|
Mainridge
Rosebud, Australia |
Rosebud, Australia
De temperatuur is vandaag 16 graden lager dan gisteren. Ik dacht dat we daar in Nederland patent op hadden maar nee, het gebeurd hier ook. Van 31 graden naar 15 graden in 1 nacht. Het is bewolkt en grauw maar gelukkig is het wel droog. We gaan een rit maken met Jeff en ik pak mijn vest. Prompt wordt ik uitgelachen. “Jij merkt daar toch niets van, je komt uit Nederland, daar is het toch altijd koud!”
Well….yeh…. maar ik ben al 7 weken in het warme Australië. Ik ben nu gewend aan warm weer!
Ik heb een beetje mijn twijfels over die autorit. Jeff mag dan wel 72 zijn maar hij is nog steeds een fervent motorrijder die het heerlijk vindt om hier over de bochtige wegen te scheuren met zijn motor. En ik ben de rit over de bergen nog niet vergeten! Maar het valt mee. Jeff rijdt door, maar is zeker geen scheurneus. En de heuvels hier zijn prachtig maar ook niet meer dan heuvels. Geen hoge afgronden om me druk over te maken. Jeff brengt ons op plaatsen waar we zelf nooit zouden komen. Geen toeristen op de steigers maar veel plaatselijke vissers. Beetje jammer van het grauwe weer, het uitzicht was zoveel mooier geweest onder een blauwe hemel met een blauwe zee.
Het valt op dat het merendeel van de vissers Aziaten zijn. Dat was ons ook in Lakes Entrance al opgevallen. We lachen om de grote hoeveelheid hengels die ze per persoon bij hebben. Ze staan er al even maar hebben nog niets gevangen. En dat gaan ze voorlopig niet doen ook want ineens verschijnt er een grote zeehond die speels tussen de hengels door zwemt. Weg vis! Moeten ze maar niet zo hebberig doen!
In de verte zien we een raffinaderij met een grote zwarte rookwolk. We zien ook vlammen. In eerste instantie ziet het er uit alsof er iets in brand staat maar later als de rook is verdwenen zien we de vlam nog steeds. Mogelijk is het gewoon een vlam op een schoorsteen waar ze restgassen verbranden zoals we bij ons ook wel eens zien.
We genieten van de uitzichten onderweg. In deze omgeving zijn ook heel veel groentenkwekers. Wat vooral opvalt is dat ze allemaal hele hoge heggen om de velden hebben staan. Volgens Jeff heeft het te maken met de stank die het kweken van sommige groenten met zich mee brengt. Door hoge bomen dicht tegen elkaar aan te zetten hopen ze dat de lucht een beetje op de velden blijft hangen. Echt werken doet het niet maar het geeft in elk geval de indruk dat ze er iets tegen proberen te doen…
Na een uurtje sightseeing zijn we weer terug op de farm. Drie grote schuren herinneren aan de tijd dat Ann en Jeff hier eendagskuikens opkweekten. Nu zijn ze gepensioneerd maar ze denken er niet over de farm te verlaten. Zo’n 50 meter verderop staat nog een woonhuis, daar woont de 93 jarige moeder van Jeff. Ann en Jeff verzorgen haar zodat ze niet naar een bejaardenhuis hoeft. En er is nog een bejaarde in huis. Achter het huis staat een kooi met een bejaarde kaketoe. Well, bejaard… hij is 60. Cocky was van de opa van Jeff. Toen die overleed ging hij naar de vader van Jeff. En toen die op zijn beurt niet meer voor Cocky kon zorgen gaf hij hem aan Ann. En als Ann er niet meer voor kan zorgen gaat hij naar haar dochter. Want deze kaketoes kunnen wel 100 jaar oud worden!
We lopen ook nog even een rondje over de farm. Cocky wil ons niet in de buurt hebben en zet het op een schreeuwen. De geiten liggen aan de andere kant van de wei. Nieuwsgierig steken ze de koppen omhoog om te kijken wat er gebeurd maar ze zijn te lui om van hun plaats te komen. Alleen maar een foto van de geiten in de verte dus… Het uitzicht hier was gisteren fantastisch. Ze kijken helemaal over de bergen heen naar de Port Phillip Bay. Maar vandaag is het grauw en heiig. We kunnen niet erg ver kijken en van het water is niets te zien…. Er scharrelt een prachtige knalrode parkiet in het gras. Maar de vogel is schuw en ik kan niet dicht genoeg bij komen voor een fatsoenlijke foto…. Het wordt niet zo veel met de foto’s vandaag ben ik bang.
We gaan maar weer naar binnen en brengen daar een paar gezellige uurtjes daar met Ann door. Als we zo direct op pad gaan naar de RSL om een hapje te eten en van de muziek te genieten is Ann weer heel wat wijzer over het gebruik van haar tablet. Dolblij dat ze nu eindelijk weet hoe ze foto’s op Facebook moet zetten gooit ze er de ene na de andere foto op. Dat is nou ook weer niet de bedoeling….
De RSL is bere gezellig. Je moet je drinken aan de bar halen en meteen afrekenen. Hetzelfde geldt voor het eten. Als het klaar is wordt het naar je tafel gebracht. Er is een band met jaren 50/60 muziek. Vanaf het moment dat ze beginnen te spelen staan er mensen op de vloer. De ene helft met alleenstaande vrouwen die line-dansen, de andere helft met Rock en Rollende stellen. Sommigen hebben hun best gedaan om zich naar het rock en roll tijdperk te kleden. Dat is niet iedereen even goed gelukt….
Er staat een oudere vrouw tussen met mooie spierwitte lange haren. Haar haren hangen tot op haar billen. Nou zie je hier wel vaker oudere vrouwen met lang haar maar meestal zijn het wat dunnere pieken. Bij deze vrouw is haar haardos nog behoorlijk dik en ziet er heel mooi verzorgd uit. Het verhaal van die lange haren sprak me erg aan. Vlak na haar geboorte werd haar vader als soldaat naar de oorlog gestuurd (WW I). Toen hij vertrok en afscheid van zijn pasgeboren dochter nam vroeg hij zijn vrouw om de haren van het kind nooit te knippen. De vader kwam om in de oorlog en is nooit teruggekeerd. De haren van zijn dochter zijn tot op heden lang gebleven….
We rijden weer terug naar het huis en worden hartelijk verwelkomd door Goldie, de hond. Ik heb hier denk ik een vriendinnetje gemaakt want ze komt niet uitgeknuffeld. Ze duwt haar kop steeds tegen mijn benen en is beledigd als haar baasje haar verteld om in haar mand te gaan liggen. Ze is het er duidelijk niet mee eens maar gehoorzaamd uiteindelijk toch. Ze is ook erg lief. Helaas moeten we morgen afscheid van haar nemen en ik denk niet dat we haar nog ooit terug zullen zien want ondanks dat ze pas 7 jaar is staan haar poten stram van de artrose….
Jacqueline: Heeee waar is de foto van de linedancers? 🙂 En weer mooie foto’s hoor. Ow voordat ik het voor de zoveelste keer vergeet, bedankt voor de kaart, erg leuk. Nou geniet ze nog he. Groetjes aan Frans. Doeiii!!!
Cor en Pieta: We hopen niet dat je teenslippertjes aan had anders was het rock en rollen een beetje moeilijk of waren jullie alleen maar toeschouwers?
Mirka: Ja het is altijd heel gezellig bij de RSL – en heerlijk eten!
Margareth en Frans de Wereld rond 