat van een leien dakje. We hebben 2 uur dus hoeven niet al te lang te wachten. Gelukkig lukt het op de tweede vlucht wel om 2 uurtjes te slapen. Dat is op 33 wakkere uren nog niet veel maar helpt gelukkig wel.

Ik tuur naar buiten om na al die tijd Australië weer te kunnen zien. Het is helaas zwaar bewolkt en we komen pas vlak voor de landing, op 400 meter hoogte onder het wolkendek uit. Maar eindelijk is daar dan toch het Vasteland van Australië. Vier jaar hebben we het moeten missen. Ik wordt er toch wel een beetje emotioneel van om hier eindelijk weer te zijn. Terwijl ik naar buiten zit te kijken rolt er een verdwaalde traan over mijn wangen.

We besluiten een taxi te nemen naar Rodericks on Tassell Bed en Breackfast waar we zullen overnachten. Een heel aardig ouder echtpaar ontvangt ons. We krijgen koffie en maken een gezellig praatje met hen. Ze leggen uit hoe we het makkelijkst bij het winkelcentrum vlakbij kunnen komen. We willen zo snel mogelijk een Australische telefoonkaart kopen zodat we ook hier voor de normale prijs kunnen bellen en een apje sturen. Telstra wordt ons aanbevolen. Dat is de beste provider als je ook buiten de stad gaat. En dat zijn we wel van plan. De kaarten worden in de winkel voor ons geïnstalleerd. Zo gepiept allemaal!

Als we terug naar de B&B lopen vliegen er eerst een paar felgekleurde parkieten voor ons langs, gevolgd door een Ibis die over ons heen vliegt. Geweldig! We horen het klokkende geluid van die vogel die voor ons echt bij Australië hoort, juist omdat we hem nog nooit ergens anders gehoord hebben. En we kunnen er maar niet achter komen wat voor vogel dat is!

Maar het is niet alleen maar geweldig. We krijgen een berichtje van Telstra dat de Simkaarten zijn geactiveerd en we de telefoons even moeten uit- en weer aanzetten waarna alles gaat werken. Beetje vreemd want hij werkte al en ik heb iedereen al apjes gestuurd met onze nieuwe nummers. Maar, trouwe kuddedieren als we zijn, doen we netjes wat er wordt gevraagd. Waarna ik prompt geen internet meer heb! Gelukkig kan ik nog wel bellen dus bel ik Telstra. Die kunnen mij telefonisch niet helpen. Mijn persoonlijke gegevens zouden niet correct in het systeem staan dus kunnen ze mijn account niet openen. Ik moet morgen weer terug naar de winkel. Vragen ze nog of ik na dit gesprek een tevreden klant ben ook! Nee natuurlijk niet! Ik ben er geen steek wijzer van geworden en al helemaal niet geholpen! En vanavond geen apjes meer dus. Balen!

Maar het is nog niet op…. als we het verslag willen voorzien van foto’s blijkt de IPad de WiFi van mijn camera niet te accepteren. Onbeveiligd netwerk geeft hij aan. Hij weigert contact te maken. Ik snap er niks van. Dat betekent dan waarschijnlijk ook geen Free WiFi bij Starbucks en de Mac e.d. Die zijn ook vaak onbeveiligd. Superbalen dus! En een hoop gedoe om foto’s op de site te kunnen zetten! En thuis werkte alles zo goed… We zijn niet voor 1 gat te vangen. Dus Frans zet de foto’s op zijn laptop en stuurt ze met We Transfer naar ons mailadres…. waarna de iPad ze prompt weigert te downloaden!

We geven het op. Doodmoe van de lange dag (we hebben al 33 uur geen bed gezien) besluiten we om 21.00 uur ons bedje op te zoeken. Ik wil niet het risico lopen om weer uren wakker te liggen. Ik neem een slaappil. Lekker een hele lange nacht slapen…. niet dus. Om 2 uur uit wakker….
Het blijft maar door mijn hoofd spoken. Verdorie, waarom doet die IPad nu zo raar…. Ik wilde zo graag het verslag van vandaag op de blog zetten. Je weet hier nooit wanneer er weer internet is.

Na 2 uur met dichtgeknepen ogen liggen draaien pak ik uiteindelijk de IPad. Ik heb hier nog een paar uur internet. Ik ga de tekst vast publiceren. Doen we er morgen met de laptop van Frans de foto’s wel bij. En heeeel misschien is dat gedoe dan uit mijn hoofd en kan ik eindelijk nog een dutje doen….

Cor en Pieta: Wat een lange reis was dat maar jullie zijn er nu eindelijk.