|
80 Miles Beach Caravanpark |
Marble Bar, Australia
Zoals elke morgen, ben ik ook vandaag weer voor de wekker wakker. En ook vandaag moet er weer een behoorlijke afstand worden afgelegd dus willen we op tijd vertrekken. Maar deze keer niet zonder koffie!
Elke keer als ik probeerde vroeger op te staan of klaar te zijn om nog een kop koffie te kunnen drinken was er een reden om dat extra kwartier vroeger op pad te gaan. Maar vandaag doe ik het anders. Ik ruim mijn bed op en zet koffie voor ik de gordijnen en de camper open doe! Zo. Dat pakken ze me niet meer af! Ik kan natuurlijk ook gewoon zeggen dat ik niet wil vertrekken omdat ik eerst koffie wil maar dat voelt dan ook weer niet goed. Dus kies ik voor de makkelijkste weg. En lekker dat dat bakje is!
We hebben gisteren bij de supermarkt reductiebonnen voor de diesel gekregen. Vier cent per liter. Scheelt toch weer. We moeten dan wel naar een speciale pomp en het is even zoeken voor we hem gevonden hebben. Klein beetje minder voordeel dus. En dan begint de lange rit naar Eighty Mile Beach waar we willen overnachten.
We rijden door tot Port Hedland. Dat blijkt een echte industriestad te zijn. Helemaal gestoeld op de productie en uitvoer van ijzererts. Het is een lelijke stad, omgeven door gigantische industriegebieden. We vinden aan het eind van de haven een klein parkje waar we van een vroege lunch genieten. Als we rondlopen komt er een klein kereltje naar me toe. Hij doet me meteen aan Kevin denken, alleen wat donkerder. Het mannetje ziet dat ik met mijn IPad foto’s aan het maken ben en vraagt of hij even mee mag kijken. Ik laat het het scherm zien en er volgt een leuk gesprekje met hem en zijn broertje. Ze zijn samen met opa en oma in het parkje en ook daar staan we even gezellig mee te keuvelen. Hè, dat vind ik nu zo leuk aan vakantie!
We lopen nog heel even rond maar er is echt niets te zien. Het is erg belangrijk de tank vol te houden dus gooien we die weer vol en rijden vervolgens weer verder.
Het landschap verandert steeds weer. De begroeiing wordt steeds schaarser. Uiteindelijk overheerst de rode kleur van de aarde en is er nog maar een heel klein beetje groen te zien. En dan ineens zijn er weer struiken. De bomen zijn onderweg echt schaars. We rijden over verschillende bruggen. Een van de rivierbeddingen is wel 300 meter breed. Helaas geen druppel water er in. Slechts 1x rijden we over een heel mager stroompje. En 2x ligt er onder de brug een klein plasje. Gezien de temperatuur zal dat ook wel snel opgedroogd zijn.
Onvoorstelbaar voor ons dat het mogelijk is om dagenlang in een vrijwel rechte lijn, door een gebied te rijden waar je zo ver als je kijken kunt, niets ziet dan wat struiken, gras en uitgedroogde aarde! Dat lukt in Nederland nog geen 5 minuten!
We zien verschillende Kangaroos en zelfs een koe. Maar het ligt allemaal dood langs de weg. Australië is helaas ook bekend om zijn Roadkills. Vooral de vele Roadtrains hebben allemaal een koeienvanger voorop. En dat is niet zomaar. Zij stoppen nergens voor. Slechts een keer zien we een klein groepje uitgemergelde koeien lopen.
En dan is daar na 500 km. eindelijk de afslag naar het Eighty Mile Beach Caravanpark. Een kleine verrassing nog, de weg blijkt onverhard. Bijna 9 km lang. Maar dat mag. We mogen met de camper over een onverharde weg zolang dat de toegang tot een camping is. Dus draaien we de weg in. Hij ziet er best goed uit en het gaat prima. Maar dan verandert het oppervlak. Alles rammelt en trilt. Het zou me niks verbazen als we zo direct in de open lucht zitten! Maar de camper houdt zich goed. Als we op de camping aankomen ligt er geen kussen meer op zijn plaats maar er is niets stuk en alles zit nog vast. Bij Bill is alleen de ring van een plafondlamp naar beneden gekomen….
De camping ligt aan een prachtig breed strand en we gaan er dan ook meteen heen. Enthousiast trek ik eerst mijn badpak aan maar dat had ik niet hoeven doen. De zee voelt vieswarm en de golven zijn zo zanderig dat de zin in zwemmen meteen overgaat als ik mijn voeten in het water steek. Het blijft dus bij pootje baden. Weet ik ook waarom er niemand in het water zit!
Buiten het water trouwens ook niet. Kun je je dat voorstellen? Een gigantisch zandstrand, 38 graden en niemand te zien? In Nederland zou er geen handdoek meer tussen kunnen!
Bill hoopte hier mooie gekleurde schelpen te vinden maar dat valt tegen. Mooie schelpen. Groot ook. Maar allemaal dezelfde, wit of met oranje-rood streepje. We zoeken een tijdje en wandelen dan terug.
Op dit moment zit ik lekker voor de camper het stukje te typen. Het is een heerlijke zwoele avond. De golven maken een bijna hypnotiserend bulderend geluid. Prachtig!
Helaas staat een stukje verderop een gigantisch grote aggregaat te draaien om ons allemaal van stroom te kunnen voorzien. Fijn dat er stroom is. Dat wel. Maar de machine brult overal bovenuit en het geluid is niet echt heel prettig om te horen. Gelukkig maar 1 nachtje. Als de campers morgen op die rammelweg hier niet uit elkaar vallen zitten we rond het middaguur in Broome. Nog 377 km. te gaan voor we daar zijn. Dan hebben we de eerste 3500 km van de reis er al op zitten!
Beppie en Rob: Wat schitterend allemaal Frans en Margareth! Echt nergens in Nederland te vinden zo mooi en zo veul 🙂 😉 🙂 Geniet ervan lieverds xxxx
Francien en Henk: Koffie koffie, lekker bakske koffie. Heel belangrijk hoor het gaat om de kleine dingen dus neem de tijd ervoor. Goede reis verder en goed uitkijken. xx
Cor en Pieta: Het zijn heel wat kilometers die jullie afleggen. Is er ook nog genoeg te fotograferen Frans?
Esther: Ik heb soms het idee dat ik ook mee ben gereisd. Is zo leuk om te lezen!
Mirka: En dan is er kofieeeee! …. moet kunnen….:)
Margareth en Frans de Wereld rond 