|
Lakes Entrance, de Mac Killops Bridge
Lakes Entrance, Australia |
Lakes Entrance, Australia
Gisterenavond, net voor we naar bed gingen kwamen er een paar apjes binnen. De kleinkinderen hadden onze kaarten aangekregen. Die zijn gemaakt van de foto met de koalabeer in Brisbane. Karin had de reacties van Bregje en Rob gefilmd en doorgestuurd. Cissy stuurde later een foto van een knutselende Kevin terwijl Lisa haar middagdutje deed (zo allemaal weer vernoemd.. 🙂 ) Geweldig. Wat heerlijk om de snuitjes te zien oplichten door de kaarten. Kevin stuurde trouwens een dag of wat terug ook een foto van een prachtige zelfgemaakte tekening met allemaal dieren en kusjes voor opa en oma. Wat waren we daar blij mee!
Het was gisteren een lange dag en toen Hans en Gwen naar bed gingen moesten wij de blog nog doen. Dus lagen we niet al te vroeg in bed. Vanochtend om 6.45 uur wordt er op de deur geklopt. Hans roept of we al wakker zijn…. Nu wel dus, maar wat een onchristelijke tijd! We besluiten het toch nog eventjes te negeren. We hebben tenslotte afgesproken om om 9.00 uur weg te rijden dus we hebben nog een paar uurtjes.
Stipt om 9.00 uur rijden we de poort uit in de 4Wheel Drive BMW van Hans. De picknickmand staat achterin. het enige dat wij weten is dat we naar een speciale brug gaan kijken en dat we daar een hele dag voor nodig hebben…. Gezellig kletsend rijden we door de omgeving. Lakes ligt in de uitlopers van de bergen en de omgeving is prachtig. Dan zien we een oud huisje met twee paarden en een lama in de tuin. Een van de paarden staat zelfs op de veranda. Het is een heel idyllisch tafereeltje. Hans stopt voor de deur. De twee bewoners komen ongerust aanlopen maar als Hans een praatje met ze maakt en vraagt of we mogen fotograferen vinden ze het prima. In een mum van tijd komen er ook nog een ezeltje, een hond, kip en kat aangewandeld. Een schitterend gezicht.
We rijden weer door. We komen langs een stukje land waar een bekende van Hans en Gwen woont. Hans rijdt het terrein op maar er blijkt nu een Boeddhistisch Centrum gevestigd. Alle gebouwen zijn verwaarloosd en van de tuinen is niets meer over. Zo te zien al jaren niets meer aan gedaan. We rijden maar snel verder.
We stoppen op een rustplaats langs de weg. Hans heeft zijn kookplaatje op gas bij en in een mum van tijd is de koffie klaar. Gwen is de koekjes vergeten en wordt daar genadeloos mee geplaagd. Maar gelukkig kan ze er tegen.
De volgende stop is midden in de bossen. Volgens de borden is het 400 meter naar een kloof. De weg loopt zo steil naar beneden dat ik moeite moet doen om niet uit te glijden. Gelukkig hebben we onze wandelschoenen aangetrokken, met mijn slippers had ik het niet gered. Halverwege kijk ik eens benauwd naar boven. Wat je naar beneden gaat moet je ook weer terug…. Het pad eindigt op een balkon van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over een kloof. Helemaal beneden zie je een riviertje stromen. Volgens het informatiebord is de kloof maar liefst 500 meter diep! Geweldig, wat mooi! En dan moeten we weer terug naar de auto. Het is niet ver, maar 400 meter. Maar wel steil omhoog…. Tjonge, wat ben ik blij als we weer bij de auto zijn! Mijn kuiten kloppen en ik ben buiten adem. Maar het was de moeite waard!
We rijden weer verder. Nog een minuut of twintig volgens Hans en dan zijn we bij de brug. Nou, doe er nog maar een paar minuten bij! Het blijken zowat de langste 20 minuten van mijn leven te worden! De weg is al lang niet meer verhard. Hij wordt ook steeds smaller. En dan begint hij langs de berg omhoog te slingeren. Hoger en hoger en hoger….. Mijn hart zit in mijn keel. Ik was gisteren zo blij dat we van die snertweg af waren, maar deze is tien keer erger! Honderden meters hoog over een weg van amper 3 meter breed, geen vangrail, niets! Vraagt Hans wat mijn familie zou zeggen als ze ons hier zouden zien rijden….Nou ik denk dat ze me zouden vragen om als de sodemieter van die rotsen af te komen en veilig naar beneden te gaan! Er komt geen eind aan. Ik zit aan de buitenkant en het lijkt af en toe alsof ik in het luchtledige hang. Het is goed dat de deurklink van stevig materiaal is anders had ik hem allang stuk geknepen. Gwen vergaat het niet veel beter, ook zij moet hier niet veel van hebben. En als we dan ook nog een tegenligger krijgen beginnen we allebei te piepen…..oeioeioei…. Hans vindt het prachtig. Frans geeft geen kik. Ik vraag of we dezelfde weg terug moeten…. Nou eigenlijk wel, anders moeten we over Orbost en dat gaat veel langer duren…. Maar dan bemoeit ook Gwen zich er mee. We gaan terug over Orbost! Het is een heel aparte ervaring en het uitzicht is magnifiek (als we tenminste even een snelle blik op het ravijn naast ons durven te werpen…) maar het is wat ons betreft een Once in a Lifetime Experience. En niet omdat je zoiets nooit meer mee GAAT maken maar omdat we het niet meer mee WILLEN maken! Een keer is geweldig maar meer dan genoeg!
Eerlijk is eerlijk, het is een prachtige route. Maar ook een gevaarlijke route. En ik ben in elk geval beslist nog niet levensmoe!
Als we dan eindelijk beneden aankomen blijkt de brug er van boven af niet al te stevig uit te zien. Pffff nou dat weer! Het wegdek bestaat uit dwarsplanken met daaroverheen twee sporen ter breedte van de wielen in de lengte…. Tjonge jonge, het houdt niet op vandaag! Maar de brug houdt het en we bereiken veilig de overkant. Vaste grond onder de wielen. Op de begaande grond!
Als we uitstappen ben ik stijf van de spanning. En enorm opgelucht. We hebben het gehaald! Aan de voet van de brug ligt een picknickplaats. En dat is dan ook precies wat we doen. Met heerlijke verse broodjes kip met salade en door Hans gezette verse koffie. Daarna gaan we nog even bij de brug zelf kijken. Deze Mc. Killops Bridge is in 1930 gebouwd. Hij was nog niet eens officieel geopend toen de Snowy River overstroomde. Het water kwam 3 meter hoger te staan dan de brug was en deze werd door de sterke stroming meteen vernield. Daarna werd de huidige versie van de brug gebouwd. Terwijl we hier onderaan de brug staan is het moeilijk te geloven dat het water van de rivier zo enorm hoog heeft gestaan. Maar dat is toch echt zo! We vinden ook nog een tuiltje bloemen in het water. Gisteren was het Remembrance Day, mogelijk heeft iemand het daarvoor in het water gegooid. Of is er iemand minder fortuinlijk geweest bij het rijden over de bergwegen hier en heeft de familie dat met de bloemen willen herdenken. We laten het in elk geval maar in het water liggen.
We rijden verder via Orbost. Volgens Hans een klein stukje stofweg en dan een brede makkelijke asfaltweg. Niet dus. Het is nog net niet zo erg als voor de brug. Maar of je nu 300 meter of 900 meter naar beneden duikelt maakt niet echt heel veel verschil. Je doet er misschien wat minder lang over maar het resultaat zal uiteindelijk wel hetzelfde zijn. Maar het gaat allemaal goed en tegen zes uur komen we weer veilig bij het huis van Hans en Gwen aan. Pffff wat ben ik blij als we de auto uit kunnen! Het voelt alsof ik een hele lange rit over een achtbaan heb gemaakt. Maar ondanks alles, wat een dag. En wat een magnifieke dingen hebben we vandaag gezien!
Het zit er hier al weer bijna op. Morgen moeten we afscheid nemen van Hans en Gwen om daarna Hans en Jenny weer te ontmoeten. Ik hoop alleen wel dat zij geen ritje met ons door de bergen willen gaan maken!
Hans en Francis: Wat een belevenis zus. En ook daar noemen ze alle goede jongens HANS zag ik! Nog bedankt voor het leuke kaartje. 🙂 🙂
Cor en Pieta: Dat was peentjes zweten zeg, we kunnen het ons heel goed voorstellen. Het zou voor ons ook niets zijn. Maar achteraf kunnen jullie zeggen dat het een fantastische dag was. Vandaag was het in de Schakel het Pietenhuis en ik heb ook Karin en Cissy en de kids op de foto gezet.
Francien en Henk: Pffff wat een rit. Ik zou dat niet overleven bbbbrrrrr maar het is weer prachtig. En ons ons kaartje is ook binnen. Heel leuk. Groetjes. xx
Margareth en Frans de Wereld rond 