|
Brisbane, Lone Pine Koala Sanctionary
Brisbane City, Australia |
Brisbane City, Australia
Het was niet gepland. Eigenlijk was heel Brisbane niet gepland tot Frans problemen kreeg met zijn camera. Maar ja, dan ben je in Brisbane. Je bent gek op dieren, dierentuinen en in het bijzonder op Koala’s. Dan moet je toch wel naar het Lone Pine Koala Sanctionary!
Lone Pine Koala Sanctionary is niet heel erg groot. Ze hebben er alleen “native animals.” Dat wil zeggen, dieren die allemaal in Australië in het wild leven. Veel van de dieren hier zijn gewond binnen gekomen en kunnen niet meer in de natuur teruggeplaatst worden. En zoals de naam al zegt, er zijn vooral heel veel koala’s. We kunnen ons hartje ophalen!
We stellen de Tom Tom in. Die stuurt ons midden door het Centrum van Brisbane. We rijden een heel stuk langs de rivier. Het is stervensdruk maar voor we het weten zijn we bij het dierenpark. Wonder boven wonder pas het eerste dierenpark dat we deze vakantie bezoeken! En net als we aankomen komt er een hele bus vol schoolkinderen. Sterker nog, een hele school. Jeetje, daar gaat de rust! En zodra we binnen zijn komt er nog een school aan. En zo groot is het park nu ook weer niet. De moed zakt me in de schoenen. Een hele dag tussen schreeuwende, rennende kinderen…. Maar niets van dat alles. De kinderen hier gedragen zich toch heel anders dan de kinderen thuis. Ze hebben ook plezier maar zonder geren en gegil. We horen ze, natuurlijk, het zijn tenslotte kinderen. Maar we hebben er absoluut geen last van.
En daar zitten ze dan, onze kleine wollige vriendjes. Het zijn bijna allemaal Koala’s uit Queensland. Die zijn een stuk kleiner en hebben een minder volle vacht dan hun soortgenoten uit Victoria. Maar daar wordt het in de winter dan ook veel kouder. De beestjes hangen als poppen in de bomen. Bij de jonkies is er eentje wakker. Koddig hoor!
We lopen verder naar achteren want we willen graag de roofvogelshow zien. We weten van de vorige keer dat dat een heel andere show is als die van de Beekse Bergen. Er vliegen maar een paar vogels en dan ook nog maar kleine stukjes van enkele meters. Er wordt van alles uitgelegd over de beestjes. De witte uil waar Frans vorige keer zo’n mooie foto van had gemaakt is er nog steeds, evenals de grote arend met de gewonde vleugel. Geen van beiden kan meer in het wild worden teruggezet. Dan wordt er een Barking Owl getoond. De verzorgers willen laten zien dat het kleine vogeltje een hele muis ineens door kan slikken. Maar daar denkt het uiltje anders over. Hij gaat op zijn gemak aan het muisje zitten peuzelen en eet er niks van. Tja zal wel niet echt honger hebben dan…
Er wordt ook een demonstratie schapendrijven met honden gegeven. Knap van die honden. De beesten zijn super alert op hun baas. Ze kijken hem constant aan en als de baas maar een vinger beweegt reageren ze al op hem. Ze krijgen zonder al te veel moeite de schapen precies waar ze zijn moeten. Alhoewel ik stiekem het vermoeden heb dat de schapen ondertussen ook wel zullen weten wat er van hun verwacht wordt. En bij de hitte van vandaag willen ze zo snel mogelijk klaar zijn met de demonstratie en weer lekker onder de bomen gaan liggen. Geef ze maar eens ongelijk!
We lopen weer terug naar de koala’s. Want we gaan een foto maken waarop we er zelf een vast houden. Enkele vrijwilligers van de Beekse Bergen zullen nu waarschijnlijk droevig hun hoofd schudden. Maar er wordt echt heel voorzichtig met de beestjes om gegaan. En er zijn er zoveel dat ze geen van allen lang op de foto hoeven. Als ik ook maar een moment had vermoed dat de beestjes er onder zouden lijden had ik het niet gedaan, hoe leuk ook. Maar nu…. vind ik het gewoon GEWELDIG!
Eerst moet ik in de houding gaan staan en met mijn handen een mandje maken. Dan wordt er heel voorzichtig een koala op mijn handen gezet. Wow, wat geweldig! Ik geniet er met volle teugen van! Frans komt erbij staan en dan wordt er een foto gemaakt. Een prachtige herinnering van een heerlijk moment!
Er staat een apart onderkomen voor enkele moeders met hun Joey’s. Vier van elk. We zien er niet veel van maar dan komt de verzorger net de eucalyptustakken verversen. Dat betekent dat eerst de oude takken eruit moeten. De kleintjes vinden het maar niets en klemmen zich aan de dichtstbijzijnde moeder vast. Dat maakt dat er 2 moeders naast elkaar zitten met maar liefst elk 2 Joey’s aan hun lijf. Je kunt ze amper nog uit elkaar houden! Koalamoeders zorgen niet voor elkaars jongen maar ze hebben er geen enkel bezwaar tegen als er een ander kleintje een stukje op hun lijf mee wil liften.
De Tasmaanse Duivels liggen lekker in hun holletje te slapen. Ze zijn nog net te zien. De wombats liggen helemaal onder de grond. Er is ook een platypus. Het is een nachtdier dus zijn onderkomen is schemerig. Het beestje zwemt zenuwachtig rondjes in zijn basin en is daardoor niet te fotograferen. Zelfs niet met Frans zijn nieuwe camera!
We hebben nog 2 zakken kangaroevoer dus gaan we die ook maar even geven. Ik vermoed dat ze niet veel honger meer zullen hebben want de schoolkinderen zijn ook al langs geweest. En dat heb ik goed gedacht. Er ligt zelfs overal voer op de grond. De dieren liggen lui in de schaduw en willen niet eens meer aan het voer ruiken. Dus dat is voor de volgende dierentuin!
En dan voel ik me niet meer zo lekker. Een beetje naar, dizzie, afwezig…. Het is vreselijk benauwd en ik heb er erg last van. Ik denk als ik nu ga liggen dat ik niet meer overeind kom voor morgenvroeg. Frans vraagt of ik vandaag wel wat gedronken heb. En hij heeft gelijk. Het is halverwege de middag, we zijn al sinds half 8 op en het enige dat ik heb gedronken is een half glas water en twee kleine bekers cappuccino. Terwijl het bloedheet en benauwd is en ik de hele dag in de zon heb lopen kuieren. Na enkele bekers water en een zakje zoute chips om ook het zoutgehalte aan te vullen is het gelukkig weer helemaal over. Beter opletten dus!
Eind van de middag rijden we nog naar het uitkijkpunt op Mount Coot-tha waar we een prachtig uitzicht over Brisbane hebben. En dan is het weer tijd om terug naar de camping te rijden. Meneer Tom Tom weet de weg. We stellen hem in en zijn nog geen 2 minuten op weg als hij pingelt en een andere route voorstelt. Ik druk op het kruisje. Want we willen dezelfde route aanhouden. We kennen de weg hier niet en weten niet wat hij voorstelt. We willen niet door de bush bush gestuurd worden. Ik denk dat we door op het kruisje te drukken de normale route aanhouden. Dit herhaalt zich wel 5x. Ik raak er behoorlijk geïrriteerd door. Dat vervelende ding moet gewoon terug naar de camping rijden! En dat doet hij ook. Maar hoe…! Meneer Tom Tom stuurt ons door allerlei nauwe achterafstraatjes. Bergje op, bergje af met hellingen van soms wel 15 tot 20%! Een keer zelfs lijkt het alsof de weg recht naar beneden loopt. Doodeng, het lijkt wel of we in de achtbaan zitten! Frans zijn stuurmanskunst wordt behoorlijk op de proef gesteld.
En dan stuurt meneer Tom Tom ons eindelijk de snelweg op. Pffff….. In een paar minuten zijn we op de camping en kan er weer gewerkt worden aan de blog. Dit keer ook met foto’s van Frans. Want de nieuwe camera blijkt de foto’s via wifi naar de telefoon te kunnen sturen. En die kan weer via Airdrop naar de Ipad. Beetje ingewikkeld allemaal maar voor een mooie foto moet je wat over hebben!
Hans en Francis: Wat een mooie foto’s met je nieuwe toestel.
Wil Verschoor: Wat een mooie stad en wat leuk met de koala’s. Het is hartstikke leuk om telkens je blog te lezen.
Cor en Pieta: Nou jullie dag kan niet meer stuk met al deze schattige dieren. Mooie foto’s ook. Je had toch gelijk Frans dat je aan een nieuwe camera toe was.
Marja en Jan: Leuke foto’s en een mooie stad hoor.
Annie Diepens: Die paarse bomen staan ook op Madeira, als je door Funchal loopt staan ze aan beide zijden van de hoofdstraat. Volgens mij zijn het Jacaranda bomen.
Jan en Nel Verschuren: Wat fijn om iedere keer te lezen dat jullie zo genieten van deze mooie vakantie. Tot morgen.
Margareth en Frans de Wereld rond 