Dolfijn voeren

Publiek bij de Dolphin Experience

Frans en Barbara bij Hamlin Pool Beardwalk

Boardwalk over de Stromatolieten

Stomatolieten van Hamlin Pool

Zwaar verkeer onderweg

Uitgedroogd en toch overstromingsgevaar

Onderweg naar Carnavon

Carnarvon, Australia

Om 7.45 uur worden we voor het restaurant verwacht voor de breefing van de Dolphin Experience. Het komt er eigenlijk op neer dat er 20 minuten lang wordt verteld over de dolfijnen in de hoop dat er ook dolfijnen naar het strand zullen komen. Aan het eind van die 20 minuten krijgen ze nog enkele vissen gevoerd. Daarvoor worden dan door de vrijwilligers mensen uitgekozen. De kans dat je daarbij bent is wel erg klein.

De score van vanochtend is 300 deelnemers, 2 dolfijnen. Het blijken moeder en dochter. Ze hebben ook nog een kleintje bij maar dat kan niet in zo’n ondiep water zwemmen en blijft een beetje achter. De reden dat de hele experience maar 20 minuten duurt is dat een kalfje elke 20 a 25 minuten bij de moeder moet kunnen drinken. Maar moeder heeft op dit moment alleen maar oog voor de vissen die ze gevoerd kan krijgen. Ook krijgen ze maar een deel van een dagmenu om te voorkomen dat ze hun natuurlijke instinct om te jagen verliezen. Dolfijnen voeren hun jongen niet, wordt verteld. De eerste vis die een kalfje eet is er een die hij zelf heeft gevangen. En dat leert hij alleen als hij het van zijn moeder af kan kijken. Dus is het erg belangrijk dat moeder zelf ook jaagt.

Na het verhaaltje komen de emmers vis tevoorschijn. 300 deelnemers, 2 dolfijnen…. dat is wel een erg kleine kans om uitgekozen te worden. De vrijwilligster kijkt langs de rij mensen die langs het strand staan. En dan zegt ze: “Die mevrouw daar, met dat blauwe shirt” en wijst naar MIJ!!!
Ik kan mijn ogen niet geloven! Dolgelukkig kom ik naar voren. Ik mag iemand meenemen en vraag Barbara maar die blijft aan de kant staan om een foto te maken.
De hele ervaring duurt misschien maar drie minuten maar is zo geweldig! Mijn dag is gemaakt!

Na de Dolphin Experience rijden we naar Shark Bay. Een mooi plaatsje. We doen er wat boodschappen en lopen langs de boulevard. Daar zijn we zo mee klaar want erg groot is het plaatsje niet. Na een kop koffie met een heerlijke koek rijden we naar de Stromatolieten in Hamlin Pool.

De rit er naartoe gaat van een leien dakje. Maar de laatste 400 meter is de weg bar slecht. Hij is verhard maar slechter dan de meeste onverharde wegen. Na door een enorm gat te zijn gereden maakt de wagen ineens een schrapend geluid. Het begint bescheiden maar voor we boven zijn is het een oorverdovend gepiep. Ooooowww nee toch geen stukken…..
Frans doet nogal laconiek. Kan niks bijzonders zijn…. nou, zo “gewoon” klinkt het anders niet!
Terwijl ik me vreselijk druk loopt te maken doet hij rustig de wagen op slot en wandelt weg. “Ik kijk zo direct wel…”
Mopperend loop ik achter hem aan. En dan krijg ik wat anders om me druk over te maken, de vliegen! Ooit gehoord van het Australische Saluut? Dat is het gebaar van het wegjagen van de
vliegen voor je gezicht. Nou, dat saluut wordt door iedereen hier constant gemaakt! Jeetje, wat een vervelende insecten zijn dat!

Ondertussen lopen we over de boardwalk, over de stromatolieten heen. Deze Stromatolieten schijnen tot het oudste levende organisme op aarde te horen. Ze overleven alleen in zeer extreme omstandigheden en zijn maar op 2 plaatsen ter wereld te vinden. De Bahama’s en hier. De zee is op deze plaats 2x zo zout als ergens anders. Het ultraviolette licht is hier veel sterker dan op andere plaatsen.
Eigenlijk zien ze eruit als rotsen en als het er niet bij had gestaan zou ik ook niet geweten hebben dat het eigenlijk levende organismen zijn. Een beetje te vergelijken met koraal, in het water grijs, erboven zwart.

We lopen weer terug naar de wagens. Frans stapt in, ik blijf met Bill en Barbara buiten staan. Frans rijdt voorzichtig weg. Er klinkt een afgrijselijk schurend geluid. Dan stopt hij en rijdt een stukje achteruit. Dat herhaalt hij nog een keer. Ineens horen we een brekend geluid. En dan horen we alleen de motor nog lopen. Pffff, was dus toch alleen ergens een steentje tussen geschoten!

Het is nog vrij vroeg. Morgen zouden we bijna 500 km moeten rijden. Maar omdat het nu pas 15.00 uur is besluiten we vandaag vast naar Carnavon te gaan, 200 km verderop. Geeft ons morgen een hele hoop meer tijd voor de volgende bestemming, Coral Bay!

Wendy en Ilona: Wauw wat een avontuur weer!

Cor en Pieta: Bofkont dat jij werd uitgekozen. Het zal inderdaad wel heel speciaal geweest zijn. En zo te zien is het ook mooi weer geworden.

Karin vd Bruggen: Gaaf mamma! Dikke kus!

Francine en Ton: Super dat je werd uitgekozen, moet een geweldige ervaring zijn geweest.

Adrie van Rijsbergen: What a way to spend the day! Enjoy. Wel soms een ommetje maken om in onze stijl de dag door te komen, wandelclub Walking Activities.

Has Groffen: Hey vakantiegangers, mooie foto’s en Margareth bij de dolfijnen….wat leuk!! Have fun in Down Under.

Mirka: Ja Margareth, dat was boffen! Ik het het jaren geleden ook mogen doen, toen waren er nog niet zoveel toeristen… 🙂

Joselie: Super om dit mee te mogen maken en voor mij om mee te lezen.