Kleine Possum in de tuin

Margareth en Anne

Frans, Anne en Margareth

Anne, Frans, Margareth, Jeff

Drukte in de telefoonwinkel

De Kerstman is er ook al

Beaconsfield, Australia

Gisterenavond net voor bedtijd ging Anne nog even naar buiten om de hond uit te laten. Twee minuten later was ze weer terug. Als we een Possum wilden zien moesten we nu direct mee naar buiten komen want er zat een heel mooie Possum in de boom. Een jonkie nog. Natuurlijk wisten wij niet hoe snel we naar buiten moesten komen. Hopelijk was het beestje niet vertrokken. Maar nee, hij zat er nog! Een prachtige kleine possum. Blijkbaar was hij bang van de schijnwerper want terwijl Anne hem in het licht hield bleef hij doodstil zitten. Schitterend!

En nu is het tijd om weer verder te gaan. Het was gezellig bij Anne en Jeff maar het is tijd om weer afscheid te nemen. Maar niet voor er een serie foto’s van de hele bubs is gemaakt. Het kost wat moeite om Goldie zover te krijgen dat ze een beetje meewerkt. Ze moet niet veel van het gedoe hebben. Goldie kijkt stug de andere kant op en vertikt het om haar kop naar de camera te draaien. Maar de foto’s zijn leuk.

Het is nog wat te vroeg om naar Tom en Helen te gaan. We rijden eerst naar een Shopping Centre. Volgens Maps.me niet zo ver weg. En het was ook niet ver. Maar het was ook niet veel. Een supermarkt en een paar kleine winkeltjes ernaast. Daar hebben we niet veel aan. Dan rijden we maar door.

Vlak voor we in Upper Beaconsfield aankomen passeren we een gigantisch shoppingcentrum. Het Westfield. Dat lijkt er meer op. Het is zaterdag en razend druk dus het duurt even voor we een parkeerplaatsje hebben gevonden waar de bus in past. Maar dan kunnen we lekker een paar uurtjes shoppen.

We vinden hier alles wat we nodig hebben. Een geruststelling want ik wil niet graag de souveniertjes e.d. tot het laatste moment laten liggen. Ik ben veel te bang dat ik dan niks meer kan vinden of dat we verplicht de winkels af moet lopen omdat we voor iemand nog iets mee willen nemen en niets kunnen vinden. Als we langs een Apple winkel lopen geloven we onze ogen niet. De enorme winkel staat bomvol met mensen! Jeetje, is Apple hier zo populair? We komen ook nog de Kerstman tegen. Die zit hier midden in het winkelcentrum om de kindertjes te ontvangen, net zoals we in Amerikaanse films wel eens zien. Als hij ziet dat ik een foto van hem maak zwaait hij mij vriendelijk toe. Hij is tenslotte wel de Kerstman toch!

We rijden door naar Tom en Helen. Altijd leuk om mensen na 4 jaar weer terug te zien! Helen is druk bezig met het geven van een van haar workshops mozaïek maar komt tussendoor ook eventjes gedag zeggen. Zelfs Smudge de hond waggelt met zijn staart. Iets wat hij volgens Tom bij vreemden nooit doet. Waarschijnlijk herkent hij ons ook van vorige keer. We brengen hier een paar gezellige uurtjes door tot Helen ook klaar is en dan nemen ze ons mee naar een Indisch restaurant in de Dandenongs. Heerlijk! Ik had dit zo nog nooit op maar wat is dat lekker! Zoals bij Tappas werden hier ook verschillende gerechten besteld die we vervolgens deelden. Mild gekruid, dat wel en dat is al heet genoeg. Hopelijk kunnen we zo’n restaurant bij ons in Nederland ook nog vinden!

We slapen gewoon in de Camper. De logeerkamer is onlangs omgebouwd tot studeerkamer. Tom wilde wel matrassen neerleggen maar dat vonden wij niet nodig. We hebben immers prima bedden in de camper. Het is al fijn als we de badkamer kunnen gebruiken en dat is gelukkig geen probleem. De camper is ingeplugd op stroom dus alles werkt. Als ik uiteindelijk de blog op internet wil zetten blijkt de internet ontvangst te zwak. Tom had al gezegd dat er niet veel ontvangst is hier maar ik heb daar niet bij stil gestaan. Helaas, geen blog vandaag, die moet even wachten tot we morgenochtend weer binnen op de wifi kunnen….

Jopie Smarius: Weer veel moois gezien met heerlijke vrienden wat een belevenis.

Cor en Pieta: Wel heel speciaal die jonge possum, die hebben ze niet in de Beekse Bergen.

Karin en Peter: Bijna in Melbourne, hoe lang duurt de reis nog?

Mirka: Onze possums wachten op jullie! Trouwens de kangaroos, de herten en kookaburra’s ook… 🙂 🙂

Anne en Jeffs huis

De geiten van Anne

De kaketoe van Anne

Mornington Peninsula

Goldie komt kroelen

Rondje door de omgeving

Rondje door de omgeving

Utizicht vanuit het huis van Anne

Rondje door de omgeving

Rondje door de omgeving

Rode parkiet in de tuin

Dansen in de RSL

Dnsen in de RSL

Museumpje in de RSL

Gedenkwand bij de RSL

Gedenkwand bij de RSL

Rosebud, Australia

De temperatuur is vandaag 16 graden lager dan gisteren. Ik dacht dat we daar in Nederland patent op hadden maar nee, het gebeurd hier ook. Van 31 graden naar 15 graden in 1 nacht. Het is bewolkt en grauw maar gelukkig is het wel droog. We gaan een rit maken met Jeff en ik pak mijn vest. Prompt wordt ik uitgelachen. “Jij merkt daar toch niets van, je komt uit Nederland, daar is het toch altijd koud!”

Well….yeh…. maar ik ben al 7 weken in het warme Australië. Ik ben nu gewend aan warm weer!

Ik heb een beetje mijn twijfels over die autorit. Jeff mag dan wel 72 zijn maar hij is nog steeds een fervent motorrijder die het heerlijk vindt om hier over de bochtige wegen te scheuren met zijn motor. En ik ben de rit over de bergen nog niet vergeten! Maar het valt mee. Jeff rijdt door, maar is zeker geen scheurneus. En de heuvels hier zijn prachtig maar ook niet meer dan heuvels. Geen hoge afgronden om me druk over te maken. Jeff brengt ons op plaatsen waar we zelf nooit zouden komen. Geen toeristen op de steigers maar veel plaatselijke vissers. Beetje jammer van het grauwe weer, het uitzicht was zoveel mooier geweest onder een blauwe hemel met een blauwe zee.

Het valt op dat het merendeel van de vissers Aziaten zijn. Dat was ons ook in Lakes Entrance al opgevallen. We lachen om de grote hoeveelheid hengels die ze per persoon bij hebben. Ze staan er al even maar hebben nog niets gevangen. En dat gaan ze voorlopig niet doen ook want ineens verschijnt er een grote zeehond die speels tussen de hengels door zwemt. Weg vis! Moeten ze maar niet zo hebberig doen!

In de verte zien we een raffinaderij met een grote zwarte rookwolk. We zien ook vlammen. In eerste instantie ziet het er uit alsof er iets in brand staat maar later als de rook is verdwenen zien we de vlam nog steeds. Mogelijk is het gewoon een vlam op een schoorsteen waar ze restgassen verbranden zoals we bij ons ook wel eens zien.

We genieten van de uitzichten onderweg. In deze omgeving zijn ook heel veel groentenkwekers. Wat vooral opvalt is dat ze allemaal hele hoge heggen om de velden hebben staan. Volgens Jeff heeft het te maken met de stank die het kweken van sommige groenten met zich mee brengt. Door hoge bomen dicht tegen elkaar aan te zetten hopen ze dat de lucht een beetje op de velden blijft hangen. Echt werken doet het niet maar het geeft in elk geval de indruk dat ze er iets tegen proberen te doen…

Na een uurtje sightseeing zijn we weer terug op de farm. Drie grote schuren herinneren aan de tijd dat Ann en Jeff hier eendagskuikens opkweekten. Nu zijn ze gepensioneerd maar ze denken er niet over de farm te verlaten. Zo’n 50 meter verderop staat nog een woonhuis, daar woont de 93 jarige moeder van Jeff. Ann en Jeff verzorgen haar zodat ze niet naar een bejaardenhuis hoeft. En er is nog een bejaarde in huis. Achter het huis staat een kooi met een bejaarde kaketoe. Well, bejaard… hij is 60. Cocky was van de opa van Jeff. Toen die overleed ging hij naar de vader van Jeff. En toen die op zijn beurt niet meer voor Cocky kon zorgen gaf hij hem aan Ann. En als Ann er niet meer voor kan zorgen gaat hij naar haar dochter. Want deze kaketoes kunnen wel 100 jaar oud worden!

We lopen ook nog even een rondje over de farm. Cocky wil ons niet in de buurt hebben en zet het op een schreeuwen. De geiten liggen aan de andere kant van de wei. Nieuwsgierig steken ze de koppen omhoog om te kijken wat er gebeurd maar ze zijn te lui om van hun plaats te komen. Alleen maar een foto van de geiten in de verte dus… Het uitzicht hier was gisteren fantastisch. Ze kijken helemaal over de bergen heen naar de Port Phillip Bay. Maar vandaag is het grauw en heiig. We kunnen niet erg ver kijken en van het water is niets te zien…. Er scharrelt een prachtige knalrode parkiet in het gras. Maar de vogel is schuw en ik kan niet dicht genoeg bij komen voor een fatsoenlijke foto…. Het wordt niet zo veel met de foto’s vandaag ben ik bang.

We gaan maar weer naar binnen en brengen daar een paar gezellige uurtjes daar met Ann door. Als we zo direct op pad gaan naar de RSL om een hapje te eten en van de muziek te genieten is Ann weer heel wat wijzer over het gebruik van haar tablet. Dolblij dat ze nu eindelijk weet hoe ze foto’s op Facebook moet zetten gooit ze er de ene na de andere foto op. Dat is nou ook weer niet de bedoeling….

De RSL is bere gezellig. Je moet je drinken aan de bar halen en meteen afrekenen. Hetzelfde geldt voor het eten. Als het klaar is wordt het naar je tafel gebracht. Er is een band met jaren 50/60 muziek. Vanaf het moment dat ze beginnen te spelen staan er mensen op de vloer. De ene helft met alleenstaande vrouwen die line-dansen, de andere helft met Rock en Rollende stellen. Sommigen hebben hun best gedaan om zich naar het rock en roll tijdperk te kleden. Dat is niet iedereen even goed gelukt….

Er staat een oudere vrouw tussen met mooie spierwitte lange haren. Haar haren hangen tot op haar billen. Nou zie je hier wel vaker oudere vrouwen met lang haar maar meestal zijn het wat dunnere pieken. Bij deze vrouw is haar haardos nog behoorlijk dik en ziet er heel mooi verzorgd uit. Het verhaal van die lange haren sprak me erg aan. Vlak na haar geboorte werd haar vader als soldaat naar de oorlog gestuurd (WW I). Toen hij vertrok en afscheid van zijn pasgeboren dochter nam vroeg hij zijn vrouw om de haren van het kind nooit te knippen. De vader kwam om in de oorlog en is nooit teruggekeerd. De haren van zijn dochter zijn tot op heden lang gebleven….

We rijden weer terug naar het huis en worden hartelijk verwelkomd door Goldie, de hond. Ik heb hier denk ik een vriendinnetje gemaakt want ze komt niet uitgeknuffeld. Ze duwt haar kop steeds tegen mijn benen en is beledigd als haar baasje haar verteld om in haar mand te gaan liggen. Ze is het er duidelijk niet mee eens maar gehoorzaamd uiteindelijk toch. Ze is ook erg lief. Helaas moeten we morgen afscheid van haar nemen en ik denk niet dat we haar nog ooit terug zullen zien want ondanks dat ze pas 7 jaar is staan haar poten stram van de artrose….

Jacqueline: Heeee waar is de foto van de linedancers? 🙂 En weer mooie foto’s hoor. Ow voordat ik het voor de zoveelste keer vergeet, bedankt voor de kaart, erg leuk. Nou geniet ze nog he. Groetjes aan Frans. Doeiii!!!

Cor en Pieta: We hopen niet dat je teenslippertjes aan had anders was het rock en rollen een beetje moeilijk of waren jullie alleen maar toeschouwers?

Mirka: Ja het is altijd heel gezellig bij de RSL – en heerlijk eten!

Dromana, geen cache te vinden

Port Philloip Bay

Port Phillip Bay

Port Phillip Bay

Port Phillip Bay

Melbourne City in de verte

Seawin Statued Gardens Willam Rickett

Seawind Garden

Seawind Garden

Seawind Garden

Seawind GArden

Seawind Garden William Rickett Statue

Port Phillip Bay

Port Phillip Bay

Rosebud

Rosebud

Rosebud

Rosebud

Rosebud

Port Phillip Bay

Sterren boven Mainridge

Main Ridge, Australia

We hebben rond het middaguur afgesproken bij Ann en Jeff dus als we het Caravanpark in Frankston verlaten hebben we nog even tijd. In Dromana, een plaats die we onderweg tegen komen ligt een 17 km lange Cache route langs het strand. Mooie gelegenheid om er daar een paar van op te gaan halen.

We rijden Dromana binnen in het midden van de route.Maakt niet uit want we hebben toch geen tijd voor alles. We parkeren de camper en lopen het strand op. De eerste cache ligt vlakbij…. volgens de coordinaten midden in de duinen, tussen de struiken. En mogelijk dus ook tussen de spinnen en slangen. Daar gaan wij dus niet in! Dan de volgende maar…… Helaas, ook daar geven de coordinaten een plek aan in de struiken. En als ook nummer 3 in de struiken lijkt te liggen geven we het op. Hopelijk hebben we straks in de City meer succes!

We rijden door naar Mainridge. En het is heerlijk Ann en Jeff weer te zien. Hun hond Goldie doet een poging om ons van het erf af te blaffen maar eigenlijk is het een lieve goedzak. En evenals vorige keer doet Ann een poging om ons in twee dagen 10 kg zwaarder te maken met lekkere hapjes en heerlijke eigengemaakte ijskoffie. Ann blijft maar heen en weer rennen om het ons naar de zin te maken en het lukt maar niet om haar af te remmen….

Ze neemt ons mee voor een rit door de omgeving. We stoppen eerst bij de Seawind Gardens. Een verborgen schat. Een prachtig park hoog tegen een berg. Het wordt niet aangegeven op de weg en zelf hadden we dit dan ook nooit gevonden. Toch is het een groot, mooi onderhouden park met wandelpaden, uitkijkpunten met een geweldig zicht over de Port Phillip Bay en enkele beelden van William Rickett, een plaatselijke kunstenaar die uit hout prachtige beelden van aboriginal figuren maakte. Ik heb als souvenir van mijn bezoek aan het William Rickett Sanctuary in de Dandenongs nog een grote bult op mijn been zitten. Maakte een val met mijn telefoon in mijn broekzak. De zwelling die daardoor ontstond is nooit meer weg gegaan. Dus ik zal William Rickett ook nooit meer vergeten!

Het park is prachtig en de uitzichten spectaculair. Vervolgens gaan we naar Arthurs Seat, ook boven op een berg. Daar was een stoeltjeslift naartoe vanaf het strand maar nadat daar een paal van was ingestort is die afgebroken. Nu zijn ze bezig om een nieuwe te maken. Dit keer met gesloten cabines. Voor de kerst moet hij in gebruik genomen worden. Het uitzicht is ook hier spectaculair en ik kan met voorstellen dat het hier straks stervensdruk gaat worden. De cabines zijn wel een beetje gevoelig voor wind, ze hangen al behoorlijk te schommelen terwijl ze nog niet eens in gebruik zijn! Het uitzicht hier is spectaculair. In de verte zien we de torens van Melbourne liggen. Dat is een afstand van 60 km! Een beetje wazig, maar heel goed te zien.

Vervolgens gaat het richting Rosebud waar we een wandeling over het strand maken. Het water is kraakhelder maar wel behoorlijk koud. Toch is het lekker om er pootje te baden. Het is vandaag 31 graden maar er zijn zoals gewoonlijk maar een paar mensen op het strand. Het verbaast me elke keer weer!

In Rosebud vinden we nog een geweldige winkel. Heel toevallig want hij is gevestigd in een oude bioscoop die Ann ons wil laten zien. Het podium en de gaten voor de projector zitten nog steeds in de muren. Als we de winkel binnen stappen lijkt het of we terug stappen in de tijd. Kleding, sieraden, meubels…. een deel uit de Rock en Roll periode, compleet met petticoats, een deel uit de jaren 20. Geweldig! Helaas niets voor ons maar zo leuk om in rond te snuffelen!

Het is weer tijd om terug te gaan. Terwijl Ann met het avondeten aan de gang gaat zet ze de TV op een nieuwszender. En dan horen we dat IS een propagandafilm de wereld in heeft gestuurd met daarop maar liefst 3 mogelijke doelen in Australië. Alle drie in Melbourne. Hè, net nu we daar bijna zijn. Dat wilde ik nou echt niet weten! Hopelijk doen de veiligheidsdiensten hun werk hier goed. Een gewaarschuwd mens telt voor twee zullen we dan maar denken. Ik weet best dat we er ons leven niet door moeten laten beïnvloeden maar zo onbevangen als ik de afgelopen weken hier heb rondgelopen zal ik nu niet meer zijn. Jammer….

En dan weer terug naar Arthurs Seat. In het donker deze keer. Het is niet ver van het huis van Ann en Jeff vandaan maar het gaat wel door een gebied met heel veel kangaroes. En die kunnen ’s nachts tevoorschijn komen. Ann houdt er in elk geval rekening mee en rijdt een stuk langzamer dan overdag. In een paar minuten zijn we er. Het uitzicht is in een woord: Geweldig! We staan boven aan een berg en kijken over de kustplaatsjes heen naar de Port Phillip Bay. Die loopt hier rond zodat het lijkt of we de overkant van het water kunnen zien maar dat is Melbourne en zijn Subburbs. Het lijkt of iemand een enorme zak diamanten heeft leeggegooid over het gebied voor ons. Letterlijk Schitterend! Een prachtig einde van een heerlijke dag. Tijd om terug te gaan. Tijd voor de blog!

Kitty Marcelissen: Prachtig zeg!

Karin en Peter: Prachtig en indrukwekkend wauw.

Cor en Pieta: Laten jullie je niet afschrikken door de boodschap van IS maar blijf genieten van jullie prachtige reis. Het kan overal gebeuren en binnen blijven is geen optie. Frans de clubavond was heel geslaagd en interessant.

Francien en Henk: Wat een mooi land is het toch en wat een lieve vrienden. Geniet er maar lekker van.  xx

Mirka: Heel mooi de “Mornington Peninsula” en de stranden zijn rond de Kerst en Januari bomvol – hier dus de grote vakantie!… 🙂

Jopie Smarius: Was weer een heerlijk verhaal!!!

Onderonsje met een Kaketoe

Nog één keertje Koala knuffelen

Barn Owl

Wombat

Rare vogel

Dingo

Wallaby

Ernstig bedreigde Quoll

Sculptuur op strand van Frankston

Enstig bedreigde roodbuik parkieten

Gans

City of Melbourne in de verte

Koala krijgt een vocht injectie

Hagedis

Frogmouth Owl

Frogmouth Owl

Frankston, Australia

Het heeft vannacht gegoten maar vanochtend schijnt het zonnetje weer. Het enige dat er nog van de regenbuien over is, is een kletsnat grasveld.

We willen vandaag naar Frankston rijden. Maar eigenlijk hebben we helemaal niet zo’n zin in een dag drukke stad. We zijn nog niet zo lang onderweg als we een bord zien dat verwijst naar een Wildlife Park. Hmmmm, dat lijkt me wel wat! Ik pak de map erbij en warempel, vlakbij Frankston ligt het Moonlit Sanctuary Wildlife Conservation Park. Meestal zijn de Wildlife Parken hier niet al te groot maar mede daardoor vaak wel heel erg leuk. Dat kunnen we mooi meepikken!

Het is rustig als we bij het park aankomen. Er staan maar een paar auto’s geparkeerd. Minder voor het park maar wel lekker voor ons.
In het Moonlit Sanctuary kun je knuffelen met een koala. Tegen betaling uiteraard en gedurende drie sessies per dag. En voor de sessie van 13.15 uur is nog plaats. Frans laat het schieten maar ik boek een knuffelsessie. Misschien de laatste gelegenheid om zo dicht bij een koala te komen!

We drinken eerst een kop koffie en terwijl we in het restaurant zitten komt er een hele grote groep mensen binnen. Ze kopen allemaal kangaroevoer en een heel aantal wil een koalasessie mee doen. Daar gaat de rust…. En het wordt nog erger. Even later komen er ook nog 2 bussen met Chinezen aan… En dat in zo’n klein park. Pffff als we dat geweten hadden…

Terwijl de Chinezen binnen zitten te eten lopen wij langs de eerste kooien. De verzorgster is met de Dingo’s bezig. Twee prachtige exemplaren zitten er in het hok. Daarnaast is het verblijf van enkele koala’s. We zien daar ook twee verzorgsters bezig en gaan een kijkje nemen. De koala krijgt injecties met vocht. Het dier is nog niet zo lang in deze dierentuin en is nog wat gestrest van de verhuizing. Daardoor eet hij niet genoeg. En dat heeft weer tot gevolg dat hij uitdroogt. Door het uitdrogen voelt hij zich niet lekker. En als hij zich niet lekker voelt eet hij niet…. en is het cirkeltje rond. Om dat te doorbreken krijgt hij injecties met vocht zodat hij zich beter voelt en goed eet. Een verzorgster leidt hem af met verse eucalyptusblaadjes, de andere geeft hem de spuiten. De koala vertrekt geen spier tijdens het prikken en peuzelt lekker door.

We lopen nog wat verder naar achteren. Daar is de Walabiwalk. Daar kunnen we het voer kwijt aan de kangaroetjes. Maar helaas zijn ze ons al met bosjes voor geweest en de beesten hebben helemaal geen interesse meer in het voer. We kunnen er zeggen en schrijven eentje vinden die nog wat aanpakt maar daar blijft het bij. Als de walabi uit mijn hand zit te eten komt er een kindje kijken. Ik vraag haar of ze ook wat voer wil om aan de kangaroe te geven. Ze steekt haar handje uit en ik leg er een paar korrels op… die ze vervolgens in haar eigen mond steekt! Zowel haar moeder als wij liggen helemaal in een deuk waardoor ze keihard begint te huilen… arm kind, en het was zo goed bedoeld!

Het is tijd voor het koalaknuffelen. Helaas staat heel China al voor het hek. We hebben allemaal een kaart gekregen aan een groen of aan een zwart koord. We moeten naargelang de kleur in een rij gaan staan. Nou ja, het is meer op een hoop dan in een rij….
De eerste mogen naar binnen en krijgen ruim de tijd om even met de koala te kroelen. We mogen niet aan de kop komen want dat stellen ze niet op prijs. Lekker over de rug of hals vinden ze heerlijk.
De volgende knuffelaars mogen naar binnen. Iedereen twijfelt wie de volgende zal zijn dus stap ik maar naar voren. Frans mag mee om foto’s te maken.
Terwijl de koala lekker door knabbelt aan zijn blaadjes kroel ik hem over zijn nekje. Hij voelt heerlijk zacht. De soort hier in Victoria is veel groter dan die in Brisbane. de vacht is ook langer en dikker. Dat moet ook wel want het is hier ook veel kouder.
En dan is mijn “knuffeltijd” om. Jammer…. maar het was al langer dan ik verwachtte toen ik de rij zag staan. Ik ga eerst mijn handen even wassen maar niet omdat ze stinken. Nee, de koala ruikt heerlijk naar eucalyptus en mijn handen nu ook.

We komen verschillende vogels tegen. Net zoals bij andere dierentuinen gebeurde, is Frans ook hier meteen goede maatjes met de kaketoes. Die hebben wel interesse in het kangaroevoer. Ze pikken gretig de maïskorrels bij Frans uit zijn handen. Maar ze doen het wel heel voorzichtig. Blijkbaar is het niet de eerste keer dat ze zo gevoerd worden.

Als laatste gaan we naar de middagshow. Van de Chinezen is geen spoor meer te bekennen, blijkbaar houden die het al voor gezien. Maar goed ook trouwens want die hadden nooit allemaal in deze kleine arena gekund.
We hebben geen idee wat we moeten verwachten. Op de poort staat dat het de beste manier is om met de dieren kennis te maken. We zullen zien.
We gaan op de bankjes zitten die in een halve cirkel om een veldje met wat bomen heen staan. Het zonnetje schijnt en het is hier best warm. De dierentuin ligt aan een meer en er zitten nogal wat muskieten. Een dierenverzorgster komt enkele flesjes muggenspray brengen zodat de bezoekers zich kunnen beschermen. Service hoor!

De verzorgster komt met een doosje lekkers en smeert hier en daar een hoopje aan de dode boom die er ligt. Als ze weg loopt komt er een vogel aan gevlogen. Die hoort duidelijk niet bij de show maar is er wel mee bekend. Hij pikt snel een deel van het voer weg en gaat er weer vandoor…
Het eerste dier is een Quoll, oftewel een buidelmarter. Een prachtig gestippeld dier dat helaas tot de bedreigde diersoorten behoort. Ook zien we een uil, een dingo, een kaketoe en een Frogmouth Owl. Een schitterend beest dat heel hooghartig op zijn plekje rond zit te kijken. De verzorgster zet hem op de andere kant van de dode boom. De Frogmouth steekt zijn kop omhoog, doet zijn ogen dicht, zit doodstil…. en lijkt wel een stukje boomtak! Geweldig wat een manier om jezelf te verstoppen!
Na de “show” mogen we nog met de Frogmouth op de foto. Bij de meeste mensen zit de vogel onverstoorbaar voor zich uit te kijken. Maar als Frans naast hem gaat zitten draait hij zijn kop en bekijkt hem eens goed…. Wat heeft Frans toch met die vogels???

We hebben het park gezien en lopen naar de uitgang. Voor we weg gaan lopen we nog even door de winkel en kopen een “Nellie”. Een Koalabeer van Australische makelij die geschikt is voor kleine kinderen. We hebben haar tot nog toe steeds voor alle kleinkinderen meegebracht, de eerste keer dat we Australië bezochten na hun geboorte. Dus nu is Rob aan de beurt…

Het bezoek aan het Wildlifepark was weer heerlijk. Mij kun je daar altijd wegzetten, dat wordt me nooit teveel!

We rijden door naar Frankston. Een drukke plaats aan de Port Phillip Bay. De grote Baai waar ook Melbourne aan ligt. We lopen even naar het strand en heel in de verte zien we de torens van de City liggen. Maar daar gaan we nog niet heen, we moeten morgen juist de andere kant op.
We kenden Frankston al als een drukke plaats maar net zoals bij veel andere plaatsen is het ook hier nog veel drukker geworden. Jeetje zeg, niet echt mijn ding! We blijven ook niet al te lang. Dat kan ook niet want we moeten een plaatsje voor de nacht vinden voor de Caravanparken hun recepties sluiten.
En nu staan we op de Big4 in Frankston. Met zijn neus aan de straat en achter 30 cm. van een gebouwtje af past de camper maar net op dit plaatsje. Maar dat is net genoeg. Het is maar voor 1 nacht. Morgen gaan we kijken hoe het Ann en Jeff vergaat….

Karin en Peter: Prachtig dat je de beesten zo dicht kunt benaderen en die Chinezen…. dezelfde bussen zaten volgens mij in de USA ook. Iedere bus die ergens stopte zat vol met Chinezen….ongelooflijk!

Cor en Pieta: Schitterende foto’s. Lijkt net een dagje Beekse Bergen, maar dan net even iets anders.

Chantal Sneijders: Mooi mooi, wat zullen jullie toch genieten. Gr. Chantal

Mirka: Mooi he dat Moonlit Wildlife Park! De Tawny Frogmouth is ook Ralphs lievelingsuil!

Onderweg naar Waragul

Onderweg naar Waragul

Onderweg naar Waragul

Onderweg naar waragul

Waar kijk je naar?

Klokketoren in Sale

Ook hier rijden Road Trains

Camping in Waragul

Seniorenwoningen op de camping

Waragul

Waragul

Warragul, Australia

Vandaag was echt een saaie dag. Niets bijzonders om over naar huis te schrijven….

Het was weer een dag van afscheid. We hebben het heerlijk gehad bij Hans en Jenny maar het is tijd om weer verder te gaan. Hans en Jenny zwaaien ons uit tot we hen niet meer kunnen zien.
We kunnen goed merken dat we een paar dagen niet zelf hebben gereden en dat er geen ander verkeer op de weg is. We starten de rit aan de verkeerde kant van de weg…. Oeps….

Gelukkig ziet Frans het bijna meteen en corrigeert hij zichzelf. Er is gelukkig geen ander verkeer op de weg. Dat is ook de reden waardoor het fout gaat. Als je een andere auto ziet rijden doe je het vanzelf goed. Als er geen andere verkeer is op het moment dat je weg rijdt moet je wel heel alert zijn. Zo ook het te voet oversteken van de straat. Het blijft “verkeerd” voelen om eerst naar rechts en dan naar links te kijken. En hoewel je weet dat er van de andere kant niets aan kan komen durf je toch niet over te steken voor je daar gekeken hebt!

Er vallen af en toe een paar regendruppels en de ruitenwissers doen het niet goed. Understatement van het jaar, bij een van de wissers is zelfs het rubber voor bijna de helft los van het ijzer. Tot nog toe hebben we er geen last van gehad, maar hier in het zuiden is het weer niet al te goed en valt er af en toe een buitje. Ik neem contact op met Apollo om toestemming te vragen om de wissers te vervangen. Ik wil namelijk wel de kosten terug!
Apollo gaat meteen akkoord en als we de rekening bewaren komt het wel goed bij inleveren van de camper. Dat komt goed uit want we zijn bijna in Bairnsdale en daar kunnen we zo nieuwe wissers halen.

Met mooie droge ramen rijden we even later de stad weer uit.

We hebben vandaag eigenlijk niet echt een doel om naartoe te rijden. We hebben er even over gedacht om naar Phillip Island te gaan maar daar zijn we al eens geweest. Het is er mooi maar ook heel erg commercieel en duur. Bovendien is de meest gerichte weg daarheen de weg waar we vorige keer een zwaar ongeluk hebben gehad. Ik wil daar niet meer door rijden.
We besluiten gewoon op ons gemakje richting Melbourne te gaan. Donderdag worden we in Rosebud verwacht, woensdag gaan we eerst in Frankston kijken. Dat betekent dat we vandaag overal daartussen kunnen stoppen.

Het landschap waar we doorheen rijden doet ons heel erg aan Nederland denken. Er zijn wat meer heuvels maar het is er net zo groen met rood-bonte en zwart-witte koeien er op. De wijdse vergezichten en enorme velden hebben plaats gemaakt voor omheinde weilanden met rijtjes bomen en huizen ertussen. Net als thuis!

De eerste stop is in de plaats Sale. Dat ziet er wel gezellig uit. We lopen wat door de straatjes. Op het moment dat ik langs de weg sta om een foto van een toren te maken hoor ik vlakbij het geluid van schurend en kreukelend metaal….. Oeioeioei…. 2 meter van mij vandaan is een vrouw bezig haar auto 10 cm. smaller te maken. Ze is te dicht langs een paal gereden…. dat ziet er niet best uit….

We drinken nog een kop koffie en lopen weer terug naar de auto. Vlak bij de camper staat een pick-up met twee honden in de bak. Een ligt er te slapen en is niet te zien, de andere zit te kijken wat Frans in vredesnaam allemaal uitvoert….
We hebben al enkele keren gezien dat er honden achter in de bak van een pick-up staan, soms zelfs los. Dat mag niet meer maar blijkbaar houdt niet iedereen zich daar aan. Dit duo kan in ieder geval niet van de wagen springen, zij zitten netjes in een kooi.

We rijden weer een stukje door. Uiteindelijk stoppen we in Warragul. Als we er door rijden lijkt het een mooie plaats met heel veel winkels. Maar als we er later te voet doorheen gaan zien we dat de meeste gebouwen een armoedige uitstraling hebben. Ook de winkels doen van dichtbij een beetje triest aan. Blijkbaar geen al te goed voorziene gemeenschap hier. We vinden wel een paar heel leuke souveniertjes voor de mannen (inclusief Kevin!). Pfff da’s ook weer een zorg minder! Het kost ons wel 3 wandelingetjes naar de winkel maar dat vinden ze daar niet erg! De eerste keer kopen we het ding voor onszelf. Ik mag het apparaatje in de winkel uitproberen en ik vind het best eng! Maar wat er dan gebeurt…. geweldig! We zijn er helemaal weg van en kopen het meteen.
Eenmaal weer buiten komen we op het idee dat Kevin het ook wel erg leuk zou vinden….
Weer terug dus.
Vervolgens lopen we op straat en bedenken we ons dat het ook een heel leuk ding voor John en Jerry zou zijn (voor groot en klein dus en ik zeg lekker niet wat het is!).
Dus voor de derde keer de winkel binnen. Ze hebben er nog net genoeg. We hebben de hele voorraad meegenomen!

De camping waar we nu overnachten is een vakantiepark en een centrum voor ouderen ineen. Een geweldig concept. Zouden ze bij ons ook moeten doen! Het betekent dat de helft van het vakantiepark bestaat uit woningen voor ouderen. Die moeten dan nog wel zelfstandig kunnen wonen. Het zijn mooie, goed onderhouden woningen en prachtige bloementuintjes ervoor.
Het park voorziet in een gemeenschapsruimte. Er is zoals op alle vakantieparken een kampkeuken met BBQ, ruimte met wasmachine en droger, toiletten en douches (hele mooie trouwens). De beheerder woont op het park. Er zijn plaatsen voor caravans en campers en evt. tenten. Het park is netjes en alle huisjes en woningen zien er keurig onderhouden uit. Ik houd wel van dit concept. De ouderen zitten niet achter de geraniums want alles wat voor het vakantiepark georganiseerd wordt is ook voor hen toegankelijk. Bovendien is het op een vakantiepark altijd levendig. Ze hebben volop aanspraak en er is sociale controle. De tuinen en woningen worden goed onderhouden.

We zien er niet zo veel meer van. Het is donker nu. Nog even snel de blog on-line en dan is het weer tijd om in ons bedje te kruipen. De dunne piama maar wel vervangen door de dikke want het is hier beduidend kouder dan we de afgelopen weken gewend zijn. Vandaag was het maar 17 graden. Gelukkig zijn de vooruitzichten goed. Morgen 21 graden maar donderdag is weer 28 graden voorspeld. Van mij mag het!

En dan gaat het mis…. ik krijg de blog niet geladen. De server van Travelpod reageert niet…. wat vervelend! Al die tijd dat we door de Outback hebben gezworven met minimaal bereik op de telefoon hebben we de blog gewoon bij kunnen werken. En nu zitten we aan de rand van een miljoenenstad en werkt de server niet….. en helaas kunnen we dit ook niet laten weten…. want de mails worden ook via Travelpod verstuurd. Hopelijk is het snel opgelost, anders gaat het vandaag niet meer lukken….. verdorie……

Cor en Pieta: Het lijkt wel ons Limburgs landschap maar dan net even wat verder weg.

Mirka: Ja Warragul is een aparte plaats met ’s winters sneeuw. Leuk he die seniorenwoningen!… 🙂

Weg naar de radiotoren…niet dus

Men’s Shed Eagle Point

Men’s Shed Eagle Point

Naar Rainman’s Island

Pontje naar Rainman’s Island

Eenden

Rosella

Koala

Eagle Point, Australia

Na het ontbijt gaan we met Hans en Jenny op stap. Jenny heeft al heel vaak de radiotorens gezien maar is er nog nooit geweest. Ik voel al nattigheid….
En ja hoor, de radiotorens staan boven op een berg. Maar het is maar een korte rit er naartoe….

Een uur en vele bochten later geven we het op. De weg is gelukkig lang niet zo erg als die naar Mc Killops Bridge maar we zitten ondertussen al wel in de wolken. En als ik me bedenk dat deze auto geen 4Wheel Drive is en de weg na wat regen best glad kan worden ben ik toch niet helemaal op mijn gemak. Maar vergeleken met afgelopen week is het niks.
Helaas is er geen radiotoren te zien en door de wolken ook niet veel van een uitzicht. Hans draait de auto en we rijden terug. Halverwege de berg naar beneden zien we de radiotorens staan. Op een andere berg!

Onderweg terug gaan we nog even langs Bairnsdale. Jenny wil nog even langs de supermarkt daar. Bairnsdale is een redelijk grote plaats tussen Lakes Entrance en Eagle Point. De plaats is niet veel veranderd maar wel heel veel drukker dan ik me kan herinneren.
Wat wij vooral heel leuk vonden aan Bairnsdale is de Hollandse Winkel waar ze niet alleen kroketten verkopen (niet helemaal zoals in Nederland maar wel lekker) maar waar ze ook drop en andere Hollandse producten hebben. Maar we grijpen mis. De winkel is veranderd in een van de vele Australische Hamburgertenten. Jammer. Zullen we nog even op die zak drop en het broodje kroket moeten wachten!
Bairnsdale heeft heel erg veel winkels maar nog meer auto’s die daar geparkeerd staan.
We blijven dan ook maar eventjes tot Jenny haar boodschappen heeft gedaan.

Na het middageten gaan we met Hans op pad. Eerst naar de Mens Shed. Een geweldig project voor alle mannen die thuis zitten en graag wat om handen hebben. Maakt niet uit of ze werkeloos, gepensioneerd of wat ook zijn.
In de “schuur” zit een soort kantine. De mannen kunnen daar terecht voor een kop koffie, thee en een praatje.
Daarnaast zijn er enkele ruimtes met machines. Ze kunnen daar houtbewerken, dingen van ijzer maken etc. Er is niet veel dat ze er niet kunnen. Buiten is ook nog een groentetuin.
In deze schuur worden diverse projecten uitgevoerd. Er wordt speelgoed gemaakt maar er worden ook hand en spandiensten verricht voor mensen die dat zelf niet kunnen. Er worden reparaties verricht en er worden dingen gemaakt die het dorp nodig heeft maar waar de gemeenschap geen geld voor heeft. Af en toe is er een bijdrage van de gemeente maar door “garageverkoop” van dingen die ze zelf maken of gehad en zo nodig gerepareerd hebben kunnen ze zichzelf grotendeels bedruipen. Hier wordt dus de gemeenschap zowel als de mannen beter van! Vrouwen mogen uiteraard ook mee doen maar er zijn er niet zo veel die hout of ijzer bewerken….
Ik denk dat het een fantastisch initiatief is!

Daarna gaan we met de veerboot naar Rainman Island. Een eilandje tegenover Paynesville waar geen brug naartoe gaat. Wat daar wel is zijn heel veel koala’s. Helaas begint het een probleem te worden want de dieren eten zichzelf arm. Je ziet dat veel eucalyptusbomen voor een groot deel zijn kaalgevreten door de dieren. Sommige bomen hebben plastic rond de stam zodat de koala’s er niet in kunnen klimmen. Dat is dan door bewoners van het eiland aangebracht. Hans geeft al aan dat het een oplossing zou kunnen zijn als de gemeente meer van die plastic beschermstukken aan de bewoners zou geven. Zij kunnen dat dan om de bomen heen doen die erg zijn aangetast. Zodra de bomen weer zijn opgeknapt kan het plastic weer naar andere bomen. Want de koala’s hebben er geen flauw idee van dat ze hun bomen aan het vernielen zijn. Zij willen alleen maar een volle buik.
Door het plastic kunnen de bomen herstellen en blijven de koala’s voorzien van eten…. jammer dat de gemeente daar niets mee doet.

Na een wandeling over het eiland nog even een kop koffie aan de haven. En dan gaan we weer terug naar Jenny die een heerlijke maaltijd heeft klaargemaakt. Het vlees lijkt op cornedbeef maar dan vers. Heerlijk! Ze heeft me het recept gegeven maar ik kan alleen maar hopen dat het me lukt om het na te maken! Anders zullen we terug moeten zodat ze het mij goed kan leren!

Mirka: Ja Bairnsdale is heel druk en die Hollandse winkel was er voor ons nog wel maar veel hadden ze  niet meer. Die “mens sheds”zijn hier overal eerg populair!… 🙂

Cor en Pieta: Dit was nog eens een relax dagje en bij thuiskomst een lekkere maaltijd.

Uit eten in Metumg met Hans en Jenny

Pelikanen in Lakes Entrance

Kijken of er nog wat te halen valt

Vis schoonmaken bij het meer

Vis schoonmaken bij het meer

Lakes Entrance

Eagle Point, Australia

Het was laat gisterenavond. De tol die we moeten betalen om de blog bij te kunnen houden. Pas als we iedereen welterusten hebben gewenst en weer terug in de camper zitten kunnen we aan de blog werken. Maar dat doen we met heel veel plezier!

Vanmorgen geen wekker, geen kloppende Hans om 6.45 uur… dus kunnen we weer een heel klein beetje slaap inhalen. Tot een uur of 8. Want op tijd opstaan zit nu in een beetje ons systeem! We zijn in elk geval elke morgen voor 8 uur wakker en dat is een heel verschil met thuis. Ik hoop dat we dit thuis ook vol kunnen houden want eigenlijk is het wel lekker om vroeg op te staan. Als je dan ook maar op tijd naar bed gaat!

Hans en Gwen nemen ons mee voor een ritje door Lakes Entrance. En dat is dan ook precies wat hij bedoelt. Een ritje. Het lijkt of hij aan de autostoel zit vastgeplakt. We rijden straatje in, straatje uit. Om iets goed te bekijken stopt hij de auto en doet de ramen omlaag. We stappen 1x uit om een stukje te filmen maar meestal rijdt hij alweer door voor we dat kunnen. Je kunt merken dat hij een 4Wheel Drive heeft en graag Off the Road rijdt, soms gaat hij een veld op en een keer rijdt hij zelfs door een voortuin! Het huis staat wel te koop, maar dan nog zou ik daar niet blij mee zijn!

Lakes Entrance is een heel toeristisch plaatsje maar voor de Locals is er weinig te halen. Er zijn niet genoeg banen voor de hele populatie en jonge mensen willen hier niet blijven. Dat is te zien. In elke straat staan verschillende huizen te koop. Daarbij helpt het niet dat de gemeente ook nog alle braak liggende stukken grond te koop aan biedt. Ik snap daar niks van, dat drukt toch alleen maar de prijzen? Je kunt hier een prachtig huis kopen met een lap grond van wel 1 of meerdere hectares, uitzicht op zee, voor omgerekend nog geen 350.00 euro! Er zijn dan ook veel mensen uit Melbourne die hier een huis kopen en er een vakantiewoning van maken. Sinds kort is hier in Lakes een Aldi gevestigd. De mensen hier zijn daar dolblij mee. De gevestigde supermarkten hielden hun prijzen hoog. De toeristen betalen toch wel, die rijden niet voor een lapje vlees naar Bairnsdale. De Locals moesten dezelfde hoge prijzen betalen. Dat is met de komst van de Aldi afgelopen.

We rijden ook langs de bootramp waar de vissers hun boten in en uit het water halen. Er staat een grote tafel waar ze de vissen schoon kunnen maken. Gigantische vissen hebben ze bij. Op het strandje ernaast staat een grote groep pelikanen te wachten of er een stukje afval wordt toegegooid. Hans vertelt dat de vissers echt heel goed op moeten letten. Hij heeft gezien dat een visser nadat hij klaar was de schone stukken vis netjes op de tafel klaar had liggen en even de rotzooi in de afvalbak ging gooien. Verkeerde volgorde…. Een van de pelikanen schoot naar de tafel en harkte met zijn grote bek de hele stapel visfilets naar binnen…..

We maken onderweg nog snel even kennis met de dochter van Hans en haar kinderen. Leuk die ook gezien te hebben. En dan is het tijd om weer terug te gaan. Frans en Hans geven samen de camper van buiten een flinke wasbeurt. De neus is onderweg enkele keren gewassen maar na meer dan 10.000 kilometer is de rest ook wel aan een schoonmaak beurtje toe!

En dan is het weer tijd om afscheid te nemen. We hebben twee heerlijke en vooral ook spannende dagen gehad bij Hans en Gwen. En we worden van harte uitgenodigd om volgende keer op de boerderij te komen logeren. Als het kan wel wat langer dan deze keer! Voor nu is het weer tijd voor de volgende stap.

En ook dat is weer heel leuk. We worden heel hartelijk ontvangen bij Hans en Jenny in Eagle Point. We hebben elkaar na al die tijd ook heel wat te vertellen. Hans en Jenny nemen ons mee naar Metung voor een heerlijke maaltijd. Helaas is het weer niet al te best. Een echte Hollandse regenbui dus we moeten binnen blijven. Maar dat mag de pret niet drukken. Het is behoorlijk druk in het hotel dus zijn we veel later terug dan de bedoeling is. Maar door het tijdverschil is er tijd genoeg om nog even te Skypen met het thuisfront. Fijn om ze allemaal weer gehoord en gezien te hebben! Leuk ook m het verbaasde snuitje van Rob te zien. Hij snapt er nog steeds niets van. Opa en Oma zitten in de Ipad! Hij blijft er maar kusjes op geven. Bregje, Kevin en Lisa zitten helemaal vol van de aankomst van Sinterklaas vanmiddag. Jammer, ik vind dat ook altijd erg leuk maar daar krijgen we hier niet veel van mee.

En dan is het weer bedtijd. Eigenlijk veel te laat want de blog moet nog geschreven worden. Maar het was ook zo gezellig! Ik moet dat toch anders aan gaan pakken…..

Cor en Pieta: Leuk om alle bekenden weer te zien. Deze keer wel veel achter elkaar. En natuurlijk wordt het laat want jullie hebben elkaar veel te vertellen.

Karin en Peter: Al heel wat kilometers achter de rug en Melbourne in zicht. Het gaat hard. Zoek aan het eind van je reis maar een mooi plaatsje uit. (Je weet wel waarvoor!)

Mirka: Mooi he Paynesville! … 🙂

Little River Gorge

Little River gorge

Little River Gorge

Onderweg

Little river Gorge

Nog een klein stukje omhoog

Hoog in de bergen…

Hoog in de bergen

Picknick onderweg

Hoog in de bergen

Mc Killops Bridge

Mc Killops Bridge

Reuzen mieeren

De thee staat op

Bloemen in de rivier

Mc Killops Bridge

Lakes Entrance, Australia

Gisterenavond, net voor we naar bed gingen kwamen er een paar apjes binnen. De kleinkinderen hadden onze kaarten aangekregen. Die zijn gemaakt van de foto met de koalabeer in Brisbane. Karin had de reacties van Bregje en Rob gefilmd en doorgestuurd. Cissy stuurde later een foto van een knutselende Kevin terwijl Lisa haar middagdutje deed (zo allemaal weer vernoemd.. 🙂 ) Geweldig. Wat heerlijk om de snuitjes te zien oplichten door de kaarten. Kevin stuurde trouwens een dag of wat terug ook een foto van een prachtige zelfgemaakte tekening met allemaal dieren en kusjes voor opa en oma. Wat waren we daar blij mee!

Het was gisteren een lange dag en toen Hans en Gwen naar bed gingen moesten wij de blog nog doen. Dus lagen we niet al te vroeg in bed. Vanochtend om 6.45 uur wordt er op de deur geklopt. Hans roept of we al wakker zijn…. Nu wel dus, maar wat een onchristelijke tijd! We besluiten het toch nog eventjes te negeren. We hebben tenslotte afgesproken om om 9.00 uur weg te rijden dus we hebben nog een paar uurtjes.

Stipt om 9.00 uur rijden we de poort uit in de 4Wheel Drive BMW van Hans. De picknickmand staat achterin. het enige dat wij weten is dat we naar een speciale brug gaan kijken en dat we daar een hele dag voor nodig hebben…. Gezellig kletsend rijden we door de omgeving. Lakes ligt in de uitlopers van de bergen en de omgeving is prachtig. Dan zien we een oud huisje met twee paarden en een lama in de tuin. Een van de paarden staat zelfs op de veranda. Het is een heel idyllisch tafereeltje. Hans stopt voor de deur. De twee bewoners komen ongerust aanlopen maar als Hans een praatje met ze maakt en vraagt of we mogen fotograferen vinden ze het prima. In een mum van tijd komen er ook nog een ezeltje, een hond, kip en kat aangewandeld. Een schitterend gezicht.

We rijden weer door. We komen langs een stukje land waar een bekende van Hans en Gwen woont. Hans rijdt het terrein op maar er blijkt nu een Boeddhistisch Centrum gevestigd. Alle gebouwen zijn verwaarloosd en van de tuinen is niets meer over. Zo te zien al jaren niets meer aan gedaan. We rijden maar snel verder.

We stoppen op een rustplaats langs de weg. Hans heeft zijn kookplaatje op gas bij en in een mum van tijd is de koffie klaar. Gwen is de koekjes vergeten en wordt daar genadeloos mee geplaagd. Maar gelukkig kan ze er tegen.

De volgende stop is midden in de bossen. Volgens de borden is het 400 meter naar een kloof. De weg loopt zo steil naar beneden dat ik moeite moet doen om niet uit te glijden. Gelukkig hebben we onze wandelschoenen aangetrokken, met mijn slippers had ik het niet gered. Halverwege kijk ik eens benauwd naar boven. Wat je naar beneden gaat moet je ook weer terug…. Het pad eindigt op een balkon van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over een kloof. Helemaal beneden zie je een riviertje stromen. Volgens het informatiebord is de kloof maar liefst 500 meter diep! Geweldig, wat mooi! En dan moeten we weer terug naar de auto. Het is niet ver, maar 400 meter. Maar wel steil omhoog…. Tjonge, wat ben ik blij als we weer bij de auto zijn! Mijn kuiten kloppen en ik ben buiten adem. Maar het was de moeite waard!

We rijden weer verder. Nog een minuut of twintig volgens Hans en dan zijn we bij de brug. Nou, doe er nog maar een paar minuten bij! Het blijken zowat de langste 20 minuten van mijn leven te worden! De weg is al lang niet meer verhard. Hij wordt ook steeds smaller. En dan begint hij langs de berg omhoog te slingeren. Hoger en hoger en hoger….. Mijn hart zit in mijn keel. Ik was gisteren zo blij dat we van die snertweg af waren, maar deze is tien keer erger! Honderden meters hoog over een weg van amper 3 meter breed, geen vangrail, niets! Vraagt Hans wat mijn familie zou zeggen als ze ons hier zouden zien rijden….Nou ik denk dat ze me zouden vragen om als de sodemieter van die rotsen af te komen en veilig naar beneden te gaan! Er komt geen eind aan. Ik zit aan de buitenkant en het lijkt af en toe alsof ik in het luchtledige hang. Het is goed dat de deurklink van stevig materiaal is anders had ik hem allang stuk geknepen. Gwen vergaat het niet veel beter, ook zij moet hier niet veel van hebben. En als we dan ook nog een tegenligger krijgen beginnen we allebei te piepen…..oeioeioei…. Hans vindt het prachtig. Frans geeft geen kik. Ik vraag of we dezelfde weg terug moeten…. Nou eigenlijk wel, anders moeten we over Orbost en dat gaat veel langer duren…. Maar dan bemoeit ook Gwen zich er mee. We gaan terug over Orbost! Het is een heel aparte ervaring en het uitzicht is magnifiek (als we tenminste even een snelle blik op het ravijn naast ons durven te werpen…) maar het is wat ons betreft een Once in a Lifetime Experience. En niet omdat je zoiets nooit meer mee GAAT maken maar omdat we het niet meer mee WILLEN maken! Een keer is geweldig maar meer dan genoeg!

Eerlijk is eerlijk, het is een prachtige route. Maar ook een gevaarlijke route. En ik ben in elk geval beslist nog niet levensmoe!

Als we dan eindelijk beneden aankomen blijkt de brug er van boven af niet al te stevig uit te zien. Pffff nou dat weer! Het wegdek bestaat uit dwarsplanken met daaroverheen twee sporen ter breedte van de wielen in de lengte…. Tjonge jonge, het houdt niet op vandaag! Maar de brug houdt het en we bereiken veilig de overkant. Vaste grond onder de wielen. Op de begaande grond!

Als we uitstappen ben ik stijf van de spanning. En enorm opgelucht. We hebben het gehaald! Aan de voet van de brug ligt een picknickplaats. En dat is dan ook precies wat we doen. Met heerlijke verse broodjes kip met salade en door Hans gezette verse koffie. Daarna gaan we nog even bij de brug zelf kijken. Deze Mc. Killops Bridge is in 1930 gebouwd. Hij was nog niet eens officieel geopend toen de Snowy River overstroomde. Het water kwam 3 meter hoger te staan dan de brug was en deze werd door de sterke stroming meteen vernield. Daarna werd de huidige versie van de brug gebouwd. Terwijl we hier onderaan de brug staan is het moeilijk te geloven dat het water van de rivier zo enorm hoog heeft gestaan. Maar dat is toch echt zo! We vinden ook nog een tuiltje bloemen in het water. Gisteren was het Remembrance Day, mogelijk heeft iemand het daarvoor in het water gegooid. Of is er iemand minder fortuinlijk geweest bij het rijden over de bergwegen hier en heeft de familie dat met de bloemen willen herdenken. We laten het in elk geval maar in het water liggen.

We rijden verder via Orbost. Volgens Hans een klein stukje stofweg en dan een brede makkelijke asfaltweg. Niet dus. Het is nog net niet zo erg als voor de brug. Maar of je nu 300 meter of 900 meter naar beneden duikelt maakt niet echt heel veel verschil. Je doet er misschien wat minder lang over maar het resultaat zal uiteindelijk wel hetzelfde zijn. Maar het gaat allemaal goed en tegen zes uur komen we weer veilig bij het huis van Hans en Gwen aan. Pffff wat ben ik blij als we de auto uit kunnen! Het voelt alsof ik een hele lange rit over een achtbaan heb gemaakt. Maar ondanks alles, wat een dag. En wat een magnifieke dingen hebben we vandaag gezien!

Het zit er hier al weer bijna op. Morgen moeten we afscheid nemen van Hans en Gwen om daarna Hans en Jenny weer te ontmoeten. Ik hoop alleen wel dat zij geen ritje met ons door de bergen willen gaan maken!

Hans en Francis: Wat een belevenis zus. En ook daar noemen ze alle goede jongens HANS zag ik! Nog bedankt voor het leuke kaartje. 🙂 🙂

Cor en Pieta: Dat was peentjes zweten zeg, we kunnen het ons heel goed voorstellen. Het zou voor ons ook niets zijn. Maar achteraf kunnen jullie zeggen dat het een fantastische dag was.  Vandaag was het in de Schakel het Pietenhuis en ik heb ook Karin en Cissy en de kids op de foto gezet.

Francien en Henk: Pffff wat een rit. Ik zou dat niet overleven bbbbrrrrr maar het is weer prachtig. En ons ons kaartje is ook binnen. Heel leuk. Groetjes.  xx

Vertrek bij Bright

Op weg naar Hotham

Kamikaze fietsers

De weg naar Hotham

Naar Hotham

Niets groeit hier meer

Er ligt nog sneeuw bij Hotham

Koffie in Hotham

Uitzicht vanaf Hotham

Uitzicht vanaf Hotham

In de buurt van Omeo

Uitzicht over Omeo

Het graf van Mary

Lakes Entrance

Walvis bij Lakes Entrance

De farm van Hans en Gwen

Uitzicht bij Lake Tyres

Palikanen in Lakes Entrance

Zwanen in Lakes Entrance

Hans

Lakes Entrance, Australia

We waren gisterenavond doodmoe. Of het lag aan de lichaamsbeweging of aan de gezonde berglucht geen idee. Voor 22.00 uur lagen we al in ons mandje. Voor mij verloren tijd….. toen ik om 2.00 uur op mijn horloge keek had ik nog geen minuut geslapen. Om vanochtend om 7.15 uur wakker te schrikken van de telefoon.
Onze vriend Hans uit Lakes Entrance. Opgewekt informeert hij hoe het met ons gaat. Nou op dit moment iets minder maar dat vertel ik hem maar niet. Hij vertelt ons niet naar een Caravanpark te gaan maar de camper bij hen op de dam te zetten. De Caravanparken zijn veel te duur!

Ik kruip na het gesprek nog lekker even onder mijn dekbedje maar besluit er na een paar minuten toch maar uit te komen. We hoeven vandaag niet veel kilometers af te leggen maar we moeten wel de bergen over dus snel zal het niet gaan.

Nou dat is de understatement van het jaar! We zijn nauwelijks een paar kilometer aan het rijden als de bergweg begint. Prachtige natuur hier. Mooie wegen met volle groene bomen erlangs. We rijden door een schitterende vallei. En dan komen we het eerste waarschuwingsbord tegen: “Kronkelende weg de komende 40 kilometer…”
We rijden de bocht door en dan begint de weg te klimmen.

Ondertussen passeren we ook de eerste van de vele fietsers. Blijkbaar is het nogal populair om tegen deze berg omhoog te fietsen. De weg is smal en steil en er is maar heel af en toe een klein stukje vangrail. We rijden aan de buitenkant en de afgrond wordt steeds dieper. Mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Ik ben zo gespannen dat ik schrik van ieder onbekend geluidje. Ik heb het er niks op.
Ik verschuif een stukje in mijn stoel naar het midden van de auto om maar van de rand van die afgrond weg te zijn. Alsof dat helpt. Als we over de rand kieperen maakt het niet uit of ik links of rechts op mijn stoel zit! En verdorie, die fietsers komen we iedere keer weer tegen op een heel ongelukkig stuk! De weg kronkelt zo erg dat we niet ver voor ons uit kunnen kijken. Ja vooruit kijken wel, de diepte in! Blijkbaar willen de fietsers graag dat we er voorbij gaan want ze zwaaien steeds van kom maar! Mooi niet dus, we willen wel eerst zelf zien dat de weg vrij is!

De groene kruinen maken plaats voor lege dode boomstammen. We zitten nu zo hoog dat er niets meer groeit. En nog gaan we verder omhoog. En nog komen we fietsers tegen. Het zijn wel volhouders, 20 km tegen zo’n berg omhoog fietsen…. knap hoor.

Eindelijk komen we in Hotham aan. We zijn in Australië en wat zien we? Sneeuw! Hotham is een Ski-resort. Helemaal uitgestorven. Op dit moment te warm om te skiën en te koud voor de zomergasten.
Het uitzicht hierboven is fenomenaal. We zitten echt zo ongeveer op de hoogste berg in de wijde omtrek. De hele wereld ligt aan onze voeten.
De sneeuw is nog niet helemaal gesmolten, hier en daar ligt nog een beetje. Dat zal wel niet zo heel lang meer duren. De thermometer geeft hierboven 16 graden aan maar door de gure wind voelt het veel kouder. We doen een poging om op het terras koffie te drinken maar vluchten al snel naar binnen. We willen geen ijskoffie maar een warm bakkie!

De klim naar boven hebben we achter de rug. Maar nu moeten we weer naar beneden. Aan de andere kant van de berg….
Gelukkig is de weg daar lang niet zo erg. Het gaat veel geleidelijker. Af en toe komen we nog wel een steil en smal stuk tegen en ook hier zit ik af en toe bijna bij Frans op schoot maar het is lang niet zo erg als tegen de berg omhoog.

Onderweg komen we door Omeo. De vorige vrouw van Hans, Mary is drie jaar geleden overleden. Zij ligt in Omeo begraven. Toen we daar enkele jaren geleden met hen waren heeft ze laten zien waar dat zou gaan gebeuren. We rijden er even langs om haar graf te bezoeken. Ze is volgens haar eigen wens bijgezet bij haar eerste man. Er is een kleine steen bijgeplaatst met een foto van Mary erop. Tot onze verrassing is daar een foto voor gebruikt die door Frans gemaakt is. Wat een eer!

We doen er nog bijna 3 uur over om in Lakes Entrance te komen. Niet alleen omdat we nog ver moeten rijden maar vooral ook omdat de weg erheen zo mooi is. Maar we zijn blij als we eindelijk in Lakes Entrance aankomen.

We worden heel hartelijk verwelkomd door Hans en zijn nieuwe vrouw Gwen. Hans heeft na het overlijden van Mary zijn huis helemaal opgeknapt. Al het donkere houtwerk is vervangen door heldere witte muren en plafonds. De oude houten keuken is vervangen door een modern glanzend exemplaar en er is zelfs een tuinkamer bijgebouwd. En nu het klaar is staat het te koop!
Het huis ligt prachtig tegen een berg aan met het uitzicht op zee. Waar je binnen ook staat, je kunt bijna altijd op zee kijken. Schitterend! Ik zou er bijna een moord voor doen!
Maar Hans en Gwen gaan hun leven omgooien. Ze gaan boeren. Ze hebben een kleine farm gekocht niet ver van Lakes vandaan. Als liefhebberij en om er jong bij te blijven willen ze daar 8 maanden per jaar koeien gaan houden. Daarna worden die verkocht en gaan ze 4 maanden met de camper weg…. Dus de volgende keer dat we komen krijgen we een echt boerderijverblijf….

Hans en Gwen nemen ons mee naar Lake Tyers. Van daaruit kun je soms walvissen zien. Helaas blijft het akelig rustig op zee. Dan gaan we even naar de Farm kijken. Onderweg komen we langs het uitzichtpunt over de Lakes en de Entrance. We stoppen even voor een paar foto’s en dan zien we in de verte de enorme plons van een walvis. En nog een. En nog een… Schitterend!
Helaas is het zo ver weg dat er op foto en film maar een klein puntje te zien is. Als hij flink wordt uitvergroot zie je de kop van de walvis maar wel onduidelijk. Maar hij was er!

De farm van Hans en Gwen is een alleraardigst huis met een grote lap grond. Er moet van alles aan gebeuren maar je kunt zien waarom ze er zo weg van zijn! Ze vertellen vol vuur over de plannen die ze er mee hebben. Ben benieuwd hoe dat gaat worden als alles af is!

We rijden weer terug. Frans en Hans gaan samen aan de BBQ en na een heerlijke maaltijd is het tijd om ons mandje weer op te gaan zoeken. Maar niet voor er weer een stukje op de blog is geschreven!

Cor en Pieta: Misschien wel een beetje angstige, maar wel een schitterende tocht vandaag. Frans heeft gelukkig goede stuurmanskunsten en daardoor zijn jullie veilig aan de andere kant van de berg gekomen. De farm is zeker niet verkeerd.

Mirka: Nou petje af om weer aan een boerderij te beginnen – geef mij maar dat huisje in de bergen en aan zee!… 🙂

Onderweg naar Bright

Onderweg naar Bright

Onderweg naar Bright

BBQ op de camping in Bright

Onze Chef Kok

Uiticht vanaf de camper

Glijbaan in het Splash Park

Riviertje langs de camping

Kiekeboe!

Bright

Bright

Bright

Bright

Bright

Splash Park Bright

Oud Perron Bright

Splash Park Bright

Bright

Enorme apenboom

Splash Park Bright

Bright, Australia

We zijn er al lang achter dat Australië een heel divers land is. Het heeft regenwouden en woestijnen, uitgestrekte vlaktes en bergen, tropische gebieden en skigebieden…. je kunt het niet opnoemen of het is er. Ze hebben er zelfs Alpen! Jazeker. Het gebied waar we ons nu bevinden ligt in de Alpen!

We zijn in Bright. Een mooi plaatsje aan de rand van de Alpen. In de wintermaanden is hier een skigebied. Op dit moment is het hier lente en zo’n 23 graden dus geen wintersport. We hoefden niet zo ver te rijden vandaag, zo’n 270 km. De eerste 240 waren vlak dus dat schoot goed op. Ook het laatste stukje naar Bright viel wel mee. Het plaatsje ligt nog aan de rand van de Alpen, echte bergwegen zijn we nog niet tegen gekomen. Wel een prachtig berglandschap! Al van verre zagen we de bergen liggen. Vooraan nog mooie groene bergtoppen met daarachter een hele hoge kale bergkam. Machtig mooi!

Vlak voor het centrum staat een bord: Riverview Caravanpark linksaf. Dat hebben we gevolgd. En nu staan we op een heerlijk rustige camping aan een wild stromend riviertje. Vanaf mijn luie stoel kijk ik zo op het water.

We lopen in 5 minuten naar het centrum van het stadje. Het ligt er een beetje slaperig bij. pasgeleden is er een Lente festival geweest en blijkbaar is de energie nu op…. We lopen door de straatjes, bekijken wat etalages en gebouwen. Er staan enorme hoge Apenbomen met prachtig volle kruinen. En op de achtergrond aan alle kanten de bergen.

Er ligt een cache niet al te ver van het centrum. We wandelen er eventjes naartoe. Het blijkt een houten goederen perron te zijn van een treinstation van meer dan 100 jaar oud. Het station zelf ziet er goed uit maar als ze aan het houten perron niets doen haalt dat beslist de volgende 100 jaar niet meer. De volgende 10 niet eens! Het hout is overal aan het rotten of gescheurd. Maar de cache is zo gevonden. Helaas zijn de twee travelbugs die erin zouden moeten zitten spoorloos. Hopelijk zijn die pas heel kortgeleden meegenomen en worden ze nog gelogd. Zo niet dan zijn ze helaas verloren gegaan. Wij laten er een travelbug uit Nederland in achter en loggen de cache. Een travelbug is een plaatje of voorwerp dat je kunt registreren op internet. Daarna kun je hem in een cache achterlaten. De volgende die de cache vindt en logt kan deze travelbug meenemen. De vinder moet dan wel op internet bij de registratie van de travelbug aangeven dat hij die heeft meegenomen. Vervolgens moet de travelbug binnen een redelijke termijn weer ergens anders worden achter gelaten. En geregistreerd worden waar. Zo is altijd te zien waar de bug is en/of wie hem heeft. De travelbug kan zo de hele wereld over reizen. Wij hebben er vanuit Nederland 5 meegenomen die we hier in Australië willen achterlaten. Degenen waar de travelbugs van zijn kunnen op internet precies volgen waar die allemaal geweest is. Gaaf toch!

We lopen weer terug naar het centrum. Onderweg vinden we een fietsenrek. De fietsen worden hier op een iets andere manier gestald als bij ons. We vinden ook een zaak waar ze heerlijk schepijs verkopen. Dat lusten wij ook wel!

We lopen ook nog even het park in. Langs de rivier. Daar blijkt een splashpark te zijn voor de kinderen. Supergaaf! Het staat vol speeltoestellen die allemaal op water werken. Met een druk op de knop gaan de fonteinen aan. Er zijn 4 wielen op een rijtje waarvan de spaken uit waterstralen bestaan. Er zijn fonteinen die steeds van plaats wisselen. Er staan waterkanonnen waarmee de kinderen gericht ergens naartoe kunnen spuiten. Er staat een enorme stellage met een grote emmer erbovenop. Die loopt langzaam vol en kantelt dan waardoor er een grote plons water naar beneden kletst. Schitterend! Wat zouden de kleinkinderen hier een boel plezier hebben!

Blijkbaar staat de rivier heel laag. Want aan de oever is een kleine steiger bevestigd die als springplank gebruikt kan worden. Het ding is afgesloten want hij staat amper in het water. Aan de overkant is een grote glijbaan bevestigd. Je glijdt zo van de oever de rivier in. Die glijbaan is ook afgesloten. Dat begrijpen we wel. Het feit dat de glijbaan daar staat echter niet. Want nog geen 10 meter verderop stroomt het water met een flinke snelheid door een kleine waterval heen. Als de kinderen van die glijbaan zouden gaan worden ze zo meegesleurd….. en we kunnen niets vinden waardoor ze zouden worden tegengehouden…. levensgevaarlijk. Nee, daar snappen we niets van!

We hebben het dorpje nu wel gezien. Nog even rondsnuffelen in het Kerstwinkeltje en dan gaan we weer terug naar de camping. Nog even lekker buiten zitten met uitzicht op het kabbelende water. Wel met een vest aan. Want we zijn nu een heel stuk zuidelijker en het koelt hier toch een stuk sneller af! En wat nog mooier is, ik hoef vandaag niet te koken. Frans is al met het vlees en de aardappels naar de BBQ. Hij heeft de smaak te pakken! Ik denk dat ik zo’n ding thuis ook neer ga zetten!

Francien en Henk: Inderdaad een prachtig land. En wij genieten met jullie mee. xx

Cor en Pieta: We kunnen elke dag lezen dat jullie enorm genieten. Hou dat nog maar een paar weken vol. Jullie verdienen het.

Mirka: Wat leuk de uitleg van de “travelbug”! Bright is echt een leuk dorp he!… 🙂