|
Broome |
Broome, Australia
We hebben geluk. De camper overleeft de Dirtroad zonder problemen. Er ligt geen kussen meer op zijn plaats maar verder niks aan het handje. Onderweg worden we uitgezwaaid door een verdwaalde koe. En dan de lange, lange trip naar Broome.
En weer rijden we in een bijna rechte lijn urenlang door een kaal landschap. En het is warm. Heel warm. Zo warm zelfs dat het lijkt of de bergen in de verte in het water liggen. Zitten we al zo dicht bij zee? Maar nee, als we dichterbij komen blijkt het gewoon zand.
Het is een dikke 4 uur rijden naar Broome. Na 2,5 uur beginnen we toch wel weer naar een bakje koffie en een gelegenheid om de benen te strekken te verlangen. Maar nee, Bill scheurt alle parkeerplaatsen voorbij. De meter van de tank begint behoorlijk dicht bij de 0 te komen. Dat gaat sneller dan we hoopten. Bij de afslag naar Broome staat een Roadhouse en eindelijk draait Bill de parkeerplaats op. Gedwongen door zijn benzinemeter blijkt later. Pffff even de benen strekken.
We hebben even op internet rondgekeken en daarom gekozen voor het Roebuck Caravanpark. Duur zijn ze allemaal en deze ligt het dichtst bij de stad. Het verschil tussen een plaats aan het water en een verder weg is maar 4 dollar per dag. We gunnen onszelf die luxe en worden beloond met een prachtig uitzicht over de zee.
We hebben de stroomkabel nog niet aangesloten of Bill staat al klaar om de stad in te gaan. Het is de belofte van een kop koffie in de stad die me zonder morren mee laat gaan!
De camper van Bill en Barbara heeft 4 (eigenlijk 3, maar de derde is heel breed) zitplaatsen. Dus laten we die van ons staan en gaan we met 1 auto. Eerst even langs de toeristen informatie. We willen graag weten wat er allemaal te zien en te doen is. Dan het centrum in voor een ijskoffie met wat lekkers. Het is zondag, bijna alle winkels zijn gesloten op een paar parelshops na. Dit gebied is vooral bekend om zijn parelfarms. Erg mooi, maar peperduur. Niet echt aan mij besteed.
En dan begint het rondje Broome. Alle highlights in een middag…..pfff.
We rijden eerst naar de Jetty. Een grote pier waar ook cruiseschepen aanleggen. Alleen op dit moment niet, hij wordt nu gerenoveerd. Naast de Jetty ligt nog een leuk strandje. Er spelen wat kinderen in het water waarop Barbara opmerkt: “Och, kijk, ze hebben hier allemaal een wetsuit aan!” Niet dus. Het waren aboriginal kinderen….
Dan verder naar de andere punt van dit schiereiland. Daar moeten echte voetafdrukken van dinosaurussen te zien zijn. En met een kleinzoon die helemaal gek is van dinosaurussen moeten we daar wel een foto van maken. Dus Kevin, we hebben de afdrukken echt gezien!
Het stukje waar de afdrukken liggen is een prachtige klif. De rotsen zijn overal gebroken en liggen op verschillende hopen. Een prachtig gezicht, ik zou hier wel uren door kunnen brengen….
Maar we moeten opschieten want we moeten naar de zonsopgang bij Cable Beach. Daar zijn kamelen…. jammer want ik denk dat de zonsondergang boven deze kliffen veel mooier was om te fotograferen. Maar oké, op naar Cable Beach….
Cable Beach is een breed zandstrand met geen kameel te zien. De zon is ondertussen achter de wolken verdwenen dus van fotograferen komt niet veel. En de kamelen blijken op een ander stuk strand te lopen. Een enthousiaste mevrouw vertelt ons dat ze elk moment langs kunnen komen als ze teruggebracht worden naar hun stallen. En ja hoor, daar komen ze. 18 stuks op een rijtje, allemaal met een rood kleed over hun rug. Een schitterend gezicht!
Het is inmiddels helemaal donker maar nog is de dag niet om. We gaan eten bij de RSA. Een soort clubhuis waar je op zondag voor een paar dollar een lekker maaltijd kunt nuttigen. Makkelijk, hoeven we zelf niet te koken!
En dan eindelijk gaan we terug naar de camping. Voldaan maar doodmoe.
De wegen zijn hier slecht verlicht. In de stad mag je ook geen groot licht gebruiken. En dan staat er vlakbij de camping ineens midden op de aardedonkere weg een spiernaakte aboriginal vrouw…. Bill maakt een slinger en een noodstop maar kan niet voorkomen dat hij de vrouw raakt. Barbara vliegt tussen de voorstoelen door maar kan zich gelukkig tegenhouden voor ze tegen het dashboard knalt…. en dan staan we stil.
Eerst horen we niks. Dan een hoop gejammer. De vrouw loopt langs de auto en roept tegen Bill “Please help me, Please help me.” Ik wil gaan kijken wat ze mankeert maar krijg de achterdeur niet open. Frans vergeet dat hij dat van buitenaf even moet doen. Hij loopt langs de auto naar achter en weer terug. Hij denkt niet dat er veel met de vrouw aan de hand is maar is niet echt bij haar geweest. Bill roept dat ze niet oké is maar haar arm heeft gebroken. Ondertussen zit ze midden op de weg haar onderbroekje aan te trekken. Barbara wil de politie bellen maar kan het toetsenbord op haar telefoon niet vinden…. chaos alom. Eindelijk doet Frans de zijdeur open zodat ik naar haar toe kan. Maar ze is bang en loopt voor me weg, wild met haar armen zwaaiend. Hmmm, gebroken lijkt me sterk. Maar ze is wel door de spiegel geraakt dus dat moet behoorlijk zeer doen.
En dan komt de politie aanrijden. Ze nemen de vrouw onder hun hoede. Er komt iemand naar ons toe die alles zag gebeuren. Hij verklaart aan de politie dat de vrouw door andere aboriginals achterna gezeten werd en zo de weg op rende. Na een paar minuten mogen we weer gaan. Maar de stemming is bedrukt. De arme vrouw heeft een engeltje op haar schouder gehad. Ze had ook onder de auto kunnen eindigen. En dan had het er voor ons ook heel anders uit gezien. Wie of waar ze voor op de vlucht was, geen idee. Misbruik en mishandeling komt helaas veel voor onder het aboriginal volk. Ze hebben ook nog steeds hun eigen wetten en straffen en die zijn niet mis. Soms zelfs tot de dood toe….
De vrouw is nu in handen van de politie. Hopelijk kunnen die haar nu beschermen al is dat waarschijnlijk maar tijdelijk….
Cor en Pieta: Dat was wel een lange en enerverende dag.
Karin en Peter: Jemig, heftig verhaal, dat was schrikker. Gelukkig met een sisser afgelopen.
Annie Diepens: Gelukkig dat het zo goed is afgelopen, maar anders had ik je daar wel op komen zoeken in de jail Margareth.
Jan en Nel Verschuren: Wat heftig allemaal, maar gelukkig is alles goed afgelopen. Geniet samen van alles want zo een trip komt nooit meer terug.
Francien en Henk: Pppppfffff julie maken wat mee. Fijn dat het mee viel met die vrouw, ook voor jullie. Nu weer lekker door en genieten samen. xx
Henk Jacobs: Zo dat is mooi, en Frans toch niet aan de palm! Groetjes.
Mirka: Broome is nog niet veel veranderd op een Zondag…pffff. Gelukkig dat er zoveel mooie andere bezienswaardigheden waren – en ja de Aboriginals are Always full of surprises!!!…:)
Margareth en Frans de Wereld rond 