|
Longreach
Longreach, Australia |
Longreach, Australia
Het heeft vannacht nog wel geregend maar meer dan een paar druppels is hier niet gevallen. We kunnen met een gerust hart naar Longreach rijden. Het is een kleine 200 km. Dus hoeven we ook niet zo heel erg vroeg weg. Maar we beginnen er aan te wennen. Al voor de wekker van 7.00 uur zijn we op. Om goed half acht zijn we al weer op weg naar de volgende bestemming.
Normaal gesproken is het landschap hier helemaal bruin. Op dit moment is het echter opvallend groen. Als het uitzicht niet zo leeg en weids zou zijn zouden we bijna kunnen denken dat we in Nederland rond rijden. Al dat groen komt natuurlijk niet van dat kleine regenbuitje gisterenavond. Er is ons verteld dat het hier afgelopen Augustus vreselijk hard en veel heeft geregend. Dat komt bijna nooit voor. Het was een prima tijd voor ons om nu hier te komen want zoveel groen in oktober zouden we nooit meer zien….. Mooi groen natuurlijk, maar eigenlijk had ik liever het landschap gezien zoals het normaal ook is. Want daar ben ik voor naar Australië gekomen. Om het land te leren kennen….
Als we een half uurtje aan het rijden zijn staat er zomaar een hele groep kamelen in het veld. Geen idee of het wilde kamelen zijn of van een boer. Maar het is wel apart om ze daar zo te zien staan. In de binnenlanden van Australië komen ze wel in het wild voor. Zoveel zelfs dat er van een plaag wordt gesproken. De beesten zijn in eerste instantie ingevoerd om mee door het ruige binnenland te kunnen trekken. Toen ze daar niet meer voor nodig waren zijn ze los gelaten. Ze hebben zich echter zo goed aan de harde omstandigheden aangepast dat er nu veel te veel wilde kamelen zijn.
De eerste 100 kilometer schiet de rit goed op. Dan zien we een stuk voor ons een oranje knipperlicht. Als we dichterbij komen blijkt dat de begeleidingswagen te zijn van een extreem groot vervoer. Extreem breed dus in dit geval. Op een smalle tweebaans weg….. We kunnen er niet voorbij en zijn gedwongen er de overige 80 km. achter te blijven rijden. Tegenliggers moeten soms half van de weg af om het gevaarte door te laten. Het verveelt snel, daarom draaien we de eerste beste parkeerplaats op die we tegen komen en maken daar een stop.
Longreach blijkt een van de grote plaatsen in het binnenland. We stoppen zoals gewoonlijk eerst bij het informatiecentrum. We hebben in Winton al gezien dat er hier op zaterdag een Dinercruise met live muziek wordt georganiseerd. Als het nog kan willen we die graag boeken.
Helaas geen Dinercruise op zaterdag. Morgen wel. Dan doen we dat toch! Er is hier meer dan genoeg te zien en te doen om twee nachten te blijven. We moeten wel naar de tour operator om te boeken maar dat is vlakbij. De Touroperator is gevestigd in een prachtig oud stationsgebouw. Tenminste normaal is het prachtig, dat is goed te zien. Maar het staat helemaal in de stijgers voor een restauratie. Wat ook prachtig is is het Koffietentje dat hier ook zit. Ze zijn wat traag in de bediening maar de koffie is er heerlijk!
We gaan eerst een plekje op het Caravanpark bespreken. We hebben de keus uit verschillende parken. We kiezen voor degene die het dichtst bij het centrum ligt. Dat is ook de kleinste en de goedkoopste. En je raadt nooit wie er bij de receptie naar buiten komen lopen….Juist! Tina en Rod! Hoe is het mogelijk! Dat moet toch voorbestemd zijn! Zij zijn een andere route gereden dan wij. We hebben hen twee dagen niet gezien en ook niéts afgesproken. Ongelooflijk! Dat moet dan toch wel iets te betekenen hebben? Ben benieuwd wat daar nog uit komt rollen!
De eigenaar van de camping blijkt een echte kletskous. Vrolijk kletst hij er op los. We zijn bijna een uur verder voor we op de plek staan. Om 10 en om 16 uur is er thee (er wordt hier echt koffie of thee mee bedoeld maar op andere plekken in Australië bedoelen ze daar de avondmaaltijd mee) en we zijn van harte uitgenodigd.
Ondertussen is er op het dashboard van de camper een oranje tekentje gaan branden. We zoeken het op. Er staat in het boek dat het iets te maken heeft met de uitlaat. We moeten rustig rijden en de eerste beste garage opzoeken. Pffff nou dat weer…. Ik bel Apollo Assist en vertel wat er aan de hand is. De auto rijdt verder prima. Heeft geen verlies aan kracht, houdt niet in, olie goed…. Het advies dat we krijgen is: ga een stuk rijden. Minimaal 60 km per uur of harder met een toerental tussen de 1800 en 2500. Dat moet je 15 minuten volhouden. Mogelijk reset dat de hele zaak. Blijft het lampje branden dan neem maandag maar vanaf de volgende plaats contact op, dan zoeken we een garage. Nou, tot zover het rustig rijden uit het boekje. We zullen zien….
Het eerste wat we vandaag gaan bekijken is de Australian Stockman Hall of Fame. Een museum geheel gewijd aan de Australische veeboeren, veedrijvers, hun gezinnen en personeel. Ook de Aboriginals zijn daarbij niet vergeten. Er draait een film waar enkele verschillende vee-mensen aan het woord komen en aan het werk te zien zijn. We zien de Veeboeren, de drijvers, hun vrouwen, zelfs een jongen van 12 die al een volleerd drijver is. Met hun 3 jaar rijden ze paard, met hun 9 jaar auto. Zodra ze kunnen helpen ze al mee met het vee. Heel interessant. Het leven van een Stockman/vrouw of kind is hard! Toch zouden ze geen van allen anders willen.
Er zijn enkele wagens en voorwerpen van vroeger te zien. Vooral de wagens zijn gigantisch. Er staat een kar van een handelsreiziger. Frans gaat er naast staan en de opstap voor de bok zit zelfs op schouderhoogte. Dat gaat dus zonder trapje niet lukken!
Het gebouw heeft een heel aparte architectuur met prachtige ronde bogen. Daar hangt zelfs een vliegtuig in! We vinden een ouderwetse telefooncentrale en ook de oude bakelieten telefoons met draaischijven. Die kan ik me nog zo goed herinneren! Buiten staat een windmolen te draaien. Die worden hier in Australië gebruikt om water uit de grond te pompen. Op sommige plekken moet dat van heel erg diep omhoog gehaald worden. Je komt deze molens dan ook overal in het landschap tegen.
We zorgen dat we weer op tijd terug zijn voor de Thee. Lijkt ons wel gezellig. En dat is het ook. Ruim op tijd wordt er met een bel geklingeld, teken dat de “thee” klaar staat. Tina en Rod komen ook, samen met nog twee andere campinggasten. We zijn van plan om na de thee nog een uurtje door het stadje te lopen. Maar voor we het weten is het 18 uur en zitten we al twee uur te kletsen. Geweldig toch!
In het dorp is ondertussen alles gesloten. We lopen een tijdje rond maar met alle winkels dicht en bijna lege straten is daar niet zo heel veel aan dus drie kwartier later zijn we al weer terug. Dat proberen we morgen nog wel een keer!
We nemen afscheid van Tina en Rod. Deze keer hebben we onze gegevens uitgewisseld en afgesproken dat wij hen in hun woonplaats Melbourne (ook al bijzonder want daar gaan wij uiteindelijk ook naartoe op zullen zoeken voor we terug vliegen. Want we hebben alle vier het gevoel dat deze ontmoetingen steeds weer zo bijzonder zijn dat we dat niet meer moeten laten schieten. Voor die tijd zullen we hen echt niet meer tegen komen want vanaf morgen gaan zij een heel andere kant op dan wij.
Karin en Peter: Zo’n telefoon hadden wij vroeger ook, weet je nog? Hangslotje aan de 1 hahaha, daar wisten wij wel raad mee….
Hans en Francis: Ziet er mooi uit, geniet van deze heerlijke vakantie! 🙂 🙂
Francien en Henk: Wat geef je toch veel informatie, hoe weet je dat toch allemaal. Knap hoor. En leuk dat je weer nieuwe vrienden hebt ontmoet. xx
Cor en Pieta: Dat kan inderdaad geen toeval zijn dat jullie elkaar telkens tegenkomen en nu ook weer net voor zij een andere route hebben.
Mirka: Ja die kamelen kom je ook tegen in de “Nullabor” Plain van West naar Oost. Die telefooncentrale heb ik ook bediend als receptioniste in 1972, een van mijn eerste baantjes in Perth!…. 🙂
Margareth en Frans de Wereld rond 